Սաթենիկ, շատ հետաքրքիր բան է ստացվում։ Դու մեծ կապվածություն ունես բնության, մարդկանց ու երեխաների հետ, բայց ոչ պակաս կապվածություն ես ցուցաբերում նաև վիրտուալ կյանքի հանդեպ։ Ինչպե՞ս կբացատրես դա։
Դե աշխատում եմ, որ մեկը մյուսին չխանգարի, լինում է ժամանակ, որ օրվա մեծ մասն անցկացնում եմ բնության մեջ, լինում է նաև հակառակը: Մի ժամանակ, երբ ինտերնետ հասկացությունը շատ խորթ էր ինձ համար, չէի էլ պատկերացնում, որ կարող է մի օր կարևոր տեղ զբաղեցնի իմ կյանքում: Հիմա կյանքս առանց դրա չեմ պատկերացնում. ընկերներիցս շատերին ինտերնետի միջոցով եմ գտել՝ հիմնականում իմ սիրելի Ակումբի ընկերներին
Էլ չեմ ասում, որ ինտերնետի շնորհիվ որոշեցի անսլուխ ծաղրանկարներ անել...
Իսկ ինչպե՞ս հայտնվեցիր Ակումբում։
Հարևանս, որ գրանցված էր Ակումբում, մի օր համոզեց, որ գրանցվեմ ու ներկայացնեմ մեր դպրոցը, ես էլ համաձայնեցի, բայց սկզբից մտածում էի, որ չեմ մասնակցի քննարկումներին, մի տեսակ վախենում էի գրառում անել, բայց մի որոշ ժամանակ անց սկսեցի ակումբախտով տառապել, հիմա էլ առաջին գործը, որ անում եմ տուն մտնելով, Ակումբ մտնելն է:
Չեմ համբերում իմանալ, թե ով էր հարևանդ։
T!gran մականունով մասնակիցը։ Իրեն շնորհակալություն, որ բացահայտեց Ակումբն ինձ համար, ես էլ հետագայում վարակեցի Երեքնուկին ու էլի մի քանի հոգու...
Դու ակումբին գեղագիտական բավականություն ես պարգևում, ուրախացնում ես արդեն ակումբի անբաժանելի մասը դարձած քո ծաղրանկարներով... Իսկ ի՞նչ է Ակումբը քեզ տվել և տալիս։
Շատ բան տվեց ինձ Ակումբը՝ լավ ընկերներ, հետաքրքիր քննարկումներ, գիտելիք, Ակումբի շնորհիվ որոշեցի ծաղրանկարներ անել, ու ինչքա՜ն հրաշալի բնորդներ ունեմ, ձեր ականջը կանչի...
Մի խոսքով՝ ֆորևր «Դար ակումբ»...
Իսկ կարո՞ղ ես ծաղրանկարել Ակումբը։ Այսինքն, ոչ թե առանձին ակումբցիների, այլ հենց Ակումբը՝ ընդհանուր, այնպես, ինչպես դու այն պատկերացնում ես։
Մոտավորապես այսպես.

«Դարից կախված»
Շատ հետաքրքիր նկար է 
Իսկ ԿԳԴ-ն շա՞տ է տարբերվում Սաթենիկից։
Չի տարբերվում...
Կյանքի և բնության գեղեցկություններից մեկը տարբերություններն ու բազմազանությունն են։ Բայց ո՞ր հատկությունը կուզենայիր տեսնել բոլոր ակումբցիների մեջ։
Փոխադարձ հարգանք։ Բայց, որ ճիշտ ասեմ, կուզեմ ավելի շատ կռիվ անեն, վիճեն իրար հետ, որ ես էլ առիթից օգտվեմ ու իմ ծաղրանկարներով ավելի անհամացնեմ իրավիճակը
Սաթ, իսկ հիմա արի մի փոքր անկեղծանանք։ Արի սկսենք թեթև թեմաներից։ Դպրոցում ո՞ր դասն է եղել չսիրածդ։
Վա՜յ, մաթեմատիկան
Ինչքա՜ն էի սիրում, խնդիրները ինչ մեծ հաճույքով էի լուծում
Ես մաթեմատիկայից բան չէի հասկանում՝ բութ էի էդ առարկայից, չնայած դասատուս այլ կարծիքի էր, ասում էր՝ «լոդրի մեկն ես. որ ուզենաս, կսովորես»: Լավը էն ա, որ միշտ ստուգողականներս բարձր էի ստանում, իհարկե, արտագրելուս շնորհիվ, դասընկերոջս ականջը կանչի
Քո կարծիքով ո՞ր հատկությունն է լավագույն ձևով բնորոշում քո էությունը։
Չգիտեմ, երևի ազատ մտածելակերպը, ինքնուրույնությունը...
Ունե՞ս կյանքի կանոններ, որոնցով ապրում ես, Սաթ։
Մաքուր խիղճ, ճշմարտություն ու սեր դեպի բնությունը...
Ինչպե՞ս ես վերաբերվում ճանաչված լինելուն, փառքին։
Ես երբեք չեմ մտածել, որ նկարչին ճանաչված լինել կամ փառք է պետք, հակառակը՝ կխանգարի ստեղծագործողին, ընդամենը պետք է որոշակի գնահատական ու ոգևորություն, մնացածն ավելորդ է:
Մարդկային ո՞ր հատկանիշը չես ներում։
Դավաճանությունը, չնայած եթե ինձ դավաճանեն, դրանում որոշ չափով իմ մեղքն էլ է, դրա համար փորձում եմ առաջին հերթին իմ մեջ փնտրել էդ դավաճանության հիմքերը:
Շատ հետաքրքիր ես մտածում...
Իսկ ի՞նչ ես մտածում տղա–աղջիկ ընկերության մասին։ Նրանք կարո՞ղ են պարզապես լավ ընկերներ լինել։
Եթե իմ փորձից ելնեմ, ապա ես ունեմ ավելի շատ տղա ընկերներ, քան աղջիկ, ու, անկեղծ ասած, տղաների հետ ավելի հեշտ է ստացվում ընկերություն անելը, վստահելը, քան աղջիկների։ Սակայն ասածս չի վերաբերում իմ մտերիմ ընկերուհիներին, որոնց ես շատ սիրում եմ ու ամեն բան վստահում
Դու արդեն խոսել ես ազատության մասին։ Իսկ գյուղական կյանքը, սովորությունները, մարդկանց կարծիքը չե՞ն սահմանափակում քո ազատությունը։
Շփումս գյուղացիների հետ էդքան էլ շատ չէ, հիմնականում սահմանափակվում եմ իմ շրջապատի համախոհ մարդկանցով, որքան էլ ես ասեմ ազատ եմ՝ ազատ եմ մտածում ու թքած ունեմ ուրիշների կարծիքի վրա, դա էդպես չէ, նույնիսկ երկնքում ճախրող թռչունը բացարձակ ազատ չի, ուղղակի ես ինքնապաշտպանական հատկություն եմ ձեռք բերել. լսում ու տեսնում եմ էն, ինչ ես եմ ուզում: Միշտ մտածում եմ, որ սա իմ կյանքն է, ու ոչ մի սովորույթ, ոչ մեկի կարծիքը չպետք է սահմանափակի իմ միտքը, զրկի ինձ ազատ ստեղծագործելուց:
Սաթենիկ, շատ ցավալի է, բայց բոլորիս կյանքում կա «ամենադժբախտ ու տխուր օր» հասկացությունը։ Ո՞րն է դա քեզ համար։
Այս պահին միայն մի տխուր ու ինձ համար ողբերգական օր կասեմ. Հարութիս հեռանալը էս աշխարհից։ Նա էն եզակի մարդն էր, ընկերն էր իմ կյանքում, ում սիրել եմ, նվիրվել ու վստահել եմ հարազատ եղբորս պես, մարդ էր, որ օժտված էր մարդկային ամենաբարձր հատկանիշներով, ափսոս, որ հիմա անցյալով եմ խոսում նրանից: Հարութից հետո կյանքին արդեն ուրիշ ձևով եմ նայում, արդեն գիտակցում եմ, որ բոլոր ճամփաները տանում են դեպի...
