*e}|{uka* (22.09.2010), ivy (22.09.2010), My World My Space (22.09.2010), Արևածագ (22.09.2010), Մանուլ (22.09.2010)
Խորհրդային կրթական համակարգի բացասական հետևանքները, կանոններ-ֆու. ոչ մի երևակայության թռիչք, ոչ մի ստեղծագործական ազատություն, եթե պատմվածք, ապա դասական սյուժե, կոնֆլիկտ, կուլմինացիա, հանգուցալուծում: Աշնան մասին շարադրությունը սկսել «Ես շատ եմ սիրում աշունը», երջանկության մասին շարադրության եզրակացությունը՝ «Երջանկությունն աշխատանքի մեջ է», հերոսական մայիս թեմայով շարադրության մեջ Ավարայրի ճակատամարտի մասին լռելը՝մի բալ ցածր է գնահատվում, ամենալավագույն բառը գոյություն չունի, ուղղագրական սխալ է նույնիսկ ստեղծագործական շարադրության մեջ, իսկ գլխարկն ընդամենը գլխարկ է և ոչ մի դեպքում փիղ կուլ տված օձ: Կաֆկան բուրժուական կիսացնդած գրող է, որ տխմարություններ է գրել, իսկ վեպի ամենաօրինակելի նմուշը Շոլոխովի «Հերկած խոպանն» է:
prof-de-Francais (22.09.2010), Հայկօ (22.09.2010)
prof-de-Francais (22.09.2010), Շինարար (22.09.2010)
Վերջին խմբագրող՝ My World My Space: 22.09.2010, 17:06:
թարգեք էդ վախկոտ ազատամտությունը, եթե չեք կարում օգտագործեք: Մի վախեցեք կանոններից, ցանկացած կանոն լիքը լողալու տեղեր ունի....
Իսկ կանոններին չհետևելը վախենալը, վախեցած ազատամտության դրսևորում ա:
Ու դա հեչ կապ չունի կոմունիզմի հետ....
---------- Ավելացվել է՝ 18:10 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 18:09 ----------
Ձեր ոճով որ գրենք, ասենք վերջաբանի տեղը ուրիշ բան, առաջաբանի տեղը քառյակ, կարանք երկու օրում էլ գերակատարենք էդ հնգամյակը....
Նաիրուհի (22.09.2010)
Հով, թույլ տուր չպատասխանել, թե չէ թեման կարգի հրավիրելու համար ուրիշ մոդերատորի կարիք ա զգացվում, իրականում քո հետ էս գրառումդ ինձ քննարկելը շատ հետաքրքիր ա, որովհետև ինչ-որ մի բան իրար չի կպնում, չի բռնում, եթե իհարկե ինձ ա ուղղված, բայց ոչինչ, մի ուրիշ անգամ, մի ուրիշ առիթով
Շինարար (22.09.2010)
Մոդերատորական. հարգելի ստեղծագործողներ և ստեղծագործական քննարկման մասնակիցներ, արդեն սկսել եմ գրառումներ ջնջել, ինձ անհարմար վիճակի մեջ մի դրեք:
Արդեն ուզում էի ապստամբել, մեկ էլ տեսա Արսի գրածը ու հասկացա, որ ինքն արդեն մանրամասն ապստամբել ա : Իմը չէր: Մի մարդ էլ ասում էր, որ երևի «Մեմոն» եմ ես գրել, որովհետև ես եմ սիրում բնաբաններ օգտագործել: Բայց ես «Փոքրիկ իշխանից» երբեք ոչ մի բնաբան չէի վերցնի, էդ մի բանը հաստատ գիտեմ: Շատ ավելի հավանական ա, որ ուղղակի կհորինեի էդ բնաբանն էլ, բնաբանի հեղինակին էլ: Հետո հաստատ ավելի երկար կգրեի, ես գրել սիրում եմ, երբ ստացվում ա (երբ չի ստացվում, ընդհանրապես չեմ գրում) . մի երկու-երեք անգամ մասնակցել եմ համատեղ նախագծերի ու բոլոր անգամներն էլ համեմատաբար երկար սկիզբ եմ գրել:
Դու հլը հետ կգաս Հայաստան, ոչնիչ :
Հ.Գ. Roundee-ն մոռացար :
