Ես ուրախ եմ, որ դու կաս...
Ես ուրախ եմ, որ դու կաս...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
A.r.p.i. (11.06.2010), E-la Via (12.01.2011), My World My Space (05.05.2010), Nare-M (14.01.2011), SSS (04.05.2010), Tig (06.05.2010), unknown (09.06.2010), Դատարկություն (06.05.2010), Ժունդիայի (09.05.2010), Հայուհի (10.05.2010)
Իմ աստղազարդ թախիծը
Հաճախ է, որ կյանքը այն չէ ինչ մենք ենք ուզում տեսնել...
Հաճախ է, որ հայացք գցելով դեպի ետ, դժկամորեն խոստովանում ենք ինքներս մեզ, որ մեր կյանքը չի դասավորվել կամ չի ընթացել այնպես, ինչպես մենք ենք ուզել:
Հաճախ է նաև, երբ մենք մեզ բռնեցնում ենք ինքներս մեզ խաբելու երևույթի մեջ:
Հաճախ է, որ…
Վատ ու անցանկալի երևույթները խիստ հաճախ են մեր կյանքում: Եվ դրանից է, որ մարդը հաճախ (կախված մեր ունեցած ապրելակերպից), ,,վերադառնում” է դեպի ետ, դեպի պարզ և ուրախ մանկություն, դեպի այն տարիները, երբ մենք ստիպված չենք եղել այսպես հաճախակի կեղծել ու ստել, այսպես հաճախակի անել բաներ, նախորոք իմանալով դրանց բացսական հետևանքների մասին: Եվ ահա փնտրելով փոքրիկ մի ժամանակահատված, որտեղ մե’նք, մենք ենք եղել, բոլորս էլ միանշանակ ճանապարհվում ենք դեպի մեր ունեցած, մեր ապրած մանկություն: Որովհետև այնտեղ տաք է ու փափուկ: Իսկ ինչո?ւ…
Որովհետև այնտեղ կա իսկական սեր ու անմնացորդ նվիրում, կա իսկական ընկերություն ու անշահախնդիր նվիրվածություն, կա հավատարմություն ու անձնազոհություն, կա անկեղծության մի այնպիսի հրաշք տուրևառություն, հոգիների փոխհարաբերությունների այնպիսի գեղեցիկ հրավառություն, որ հետո, մեր ամբողջ կյանքում`, ինչպիսին էլ այն լինի, ինչպես էլ այն դասավորվի, միևնույնն է, նմանը չկա, չենք գտնում, չենք հանդիպում…
Եվ իհարկե, սա է պատճառը, որ այդ տարիները միշտ կանչում են մեզ, կամ ավելի ճիշտ, մենք ենք փնտրում նրանց, փորձելով գոնե մի կարճ ժամանակահատված մեզ Մարդ տեսնել, Մարդ հիշել, Մարդավարի տալ ու առնել…
Ախար (մեզանից հեռու) մարդ ենք չէ, կարոտում ենք մարդ լինելուն, մարդավարի ապրելուն, մարդավարի սիրելուն...
Դպրոցում երկուս ստանալու վախը մեզ երբեք չէր ստիպում մատնել ընկերոջը (այդպիսիները շատ քիչ էին): Ծնող կանչելն ու դպրոցից վռնդելը երբեք չէր ստիպում մեզ անել մի բան, որին սկզբունքորեն դեմ էինք( հակառակը անողները նորից շատ քիչ էին): Եվ որ կարևորն
է, այդ տարիքում ունեինք սկզբունքներ, բա ու՞ր կորան... Էս մենք չե՞նք, ինչո՞ւ շատացան նրանք, ովքեր չկային: Ովքեր քիչ էին: Այդ քչով հաղթեցի՞ն մեզ: Հաղթելը դեռ ,,ջհանդամը", բա քանա՞կը, քանակը ինչպե՞ս շատացավ: Թե էն տարիներին շատերը կեղծում էին...
Դժվար թե... Ախար էն տարիներին էնքան մաքուր ու լավն էինք, ինչպե՞ս կարող էինք այդպես վարպետորեն կեղծել:
Չէ, ուղղակի ,,կյանքը" հաղթեց մեզ, Չարը հաղթեց մեզ... Որքան էլ դժվար է խոստովանելը, միևնույնն է, փաստը մնում է փաստ...
Շատ դժվար է քայլել այս ,,մազե կամրջի" վրայով ու չկորցնել հավասարակշռությունը: Առավել ևս, երբ դրան նպաստող շատ քամիներ ու փոթորիկներ կան:
Շատ եմ մտածել ու շատ եմ տխրել...Ինչպե՞ս կռվել, ինչպե՞ս հաղթել... Ախար այդ Չարը առանձին հանդես չի գալիս: Այն միշտ մեր ընկերների, մեր հարազատների ու մեր ազգակիցների մեջ է, մեր քույրերի ու եղբայրների մեջ է: Դե արի ու կռվի նրանց դեմ, արի ու սպանիր նրանց: Այստեղ է նրա ուժը, այստեղ է նրա անպարտելիությունը, նրա զինվորական տաղանդը, նրա փայլուն ստրատեգիան:
Եվ սա է պատճառը, որ նա կարողանում է միշտ հաղթած զինվորի պես հարբել ու լկտիորեն ծիծաղել մեզ վրա: Այսօր հեռուստատեսությամբ աչքիս Կարեն Ջանիբեկյանի նկարը ընկավ, բերանը փակ, ( ինչ որ մեկի ֆոտո նկարների ցուցահանդեսն էր), թղթակիցների այն հարցին թե ինչու՞ է բերանը սոսնձվող ժապավենով փակած, դերասանը պատասխանեց.
__Ինքներդ գլխի ընկեք:
Գլխի եմ ընկնում... Իմ կարծիքով հենց վերը նշված Չարն է պատճառը, մեր հարազատների ներսում բուն դրած Չարը, որի հետ կռվելու, որին մեր մեջից արմատախիլ անելու ճարը դեռ չունենք: Ի՞նչ անենք... լռենք...
