Թափվում է ձյունը, որն ասես լոկ
Իմ՝վառված-հանգած սիրո մոխիրն է։
Եվ ո՞վ է տեսել,
Որ հանգած մոխիրն կարող է
Այդպես այրել…
Ամեն մի փաթիլ՝ մի հիշողություն,
Որ ծանր իջնում է իմ սրտի վրա։
Եվ ո՞վ է տեսել,
Որ փաթիլը ձյան կարող է այդպես ծակծկել…
Քամին խաղում է փաիլների հետ,
Դյութելով նրանց խելագար պարում։
Չեն հասկանում փաթիլները այդ,
Որ դա սիրո մի հրաշք պար չէ,
Որ դա լոկ մի խաղ է շատ հին,
Եվ կարծես քամու սիրելի՛ խաղն է.
Խելագար պարում դյութել ոլորի,
Հետո անտես, անհետ չքանալ…
Նորից գարուն, ու նորից արև՝
Երկնքում պայլող զվարթ ու պայծառ,
Բայց սիրտս չի զգում հմայքը գարնան.
Քեզ եմ կորցրել նրա գալուստով։
Դու վախենում էիր ցուրտ ձմեռվանից.
Կարծելով թե նա մեզ կբաժանի,
Այն ինչ միասին էինք ձմռան ցրտերում,
Այդ գարունն էր, որ մեզ բաժանեց։
Հիմա հեռու ես, սիրտդ (ո՞վ գիտե)
Գտել է գուցե մի նոր երազանք,
Ու կոխքիդ ուրիշին տեսնելու մտքից
Սիրտս կծկվում, լացել է ուզում։
Բայց արցունքները քեզ հետ չեն բերի,
Ու սրտիս ձայնը էլ քեզ չի հասնի։
Կանցնեն օրերը, կփոխեն իրար
Գարուն ու ամառ, աշուն ու ձմեռ:
Գուցե մի օր էլ, սիրտս (ո՞վ գիտե)
Ինքն էլ կգտնի մի նոր երեզանք,
Եվ այդժամ արդեն սիրտս կսկսի
Նորից հրճվել գարնան գալուստով...
Հոգիս դեպ քեզ է ձգտում,
Ու սիրտս քեզ է կարոտում,
Ինչու՞ չեմ կարող քեզ մոռանալ
Ու քեզնից առհավետ հեռանալ։
Հիշում եմ քեզ, ու արցունքները
Գծում են անհետ ուղղիներ,
Ախ, եթե նրանք գծեին
Դեպ քեզ բերող ճամփաներ…
Բայց նրանք հոսում են անձայն,
"Կորցրել ես",–շշնջում միայն,
Եվ իզուր ես, սիրտ իմ, դու շարունակ
Կարոտում ու սպասում նրան…
Ես մեկը ամենից շատ դուրս եկավ,ինձ շատ հոգեհարազատ էրNare-M-ի խոսքերից
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Այսօր արդեն յոթ ամիս է, ինչ քեզ չեմ տեսել։ ՄԻանշանակ ոչինչ ասել չեմ կարող. լինում են պահեր երբ թվում է թե սարափելի ոչինչ չկա, որ կմոռանամ քեզ և որ նույնիսկ արդեն եմ մոռացել։ Բայց և լինում են պահեր, երբ սիրտս կծկվում է, սեղմվում, թվում է թե օդը չի բավականացնում… Այդպիսի պահերին այպես եմ ուզում տեսնել քեզ, կողքիդ լինել…
Ես վերադարձել էի հայրենիք երկու տարվա ընդմիջումից հետո, հարազատներիս տեսակցության ու հանգստանալու համար։ Օրերը արագ անցան։ Մնացել էր մոտ տաս օր, երբ դու որոշեցիր մոտենալ ինձ։ Ամբողջ օրվա ընթացքում դու ուշադրության նշաններ էիր ցույց տալիս, իսկ երեկոյան եկար ինձ ուղեկցելու։ Դու խոստովանեցիր, որ անտարբեր չես իմ նկատմամբ ու առաջարկեցիր ավելի հաճախակի հանդիպենք, որպեսզի ավելի մոտիկից իրար ճանաչենք։ Բայց ես հրաժարվեցի, իսկ երբ դու ուզում էիր համոզել, ես շտապեցի տուն։ Հաջրդ օրերին, ամեն օր երեկոյան դու գալիս էիր ինձ ուղեկցելու և ամեն անգամ երկար բացատրում, փորձում էիր ինձ համոզել, որ համաձայնեմ քեզ հետ, բայց անօգուտ… Ես շարունակ համառում էի– "Ուղղակի չինչ չեմ ուզում փոխել իմ կյանքում…"։ Իմ այս պատասխանը քեզ ամենից ավելի էր "բարակցնում"։ Դու համոզվաց ես որ պատահական ոչինչ չի լինում, իսկ իմ "ուղղակին" ունի իր պատճառը, բայց ուրիշ ոչինչ ես ասել չէի կարողանում. ես ինքս էլ չգիտեի… Չնայած դրան, քեզ հետ հաճելի էր, հետաքրքիր, չգիտեմ ինչեու, բայց քեզ վստահում էի… Նույնիսկ լինում էին պահեր, երբ ուզում էի դրական պատասխան տալ քեզ, բայց ինչ–որ բան թույլ չեր տալիս…
Անցան նաև այդ վերջին օրերը։ Ես մեկնեցի այդպես էլ չփոխելով պատասխանս. ես համոզված էի, շուտով կմոռանամ քեզ, իսկ այդ ամենը կդառնան ուղղակի ինչ–որ հեռավոր հուշեր… Բայց անցնում էին օրերը, իսկ ես քեզ չէի մոռանում։ Իմ մոտ դեռ մնում էր քո հեռախոսահամարը, թերևս դա նշան էր, որ քեզ չեմ մոռանա… Եվ ես ի վերջո գրեցի քեզ։ Սկսեցինք շփվել։ Իմացա որ դու բանակում ես։ Մեր հիմնական շփումը ինետով էր, բայց քանի որ դու բանակում էիր, հաճախ կայք մտնել չէիր կարող։ Ամեն անգամ կայք մտնելով, մեկ միտք էր գլխումս պտտվում–"Երանի կայքում լիներ…երանի կայքում լիներ…"։ Բայց զգացունքներիս մասին հաստատ ոչինչ չէի կարող ասել։ Անընդհատ ինքս ինձ նույն հարցն էի տալիս.– "Սի՞րում եմ նրան, թե ոչ", բայց պատասխան չէի գտնում… Որոշեցի այդ մասին էլ չմտածել–ինչ լինելու է, թող լինի։ Դու կաիր իմ կյանքում, մենք միասին էինք, ինձ դա դուր էր գալիս, իսկ ուրիշ ոչինչ ես չէի ուզում… բայց ոչ, ուզում էի–քեզ տեսնել, քեզ լսել, որ դու լինեիր իմ կողքին…
Բայց… այդ բայցը, որ ամեն ինչ փոխեց… Ես իմացա մի բան, որը ամեն ինչ փոխում էր. մենք միասին լինել չէինք կարող… Չգիտեի ինչպես վարվել, եթե ասեի քեզ, դա կնշանակեր վերջ ամեն ինչի, իսկ ես դա չէի ուզում, բայց և չասել չէի կարող… Մի քանի օր ձգձգեցի, չգիտեի ինչպես ասել, գիտեի, քեզ համար ել դժվար կլիներ… Բայց երբ դու սկսեցիր համառել, որպեսզի ես ասեմ իմ զգացմոնքների մասին, ես որոշեցի ասել քեզ, որ մենք… բարեկամներ ենք… Ճիշտ է,շատ մոտ չէ, բայց բավականին, որ չկարողանանք միասին լինել… Բայց դու ասեցիր որ մեզ ոչինչ չի կարող խանգարել։ Ինձ դա սարսափեցրեց. ինչպես կարող ես այդպես ասել… Այդ պահին ես այլ ելք չգտա ու ասեցի որ քո հանդեպ ոչ–մի զգացմունք չունեմ… Այդ կարդալով դու գրեցիր, որ ինչ եղել է եղել, մոռանամ քեզ… Ներսումս ինչ–որ բան կարծես կտրվեց, ես ոչինչ չգտա ասելու միայն խոստացա, որ այլևս չեմ անհանգստացնի քեզ… Այդպես էլ վարվեցի։
Հիմա քեզ կայքում չեմ տեսնում, արդեն մեկ ամիս է ինչ չենք խոսել իրար հետ։ Ամեն րոպե քո մասինեմ մտածում, ուզում եմ քեզ տեսնել, գոնե խոսել քեզ հետ… Իսկ ինչպես ես դու։ Այն միտքը, որ քեզ ցավ եմ պատճառել, թեկուզ իմ կամքից անկախ, սիրտս կտորների է բաժանում։ Դու այդես էլ չիմացար, որ քեզ շատ եմ կարոտում, որ ամեն րոպե քո մասին եմ մտածում, ուզում եմ քեզ տեսնել…Երբեմն իմ այս մտքերը ինձ սարսափեցնում են. ինչպես կարուղ եմ ես այս մասին մտածել, չէ որ մենք… "Արգելված պտուղը քաղցր է"…– մտքումս հնչում են հայտնի խոսքերը. միգուցե պատճառը դրանո՞ւմ է… Բայց ոչ, չէ որ, նոր չեն այս ցանկություններն ու զգացմունքներն իմ մոտ… Չգիտեմ, ոչինչ չեմ հասկանում… Ձեռքերս ցած եմ իջեցնում. կորցրել եմ ինքս ինձնից գլուխ հանելու հույսը ու կարծես աչդեն չեմ էլ փորձում։ Ուղղակի շարունակում եմ եմ ապրել… սպսելով հրաշքի…
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 09.04.2010, 01:32: Պատճառ: Անհարկի վառ գունավորում
Սիրում էի անձրևը,
Բայց հիմա արդեն ատում եմ նրան.
Այն ամեն անգամ քեզ է հիշեցնում։
Սիրում էի երեկոն,
Բայց հիմա արդեն ատում եմ նրան.
Երեկոյան հովը քո բույն է բերում։
Սիրում էի աստղերը,
Բայց հիմա արդեն աում եմ նևանց.
Աչքերդ են հիշեցնում աստղերի փայլը…
Ամեն ինչ սիրելի դարձավ ատելի,
Ամեն ինչ կյանքում քեզ է հիշեցնում,
Ի՞նչպես կարող եմ մոռանալ ես քեզ.
Ամբողջ աշխարհն է լցվել քեզանով…
Կասեմ ես քեզ մնաս բարով
ՈՒ կգնամ անվերադարձ,
Կայրեմ կամուրջն ինձ քեզ կապող,
ՈՒ չի լինի էլ վերադարձ։
Հիշողության անծիր ծովում
Մեր հուշերի փքրիկ նավակն
Կխորտակեմ՝ չափսոսալով
Որ կսուզվի նա խոր հատակն։
Անծիր ծովի խորքերն անհաս
Պեղումների ես չեմ սուզվի,
Այլ կսուրամ դեպի երկինք,
Դեպի արևն, նոր երազանք…
Անձրև՜…անձրև՜… այսօր վերջապես անձրև եկավ… Ինչքա՜ն եմ ես սիրում անձրև… Թեև լինում են պահեր, երբ թվում է թե ատում եմ նրան (այն ամեն անգամ քեզ է հիշեցնում, իսկ այդ հիշողությունները երբեմն ցավ են պատճառում, ստիպում են սրտիս անզորությունից կծկվել…) բայց ոչ այս անգամ. այսօր նա միայն ժպիտ առաջ բերեց շուրթերիս։ Հիշեցի մեր այն միակ հանդիպում, երբ որոշեցինք չխոսել զգացմունքների մասին (ամեն անգամ խոսակցությունը այս թեմայով սկսվում ու ավարտվում էր նույն կերպ), այլ ուղղակի խոսել… Խոսեցինք խառը թեմաներից, կատակեցինք… Հի՞շում ես ինչ պատասխեցի քո այն հարցին,թե ինչպիսին կցանկանային տեսնել իմ ընկերոջը։ Ես, ինչպես միշտ սկսեցի կատակել–"Բարձրահասակ, սև երկար գանգուր մազերով…"
Սիրոմ եմ զբոսնել անձրևի տակ, առանց անձրևանոցի, որպեսզի անվերջ զգամ կաթիլների հաճելի սառնությունը դեմքիս վրա։ Նրանք հանգստացնում են փոտորկված հոգիս, անդորրություն բերում և… քեզ հիշեցնում…