---------- Ավելացվել է՝ 19:11 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 18:52 ----------
Հա, քանի դեռ չգիտեմ՝ հեղինակներն ովքեր են, ու լեզուս դեռ երկար ա, ասեմ, թե նաև ինչու եմ «Մեմոյի» օգտին քվեարկել : Որովհետև (որովհետևով նախադասություն չեն սկսում, տենց էլ չսովորեցի), հա, որովհետև նախագծի անունը «Պատմվածք փակ աչքերով» ա, իսկ էս թեմայի միակ գրառումը, որ պատմվածք էր հիշեցնում, հենց «Մեմոն» էր : Մյուսները նույնիսկ երեքն իրար հետ մի պատմվածք չեն դառնում : Հազար ներողություն, էլի, իմ համեստ կարծիքն ա:
DIXIcarpe noctem
Սկիզբն ընդհանրապես դուրս չեկավ. ոնց որ Հայկօյի, Rhayader–ի ու Շինարարի էս համատեղ պատմվածքի սեղմագիրը լիներ։ Նախ չափից դուրս քիչ էր, զուտ նախաբանային ու շարունակելու չտրամադրող, ու զարմանալի չի, որ ընդամենը երկու հոգի են հանձն առել շարունակել (բնականաբար, սկզբի հեղինակին չհաշված), ի տարբերություն, օրինակ, էս նախագծի նախորդ մասերի, որոնցում անհամեմատ ավելի շատ էին շարունակողները։
Քվեարկել եմ «Մեմո»–ի օգտին։ Նախ ընդհանուր գաղափարը դուր եկավ, հետաքրքիր էր շարադրված, առանց ավելորդաբանությունների։ Ճիշտ է, կապը սկզբի հետ ամենաթույլն էր, բայց չէր բացակայում. որոշակի կետեր կային սկզբի հետ, որոնց հիման վրա շարադրված էր շարունակությունը, իսկ հաշվի առնելով, որ սկիզբը հեչ չեմ հավանել, նույնիսկ դրական եմ համարում, որ շատ չէր պահպանված կապը։ Կարևորը՝ լրիվ անկախ ու կտրված չէր սկզբից։
Երկրորդ մասը, կարծում եմ, որ սկզբի իսկական շարունակությունն է. նախ ոճը շատ նման է, բացի դրանից, սյուժետային առումով էլ ամենամոտն է, իմ կարծիքով, թեև երրորդ տարբերակն էլ չեմ բացառում, որ սկզբի շարունակությունը լինի, բայց դժվար։ «Մեմո»–ն բացառում եմ։
Էդ դեպքում գուցե շատ կարճլիկ պատմվածքներն ընդհանրապես չարժե ընդունել որպես տվյալ նախագծի հիմք։ Քանի կար՝ էն համատեղ պատմվածքներում էին գերակշռում էդ նախաբանային, կարճլիկ, շոշափելի հիմք չունեցող սկզբերը, հիմա էլ տեղափոխվեցին էս նախագի՞ծ։ Իմ կարծիքով, արժե հետագայում մերժել շատ կարճ պատմվածքները, որոնք կիսելու դեպքում էսքան կարճ բան են դառնում։
Բայց մի բան ասեմ. եթե զուտ սահուն ու համահունչ շարունակականությունն ընդունենք որպես գլխավոր չափանիշ (ինչպես տեսա՝ շատերն են էդպես համարում), էդ դեպքում նաև ընդունեք, որ սկզբի հեղինակի տարբերակը, որն ի սկզբանե ամբողջական պատմվածք է եղել, միշտ էլ ակնհայտորեն առավելություն կունենա մնացածների նկատմամբ՝ անկախ պատմվածքի մյուս որակներից, բայց դա նրա վաստակը չի լինի։ Դժվար է պատկերացնել, որ մարդ պատմվածք գրելիս իրար հետ չկապակցվող մասեր գրի։ Հա, պարզ է, որ սկզբի հետ կապ պահպանել ամեն դեպքում պետք է, բայց սխալ եմ համարում շեշտը հենց կապի ուժեղության վրա դնելը։ Ինքս, օրինակ, գնահատելիս չեմ հիմնվում զուտ առաջին մասին համահունչ ու շարունակական լինելու վրա, լիքը ուրիշ չափանիշներ կան, ու եթե թեկուզ չնչին չափով կապը պահպանված լինի, ու մնացած առումներով լավը համարեմ, էդ տարբերակի օգտին կքվեարկեմ, ոչ թե ամենահամահունչի։
