Ղրղըզստանը՝ հեղափոխության շեմին

[Բիձա]

Ի՞նչ կապ ուներ մեր երկիրը, եթե ես խոսում եմ ընդհանրապես որևէ երկրի ժողովրդավարության գնացող ճանապարհի մասին:
Չէ, մենք էդ երկիրը չենք դեռ, չնայած կա ուժ, որ փորձում ա էդ երկիրը կառուցի, իսկ կողքից ղառղառները փորձում են կռռալով խանգարել: Բայց սա թողնենք:

Ուրեմն Ղրղզստանի ու Հայաստանի նման երկրներում դեռ մասսաների մոտ այդ էդ ժողովրդական երկրի տեսլականը չի ձևավորվել, կարծում են, որ պետք ա գնան, նախագահին տշեն ու ֆսյո, գնան տներով: Մոռանում են, որ ահա այսպիսի պրոցես կա, որը քո շուրթերում կոչվեց ժողովրդական երկրի նիստուկաց: Մոռանում են, որ էսօրվա բոլոր ժողովդրական երկրները էդ ամենօրյա նիստուկացի ճանապարհով անցել են իրենց ժողովրդավարացման ճանապարհին: Ղրղզները գնում են, նախագահ են տշում ու գնում են տուն, անցնում ա մի քանի տարի, էս ամեն ինչը չեն անում (այլ կերպ ասած ընթացքում չեն կարգավորում), հետո դանակը հասնում ա ոսկորին, նոր գնում են նորից տշելու: Արդյունքում էդ տշելն ուղեկցվում ա վայրենությամբ, 76 զոհով և այլն: Հիմա, եթե էսքանից հետո, իրանք սկսեն էդ ամենօրյա նիստուկացով ապրեն, ուրեմն Տրիբունը ճիշտ ա, ու իրանք շանս ունեն զարգանալու: Եթե չարեցին, մի քանի տարի հետո երբ որ դանակը նորից ոսկորին հասնի, գնալու են նորից տշեն: Ու ամբողջ խոսակցությունը սրա մասին ա գնում, որ ես, իմ հեռավոր դիտարկումներով, չեմ տեսնում, որ իրանք հիմա պատրաստ են ժողովրդական ու ժողովրդացող երկրի էդ ամենօրյա նիստուկացին, էդ անհրաժեշտագույն բանին:

Հուսամ, որ մոլուցքդ ինձ հակադարձելը չի ու գոնե կփորձես մտածել, թե ինչ եմ ասում:

-Քաղաքական նիստուկաց, Չուկ ջան, -քաղաքական:
Լավ է, ասածներիցս ինչ որ բան ընկալվում է:
Ուրեմն արժի շարունակել:
Սկսենց հեծանիվից:
Դեմոկրատիան հեծանվի պես մի բան է- որ նստար, պտի քշես: Հենց կանգնեցիր -կընգնես: Այսինքն հեծանիվը հենց իր կինեմատիկայի հաշվին է կայուն: Հիմա դու հայաստանի համար քննարկում ես հեծանիվի մոդելը, մոռանալով, որ մենք հլա հեծանիվ չունենք, տո դաժե սամակատ չունենք, տո էշի կաշկա էլ չկա արանքում: Ոչ մի բան չկա այ ախպեր:
Դու առաջ ընկած, մեզ էլ հիմարի տեղ դրած՝ վիճում ես, թե այ տուպոյներ, չեք հասկանում, որ պետք ա հեծանիվը քշել: Մենք էլ փորձում ենք քեզ սթափեցնել, թե Չուկ ջան, ախր հեծանիվ չունենք-ոնց քշենք՞: Արի գոնե էդ անտերը մեկից խլենք, առնենք, սարքենք, հնարենք: Բան չի ստացվում, -դու զոռ ես տալիս, թե քշեք:
Ու էս նույն կարուսելը արդեն 20 տարի է հայաստանում ու վերջին տարիներին էլ էս կայքում ֆռում է: Արդեն նույնիսկ իշխանությունն է ալիկի բերանով հռհռում մեր վրա, թե հենա 3 ակնանի երեխու հեծանիվը մանեժում դրած է, ինչքան ուզում եք քշեք, բայց մեկ է, ընդհանուր հայտարարի չենք գալիս:
Ինչ վերաբերում է ժողովրդավարության տեսությանը, ապա ես իմ բիձա հալով, ոչ միայն դրա տեսությանը, այլ գործնականին էլ եմ տեղյակ:
Լավ, հետաքրքիր, խիտռի բան ա, բայց միայն հեծանիվի վրա նստածների համար: Ու երբ դրա մասին խոսում են հեծանիվ չնստածները, հեքիաթը ռեզկի շատանում է, իրականությունը ռեզկի քչանում:
Արի բարիշենք այն կետում, որ քանի դեռ հեծանիվ չունենք, դու մեզ էդ չեղած հեշանիվը քշել մի պարտադրի: