Նոր, «Մեղք» թեմայում Հավիտենական կյանքին անդրադարձանք Վուկի հետ ու մտածեցի, որ նման թեմա բացելու պահանջ կա: Համենայն դեպս ինձ մոտ: /գուցե կա՞ նման թեմա, ես չգտա…/
Ի՞նչ ենք հասկանում հավիտենական կյանք ասելով… Նամանավանդ հանդերձյալ կյանքում: Այսինքն դրախտում կամ դժողքում առհավետ գտնվելը ինչա՞ նշանակում: Է՞ն, որ եթե մենք էս կյանքում «խելոք բալիկ» ենք եղել, պիտի գնանք դրախտ ու հավերժ «վայելենք» դրախտի … ըըը, չգիտեմ ինչը… կամ էլ եթե «չար բալիկ» ենք եղել պիտի հավիտեան վառվենք դխողքու՞մ…
Եթե դա այդպեսա, ապա ես այդպիսի կյանքի տրամաբանությունը չեմ հասկանում: Ինչի՞ համարա միակ և անկրկնելի կյանքը: Երբ մարդ հնարավորություն չի ստանում իր սխալները ուղղել… Կամ էլ կյանքի վերջին ակնթարթում ընդունումա իր մեղքերը, «ապաշխարում» և վերջ՝ դրախտի տոմսը իր ձեռքումա… Լուրջ, ես էս մոտեցման տրամաբանությունը չեմ կարում հասկանամ… Եթե ինչոր մեկը կարողանա ինձ տրամաբանորեն բացատրել՝ ես շնորհակալ կլինեմ:
Համ էլ պատկերացնու՞մ եք հավիտյան դրախտում կամ դժողքում գտնվելու անիմաստությունը…
Մեջբերել
Ամեն դեպքում ես նրանց ասացի իմ պատկերացումը հավիտենական կյանքի մասին: Աշխարհում շատ մարդիկ կան , ովքեր ապրում են բավականաչափ երկար տարիներ, սակայն էությամբ ու վարքով ընդհանրապես էնպիսի կեղտոտ մարդիկ են լինում, որ մեռնելուց հետո նրանց կարելի է ասել ոչ ոք չի հիշում, այլ կերպ ասած նրանց ինչներին էր պետք նման երկար ժամանակշրջան ապրելը: Փոխարենը կան շատ մարդիկ, ովքեր ապրում են թեկուզ 30 տարի, բայց իրենց ավանդով էս կյանքում, իրենց բարությամբ էնքան հիանալի անձնավորություններ են լինում, որ նրանց մոռանալը լինում է միայն այն դեպքում, երբ ինքդ ես մահանում: Այ դա է իմ պատկերացմամբ հավիտենական կյանքը:
Ինչևէ սա իմ կարծիքն է այդ հարցի վերաբերյալ:
A.r.p.i.-ի խոսքերից
Էջանիշներ