Ռուֆ ջան, հուսով եմ քեզ չեմ հիասթափեցնի, եթե նշեմ, որ պատկանում եմ քեզ մոտ ործկալու ցանկություն առաջացնող վերոհիշյալ ֆիլմի սիրահարների շարքին
Դու ֆիլմի անհաջող լինելը բացատրում ես ավելորդ սենտիմենտալությամբ, օրինակ:
Կներես, բայց դա արդեն սյուժեն է թելադրում: Ինչ էմոցիա էիր ուզում մի ֆիլմից, որի երկու հերոսները մի-մի ոտները գերեզմանում հիմնավորապես տեղավորած ջահել տղերք են: "Դոգվիլի" անկապ, չհիմնավորված դաժանությունը՞ թե ասենք "Մարտական Ակումբի" հավայի խուճուճ սյուժեն: /Նշեմ, որ այս երկու ֆիլմն էլ հավանում եմ/:
Պարզապես պետք չի կոմպլեքսավորվել էն մտքից, որ կան ուղղակի բարի, կյանքի մասին ֆիլմեր, որոնք նայելուց հետո բացի բերանումդ ժանգոտ երկաթի համից ուրիշ զգացմունքներն էլ են առաջանում: Ոնց որ օրինակ էս ֆիլմում:
Ինձ մոտ երկու անգամ էլ, էդ ֆիլմը նայելուց հետո, ծովը տեսնելու ցանկությունն էնքան մեծ ա եղել /շատ վաղուց եմ վերջին անգամ տեսել/, որ դա զսպելն ու առաջ անցնելը մեծ ջանք ա վրես նստել: Բայց լուսավոր զգացումը մնացել ա:
Ու ես համարում եմ, որ էդ ֆիլմի ստեղծողները հասել են իրենց նպատակին: Ես անմիջապես դիտումից իմ սենյակում առանձնանալուց հետո ծովի խշշոց եմ ականջներումս լսել:
Ասածս ինչ ա: Էն որ շատերն են սիրում, չի նշանակում, որ վատն ա: Էդ հո ծիծակ կոշիկ չի:
Հա...նայելու չարժանի ֆիլմեր... Տարանտինկայի վերջին շրջանի բոլորը գրեթե... սպառել ա իրեն մեր տղեն։
Մեջբերել
Էջանիշներ