Առաջին անգամ կարդացի,ջղայնացա,չուզեցի կարծիքս գրեմ,բայց հիմա արդեն մարսել եմ…ուղղակի անկյուն կանգնած առաջին երկու տողն էին մեղավոր…
Բնական է նկարագրած,միանգամից հնարավոր է պատկերացնել…բայց դե եսիմ,Դավիթ կամ Մելիք ջան,իհարկե դու լավ ես գրել,բայց ես այս ստեղծագործությունը չսիրեցի…
ինձ էլ ա թվում,որ կիսատ ա…շարունակի լա՞վ…գուցե ամբողջական կարդամ,սիրեմ…
Ախր,դու այնքան սիրուն ես գրում,էլ չեմ ասում բացառիկ գեղեցիկ մտքերը,որը դարձրել ես այս պատմվածքի բաղկացուցիչ մասը…ես դրանք կառանձնացնեմ,որ առանձին կարդամ…