«Պատմվածք փակ աչքերով». մաս չորրորդ

[Շինարար]

Եկեք նորից շունչ տանք «Պատմվածք փակ աչքերով» նախագծին

Պայմանները հետևյալն են:
1. Ակումբի ցանկացած անդամ PM-ով ուղարկում է ինձ իր մի ամբողջական և թարմ պատմվածք, որը երբևէ չի տպագրվել, չի ընթերցվել որևէ մեկի կողմից, չի տեղադրվել որևէ ֆորումում, առավել ևս` Ակումբում: Միաժամանակ երաշխավորում է, որ պատմվածքի բովանդակության և հեղինակի ով լինելու մասին տեղեկությունները դուրս չեն գա իմ ու իր միջից:
2. Ես պատմվածքը բաժանում եմ երկու պայմանական կեսերի և տեղադրում եմ Ակումբում միայն առաջին հատվածը:
3. Մեկ շաբաթվա ընթացքում Ակումբի ցանկացած անդամ կարող է ինձ ուղարկել այդ հատվածի իր շարունակությունը: Ես դրանք կտեղադրեմ Հեղինակ N անվան տակ, որտեղ N-ը հեղինակի պայմանական համարն է: Այդպիսիներից մեկը կլինի նաև պատմվածքի նախաբանի հեղինակի վերջաբանը, նույնպես ինկոգնիտո:
4. Մեկ շաբաթ անց կքվեարկենք, թե որ վերջաբանն էր ավելի լավը և համահունչը: Եվ կբացահայտենք բոլոր հեղինակներին

Նախագծի հեղինակներն են Չուկը և Հայկօն, ձեր պատմվածքը նախագծին մասնակցելու համար ուղարկում եք ոչ թե Վարպետին, այլ ինձ` Շինարարին:

[Շինարար]

Ուշադրություն:
Ստորև ներկայացնում եմ ընդհանուր պատմվածքի առաջին մասը, որը սիրով մեզ տրամադրել է Հեղինակը: Շարունակությունները կարող եք ուղարկել մեկ շաբաթվա ընթացքում: Վերևի գրառման մեջ ծանոթացեք նախագծի բոլոր պայմաններին: Ձեր ուղարկած շարունակության մեջ պարտադիր նշեք ամբողջական պատմվածքի վերնագիրը:
................................................................................................
Ճռռ: Դուռը բացվեց:
Նայեց: Հայացքը դռնից կամաց ներս մտավ: Բում: Կապտուկ՝ մթության ուժեղ հարվածից: Ոտքերը մնացին տեղում: Առջևում բաց դուռն էր:
«Դուռը լավ է»,- մտածեց արագ:
Շնչառությունը լարվեց:
«Բացն էլ է լավ»: Հը՞ն: Զառանցանք:
- Դուռը լավ է, բացը լավ է,- ասաց բարձր, որ ոտքերը լսեն:
Բայց նրանք տարված էին հայացքի կապտուկով:
Հետևից չհրեցին: Չկար ոչ ոք:
- Դուռռռը...
Ձայնն իրենն էր:
Իսկ եթե հե՞տ: Ուր: Հետ: Որտեղից որ եկավ: Հենց այնտեղ: Լուսավոր, կանաչ... չէ, ամեն գույնի: Կանաչ էլ: Այնտեղ, ուր ձայներ են, ձեռքեր: Ուրիշների:
Բայց առաջ գնաց: Մտավ դռնից ներս:
Դխկ: Դուռը փակվեց:
«Այդպես էլ պիտի լիներ»,- հաստատեց մտքով:
Ֆիլմերից ծանոթ սցենար: Հիմա կամ սարսափ, կամ միստիկա, կամ էլ ոչինչ: Չէ, վերջինին համաձայն չէր: Ոչինչը հետևում էլ կար՝ գունավոր, ձայնաշատ...
Սկսեց ձեռքերով փնտրել պատը: Շրխկ: Լույսը վառվեց:
Սովորական սենյակ:
«Պատմություն սարքեցիք... Սարսա՜փ, միստի՜կա»:

[Շինարար]

Մեմո

"Դու հավերժ պատասխանատու ես նրա համար, ում ընտելացրել ես"
Էքզյուպերի, "Փոքրիկ Իշխանը"

Ներկայանամ: Մեմո: Տեխնիկական անձնագրով` MEMO (Multiuse Experimental Mechatronic Object):