Հի՞շում ես ինչպես ընկանք անձրևի տակ։ Կանգնած խոսում էինք, երբ այն սկսվեց։ Սկզբից կամաց, հետզհետե ավելի ու ավելի արագ սկսեց թափվել ցած. ստիպված էինք ներս մտնել… Բայց այսօր ես ոչ մի տեղ չէի շտապում, այլ ուղղակի դանդաղ քայլում էի, դեմքս պարզում երկինք, որպեսզի դեմքիս զգայի անձրևի կաթիլների հաճելի սառնությունը…
Իսկ դու անձրև չես սիրում, չգիտեմ ինչու…բայց դա ոչինչ, կարևոր չէ. ես երկուսիս փեխարեն կսիրեմ անձրևը… Այս ի՞նչ եմ ասում–երկուսիս փոխարե՞ն, ի՞նչպես կարող եմ, չէ որ չկա ՄԵՆՔ, կա միայն ԵՍ ու ԴՈՒ, մեր ճամփաները ընթանում եմ զուգահեռ ուղիներով, իսկ բոլորս 1լ գիտենք–"Զուգահեռ ուղիները չեն հատվում…"
…Բայց ոչ, չեմ ուզում այդ մասին մտածել, ընդհանրապես ոչ մի բանի մասին չեմ ուզում մտածել։ Միայն ուզում եմ, որ նաձրև գա, որպեսզի քայլեմ նրա սառը կաթիլների տակ, որոնք անդորրություն են բերում, հանգստացնում փոտփրկված հոգիս…ու քեզ հիշեցնում…
E-la Via (07.05.2010), Inna (02.03.2011), Mark Pauler (09.02.2011), My World My Space (07.05.2010), Quyr Qery (28.04.2011), Ժունդիայի (19.04.2010)
Չեմ հասկանում թե ինչպես եմ ինձ զգում. լա՞վ են, թե՞ վատ։ Ոչ լավ եմ, ոչ էլ վատ, մի տեսակ անդորրությունն է ներսումս, կամ էլ նույնիսկ դատարկություն… Չնայած, եթե վատ չեմ, ուրեմն կարելի է ենթադրել, որ լավ եմ…Երևի… Սիրտս էլ, քիչ–քիչ, կարծես, հրաժեշտ է տալիս անցյալին, բայց դժկամությամբ… բայց իրեն հարցնողն ո՞վ է… Ասում են սրտին չես հրամայի. ճիշտ է, բայց լինում է այնպես, որ ստիպված է անել այն ինչ իրենից պահանջում են, և կարևոր չէ, ուզու՞մ է, չի՞ ուզում, կամ հենց ինքը, սրտի տերը ուզո՞ւմ է արդյոք… Վանդակն ընկած թռչնիկի նման անվերջ թևերտ ես թափահարում, բողոքում, բայց ի՞նչ օգուտ, ախր այդ ձև միայն թևերտ ես վնասում, ո՞ւմ ինչ ես անում, քեզ վատ… Թակարդն ես ընկել ու չես կարող դուրս գալ… Ուրիշի օգնությունն էլ չես ընդունում… Ով որ օգնության ձեռք է մեկնում, բացում վանդակի դռնակը, սկասում ես կտցահարել, վիրավորել քեզ օգնող ցանկացողին… Բայց ինչո՞ւ, չէ որ նա ընդամենը օգնել է ուզում, իսկ դու…Հետո նա գնում է, իսկ դու նորից մնում ես մենակ. դու ու քո պակ վանդակը, որտեղից երևում է կպուտակ երկինք… Ինչ լավ էր, չէ՞ այնտեղ– թռչում էիր ազատ, բարձր–բարձր… իսկ հիմա՞… հիմա անզորությունից թևերտ ես թափահարում, որոնք բախվելով վանդակի պատերին միայն վնասվում են…
Բայց դու շարունակում ես համառել, կարծես դրանով ուզում ես ասել,–"Չե՞ք թողում իմ ուզածը անել, շատ լավ, ես էլ ձեր ասացը չեմ անի…"։ Խռովե՞լ ես ինձանից…էհ, ինչ արաց, կհամբերեմ–"Համբերությունը կյանք է"… Միայն թե, եթե չես ընդունում ուրիշի օգնությունը, մի ընդունիր, բայց թե գոնե թևերտ այդպես մի թափահարիր, ախր կվնասվեն, հետո էլ արդեն թռչել չես կարողանա… Իսկ ազատությունը առանց թևերի ի՞նչ ես անելու… կամ ընդհանրապես դա ազատությո՞ւն կլինի, արդյոք…
E-la Via (07.05.2010), einnA (10.08.2010), Inna (02.03.2011), Mark Pauler (09.02.2011), Quyr Qery (28.04.2011)
Անցնում են օրերը, կյանքը շարունակում է հոսել իր հունով։ Ամեն ինչ նախկինի նման, ամեն ինչ ընթանում է հանդարտ, առանց կտրուկ փոփոխությունների. նույն դեմքերը, նույն մարդիկ, վաղուց ծամծմված թեմաների, որոնցից արդեն հոգնել եմ, բայց և չեմ կարող խուսափել…ամեն ինչ նույնն է, այնպես ինչպես…հիշողությունները քո մասին… Անընդհատ դու ես իմ մտքերում, անընդհատ իմ մտքերում վերակենդանացնում եմ քո կերպարը… Ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հրաժեշտ տալ անցյալին։ Ու կարծես թե, չեմ էլ փորձում. քո մասին մտածելը դարձել է կարծես սովորական առօրյա երևույթ, ինչպես ասենք առավոտյան արթնանալը, քայլելը և նույնիսկ շնչելը… Երևի վատն էլ այն է, որ չեմ էլ փորձում քեզ մոռանալ, որ քո մասին մտածելիս չեմ փորձում մտքերս մեկ այլ ուղղությամբ շեղել… այո, դա է վատը…
Հետաքրքիր է, իսկ դու մտածո՞ւմ ես իմ մասին, հի՞շում ես ինձ, գոնե երբենմ… Բայց ոչ, պետք չէ, մի հիշիր, դա իզուր ժամանակի կորուստ է… Մոռացիր ինձ ինչքան հնարավոր է շուտ. չեմ ուզում, որ քեզ համար դժվար, ծանր լինի… Հի՞շում ես ինչ ասեցիր ինձ, երբ իմացանք, որ մենք միասին լինել չենք կարող. "Ինչ եղել է եղել, մոռացիր ինձ, այդպես ավելի լավ կլինի քեզ համար ու դա քո մոտ կստացվի…"։ "…դա քո մոտ կստացվի…"–այս տողերից սիրտս մի տեսակ կծկվեց, կարծես ինչ որ բան ծակծկեր… Գիտեմ, դու դա ինձ ցավ պատճառելու համար չասեցիր, ուղղակի ես քեզ ասել էի, որ քո հանդեպ ոչ–մի զգացմունքներ չունեմ… Բայց այս մասին չէ որ ուզում էի ասել, այլ այն որ, հիմա էլ ես եմ քեզ ասում, որ դու էլ ինձ մոռանաս, այդպես ավելի լավ կլինի… Դժվար է, գիտեմ (եթե իհարկե, չես ստել քո զգացմունքների մասին… ոչ,ես այսպես չպետք է մտածեմ ), բայց թե կյանքը միշտ էլ լի է դժվարություններով, ու նրանց հանդիպելիս մենք չպիտի հուսահատվենք, այլ ընդհակառակը, պիտի պայքարենք ու շարունակենք ապրել, պիտի ձգտենք երջանիկ լինել… Ինչ հեշտ է, չէ՞ ասելը…
Կյանքը շարունակում է հոսել իր հունով։ Հայտնվում են նոր դեմքեր, նոր մարդիկ, բայց նրանց իմ կյանք թողել չեմ կարողանում, ուր մնաց թե բացեմ սրտիս դռները… հիշողությունները քո մասին ամուր կողպել են սրտիս դռները… Ու ես շարունակում եմ ապրել, անվերջ մտքումս կրկնելով. "Պիտի մոռանամ նրան"… Իսկ մեկ ուրիշ ձայն, ներսումս անընդհատ կրկնում է սիրելի երգի տողերը.
"Տարիներ հեո մենք կհանդիպենք,
Իմ սիրտը դրան երկար կսպասի…"
E-la Via (07.05.2010), einnA (10.08.2010), Inna (02.03.2011), Mark Pauler (09.02.2011), My World My Space (07.05.2010), Quyr Qery (28.04.2011)
Անցել են արդեն երկար ամիսներ
Հանդիպումից մեր վերջին,
Երբ վերջին անգամ դու ինձ գրկեցիր
Ու քո կրծքին դու ինձ սեղմեցիր։
Այնպես ամուր էիր ինձ դու գրկել,
Կարծես ասում էիր. "Չեմ տա ուրիշի",
Կարծես ուզում էիր էլ բաց չթողնել,
Որ երբեք–երբեք մենք չբաժանվենք։
Բայց բաժանվեցինք ու արդեն, ահա,
Երկար ամիսներ չենք տեսել իրար,
Մոռանալ չենք կարող ես՝ քեզ ու դու՝ ինձ
Բայց և չենք կարող լինել միասին…
Մեր հուշերում միայն մեզ այցի կգա
Ամառային այն մեղմ երեկոն,
Երբ վերջին անգամ դու ինձ գրկեցիր
Ու ամուր–ամուր կրծքիդ սեղմեցիր…
E-la Via (07.05.2010), Inna (02.03.2011), Mark Pauler (09.02.2011), Quyr Qery (28.04.2011)
Մեղսագործ սիրտս նորից քեզ հիշեց,
Խենթացնող բույրդ կրկին պարուրեց
Անվերջ քեզ ձգտող էությունը իմ։
Ուրվականային շարժումները քո
Գծագրում են մեր անցյալը հին,
Եվ ցնորք դարձած իրողությունն այս
Տանում է հեռու–հեռու մի աշխարհ,
Այն աշխարհը հին, մե՛ր աշխարհը հին,
Ուր միասին էինք, և կար միայն "ՄԵՆՔ",
Ուր սավառնում էինք աստղերից էլ վեր,
Մեկ մեկու տալով սերը մեր սրտի
Եվ խոստումներ հավերժ իրար սիրելու…
Եվ ես խենթ լուսնոտ գալիս եմ դեպ քեզ,
Հավատալով, որ հետ ես եկել…
Փորձում եմ հպել ձեռքս շուրթերիդ
Եվ զգալ այրող համբյուրը նրանց…
Բայց չքանում ես հանկարծ դու անդարձ,
Իսկ ես սթավում եմ, ինչպես մի լուսնոտ,
Երբ արևը փոխում է լուսնին։
Մեղսագործ սիրտս ճչում է անզոր
Եվ աևձագանքվում արցունքի տեսքով…
Ահա և վերջ՝ ամեն ինչին ու ընդմիշտ...
