Իսկ երկրագունդն այնքան փոքր է...Նրա անունը Ֆրեդ էր, ավելի ճիշտ Ֆրեդերիկ: Սակայն նա չէր սիում, երբ իրեն այդպես էին ասում, քանի որ այդպես նրան կոչում էր մայրը` ի պատիվ իրենց նախապապի: Ֆրեդերիկ......չէ մի չէ Լյուդովիկոս: Ֆրեդ` կարճ և պարզ, չնայած աղջիկ եղնիկները նրան մեկ-մեկ Ֆրեդդի էլ էին ասում: Ինչու զարմացաք: Այո, նա եղնիկ էր. բա էլ որ կենդանուն կարող են Ֆրեդ անվանել...իհարկե, եղնիկին:
Ֆրեդը մի հասարակ եղնիկ էր, սակայն նա նման չէր այլ եղնիկներին: Դեռ մանկուց նա ինչ-որ տարօրինակ բաներ էր անում, անգամ մայրը մի օր նրան բժշկի էր տարել դրա համար: Օրինակ, մի օր Ֆրեդը որոշել էր բարձրանալ բարդու գագաթին. ուզում էր տեսնել, թե ինչպիսի ձև ունի բացատի լիճը վերևից: Քեռի Բենն ասում եր, որ այն ծաղիկի է նման: Սակայն լճի փոխարեն 2 կոտրվածք ստացավ: Մի օր էլ Ֆրեդն ուզում էր իմանալ, թե ինչ կա սկյուռիկի տանը. գլուխը մտցրել էր ծառի փչակի մեջ և չէր կարողանում դուրս հանել: Փայտփորիկն էլ որ չլիներ, հո այդպես էլ կմնար փչակի մեջ:
Ինչքան էլ մայրը նրան չէր նախատում, միևնույն է, Ֆրեդը նրան չէր լսում: Բայց չէ որ այս կյանքում ամեն ինչ պետք է փորձես, որ իմանաս. այ, օրինակ, Ֆրեդն իմացավ, որ ծառի փչակի մեջ իր գլուխը չի տեղավորվում, նամանավանդ վերջերս մի քիչ կոտոշներ էլ են դուրս եկել: "Վաաաայ,- ասում էր մայրը,-քո կոտոշները վաղուց էին դուրս եկել, սակայն ոչ թե դրսից, այլ ներսից": Ճիշտ է, Ֆրեդն այնքան էլ չէր պատկերացնում, թե ինչպես կարող են կոտոշները ներսից աճել.....երևի ցավոտ է....
Բայց դա հեչ....Ֆրեդին մի բան էր տանջում դեռ մանկուց.արդյոք եղնիկները կարող են թռչել: Մի օր նա հարցրեց մայրիկին այդ մասին. դա հենց այն դեպքն էր, երբ Ֆրեդին բժշկի մոտ տարան պատասխանի փոխարեն: Ախր նա չէր հասկանում` ինչու էին բոլորը նյարդայնանում: Պատկերացրեք, եթե եղնիկները կարողանային թոչել` բարձր-բարձր, ազատ, մենակ և երջանիկ...երկրագունդը մի փոքրիկ գնդակ կդառնար և վերջապես կտեսներ, թե ինչ ձև ունի բացատի լիճը: Ֆրեդը հավատում էր, որ կարող է թռչել. նա համառորեն ամեն օր գնում էր անտառ և բոլորից թաքուն սկսում էր թևերը թափահարել. այդպես նա թռչել կսովորեր, նա համոզված էր դրանում: Նա չէր հասկանում` ինչու ապրել, եթե չես կարող թռչել: Ինչու եղնիկները չեն կարող թռչել, ինչու, ինչու....Ոչ, ես կթռչեմ և կապացուցեմ բոլորին, որ ես կարող եմ: Եվ Ֆրեդը շարունակում էր համառորոն փորձել. նա բազմաթիվ էքսպերիմենտներ էր անում, ցածր տեղերից էր թռչում, որ գոնե մի բան ստացվի...
Անցան ամիսներ...Ֆրեդին ոչ մի կերպ չէր հաջողվում իրագործել իր երազանքը: Մնաց մի տարբերակ, դա հաստատ կաշխատեր: "Բայց չէ, ռիսկի գործ է, չեմ անի,- մտածում էր Ֆրեդը,- բայց ախր ամեն ինչ արդեն փորձել եմ: Չէ, ուրիշ ելք չունեմ, ստիպված եմ":
Այդ առավոտ նա արթնացավ յուրահատուկ կանխազգացումով: Նա կարծես վերջին անգամ հայացք գցեց իրենց տանը, բացատի լճին և բարդուն....և գնաց:Գնաց այն բարձր սարի մոտ: Եթե այդ բարձրությունից թռչեր, հաստատ կստացվեր: Նա բարձրացավ սարի գագաթը, մի պահ կանգնեց, խորը շնչեց առավոտյան թարմ օդը: "Ում է պետք կյանքն առանց թռչելու,- մտածեց նա......ու թռավ:Վախից աչքերը փակած` Ֆրեդը մի պահ աչքերը բացեց և......օ, հրաշք.....նա թռչում է, թռչում, թռչունների նման, նա թռչում է բաարձր, նա ազաատ է, իսկ երկրագունդն այդքան փոքր է...և գիտեք, ճիշտ էր քեռի Բենին, լիճն իսկապես ծաղիկի ձև ուներ, իսկ երկրագունդն այնքան փոքր է: Բոլորը դեռ քնած են, և ոչ-ոք չի տեսնում նրան.....էհ-էհ-էհ-էէէէէէյ, ես թռչում եմ, թռչում....Իսկ դուք քնեք, և երբեք չեք տեսնի այն, ինչ տեսավ այդ օրը Ֆրեդը...նա տեսավ կյանքը, աշխարհը և երկրագունդը` այդքան փոքր....
Մեջբերել
Էջանիշներ