Սմոքի ջան, կթողնե՞ս՝ մի բան էլ ես ասեմ: Ռոբին Ուիլյամսը լավ, տաղանդավոր դերասան է, բայց հաստատ ինքը վերջը չի, իրեն սիրել կարելի է, ինքը այն դեմքերից է, որ էկրաններից հարազատ են դառնում միլիոնավոր մարդկանց, ում էկրանից ամեն անգամ տեսնելով ժպտում ես, բարիանում մի փոքր՝ անկախ նրանից, թե այդ պահին դու ֆիլմ ես նայում, թե ինչ-որ հաղորդման, ինչ-որ ռեպորտաժի ժամանակ կադրը 4 վայրկյանով կանգնում է նրա վրա: Բայց արի նրան չհամեմատենք այնպիսի դերասանների հետ, ինչպիսիք են Էնթընի Հոփքինսը, Ալ Պաչինոն, Ֆրունզիկ Մկրտչյանը կամ Արմեն Ջիգարխանյանը: Ես հատուկ նաև հայ դերասանների օրինակներ բերեցի, որպեսզի ցույց տամ, որ այստեղ հարցը նշանավորությունը չի. կան լավ, սիրված դերասաններ, ինչպիսին է անկասկած Ռոբին Ուիլյամսը, և կան մեծ դերասաններ, որոնցից մի քանիսին ես հիշատակեցի:
Մեջբերել
Էջանիշներ