Հիմարություն... Ինքս էլ եմ հասկանում, որ արածս հիմարություն է, բայց անում եմ: Միայն թե, աստված սիրեք, չսկսեք նորից առաջ ընկնել ինձանից ու ,,խելոք՛՛ հայացքով հանդիմանել... ընտրելով միմիկաների փոփոխության այն խմբավորումը, որը կնշանակի՝ թե դուք ամեն ինչ վաղուց գիտեյիք ու բազմիցս ասել եք այդ մասին:
–-Ես ասում էի, չէ՞...
Չես պատկերացնի սիրելիս, թե ո՞նց եմ բարկանում... ո՞նց եմ գազազում, երբ լսում եմ այդ ,,ես ասում էի կամ ես գիտեյի-ն...
Ոչ մեկդ էլ ինձ ոչինչ չէր ասել, որովհետև ոչ մեկդ էլ ոչինչ չգիտեր...
Իսկ ես գիտեյի: Գիտեյի ավելին: Գիտեյի, որ արածս հիմարություն է, և որ վերջում կանգնելու եմ դատարկ ու ձեռնունայն: Կախելու եմ գլուխս ինքս իմ առաջ ու... Գիտեյի, բայց չկարողացա չանել...
Ի՞նչ հետաքրքիր է մարդը: Ավելի ճիշտ, իմ նման կիսախելագար մարդը, որը հասկանալով թողնում է ոսկին ու ձեռքը կրակին է տանում: Դա դեռ քիչ է, այրված ձեռքը կրակից հանում է ու սառը ջրի մեջ դնելու փոխարեն, մտցնում է եռացրած ջրի մեջ: Ինչու՞...
Որովհետև հիմարի մեկն է ու վերջ:
Մեջբերել
Էջանիշներ