Երկար ժանամակ չեինք խոսել իրար հետ, ուզում էի գրել, բայց չէի համարձակվում, չէի ուզում քեզ խանգարել, անհանգստացնել։ Մտածում էի. եթե չես գրում, ուրեմն չես ուզում, կամ էլ որոշել ես մեռանալ... Բայց և այնպես չդիմացա, գրեցի։ Դու էլ էիր ուզում, որ գրենք իրար, բայց ոչ որպես ուղղակի ընկերներ, կամ էլ թեկուզ բարեկամներ. դու ինձ այդպիսին ընդհանրապես չես ընդունում... Մի քիչ խոսեցինք։ Դու հասկացար, որ ինձ համար էլ դժվար է քեզ մոռանալ և առաջարկեցիր ամեն ինչ նորից սկսել… Ինչա՜ն էի ուզում համաձայնել...բայց ասեցի, որ մենք չենք կարող… Երևի քեզ այս ամենը հոգնեցրել էր, դրա համար էլ դու ինձ դրեցիր ընտրության առաջ. կամ համաձայնում եմ ամեն ինչ նորից սկսելուն, կամ էլ… ընդմիշտ իրար հրաժեշտ ենք տալիս… Չէի սպասում, որ դու այդպիսի քայլ կանես։ Ես պատրաստ էի բաց չթողնել ոչ–մի առիթ, միայն թե գոնե մի քիչ խոսել քեզ հետ, իսկ հիմա… հիմա ես կորցնում էի քեզ հետ շփվելու ամեն հնարավորություն… Անհուսությունից հայտարարեցի, որ քո այդ քայլը ցույց է տալիս, որ քո զգացմունքները անկեղծ չեն, որ դու ձանձրացել ես ինձանից և ուղղակի ուզում ես, որ քեզ հանգիստ թողնեմ։ Դու ասեցիր թե ես գժվել եմ)… Ինչևէ, ես պիտի ինչ–որ պատասխան տաի։ Խենթությունս չբավականացրեց, իրատեսությունը հաղթեց– հրաժարվեցի։ Դու ընդունեցիր իմ պատասխանը՝ առանց որևէ բառ ասելու…
Առաջին մի քանի օրը դժվար անցան. ամեն րոպե քեզ էի հիշում, քո մասին էի մտածում ու արտասվում… Հետո որոշեցի, որ այսպես չի կարելի, անցա իմ սիրելի գործին. ինքս ինձ համոզելու, որ սարսափելի ոչինչ չկա, ամեն ինչ կանցնի, ժամանակը կբուժի բոլոր վերքերը, ժամանակը կօգնի, ժանամակը… մինչև որ մի տեղ կարդացի – "Ամեն ինչ մեր ձեռքերում է"։ Եվ իսկապես, այդ ժամանակի վրա չէ որ պիտի հուսամ, ես ինքս պիտի ամեն ինչ ամեն քեզ մոռանալու համար… Այդպես էլ վարվեցի. ամեն անգամ քեզ հիշելիս, փոխում էի մտքերիս ընթացքը, փորձում էի չմտածել քո մասին… Բայց թե, երևի այս բանաձևը ինձ համար չէ, չի ստացվում։ Այո, քո մասին չէի մտածում, բայց հանկարծ սիրտս նվաղում, կծկվում է, աչքերս արցունքներով են լցվում, անհուսությունից ու հուսահատությունից կուչ եմ գալիս…
Հիշում եմ քեզ, ու արցունքները
Գծում են անհետ ուղղիներ,
Ախ, եթե նրանք գծեին
Դեպ քեզ բերող ճամփաներ…
Եթե…
Երևի անհույս մարդ եմ. գիտե՞ս ինչի մասին եմ մտածում հիմա - մի քանի օրից քո ծննդյան օրն է, ամբողջ սրտով ուզում եմ շնորհավորել, բայց ճի՞շտ կլինի արդյոք… Չէ, ես անուղղելի եմ։ Երևի այստեղ են ասել. – "Ես այնքան երկար էի մտաածում թե ինչպես քեզ մոռանամ, որ մոռացա թե ինչու էի որոշել քեզ մոռանալ"…
Բայց և այնպես շաունակում եմ ինքս ինձ ու իմ սրտին համոզել, որ ամեն ինչ կանցնի–կգնա.
Ժամն է արդեն իմ սրտին
Քեզ մոռոնոլ սովորել.
"Մնաս բարյավ… բայց ինձ հիշել
Չմոռանաս, իմ անգին…"
Բուրմունքից արբեցած բզեզին մանուշակը ճոճք է թվում, աշխարհը՝ հոտավետ բուրաստան…
Այդպես էլ բաժանվեցինք՝ իրար չհասկանալով,
Դեռ չգտած՝ իրար ընդմիշտ կորցնելով,
Ափսոսոանքի խոսքերն են շուրթերիցս կախ,
Բայց իզուր է, արդեն ուշ է, ափսոսանքը անօգուտ է։
Դու հեռացար՝ մտածելով, թե լավ կլինի ինձ համար,
Չհասկացար, որ իմ սիրտը բաբախում է լոկ քեզ համար,
Սրտիս սերը գաղտնի պահած ընդունեցի որոշումդ,
Եվ արցունքի երկու կաթիլ դրոշմեցին բաժանումը։
Ժամանակն էլ ամենաբույժ անդարձ կանցնի–կգնա,
Ու մի օր էլ ես կհիշեմ օրերն անցած այն ամռան.