Ariadna (04.05.2010), E-la Via (12.01.2011), erexa (05.02.2012), Gayl (30.05.2010), Inana (24.07.2010), Kuk (15.05.2010), My World My Space (05.05.2010), Nadine (05.05.2010), Nare-M (09.05.2010), unknown (09.06.2010), Win Wolf (26.07.2011), Ժունդիայի (09.05.2010), Մարկիզ (04.05.2010), Միքո (04.05.2010)
Մոդերատորական. թեմայի վերջին 3 գրառումները ջնջվել են: Ծանոթացեք «Օրագրեր» բաժնի այսօրվանից գործող կանոններին:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Անձրև էր, համարյա տեղատարափ... Շատերի խոսակցության նյութն է. ,,էս ի՞նչ անձրև է, էս ի՞նչ եղանակ է...": Դե անձրև է էլի: Ինչի՞ վրա եք այդպես զարմացել, չգիտեմ: Իսկական զարմանալու բաները թողել անձրևի ու եղանակի փոփոխության վրա ենք զարմանում:
Իսկ ես անձրևի վրա չէի զարմանում, ես զարմանում էի...
Կանգառում էի, երբ սկսվեց էդ տեղատարափը: Լավ է կանգառներում արդեն մարդկանց համար կանգնելու տեղ կա, գոնե անձրևից պաշտպանվելու: Կանգառում մի քանի հոգի էինք, այնպես, որ հեշտությամբ տեղավորվել էինք այդ ,,կազերյոգի" տակ: Երթուղայինի էինք սպասում: Ուշադրությունս գրավեց մի միջին տարիքի մարդ, որ հանգիստ, մի քիչ մտամոլոր քայլերով իջնում էր վերևի կողմից: Եկավ, հավասարվեց ու չնայելով մեր կողմը անցավ: Հովանոց չուներ, լավ չէր հագնված ու ինձ թվաց կոշիկներն էլ ջուր էին քաշում...հա, հաստատ քաշում էին...Անձրևը ավելի էր ուժեղանում, բայց նա ոչ քայլերն էր արագացնում և ոչ էլ պատսպարվելու տեղ փնտրում: Արդեն համարյա ամբողջովին թրջվել էր: Հաղթանակի փողոցով մի կանգառ իջնելուց հետո թեքվեց դեպի Բաբայան փողոց: Ուռա... Մտածեցի տունը արդեն մոտ է, երևի հիմա կհասնի: Բայց քայլերի արագության մեջ փոփոխություն չնկատելով, ենթադրեցի, որ շուտ եմ ուրախանում: Լրիվ թրջվել էր: Հովհանոց չուներ, իսկ կոշիկներն էլ կարծես ծակ էին...Մազերից ջուրը կաթկթում էր... Հետո նկատեցի, որ պիջակից էլ է կաթում: Այ մարդ գոնե մի տեղ պատսպարվիր հո դու գիժ չես, խելքդ գցե՞լ ես, ի՞նչ է...Աստծուն փառք, լիքը խանութ է, մեկը մտիր էլի այ տնաշեն... Չէ, այդպիսի միտք չուներ: Քայլում էր... կարծես մի արևոտ օր էր ու զբոսանքի էր դուրս եկել: Միայն թե տեսքը զբոսանքի տեսք չէր...Բայց գժի էլ չէր: Վերևից թափվող ջրից չէր պաշտպանվում, բայց խուսափում էր նույնիսկ փոքրիկ ջրափոսերից: Կոշիկները հաստատ ծակ էին...Հասա մեր շենք ու նոր նկատեցի, որ ես էլ մի լավ վիճակի մեջ չեմ: Համարյա վազելով բարձրացա տուն ու... շորորս չփոխած վազեցի դեպի պատշգամբ: Գնում էր... հանգիստ, առանց շտապելու: Նայեցի ետևից մինչև որ տեսադաշտիցս հեռացավ:
Իսկ հիմա խնդրեմ, տաքությունս երեսուն և ութ է: Մի քիչ էլ բարձրանա կսկսեմ զառանցել: Եթե արդեն չեմ զառանցում:
Տեսնես որտե՞ղ էր ապրում... Տեսնես ինչպե՞ս հասավ տուն... Տեսնես ինչքա՞ն է հիմա նրա տաքությունը ....Եթե գիտեք, խնդրում եմ գրեք...
Իմ աստղազարդ թախիծը
Ակնախոռոչներս պայթում են
Նորից մենակ էի տանը: Մի քիչ էլ հիվանդ …
Չգիտեի ինչով զբաղվեմ: Փորձում էի գիրք կարդալ, չէր ստացվում: Հեռուստացույց դիտե’լ, էլի չէր ստացվում: Ոչինչ չէր ստացվում: Սիրտս անհանգիստ էր: Կարծես մեկը ետևիցս ընկած լիներ: Կանգնում էի, սպասում, որ հասնի, տեսնեմ ի՞նչ է ուզում… Բայց իզուր: Հենց շարժվում էի, նորից թիկունքիս զգում էի նրա շնչակտուր հևոցը: Ո՞վ ես մարդ աստծո, ի՞նչ ես ուզում, ինչո՞ւ ես կրնկակոխ հետևում ինձ: Ասելիք ունե՞ս, թե՞ ինքդ ես ուզում հարցնել… Անհանգիստ էի:
Հանկարծ հեռախոսի ձայնից սթափվեցի: Չգիտեմ քանի անգամ էր արդեն ազդանշանել, բայց հասցրի վերցնել լսափողը.
__ Ալո, լսում եմ…
__ Բարև… Ես եմ… Չճանաչեցի՞ր:
Նա էր, վաղուց չէր զանգել: Ճիշտն ասած ուրախանում էի, որ նա չէր զանգում: Ուրեմն ամեն ինչ լավ էր…Բայց հիմա զանգել է: Աչքիս մեջ կարծես մի բան կար:
__Բարև, ո՞նց ես…
__Լավ: Այսինքն, կանք էլի… դե հիմա ո՞վ է լավ, որ…
__ Ըհը, ճիշտ է: Մարդիք հազիվ ապրում են…
__Հա, էդպես է…Դա էի ուզում ասել:
__ Հետո, ընտանեական կյանքդ ինչպե՞ս է…
__ Լավ… Նորմալ…Երեխեքը…
__ Երեխեքի մասի’ն չեմ հարցնոմ…
Աչքերս շուտ-շուտ թարթում էի, կարծես մի բան էր մտել աչքս ու դուրս չէր գալիս…
__Ուզում եմ ասել երեխեք, իրենց հետ մեծացող հոգսեր, պրոբլեմներ… Դրանցից գլուխ ենք հանո՞ւմ, որ ուիրշ բանի մասին մտածենք:
__ Հա՜… Պարզ է, ժամանակ չեք ունենում նայել ձեր հոգու խորքը…
__ Ոչ, ժամանակ չենք ունենում:
__ Եվ երկա՞ր ժամանակ է, որ այդպես է:
__ Չէ… Չգիտեմ… Վաղուց: Ինձ թվում է միշտ…
__ Հա: Բայց նախորդ անգամները բան չես ասել… Խաբե՞լ ես… հա՞...
__Մի սեղմիր կոկորդս…
__Լավ-լավ, չեմ անի… Հա՜: Ես էլ մտածում եմ ինչու՞ եմ վատ զգում…
__Ինչո՞ւ:
__Քեզ համար…այնպես, ենթագիտակցորեն:
__ Դե լավ, մի սկսիր, մի ամաչեցրու:
__ Չէ, ամեն ինչ ճիշտ է: Չէ որ դու իմ կեսն ես: Շատ էլ, որ վերցրիր ու քեզ ուրիշին փոխպատվաստեցիր: Բայց դու հո շարունակում ես իմ կեսը մնալ:
_ Վերջ տուր, խնդրում եմ… Զանգել եմ, որ մի քիչ ցվրվեմ… Իսկ դու…
Կոպերս արդեն հոգնում էին, իսկ ակնախոռոչներս ցավում էին…
__ Հա՜, դու մի քիչ ցվրվես: Էլի դու, միայն դու, միայն քո ,,Եսը”… Իսկ թե ի՞նչ կզգամ, ես, դա մի կողմ, դա հաշիվ չէ…
__Դե լավ, կներես… Էլ չեմ զանգի: Հաջողություն…
__ Սպասիր, չդնես… խնդրում եմ, չկախես լսափողը, ներիր... Ախար քեզ համար սիրտս կտոր-կտոր է լինում: Համ քո կյանքը փչացրիր համ իմ: Գիտեիր թե ապահովված, հարուստ ու անհոգ կյանքը կոգնի քեզ մոռանալ այն ինչ չի մոռացվում: Կամ կոգնի սիրել մեկին, որին տեսնել անգամ չէիր ուզում: Երեխություն արիր ու գցեցիր մեզ կրակը…
__Արդեն արել եմ… ուշ է: Ամեն անգամ երեսով մի տա: Խնդրում եմ մի խոսիր , մի հիշեցրու այդ մասին…
__ Այդ ե՞ս եմ հիշեցնում: Այդ դու ես հիշում… Հենց հիշում ես, անմիջապես զանգում ես…
__ Լավ լավ լավ լավ լավ, ճիշտ ես… Խնայիր, չէ որ դու այդքան էլ հիշաչար չես: Բոլորին ամեն ինչի համար ներում ես, ինձ էլ ներիր ու վերջ, լսում ես: Մի անգամ ու … վերջ:
__Ներում եմ, բոլորին ներում եմ… Բայց ոչ երբեք ինձ…Իսկ դու իմ կեսն ես:
Հետո ինչ որ ուրիշին ես քեզ փոխպատվաստել…
Սկսել էի տրորել աչքերս, բայց անօգուտ…
__ Իսկ դու’ ո՞նց ես, ինչպես է առողջականդ, նորից դեղեր ես ընդունու՞մ, թե՞..
__ Ինձ թվում է թե միշտ եմ դեղեր օգտագործել և միշտ էլ պետք է օգտագործեմ: Առանց դրանց հնարավոր չէ…Չեմ կարողանում, սիրտս պատռվում է, հասկանու՞մ ես, դուք կարողանում եք, իսկ ես չեմ կարողանում: Դժվա՞ր է հասկանալ, հա՞: Հնարավոր չէ՞, որ ես ուրիշ լինեմ, որ չնամանվեմ…
__ Մի գոռգոռա, ես քեզ չմեղադրեցի, որ դու էլ նախահարձակ ես լինում:
Իսկ ընտանեական վիճա՞կդ, քո ու կնոջդ հարաբերությունները…
__ Մի բան լավ է, որ ոչ ես ու ոչ էլ նա ստիպված չենք կեղծել: Ամուսնացել ենք նախորոք գիտենալով, որ չենք սիրում իրար: Եվ խոստացել ենք երբեք չստել իրար, չխաբել: Հարգում ենք իրար: Հարգում մեկս մյուսիս նախասիրությունները, վստահում իրար… Երբեմն թվում է, նույնիսկ սիրում եմ նրան…
__Ըհը, քո վիճակը վատ չէ, էնպես որ շատ մի փնովիր ինձ: Ինչ արել եմ, ինձ եմ արել…
__Լսիր, արի հանդիպենք: Մի այնպիսի տեղ կնտրեմ, որ մեզ ոչ մեկ չի տեսնի: Մի վախեցիր… Ախար շատ եմ ուզում…
__Ոչ, ոչ, ոչ, ոչ ու կրկին անգամ ոչ… Իսկականից ոչ, հասկանում ես…
__ լավ-լավ, հասկացա…
__Դա էր միայն պակաս իմ աղավաղված ու առանց այդ էլ չստացված կյանքում:
Սխալը սխալի ետևից… Մեկը քի՞չ էր, երկրորդին էլ դու ես մղում հա՞…
__ Ե՞ս, այդ ես եմ մղո՞ւմ: Հիմար, ես ամեն ինչ կտամ, որ քեզ ուրախ ու երջանիկ տեսնեմ, ես նույնիսկ իմ երջանկությունը քեզ կտամ, լսու՞մ ես, իմը:
Ալո, ալո, լսու՞մ ես…
Տու-տու-տու-տու, շա՜տ երկար…
Ինչո՞ւ է զանգում, ի՞նչ է պետք: Չի ուզում հանդիպել, չի ուզում բաժանվել, չի ուզում նոր կյանք սկսել… Ոչ մի կերպ չի ուզում ընդվզել: Բա էլ ինչո՞ւ է զանգում…
Գլխի եմ ընկնում… Վախ իմ խեղճ ,,փոքրիկ”, իմ սիրելի ,,մարդուկ”, իմ սևաչյա, բայց կապույտ երազ…Ուզում է լսել ու համոզվել, որ իրեն դեռ սիրում եմ:
Ուզում է համոզվել, որ եղել է իր սերը, որ…
Երևի դա նրան ուժ է տալիս շարունակելու իր սխալ սկսած կյանքը և չկատարել երկրորդ սխալը:
Հիմա էլ, զանգեց, լսեց ձայնս, չգիտեմ որերրո՞րդ զգայարանով`, հեռախոսի ալիքներից ընկալեց, որսաց, զգաց սրտիս զարկերը, զգաց որ ամբողջ եսս լցված է իրենով, որ առաջվա նման սիրում եմ իրեն ու…բավարարվեց: Ուժ հավաքեց, զորացավ ու գնաց կառափնարան, գնաց հլու և հնազանդ կրելու իր սխալի պատիժը: Առանց բողոքելու… Այսինքն ումի՞ց բողոքի և ո՞ւմ…
Իսկ աչքերս ավելի ու ավելի են ցավում: Ակնախոռոչներս պայթում են…
Ի՞նչ կա աչքիս մեջ, ի՞նչն է տանջում ու դուրս չի գալիս: Ի՞նչը…
Խտացա՜վ, խտացա՜վ, էլի խտացավ, հետո մաքրվեց, պարզվեց, զուլալվեց, էլի սեղմվեց ու մաքրվեց, ծանրացա՜վ, ծանրացա՜վ ու հանկարծ… ընկավ: Ընկավ տարիների ընթացքում հավաքված, սեղմված, խտացած, արդեն բյուրեղացած արցունքի կաթիլը, որն ինձ համար ադամանդի արժեք ուներ, հասկանու՞մ եք...
