Ամեն օրվա նման վեր եմ կացել քնից ու չեմ ուզում շորորս հագնել: Չեմ ուզում, որովհետև ոչինչ չունեմ անելու: Ոչ աշխարհին նոր ցավ ունեմ տալու, ոչ էլ՝ նրա հին ցավերից գոնե մեկը բուժելու: Ոչ կարող եմ մեկին օգնել, ոչ էլ հույս ունեմ, թե մեկը ինձ կոգնի: Ուրեմն էլ ինչու՞ եմ վեր կենում: Իմ վիճակում ամենաճիշտը քնելն է. ու քնել ինչքան հնարավոր է շատ, անվերջ, մի ողջ հավիտենականություն...
Մտքեր են... հիմար ու խելոք, կարճ ու երկար, սովորական ու անսովոր, համ օգնող համ խանգարող... Մտքեր ու մտքեր...
Որտեղի՞ց են գալիս, ինչպե՞ս են ծնվում, ինչու՞ են ծնվում... Չգիտեմ:
Մի կերպ դեն գցելով վերմակը, նստում եմ անկողնուս մեջ ու խռովածի պես ,,Հայր մերը՛՛-ը ասում: Խռովա՞ծ: Լավ նկատեցի, այո խռոված: Հետաքրքիր չէ՞, աստծուց խռովել եմ, բայց էլի աղոթում եմ: Ինչու՞: Որ չմտածեմ: Աղոթելը օգնում է չմտածել, հեռու վանել այդ ոչ մի բանի պետք չեկող մտքերը: Աղոթում եմ. ավելի ճիշտ գրեթե մեխանիկորեն կրկնում եմ ,,Հայր մեր՛՛-ը: Մեկ անգամ, երկու, երեք, չորս... Ինչ լավ կլիներ, որ ես կարողանայի մինջև կյանքիս վերջին վարկյանը այպես նստել անկողնուս վրա ու ,,հայր մերը՛՛ ասել: Ոչ ուտել, ոչ խմել ու ոչ էլ ստիպված լինել տեսնելու թե ո՞նց են ապրում մյուսները: Տառապու՞մ են, թե՞... Ըհը՜... տեսնում ես, չէ՞: Նույնիսկ աղոթելիս էլ այս մտքերը հանգիստ չեն տալիս: Չեմ էլ հասկանում, թե երբ եմ ընդհատում աղոթքս ու տրվում նորից այդ պրովակացիոն մտքերին: Խնդրեմ , հիմա էլ մտածում եմ, թե ինչու՞ մենք իրավունք չունենք նստել մի տեղ ու ոչնչի չխառնվելով աղոթքին նվիրել մեր ամբողջ կյանքը: Չէ՞ որ հենց դա կլիներ ազատ կամքի իրավունքը: Եվ սուտ չէ՞ արդյոք, որ աստված մեզ տվել է այդ ազատ կամքի իրավունքը: Ոչ: Ոչ...Ու կրկին անգամ ոչ: Մենք չունենք այդ իրավունքը ու վերջ: Միջնադարում սրանք կորակվեին որպես հերետիկական մտքեր ու ինձ կայրեին խարույկի վրա: Բայց մի՞թե այդպես չէ:Թո՛ղ, մի՛ մտածիր, հեռու վանիր այդ մտքերը... ,,հայր մեր, որ երկինս ես...՛՛ Նորից մեկ, երկու, երեք...
Մեջբերել
Էջանիշներ