Հոգնել եմ... Շա՜տ եմ հոգնել... Այնքան եմ հոգնել, որ նույնիսկ չգիտեմ, թե այսքան հնարավոր է հոգնել...
Ձեռքերս մնացել են կախված: Ոտքերս նվում են, մինչև անգամ քայլելու մասին մտածելիս: Աչքերս փակ վիճակում էլ են արտասվում, ուր մնաց թե բացվեյին: Իսկ սիրտս, այս սիրտս, որ իր տրոփյունով բազում անգամներ է վկայել ինձ ի՛մ առայժմ մեռած չլինելս, հիմա հուսահատ ու ընկճված ,,ընդհատակ՛՛ է անցել: Ու ես երկար եմ ականջ դնում, որ լսեմ գոնե նրա խուլ թակոցները, բայց իզուր: Հոգնել է...
Ուզում եմ պատրաստվել վերջին ճակատամարտին, վերջին բախմանը, որտեղ ես վերջ ի վերջո կգտնեմ իմ երկար սպսած հանգիստը, բայց...
ուժ չկա... հոգնել եմ: Ու չգիտեմ դեռ ինչքա՞ն պիտի այսպես ուժահատ ընկած մնամ գոյության ու չգոյության սահմանի վրա...
Մեջբերել
Էջանիշներ