Ես ծնվել եմ այնտեղ, ուր ձեռքեր էին ու ձայներ:
Երկուսուկես տարի ինձ պատրաստում էին այս դռան համար: Համենայնդեպս այդքան եմ հիշում, թեև մտահղացումն ու նախագծումն ավելի առաջ եղած կլինեին:
Ծնողներ չունեմ: Լաբորատորային որբ եմ, բայց ինձ լավ էին վերաբերվում: Նույնիսկ սիրում էին: Սեփական երեխայի պես:

Պատրանքներ չունեմ: Երազանքներ` նույնպես: Դրանով տարբերվում եմ մարդկանցից: Ինձ ստեղծել, կրթել ու դաստիարակել են ամենատարբեր մարդիկ: Որպեսզի չունենամ անհատականություն: Որպեսզի չկրեմ որևէ մեկի անհատականությունը: Այդ պատճառով էլ օբյեկտ եմ, ոչ սուբյեկտ: Այդ բազմազանության սկզբունքով էլ ընտրում էին մասնագետներ, որոնք աշխատելու էին ինձ վրա: Յուրաքանչյուրն իրավունք չուներ ինձ ուղղակիորեն առնչվել ավելի, քան 26 ժամ:
Ինչու 26, չգիտեմ, ինչ-որ մեկն այդպես էր հաշվել:

Երեկ ավարտեցին պրոյեկտը, և ես պատրաստ եմ կյանքին` դռան մյուս կողմում: Այն բարդ համակարգ է, գիտեմ, լիարժեք տեղեկացված եմ ամեն ինչից: Բացի այդ, ինչպես արդեն ասացի, պատրանքներ չունեմ, երազանքներ` նույնպես: Թեև սա չպետք է կրկնեի: Երևի լաբորանտներից մեկը մի փոքր խախտել է 26-ժամյա սահմանը:

Հանձնարարությանս կոդի մեջ մաս է կազմում օրագիր պահելը: Որը և անում եմ հիմա: Էլէկտրոնային ուղեղիս բաժիններից մեկում real time ռեժիմում գրառում եմ տպավորություններս ու ընդհանրապես այն, ինչ կգա գլուխս, իսկ դռան հակառակ կողմում այդ ամենը ստանում են էկրաններին:
Նրանք հավատում են ինձ: Ինձ փորձել են բացատրել ինչ է հավատը: Դուրս եմ բերել միայն նշանակությունը:

…..
Պարզվում է կյանքը դռան մյուս կողմում սովորական սենյակ է` սպիտակ ցերեկային լույսով լուսավորված: Սենյակը կլոր է, ու պատերի ողջ երկայնքով մոնիտորներ են շարված: Նրանցից մեկի դիմաց մի մարդ է նստած: Նա շրջվում ու ժպտում է ինձ: Ակնոցներ ունի ու փայլուն, ժպտացող ճաղատ: Առաջարկում է նստել: Ներկայանում է` Բոբ: Ասում է, որ միասին ենք աշխատելու: Հագնելու ենք հատուկ էլէկտրոնային “զգեստներ” ու միանալու ենք համակարգին: Այնտեղ կյանքի տարբեր իրավիճակներ են, պատմում է նա, ձեռքը պարզելով դեպի մոնիտորները, ու իմ խնդիրն է լինելու գրանցել մարդկանց սխալները:
Ինձ բացատրել են ինչ է սխալը: Դուրս եմ բերել էությունն ու բանաձևը, նշանակությունը` չգիտեմ:


…
Մենք թաղված ենք ձյուների մեջ: Ձնամրրիկ է, ու լեռներից գլորվող ձյունակույտը տապալել ու գամել է մեզ գետնին: Ձյունը սառն է ու ծանր, մթություն: Դեմքներիս մաշկը ճաքճքել ու արնահոսում է: Մեջքներիս կպած ուսապարկից ազատվել հնարավոր չէ: Բոբն ուզում է մեռնել: Նա տանել չի կարողանում ցավն ու հուսահատությունը: Նա չի հավատում կամքին: Ես` նույնպես: Կամք ասած բան ընդհանրապես գոյություն չունի: Ով է դա հնարել: Դատարկ հնչյուն է, ոչ մի տեղից չսնվող: Միայն մի բան կարող է լինել. հավատ: Եթե ունես հավատ ձյունակույտից անդիի նկատմամբ, դա էլ հենց կծառայի մղիչ ուժ: Ես հավատ չունեմ, ասում է Բոբը: Հավատը ծնվում է հետո, Բոբ, արա՛ առանց հավատալու: Բոբը չի կարող անել առանց հավատալու. նա անհատականություն է՝ ապացույցներ պահանջող : Իսկ ես կարող եմ: Գրանցում եմ. կրթեք մարդկանց մանկուց անելու ինչ-որ բան առանց հավատալու. հետո պետք է գալիս, շատ: Բոբի դեպքում մի-փոքր այլ է: Այստեղ մի փոքր “խարդախություն” կա. նա հավատում է ինձ, որովհետև ես օբյեկտ եմ: Տասնհինգ րոպե մենք սառած մատներով փորում ենք ապակու պես կտրող ձյունը:
Երբ սպիտակ լույսի առաջին շիթն ընկավ աչքներիս, Բոբն ասաց, որ դա իր կյանքի ամենալիարժեք պահն էր: Նայելով ձյունոտ գագաթները փայլեցնող արևին ու խորը շնչելով սառը, բյուրեղի պես մաքուր օդը՝ ինչ-որ բան մրմնջաց հավատի ձեռք բերման հրճվանքի մասին, որը կբավականացնի ամբողջ կյանքի համար: Երևի:

Մթնշաղին մենք մի անձավի մեջ կրակ վառեցինք, դատարկեցինք ուսապարկերիս ողջ սառած պարունակությունը ու թեյ խմեցինք պաքսիմատով: Բոբն ուտում էր ախորժակով, ես նայում էի նրա դեմքի վրայով սահող թեյի գոլորշուն, ու նա բացել էր իր սիրտը: Բոբը պատմում էր, ես`ապրում: Հետո նա քնեց: Ու ես տեսնում էի նրա երազները:


…
Մոնիտորն անջատված է: Բոբը չկա:


…
Երրորդ օրն է: Ես սպասում եմ Բոբին:

…
Աչքս ծակվել է, և ջուր է կաթում: Ինձ թվում է ինչ-որ մեկն, այնուամենայնիվ, խախտել էր 26-ժամյա սահմանը:


…
Հրահանգ եկավ նստել մյուս մոնիտորի մոտ: Շուտով կգա Լուիզը, և մենք կծանոթանանք:

[Շինարար]

Դուռը

Ներսում հին էր ամեն ինչ: Փոշոտ: Անպետք, մաշված կահույք: Դիմացը՝ պատուհան: Փայտերով մեխված: Լույսը թրթռաց: Մատները սահեցին փայտերի վրայով: Կիսափտած էին...
«Պոկել»:
Ախ: Ձեռքը վնասվեց: Թեթև քերծվածք: Շարունակեց սկսածը: Քաշեց, պոկեց... Փայտերը ճրթճրթալով ընկան գետնին: Դրսից քամի փչեց: Դեմքին, մազերին: Թարմ, զով, սենյակին չսազող: Բայց արև չկար:
Լամպի լույսը նորից թրթռաց՝ այս անգամ իր արածում ավելի համոզված: Ձեռքերն ու իրանը սկսեցին դուրս խցկվել պատուհանից: Հետո մնացածը: Ընկավ գետնին:
Գմփ: Հետևում թրթռացող լամպը պայթեց: Լրիվ խավար: Ոտքի ելավ, սկսեց դանդաղ առաջ շարժվել: Փորձեց հայացքով քաշքշել մութը: Քամին ուժեղացավ: Լիալուսին՝ փախչող ամպերի հետևից: Լուսավորվեց:
Աչքերը գործի անցան: Քնձռոտ դաշտ: Մի քանի փոշմանած թուփ, մի երկու անգիտակից ծառ:
- Եկանք...
«Հետո՞ ուր»: Չգիտի: Իսկ եթե հե՞տ: Որտեղից որ եկավ: Սենյակ, դուռ, դուրս... լույս: Սիրուն, գույնզգույն, զրնգուն: Ծանոթ:
Չէ: Վախկոտ անցյալն ուրացող ոտքերն առաջ գնացին: Քամին վերջին անգամ զարկվեց դեմքին՝ դառնալով միապաղաղ օդ: Լուսինը կուլ գնաց երկնքի խորքերին: Մնաց լռությունը՝ խավարում սառած:
Դմփ: Մարմինն ընկան անսպասելի խորության մեջ: Փոս: Թաց, լպրծուն: Բիբերը կառչեցին մթությանը՝ անցքեր փորելու անհաջող փորձերով: Ձեռքերը տարածվեցին: Մեծ էր տեղը:
Քայլեց: Հսկա տարածք... Ճլփ: Ոտքերը մխրճվեցին ցեխի մեջ, մատները՝ հողե պատին:
Գնաց: Մթությունը ճաքեց՝ փայլեր արձակելով: Պատին, գետնին: Շողացող ու շարժվող: Նայեց:
«Լուսաոռիկ, կայծատտիկ»,- կարդացել էր, գիտեր:
Շատ բան չէին լուսավորում: Բայց անզիջում թվացող մթությունը մի քիչ փափկեց:
Սղղ: Ձեռքերը պատով վեր բարձրացան՝ շոշափելով դաշտի գետինը:
«Հնարավոր է դուրս գալ»,- մտածեց հստակ:
Իսկ հետո՞: Թուփ, ծառ, լուսամուտ, ճռռոց, լույս... Հետ:
Փոսը խորացավ, իջավ գետնի տակ, ոլորվեց առաջ... Քայլերը տարան: Խորը, ներքև, հեռու: Միջատներն անհետացան՝ մնալով վերևներում: Օդը նոսրացավ: Մթությունը թանձրությունից սեղմեց ինքն իրեն: Ոտքերը չկանգնեցին:
«Սա վերջը չի»:
Իհարկե չէ:
Խրթ:

[Շինարար]

***


Սարսափը սկսվեց այնտեղ, երբ հասկացավ որ մինչև լույս գերի է այս դատարկ տանը` չորս պատերի մեջ:
Որոշեց հին դարդերը պարզաջրել ու ձեռքն առավ օղու շիշը, այն օղու, որի պատճառով ինքն այսօր մենակ է: Ակամա շփեց քրտնած ծոծրակն ու ձեռքը դեպի ճակատը տարավ, դեռ ցավում էր: լցրեց մի բաժակ ու կատաղությամբ ներս քաշեց:
«Օխա՜յ...»
նորից լցրեց:
«Էս անտեր սարսափ ֆիլմերում ինչ բեջուռա կենդանի ասես նկարում են վախացնելու համար, տո ասա էկեք իմ տունը նկարեք... դրանից էլ լավ սարսա՞փ»:
Մինչև օղու շշի տակը չտեսավ, չելավ տեղից: Օրորվելով գնաց զուգարան, եկավ ու հենց շորերով պառկեց մահճակալին:
Ճռռ: Մահճակալն աղիողորմ ճռռաց:
Պառկեց, հայացքը գցեց առաստաղին ու անշարժացավ:
Փողոցով անցնող հատուկենտ մեքենաների լույսերը վարագույրի միջով անցնելով ընկնում էին առաստաղին, ծիծաղելի պատկերներ սարքում, ու լողալով կորչում առաստաղի մյուս կողմում:
Աչքով ընկավ առաստաղի ու պատի անկյունում հյուսված սարդի բույնն ու կիսաբերան մի ժպիտ կախվեց շրթունքներից:
«մենակ չեմ:»
Արևելքը շկսեց շառագունել: Արևը դուրս եկավ, նստեց տան կտուրին, ու ոտքերը տանիքից կախ գցելով սկսեց պատով ներքև սողալ: Ասես շտապում էր տեսնել իր ընկերոջը, որն ամեն առավոտ նրան դիմավորում էր բազկաթոռին նստած: Հասավ պատուհանին ու ներս սողաց հատակին: Բազկաթոռը դատարկ էր: Քիչ առաջ գալով նկատեց, ընկերոջը` մահճակալին պառկած ու դատարկ հայացքը հառած առաստաղին: Վարագույրը քամուց շարժվեց, ու հատակին ընկած արևի շողերն ասես սառսռացին:
«Գիշերվա սափսափը մի մարդ էլ սպանեց...»

[Շինարար]

Քվեարկությունն սկսված է: Քվեարկության համար ունեք երեք օր ժամանակ: Հուսով եմ ընթերցողներն ավելի ակտիվ կլինեն, քան ստեղծագործողները եղան: Քվեարկության ընթացքում քննարկումները թույլատրվում են:

Հ.Գ. Շարունակությունները տեղադրել եմ նախորդ օրերի անոնսային գրառումների տեղում, որպեսզի խուսափեմ միաձուլման համակարգից, և յուրաքանչյուր շարունակություն լինի առանձին գրառման տեսքով: Տեղադրման ամսաթվերը ոչ թե գրառման ամսաթվերն են, այլ գրառման ներքևում վերջին խմբագրման ամսաթվերը: