էդ որ ասում եք․ «թույն կինո ա, թույն օպերատորական աշխատանք՝ հլը տեսեք մեջը ինչքան սիրուն բնության տեսարաններ կան»․․․
Ժողովուրդ, հիմա ես էլ որ գնամ իմ հեռախոսի կամերայով Կանադայի անտառները նկարեմ, էլի շատ սիրուն կլինի

Բա որ ձմեռով նկարեմ, էն էլ ձնաբուքի ժամանակ փաթիլներով–բանով, պա՜հ–պա՜հ–պա՜հ․․․
Ասածս ի՞նչ ա․ անտառ նկարելը, էն էլ լայն անկյուն օբյեկտիվով, լայն էկրանի վրա միշտ սիրուն ա լինում․ դրա համար հատուկ տաղանդ պետք չի։
Ինչ խոսք, սիրուն բնությունը իհարկե գրավչություն ա տալիս ֆիլմին, բայց եթե գեղարվեստական ֆիլմի հիմնական արժանիքը սիրուն անտառի տեսարաններն են՝ էդ արդեն ֆիլմը նկարողների անճարության նշան ա։ Նույն ձևով, ոնց խոշոր պլանով բաց վերք ցույց տալով ու Դի Կապրիոյի ցավից ոռնոցով հանդիսատեսի արցունք քամելը։
Իհարկե, սա ընդամենը սուբյեկտիվ կարծիք ա ու չեմ ուզում վիրավորել էդ ֆիլմը հավանողների ճաշակը, բայց այնուամենայնիվ ֆիլմը գնահատելու որոշ քիչ թե շատ օբյեկտիվ չափանիշներ կան, չէ՞:
Էջանիշներ