Դու այդպես էլ չիմացար, թե ինչքան էի քեզ սիրում,
Որ քո հանդեպ սերը իմ լուռ դեռ ապրում է իմ սրտում…
Բուրմունքից արբեցած բզեզին մանուշակը ճոճք է թվում, աշխարհը՝ հոտավետ բուրաստան…
Կարծես թե սկսում եմ քիչ–քիչ ինքս ինձ հասկանալ։ Ես վախենում եմ… Վախենում եմ ամեն մի նորից, փոփոխությունից… Ամբողջ հոգով ուզում եմ որ կյանքումս ինչ–որ բան փոխվի, բայց երբ գալիս է այդ նորը՝ փախչում եմ։ Գտնում եմ մի պատճառ, պատրվակ ու փախչում եմ… Ես վախենում եմ սխալվելուց։ Վախենում եմ, որ իմ այդ սխալով ցավ կպատճառեմ հարազատներիս և, ամենասարսապելին, որ նրանք կհիասթափվեն ինձանից…
Հիմա մտածում եմ. եթե չլիներ այն պատճառը, որ մեզ բաժանեց, ես ի՞նչ կանեի։ Արդյոք վախի պատճառով նույն կերպ չէ՞ր դասավորվի ամեն ինչ, ուղղակի այլ պատճառներով, անհայտ նույնիսկ ինձ…
Ես լի եմ հակասություններով, կարող եմ լինել ահավոր ձանձրալի։ Կարող է հանկարծ ինչ–որ պատճառով տրամադրությունս ընկնի, այդ ժամանակ իմ կողքին գտնվողը կարող է չդիմանալ. իմ ներքին հակասություններով կարող եմ ահավոր ձանձրացնել մարդկանց։ Հետաքրքիրն այն է, որ իմ այդ բացասական լիցքը ուղղում եմ դեպի այն մարդը, ում որ ավելի շատ եմ սիրում, ում կողքին որ ավելի շատ եմ ուզում լինել… Ուրիշի մոտ կարող եմ ինձ զսպել, իսկ այ հոգուս հարազատ մարդու մոտ… Այդ պատճառով, երևի, կողքից, մարդկանց թվում է, թե ես անհոգ մարդ եմ, ոչ–մի բանի մասին չեմ մտածում, ես ու իմ աշխարհը… Այո, ոչ–մի բանի մասին չեմ մտածում, ուղղակի մտքումս անընդհատ ինչ–որ բան եմ վերլուծում, քննարկում, և ամեն անգամ տարբեր եզրակացության գալիս…
Բայց ես միշտ չեմ այսպիսի տաղտկալի ու ձանձրալի։ Հաճախ կարող եմ ուրախ խոսել–ծիծաղել… Նայում եմ պատուհանից դուրս ու մտածում, թե ի՝նչ հրաշալի է… Հետո հիշում եմ իմ տխուր պահերի մտքերը ու ինքս ինձ կիսահանդիմանական ժպիտում. – "Չէ, իսկ իսկապես հիմար եմ, իսկ կյանքը… կյանքը հրաշք է"…Իսկապես ես հակասություններով լի մարդ եմ։
Երբեմն էլ ներքին վերլուծությունից հետո, գալիս եմ այն եզրակացությունից, որ ես էությամբ միայնակ մարդ եմ, ես միշտ մենակ կմնամ… Չէ, ես ուզում եմ, որ կողքիս լինի մեկը, ով կհասկանա ինձ, կես խոսքից, նույնիսկ առանց խոսքերի… Բայց ճանաչելով ինձ, իմանալով որ ես դժվար մարդ եմ… Ավելի լավ է, ամեն ինչ թողնել այնպես, ինչպես որ կա, ապրել այսօրվա օրով… Այո, սա նշանակում է, թե սկսել եմ ինքս ինձ հասկանալ… Հասկանում եմ, այն էլ ինչպես… Խենթ եմ ես… Կամ էլ նույնիսկ գիժ…
Բուրմունքից արբեցած բզեզին մանուշակը ճոճք է թվում, աշխարհը՝ հոտավետ բուրաստան…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