Բայց ախր եթե սկիզբը մարդկանց դուր չի գալիս, չեն էլ մասնակցում մեծ մասամբ։ Էս էլ քննություն չի, որ ստիպված ես մի բան գրել, տակից դուրս գալ ու ուզած–չուզած մի բան կգրես, որ չկտրվես։ Լավ չլինի, շատ քչերը կմասնակցեն, ինչպես որ եղավ տվյալ դեպքում։ Իսկ ինչքան շատ մարդ մասնակցի, էնքան հետաքրքիր ա, չէ՞։
Իսկ ֆորմատը փոխելը մեր ձեռքում չի՞։ Կարելի է էդ կետն ավելացնել։ Ես էլ եմ կողմ, թեև տվյալ դեպքում դրա կարիքը չունեցա, բայց ուրիշ նախագծերում պատահել է։ Որովհետև շատ դեպքերում չես ուզում, որ չմասնակցելդ դիտվի որպես չկարդալու, չհետաքրքրվելու հետևանք։ Դրանք, այնուամենայնիվ, արժե տարբերակել։
Էդ նշածդ ոչ հայկօյական տարրերը ես էլ նկատեցի, բայց համ էլ մտածում եմ՝ իսկ միգուցե դրանք հենց հատու՞կ ա արել՝ մեզ մոլորության մեջ գցելու համար ։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.09.2010, 22:48:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ան ջան համամիտ եմ իհարկե քո հետ, բայց որոշակի վերապահումներով: համահոնչ լինելը պետք է լինի գլխավոր պայման, որը պետք է ստուգի նախագծի պատասխանատուն, իսկ մյուս որակներն ավելի շատ զգայական են, որը պետք է գնահատի ընթերցողը: Եթե համահունչ լինելը բացառում ենք, ապա կորում է հենց մրցույթի իմաստը, որ է` գրել շարունակություն, որն հետագայում պիտի համեմատվի հեղինակի գրածի հետ: Այսինքն հետաքրքրությունն ու ազարտը հենց էդտեղ է: Ու մրցույթն էլ միտված է դրան` գրել գեղարվեստական այնպիսի շարունակություն, որը կմրցակցի սկզբնական շարունակության հետ, այլապես ո՞րն է իմաստը հեղինակի վերջաբանը տեղադրելու: ԻՄՀկ վերցնել մի նախադասություն, կամ մի էպիզոդ ու դրա վրա կառուցել շարունակություն, անտեսելով ողջ սկիզբը, ոչ միայն գեղեցիկ չի, այլև ճիշտ չի: Հենց սկզբից բոլորի համար պարզ էր, որ Մեմոն ու Սկիզբը նույն հեղինակինը չեն ու դա ավելի շատ վատ անդրադարձավ մրցույթի հետաքրքրության վրա:
հարգանքներս...
Հով ջան, բայց ախր ես ե՞րբ եմ ասել, թե համահունչ լինելը՝ որպես պայման, պետք ա բացառել Գրառմանս էդ հատվածը նորից եմ մեջբերում, որ տեսնես՝ նման բան չեմ ասել.
Ուլուանա-ի խոսքերիցՀա, պարզ էր, բայց դրանից ի՞նչ վնաս եղավ որ. ասենք թե՝ իմացանք, որ սկզբի հեղինակի շարունակություն էդ չէր, և ի՞նչ։ Ինձ համար որ դրանից մրցույթը ոչ ավելի հետաքրքիր դարձավ, ոչ էլ ավելի անհետաքրքիր։ Համենայնդեպս, չեմ նկատել, որ որևէ մեկը քվեարկի ինչ–որ տարբերակի օգտին՝ հաշվի առնելով՝ իրականում տվյալ տարբերակն իսկական սկիզբն է, թե ոչ։ Մարդիկ ամեն դեպքում քվեարկում են իրենց դուր եկած (հոգեհարազատ բառն էլ հեչ չսիրեցի էս համատեքստում) տարբերակի օգտին։My World My Space-ի խոսքերից
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.09.2010, 23:39:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