Էսօր էլ ես նայեցի «Մելանխոլիան»:
Չգիտեմ էլ, տեղին բառ եմ ընտրել, թե ոչ, բայց ինքը "բաց" ֆիլմ էր:
•
•
Սեղմել՝ ցույց տալու համար
Բաց ասելով՝ նկատի ունեմ, որ ֆիլմը քեզ ամբողջությամբ չի կլանում՝ մի մասով ֆիլմում ես, մյուսով էկրանի դիմաց նստած, ու դա թույլ ա տալիս ընտրություն կատարել… Ընտրում ես լինե՞լ մելանխոլիայի մասը, թե՞ դրա դեմ դուրս գալ:
Ժուստինի համակերպումը, Կլեռի ըմբոստությունը...
Ֆիլմում առկա հուսահատության, անելանելիության զգացողությունը քեզ էլ է փոխանցվում, կամ էլ դա քո մեջ ես տեսնում ու քեզ հարց ես տալիս "բա հետո՞, ի՞նչ անել"… Պատասխանը ստանում ես միայն վերջին կադրում, որտեղ ձեռ ձեռքի բռնած նստած են Ժուստինը՝ հանգիստ ու համակերպված, Կլեռը՝ մինչև վերջին վայրկյան իր դիմադրությամբ ու վախով, ու Կլեռի որդին՝ դեմքի պարզ երևացող հավատով:
Լավ շատ չխորանամ, հատկապես որ դեռ լրվի չեմ մարսել այս ֆիլմը, միայն ասեմ, որ արժի նայել:
Ֆրեյա-ի խոսքերից
Իսկ ինչ վերաբերվում ա Ֆոն Տրիերին՝ տանել չեմ կարողանում իր ֆիլմերը։Մթության մեջ պարողը Ֆրիերի ու Բյորկի համատեղ շեդևրն ա: Չկպնեք:
Վիքիփեդիայում ոչ մի բան էլ պետք չէր ման գալ, շատ մակերեսային կերպով ներկայացված էր սիմվոլիկան: «Դաժե եժու պատնյատնը բիլը չտո տամ տվարիցա»
Մեջբերել
Պատճառը չգիտեմ ինչն էր, երևի կամ չափից դուրս շատ էի էդ ֆիլմով տարվել, կամ էլ իրոք էդ ֆիլմը մնայուն արժեք չի ներկայացնում կինոյի պատմության մեջ:
-ի համադրություն էր: 
.
Էջանիշներ