Իրոք, շատ ցավալի է 
Իսկ նման պահերին ո՞վ է քեզ խաղաղեցնում, ի՞նչն է քեզ հույս տալիս, օգնում, որ դիմանաս։
Ժամանակը, ինձ նվիրված մարդիկ ու արվեստը:
Որքա՜ն լավ է, որ շրջապատված ես նման ընկերներով և ունես արվեստ, Սաթենիկ ջան։
Համաձայնիր, որ չնայած ամենատարբեր դժվարություններին, միևնույն է, մեր կյանքում շատ են նաև ուրախ օրերը։ Հիշո՞ւմ ես կյանքիդ ամենաերջանիկ օրը՝ իրադարձությունը։
Երջանիկ օրեր շատ եմ ունեցել, ամենա չկա, բոլորն էլ անմոռանալի են, միայն կասեմ էն, որ այդ ամենաերջանիկ օրերը սկսվում են ամառային մեր սարային պլեների առաջին օրվանից ու տևում մինչև ավարտը, մոտ մեկ ամիս:
Ափսոս, որ մենք «բանտարկված ենք» բետոնե քաղաքում...
Բայց դա անուղղելի չէ
Իսկ դու ինքդ երբևէ կհամաձայնեի՞ր Երևան տեղափոխվել։
Տարիներ առաջ ընտրություն ունեի ու հիմա էլ ունեմ։ Բայց ես ընտրել եմ Կողբս, որովհետև ստեղծագործող նկարչին քաղաքի շենքերն ու փողոցները ոչինչ չեն տա, բացի չոր ու անկենդան նկարչությունից։ Չնայած առանց Երևանի էլ չեմ կարող, մեկ–մեկ կարոտում եմ:
Պարզ է։
Մանկությանդ ամենամեծ երազանքը, որը մինչև այսօր կատարված չէ։
Աշխարհեաշխարհ շրջել օդապարիկով... Պատից կախված քարտեզ ունեինք, ժամերով կանգնում էի դիմացն ու մտքով ճանապարհորդում էի երկրից երկիր...
Ի՞նչ գիտես, գուցե մի օր իրականանա այս գեղեցիկ երազանքը 
Սաթ, կպատմե՞ս առաջին սիրուդ մասին։
Որ ճիշտ ասեմ, ընկեր ունեցել եմ, բայց առաջին սեր չեմ ունեցել, ինձ համար արվեստից բարձր ոչ մեկը չի եղել դեռ, որ սիրեմ ու համարեմ իմ առաջին սերը։
Այս պատասխանը ես կանվանեմ՝ No Comment 
Իսկ ո՞րն է ամենակարևոր հատկանիշը, որ կուզենայիր տեսնել քո կողակցի մեջ։
Մարդկային բարձր հատկանիշներով օժտված լինելը, ինչպես նաև այն, որ նա ընդունի ու գնահատի ինձ այնպիսին, ինչպիսին կամ՝ «ցնդած» 
Պատկերացրու, որ քեզ հնարավորություն է տրվել ողջ մարդկությանը պատգամ հղել։ Ո՞րը կլիներ այդ պատգամը։
Մի քառատող հիշեցի իմ սիրելի գրքի՝ «Դոն Կիխոտի» վերջաբանից.
«Աշխարհը բնավ չէր գնահատում,
Խրտվիլակ էր նա և ուրու արթուն,
Սիրտը բարի էր և անդավաճան,
Եվ նա ունեցավ երջանիկ վախճան
Խելագար ապրեց, մեռավ իմաստուն»:
Ապրե՛ք խելագար...
Էջանիշներ