Իսկ ակնախոռոչներս ցավում են…
Չնայած քո զանգերից հետո մի երկու շաբաթ տեղս չեմ գտնում, չնայած որ իմ`, ,,այնպես ոչինչ” կյանքը դառնում է ավելին քան քո ,,կառափնարանն” է, չնայած, որ հոգիս բերանս է գալիս ու սկսում եմ տեղի անտեղի վիրավորել իմ անմեղ կնոջը, բայց միևնույնն է, զանգիր, զանգիր երբ պետք եմ, երբ զգում ես, որ այլևս չես կարողանում, որ կարող ես հանկարծ պատռվել, կարող ես մեջտեղից կիսվել… Զանգիր, լսում ես, զանգիր…
Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 06.05.2010, 19:59:
Իսկ դուք ասում եք. ,,Կանցնի..."
Շատերը ասում են. ,,Կանցնի", իսկ դու՛ չես ուզում հավատալ...
...Ինչ գեղեցիկ ու հիասքանչ է, երբ առաջին անգամ զգում ես՝, որ քո ներսում՝, Քեզանից ու քո գիտակցությունից անկախ, ինչ որ անհասկանալի բաներ են կատարվում: Որ ինչ որ մեկի՛ քո կողքին լինելը՝, կամ ուղղակի նրա ներկայությունն ու գոյության փաստը, մոգական ներգործություն է ունենում քեզ վրա: Հոգիդ փոթորկվում է, ալեկոծվում է սիրտդ, իսկ գլխիդ մեջ շիկացած լավա է: Երեք երևույթներն էլ մարդակործան հատկանիշներ ունեն, բայց դու՛, երջանիկ ես՝ քան երբեք… Հետաքրքիր է, ի՞նչն է դա...
Չգիտեմ: Ես սիրուց գլուխ չեմ հանում...
Իսկ սիրուց ,,գլուխ հանողները" , երանությամբ ժպտալով ասում են. ,,Առաջին սերն է, կանցնի...": Բայց չեն կարողանում քողարկել ոչ հանգած աչքերում րոպեական բռնկվող կրակը, ոչ էլ ժպտացող դեմքի վրայով սահող դառը ափսոսանքը:
Որ ասում են կանցնի, երևի կանցնի...հը՞...
Հետո՝, երբ երկրորդ անգամ է մոլեգնում ներքնաշխարհդ, բայց... Նրանք նորից ասում են. ,,Կանցնի, կմոռանաս...":
Չէ, ես սիրուց գլուխ չեմ հանում, եվ եթե ,,գլուխ հանողները" իրենց գլխի եկածն են ասում, հավատում եմ...
Եվ ճիշտ որ... Ժամանակի ընթացքում լռում է ներսդ, խաղաղվում են ալիքները, հանդարտվում են փոթորիկները...Կամաց-կամաց փակվում, սպիանում են արյունահոսող վերքերը, վերանում են ավերակների հետքերը: Իսկ ցավը՝, խռոված ու վիրավորված, կծկվում, կուչ է գալիս ենթագիտակցությանդ մեջ, որ...
Տեսնում եք, ասում են չէ. ,,Կանցնի":
...Բայց մի օր, երբ տխուր ես, նորից մոլեգնում է խռովահույզ ներքնաշխարհդ, ոռնում ու փոթորկվում է հոգիդ, ալեհուզվում է ծով սիրտդ ու բոլոր կուչ եկած ցավերդ թաքստոցից ելնելով իրենց սպիացած վերքերն են փնտրում...
Ու նորից արյունահոսում են սպիացած վերքերը, ճչում են, բողոքում...
իսկ դուք ասում եք. ,,Կանցնի...":
Տիկին Թ-ին Ես չգիտեյի, որ...
Ես չգիտեյի, որ ինձ ես փնտրում...
Երբ անցնում էի կողքովդ, անկախ իմ կամքից, աչքերս խոնարհվում էին ու գլուխս էլ կախ էր ընկնում: Մարմնովս մեկ մի ջերմ էր անցնում ու այտերս էլ վառվում էին... Ես գիտեյի, թե տեսնում ես...
Երբ անսպասելի առաջս էիր ելնում, շփոթվում էի, կարմրում: Մի ակնթարթ միայն մի գողտրիկ հայացք էի գցում վրադ ու նորից խոնարհելով հայացքս անցնում էի... Մտածում էի, թե նկատում ես...
Իսկ երբ խոսում էիր հետս, չնայած շփոթմունքիս, սիրտս ուրախությունից քիչ էր մնում նվաղեր, եվ զգում էի ներսումս տարածվող ու ընդարձակվող երանության զգացողությունը... Ես գիտեյի, թե զգում ես... Ախար ո՞նց կարելի էր չզգալ...
