Իսկ ինձ դուր եկավ...Ռուֆուս-ի խոսքերից
Unbreakable
Ռեժիսյոր՝ Մ. Նայթ Շյամալան
Դերերում՝ Բրյուս Ուիլլիս, Սեմյուել Լ. Ջեքսոն
Զզվում եմ կոմիքսներից, իսկ կոմիքսները «արվեստի բարձրագույն» ճյուղ ներկայացնող ֆիլմերից առավել ևս: Հա, լիքը ֆիլմեր կան կոմիքսների ու անիմե/մանգայի հիման վրա նկարահանված, որոնք շատ եմ սիրում (Բեթմենի ֆիլմերը, Օլդբոյ, Սին Սիթի և այլն), բայց դրանք լրիվ անհամեմատելի են էս ֆիլմի հետ: Ֆիլմի հերոսները իրենց դնում են սուպերհերոսների տեղ ու սկսում են անկապ բաներ անելՄի քանի տեղ ծիծաղից մեռա, ոնց որ դաուն լինեին...
Համարյա: Գիտե՞ս՝ ինչն ա հետաքրքիր. գուցե և իրենց սուպերհերոսների տեղ են դնում, գուցե և մոլագարության աստիճանի անկապ բաներ են անում ֆիլմի հերոսները... Բայց հետո հասկանում ես, որ ոչ մի անկապ բան չկար: Ու ոչ ոք իրեն ոչ մի բանի տեղ չէր դրել: Համ էլ էս ֆիլմը կոմիքսի հիման վրա չի նկարած, ապատեղեկատվություն մի տարածի, անգռը: Նույնիսկ հեռավոր ակնարկ էլ չկա էդ մասին: Ֆիլմն առերևույթ էն մասին ա, թե ինչ կլիներ, օրինակ, եթե քո սիրած Բեթմենը (
) ապրեր ու ստեղծագործեր ոչ թե Գոթհեմ Սիթիում, այլ Շիրակի մարզի Գյումրի քաղաքում՝ որպես սովորական մարդ: Ու էն մասին ա, որ ամեն մի հեքիաթի մեջ ճշմարտության հատիկ կա, ու էդ հատիկը ոչ թե քարի կտոր ա, այլ ծառի ծիլ տված սերմ: Ու էն մասին ա, թե ինչ սարսափելի բան ա իրական կյանքը: Ֆիլմի վերջը ամեն ինչ տակնուվրա ա անում ու լիքը մտածելու նյութ ա տալիս:
Մեջբերել
Էջանիշներ