Բայց մի օր ինձ նամակ տվեցիր ու խնդրեցիր ընկերուհուս հանձնել: Չէր կարելի գիտեմ, բայց ... Չէ, ես չար կամ նախանձ չէի, բայց գիտե՞ս ինչ արժեցավ ինձ համար նամակդ հասցեատիրոջը հասցնելը: Գրում էիր, որ նա քեզ դուր է գալիս, և կուզեյիր էլ ավելի մոտիկից ճանաչել նրան... Իսկ ե՞ս... Իսկ ես ուզում էի ամբողջ կոկորդով գոռալ, ճչալ, որ այդ ես պետք է քեզ դուր գամ, որ այդ ինձ է պետք ավելի մոտիկից ճանաչել...Բայց չգոռացի:
Հետո ամուսնացա մի լավ տղայի հետ ու հեռացա: Ամուսնուցս չամաչեցի, գլուխս կախ չնկավ, հայացքս չխոնարհվեց ու սիրտս էլ չնվաղեց...
Իսկ դու այդպես էլ չամուսնացար ընկերուհուս հետ: Դու փնտրում էիր: Եվ մի՞ թե կարելի էր այդքան կույր լինել...
Երբ հանդիպեցինք, արդեն հասուն կին էի, էլ այն միամիտ աղջիկը չէի: Գիտեյի, որ փնտրածդ չես գտել, որ մենակ ես: Բարևեեցինք, խոսեցինք... Եվ ինչպե՞ս համարձակվեցիր ասել, որ ինձ ես fնտրելիս եղել: Ինչպե՞ս քեզ թույլ տվեցիր: Անամոթ մարդ էիր եղել... Ես ամուսին ունեյի, երեխաներ... Բայց... աչքերս նորից խոնարհվեցին, գլուխս կախ ընկավ, սիրտս սկսեց կուրծքս ծեծել, իսկ հոգումս ծավալված երանության զգացողությունը մեկ անգամ էլ ապրեց իր բերկրանքը...Ինչե՞ր եմ խոսում, ամոթ է, մեծ կին եմ ու...
Չէ, ուղղակի կուզեյի ասել.
–– Ես չգիտեյի, որ ինձ ես փնտրում: Որ իմանայի անպայման կսպասեյի...
Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 09.05.2010, 23:56:
Ու՞ր ենք գնում...
Ու՞ր ենք գնում...
Առաջին հայացքից պարզ թվացող այս հարցը՝, պետք է, որ յուրաքանչյուրս, եթե ոչ ամեն օր, ապա գոնե շաբաթը մեկ անգամ տանք ինքներս մեզ ու...անկեղծ պատասխանենք: Պատասխանենք մեր փոխարեն, մեր մասնակցության չափով, մեր ճանապարհի մասին և մեր արած գործից ելնելով: Ըստ ինձ՝, մեր հասարակության, ժողովրդի, պետականության բոլոր թերությունները, արատները, տգեղ ու անմարդկային երևույթները կախված են հենց այս պարզ հարցի անկեղծ պատասխանից...
Ո՞ւր ենք գնում –– Կամ, գնու՞մ ենք արդյոք... Այո՞... Այոն մեր գլխին կպնի, եթե այո ապա՝.
Ու՞մ հետ ենք գնում–– մենա՞կ... Տղերքո՞վ... Ցեղովի՞... Թե՞, ակումբցիներով... Ազգովի՞, հա՜ա՜ա՜ա՜ա՜...
Ազգովի հա՞ –– ինչի մենք ազգ էլ ունե՞նք... Էդ ո՞ր մեկի հետ եք...
սարգսյանների՞, թե՞ պետրոսյանների, յաների՞, թե՞ ունցերի, մեր ակումբցիների՞, թե՞ էլի մարդ կա: Հա՜, երևի Մե՛ր ազգը՝, քավոր-սանահեր, հարևան-տատմեր և այլն ... Պարզ է...
Ահա թե որտեղ է ցավը, որտեղ է մեզանից յուրաքանչյուրին չ՛շրջանցող, ոչ մեկիս չ՛անտեսող ցավը: Էս ,,ցեղապաշտություն" կոչվող ցավը: Կա մի չափահաս մարդ, ով կարող է ասել, որ ինչ որ տեղ չի տուժել այս կամ այն ,,ցեղին" չպատկանելու պատճառով: Միմիայն այդ պատճառով: Որ հաշվի չառնելով նրա մարդ, հայ, հայաստանի քաղաքացի լինելու փաստը, նրա այլ որակական, մասնագիտական հատկանիշները ոտնահարվել է նրա իրավունքները: Եվ ավելի լավ էր, ինքը այս ամենի փոխարեն լիներ Սարգսյան, լիներ ,,սանիկ", կարճ ասած լիներ պետք ,,ցեղի" անդամ:
Ու՞ր մնաց մեր ազգությունը, ու՞ր մնաց այեցի պետական մտածելակերպը, ու՞ր մնաց ընդհանրապես Հայը... Եվ սա նշանակում է, որ մենք գնում ենք և գնում ենք ազգովի՞: Մենք գնում ենք ով ուր կարողանում է գնալ: Ազգովիի մասին այստեղ խոսք լինել չի կարող:
Շատ գլոբալ, մեծ ու անլուծելի թվացող բացսական խնդիրներ, որոնք բուն են դրել մեր հասարակության մեջ, այս ,,ցեղախմբակային" մտածողության արդյունքն են: Եվ սրանց լուծումն էլ գտնվում է ազգային մտածելակերպիմեջ:
Հասարակ օրինակ. մտնում ես պետական հիմնարկ պահանջելու այն ինչ քեզ, որպես հայաստանի քաղաքացի, հասնում է: Դիմավորում են այնպես, կարծես նրանց նախորոք տեղեկացրել են, որ գալիս ցեղասպանության մեղավորներից մեկը: Դեմքների արտահայտությունից էլ չխոսեմ, գումարած՝, ստեղծում են ամեն տեսակ անհիմն խոչնդոտներ ու դուրս հրավիրում: Գնալ գալով հոգնում ես ու սկսում դիմել այլ միջոցների, մինչև գտնում ես մեկին, որ զանգահաի... Հրաշք... Քիչ առաջվա մռայլ, անհյուրանկալ, զզվանք արտահայտող դեմքերը դառնում են քեզ համար ամենալավ հարազատները.
–– Վա՜յ, դուք ,,էսինչի էնինչն եք, բա ինչու՞ շուտ չէիք ասում...":
Խնդրեմ: Իմ օրինական հարցը լուծելու համար ես պետք է ,,էսինչի էնինչը" լինեմ, հակառակ դեպքում ո՞վ ես դու...
Եվ ուզում ես գոռալ, ուզում ես պատռվել մեջտեղից, որ եղբայր, քո մոտ եկողները բոլորն էլ մեր ,,էնինչի էնինչներն" են, բոլորն էլ հայեր են , մեր եղբայրներն են... Եվ եթե հաղթահարվի այս մտածողությունը, հավատացեք շատ հարցեր իր տեղը կնկնի:
հավասարակշռությունս կորավ, ջղայինանում եմ, էլ չեմ կարողանում գրել... Ց՛...
Հոգնել եմ...
Բարև... Տխուր եմ: Էլի մի սրտաշարժ պատմություն եմ հիշել… Ուզում էի գրի առնել, բայց չի ստացվում: Չէ, չի ստացվում ոչ թե նրա համար, որ տխուր եմ, այլ, որ չեմ ուզում: Իսկ չեմ ուզում, որովհետև շատ տխուր եմ... Էլի խառնեցի: Չգիտեմ: Ինքս ինձանից գլուխ չեմ հանում: Երկար մտածում եմ, հետո ուզում եմ հիշել թե ինչի՞ մասին էի մտածում՛ չեմ կարողանում հիշել...
Գիտե՛ս, վերջերս մահվան մասին եմ շատ մտածում: Ու այսօր ինձ թվաց, որ եթե ինձ այցելի մահվան հրեշտակն ու ասի, որ ինձ շատ քիչ է մնացել, մեկ կամ երկու օր, դա կլինի վերջին տարիներին իմ լսած ամենաուրախ լուրը: Բա, էդպես իմ սիրելի բարեկամ: Իսկ դու ասում ես... Ի՞նչ, զարմանում ես: Մի զարմացիր: Ես միակը չեմ, որ հոգնել է ապրելուց: Դրա համար էլ երևի տխուր պատմություններ եմ հիշում: Այնպիսի մարդկանց մասին, որոնք ինձ պես հոգնել էին ապրելուց: Նրանք հիմա չկան, էլ չեն հոգնում...
Դժվար է ապրել, երբ բոլորը՝, այդ թվում և քո հարազատ մարդիք կարծում են, որ անհաջողակ հիմարի մեկն ես: Իսկ ավելի դժվար է, երբ ինքդ էլ ես այդպես մտածում: Անպետքության զգացողությունը դա մահվան հոտն է, նրա շատ մոտ գտնվելը...
Քեզ թվում է երկնային արքայության մասին եմ մտածո՞ւմ: Ոչ: Հավատա, որ դա էլ ինձ համար նշանակություն չունի: Չգիտեմ կա՞
այն, թե՞ ոչ, բայց ես նույնիսկ դժոխքին եմ համաձայն, միայն չքվի այս անպետքության զգացողությունը: Հոգնել եմ: Իսկ դու մի տխրիր: Մեծ բան չէ ինձ նման մի անպետք ընկեր կորցնելը... Ց՛. ...
Կարևորը երջանկությունն է...
Բարև սիրելիս...
Այսօր էլ աշխատանքի էի ( եթե կարելի է դա աշխատանք համարել): Աշխատում եմ, բայց ճիշտն ասած չգիտեմ թե ինչու՞ :
Մարդիք աշխատում են, որ հոգան իրենց կենսական պահանջները, որ գոյատևեն, խնամեն իրենց խնամքի տակ գտնվող մարդկանց...
Իսկ ինչի՞ համար եմ աշխատում ես: Ախար ես չեմ ուզու ապրել, առավելևս՝ գոյատևել: Կորցրել եմ հույսս թե երբևէ կգտնեմ իմ տեղը այս կյանքում ու... Ինձ թվում է, որ ես անհամեմատ հեշտ կապրեյի, եթե լինեյի հիմար, կամ մտավոր հետամնաց, գուցե դեբիլ...Չգիտեմ:
Չես հասկանում թե ինչի՞ մասին եմ խոսում: Ոչինչ: Շատերը շատ բան չեն հասկանում, բայց դա չի խանգարում նրանց երջանիկ լինել: Իսկ կարևորը երջանիկ լինելն է: Էլի չհասկացա՞ր... Լսիր, ,,երանեկ հոգով աղքատներին...", հասկացա՞ր... Լա՜վ է:
Հա, ուզեցի երեկվա էն սրտաշարժ պատմությունը գրի առնել, բայց էլի չկարողացա: Շատ եմ բարկանում, հուզվում, որն էլ խանգարում է...
Իսկ երթուղայինում այսօր մի տղա հանդիպեց (երեքով էին, մի աղջիկ ու երկու տղա), որը չգիտեր թե ի՞նչ է նշանակում տառապանք...
Շատ ուրախացա: Ուր էր թե մեր ամբողջ ժողովուրդը չհասկանար թե ի՞նչ է նշանակում տառապանք... Ց՛տեսություն...
Անհատի ողբերգությունը
Բարի երեկո սիրելիս... Երևի կներես, որ քեզ սիրելիս եմ կոչում, չէ՞: Լա՜վ է: Կարծես տրամադրությունս մի քիչ լավ է, կամ ինձ է այդպես թվում: Հա, չմոռանամ ասել, որ սկսեցի գրել էն տխուր պատմության մասին: Դե էն, որի մասին ասում էի: Չգիտեմ կարողացա՞ ըստ արժանավույնս ներկայացնել այն, թե՞ ոչ: Հասել եմ վերջաբանին ու ոչ մի կերպ չեմ կարողանում ավարտել: Էլի հուզվում եմ...
Աստված իմ, ինչու՞ ոչ ոքի չի հետաքրքրում անհատի ողբերգությունը, ինչու՞... Բոլորը միայն լավի ու վատի մասին են խոսում, ճշտի ու սխալի գնահատականներն են տալիս. այ սա վատ է, այսպես վարվելը սխալ է, կամ դա վատ արարք է, լավ արարքը սա է... Նայում եմ երբեմն, լսում ու զարմանում. ,,էս մարդիք ինչքա՞ն են խելոք"... Ու չկա մեկը, որ ասի. ,,լռեք, ձեզ պահեք ձեր ենթադրություններն ու կարծիքները, իսկ խորհուրդ տալիս ավելի լավ է, ինքներդ ձեզ նայեք, այո-այո, նայեք ձեզ հայելու մեջ ու ականջ դրեք հայելուն: Ոշադիր լինելու դեպքում հնարավոր է լսեք նրա կարծիքը ձեր մասին"…
Իսկ մարդը մեռնում է, մարդը խելագարվում է, մարդը կիսվում է մեջտեղից: Եվ ես չգիտեմ խելագարվե՞լ եմ, թե՞ իրոք տեսել եմ երկու կես եղած մարդու: Իսկ դու չե՞ս տեսել... Ո՞չ... Մի բան հաստատ է: մեր երկուսից մեկը խելագար է, և ես ամեն ինչ կտամ, որ ես լինեմ այդ խելագարը, լսում ես... ամեն ինչ կտամ...
Մարդուն որպես մարդ նայեք, մարդիք: Նա է հաստատը: Իսկ ձեր այդ ,,լավ ու վատերը" այնպիսի արագությամբ են փոփոխվում, որ չես հասցնում սերտել: Այսօրվա լավը վաղն արդեն վատ է դառնում ու հակառակը… Այսօրվա սխալը վաղվա ճիշտն է...
Մարդիք սիրում են ստեղծել իրենց համար ինչ որ ,,մոռալային" նորմերի համակարգ ու ընդառաջվել դրանով: Այսինքն ճիշտ թե սխալ, չգիտեմ, բայց ենթադրվում է, որ այն արտահայտում է տվյալ ժամանակի ավելի առաջադեմ հասարակության կարծիքը: Թող որ...համաձայն եմ: Բա փոքրամասնությու՞նը: Խեղճ փոքրամասնություն: Քեզ պատեպատ տուր, գոռա, որ առաջնայինը մարդն է իր բնությամբ, իր նեքնաշխարհով: Որ առաջին հերթին չպետք է լինեն երկու կես եղած մարդիք: Որ այս դեպքում կպակասի նաև խելագարների թիվը...
Դու երևի ձանձրացար իմ խելապակաս զրույցներից: Կներես: Ուղակի հոգնած եմ ու բարկացած: Ասածներս էլ լուրջ մի ընդունիր, չէ որ ես խելագար եմ...և տեսնում եմ ինչ ուզում եմ... Ց՛ տեսություն...
My World My Space (14.05.2010), unknown (09.06.2010)
Հավատարմությունը...
Բարև սիրելիդ իմ...Հա ուզում եմ ասել, որ վերջացրեցի այն տխուր պատմությունը: Ինչի՞ մասին էր: Մարդու, մի շատ սովորական մարդու մասին, ով բոլորի նման ծնվել էր և իրավունք ուներ բոլորի նման էլ ապրել: Դու ճիշտ հասկացար, վատ մարդիք նրան խանգարում էին ապրել… Բայց թողնենք դա: Ես առանց սրա էլ մի լավ ստացա: Ամբողջ օրս կռիվ եմ արել նրան խանգարողների հետ: Ի՞նչ ստացվեց... Ոչինչ: Ասում էին քո ի՞նչ գործն է, ի՞նչ ես շարունակ քիթդ ուրիշների գործերի մեջ մտցնում: Քեզ ո՞ւմ տեղն ես դրել...
Թյու՜... Ոնց չեմ ուզում հիշել նրանց մասին: Կրկին անգամ թքած և վերջ...
Հա, գիտես, մի բան էլ չմոռանամ ասել. ինձ թվում է, որ իմ ընկերներից միայն դու ես մնացել… Նա ում մասին քեզ ասում էի, կարծես թե էլ իմ ընկերը չի: Հոգնել է ինձանից: Չէ, ինքը չասաց, ես գլխի ընկա: Չէ որ ես շատ զգայուն եմ...
Հիմա բացարձակ մենակ եմ: Չէ, բացատրվելու կարիք չկար: Նա ուղակի չի ուզում էլ շարունակել մեր ընկերությունը: Իսկ չի ասում այդ մասին, որովհետև մարդկանց մոտ ամեն ինչ այդքան հեշտ չէ, որքան թվում է: Նա ինքը չասաց, բայց քանի որ շատ զգայուն եմ, ապա ինքս կտամ նրան այդ հնարավորությունը : Կարծում եմ հասկացար թե ինչ եմ ուզում ասել: Այո՞: Լա՜վ է...
Կյանքում ամենավեհ երևույթը, իմ կարծիքով հավատարմությունն է: Մնացած բոլորը գլուխ են խենարհում սրա առաջ: Ինձ թվում է նույնիսկ մահն է սրանից երկնչում: Պատկերացնում ես սեր առանց հավատարմության, ընկերություն առանց հավատարմության և այլն:
Երդումն ու կոչումն էլ առանց սրա ոչինչ են: Ես միշտ խորին հարգանքով ու հիացմունքով եմ նայել հավատարմության վառ օրինակներին, (եթե դրանք նույնիսկ ծառայել են չարին, խաբեբային և...), փարավոնի հետ իրենց մահկանացուն կնքող ծառաներին, իրենց ,,ֆյուրերին" չլքած, նրա հետ ինքնասպանություն գործած ծառաներին, զինվորներին, սպաներին... , նավերը չլքած նավապետներին...
Այստեղ թվարկածներս բոլորն էլ հավատարիմ են մնացել իրենց երդմանը, իրենց կոչումին, իրենց անվանը…և նույնիսկ մահը չի ստիպել նրանց հրաժարվել հավատարմությունից: Երևի մեռնել նրա հետ անհամեմատ հեշտ է…
Իսկ իմ ընկերը հոգնեց այդ ծանր բեռից: Աստված նրա հետ: Դե լավ զահլա տարա: Մեկ էլ ու քեզ զզվեցնեմ ու դու էլ հոգնես ինձնից: Ի՞նչ եմ անելու... Բարի գիշեր:
Զզվել եմ ,,ամենա"-ներից...
Չէ, էսպես չի լինի, սիրելիներս... Իսկապես չի լինի: Ինչքա՞ն կարելի է փակել աչքերը սեփական արարքների դեմ ու քննադատել մյուսներին: Ինչքա՞ն կարելի է այդքան կույր լինել, լինել այդքան մեծամիտ, եսասեր, ,,կարճատես", նաիվ ու դրա հետ նաև ինքնագոհ ու ինքնավստահ:
Բավական է. կարդում եմ, լսում եմ, տեսնում եմ միևնույն բանը: Բոլորը ճիշտ են, բոլորը ամենալավն են, բոլորը ամենահայն են, ամենաազգասերն ու ամենհայրենասերն են: Իրենք ուրիշների նման չեն, իրենք ունեն բավարար ինտելեկտ: Իրենք մի քիչ մեծ անկյան տակ են ,,պպզում", դրա համար էլ ինչքան ուզեն կծաղրեն ավելի սուր անկյան տակ ,,պպզողներին", իրեց խոսացածը ժառգոնը այդքան կոպիտ ու գռեհիկ չէ, դրա համար էլ ծաղրում են ավելի կոպիտ ժառգոն ունեցողին: Իրենք չեն հեռացել հայրենիքից, որովհետև հեռանալու տեղ ու ձև չունեն, դրա համար էլ ինչքան ուզեն կփնովեն հայրենիքը լքողներին, իրենք շատ բարի են, բայց հնարավորություն չունեն դա ապացուցելու, դրա համար էլ մնացածը բոլորը չար են… Բավական է սիրելիներս, բավական է: Մի թերթ ես ուզում կարդալ՝, դրա մասին է: Հեռուստացույց ես ուզում դիտել՝, ամբողջ եթերը լցրած է նույն աղբով: Բավական է…
erexa (07.03.2013)
Բարև... Կներես, որ վերջին օրերին չէի այցելում քեզ: Եթե սուտ չխոսեմ, կասեմ, որ նեղացել էի քեզանից... Իսկ եթե ստեմ, պիտի ասեմ, որ ժամանակ չունեյի…
Սխալը ինչպես միշտ ես եմ: Մեղավորը դու չես, բայց անճարությունից քեզ հետ եմ վիճում ու քեզանից վիրավորվում…
Իսկ հիմա մտածում եմ. Օրը ցերեկով, փողոցում միզող մա՞րդն է մեղավորը, թե՞, հասարակական տուալետների բացակայության փաստը:
Եթե մարդ, երկու հնարավոր տարբերակից՝, որոնք են, տակը անել, կամ, ծառի տակ՝, ընտրել է երկրորդը, ուրեմն մեղավո՞ր է: Ընտրել է ավելի քիչ ծիծաղելի լինելու, ինձ թվում է՝, ավելի քիչ ամոթալի տարբերակը: Եվ եթե նա ստիպված ընտրել է այդ տարբերակը, Ճի՞շտ է արդյոք մտածել, թե նա թքած ունի տեսնողների վրա: Ինձ թվում է, որ ոչ: Նա բոլորովին էլ թքած չունի մյուսների վրա, նա դա արել է շատ անհարմար զգալով, բայց... Կրկնվում եմ, չի եղել երրորդ տարբերակը:
Շատ հաճախ է, որ մեր մերձավորներին դատելիս կամ փնովելիս, մենք անտեսում ենք այս՝, երրորդ տարբերակ չլինելու փաստը: Չենք պատկերացնում մեզ նրանց փոխարեն, և չենք մտածում թե ինչպե՞ս կվարվեյինք ինքներս:
Հիմա կասես, որ էլի ինձ չվերաբերվող հարցերի մասին եմ մտածում, և դու նորից ինչպես միշտ ճիշտ ես... Իմ ի՞նչ պետքն է, թե ո՞վ որտեղ կմիզի, որ ծառի տակ, և որ պակաս կարևոր չէ՝, դա կանի հաճույքով, թե՞, անհարմար զգալով: Բավական է, որ դու չմիզես ծառի տակ, որ դու չհայտնվես այդ իրավիճակում և...կարողանաս մեղադրել ու ասել, որ դա տգեղ երևույթ է... չի կարելի... առավել ևս անել դա թքած ունենալով մյուսների վրա...
Ես ներեղություն, ես էլի խառնվում եմ ինձ չվերաբերող հարցերի... Ց՝ տեսություն...
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
Բարի ճանապարհ...
Բարի իրիկուն...Խոսելս չի գալիս, բայց քնել էլ չեմ կարողանում: Նստել ու ,,յուրովի խելագարվում եմ"... Ու՞ր էր թե ստացվեր: Բոլոր հարցերի պատասխանները մի անգամից կգտնեյի: Ու երևի էլ չէի տանջվի...
Մի ընկերոջ էլ ճանապարհեցինք, մեկն էլ պակասեց իմ աշխարհից: Վերցրեց ու հեռացավ: Իսկ ես մնացի, որ պատմեմ նրա մասին...
Չար են մարդիք, շատ չար: Չնայած բոլորը գիտեյին մահվան պատճառը, բայց միևնույնն է, էլի ամեն քայլափոխին լսվում էին փսփսոցները.
__Բա ի՞նչից ... բա ո՞նց...
__Դե էդ անտերից էլի...
__,,Պերեդոզ" էր...
Այսինքն թմրադեղի բարձր դոզայի հետևանք... Բայց սա նրանց կարծիքն է: Իմ կարծիքով դա ինքնասպանության պես մի բան էր: Այդպես եմ մտածում, որովհետև շատ եմ հանդիպել մարդկանց, որոնք ամեն ինչ կտային, որ դա մի օր պատահեր իրենց հետ, պատահական, ոչ կանխամտածված, բայց պատահեր… Երևի վախենում են վերին դատաստանի առաջ կանգնելուց...
Մահը լվանում է բոլորի աշխարհիկ մեղքերը իր նմանների առաջ: Լա՞վն էր հանգուցյալը, թե՞ ոչ, միևնույնն է, բոլորը հարգանքով են վերաբերվում նրան: Այլ է թմրամոլի դեպքում: Կարծես մահն էլ չի լվանում, չի մաքրում նրան գոնե մարդկանց առաջ: Եվ այնպես էի ուզում թաղման այդ թափորի առաջ կանգնել ու գոռալ. ,,Նա կաշառակեր չէր, բանսարկու չէր, նա կեղծավոր ու խաբեբա չէր, կնամոլ ու վավաշոտ չէր, նա չար ու նախանձ չէր, պոռնիկ չէր, բոզի տղա չէր, ուրիշի վաստակ յուրացնող չէր, սրբապիղծ ու դավաճան չէր, հավատադրուժ ու աստվածամերժ չէր...սուրբ էլ չէր, նա թմրամոլ էր...":
Ես հպարտ եմ, որ նա իմ ընկերն է ...շա՜տ հպարտ:
Բարի ճանապարհ քեզ ընկեր, ես անպայման կաղոթեմ քեզ համար...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