Մեջբերումներ օտարալեզու գրականությունից

[Այբ]

Յուջինն ուներ տաղանդ և վճռականություն, բայց չուներ կյանքի փորձառություն, չուներ մտերիմներ, բարեկամներ կամ ծանոթներ: Ամբողջ քաղաքը նրա համար օտար էր ու սառը, և եթե նա անմիջականորեն, բուռն կերպով չսիրահարվեր Նյու-Յորքին որպես տեսարան, առանց բանավոր մի պատճառի լքված ու ապերջանիկ կզգար իրեն: Բայց թարմացնող մեծ հրապարակները, որպիսիք են Վաշինգտոնը, Յունիոնը, Մեդիսոնը, մեծ փողոցները՝ Բրոդվեյը, Հինգերորդ Ավենյուն, Վեցերորդ Ավենյուն, ինչպես և մեծ տեսարանները, օրինակ, գիշերային Բաուըրին, Իստ-Ռիվերը, ծովափը, այս բոլորը հմայել էին նրան: Նա հիպնոզվել էր այս քաղաքի հրաշալիքներից, նրա գեղեցկությունից: Ինչպիսի՜ եռացող մարդկային մասսա, կյանքի հորձանուտ: Մեծ հյուրանոցները, օպերան, թատրոնները, ռեստորանները, այս բոլորը ճնշում էին նրան գեղեցկության զգացումով: Այս սիրուն կանայք, փառավոր զգեստներով, ոսկեգույն ակներով երկանիվ կառքերի բազմությունը, ինչպես հրեշավոր միջատներ, կյանքի այս մակընթացությունն ու տեղատվությունը, առավոտներն ու երեկոները, այս բոլորը մոռացնել էին տալիս նրան իր մենակությունը: Նա ծախսելու դրամ չուներ, ոչ էլ հաջող ասպարեզի անմիջական հույս. Նա կարող էր քայլել այս փողոցներով, նայել պատուհաններից ներս, սքանչանալ գեղեցիկ կանանցով, թրթռալ օրաթերթերի հայտարարություններից՝ այս կամ այն բնագավառում ժամ առ ժամ տեղի ունեցող հաջողությունների մասին… Յուջինը տեսնում էր այս ամենը,բուռն կերպով ձգտում իր փառասիրության ժամին, բայց չէր զգում, որ շուտով իր ժամն էլ կգա, ուստի նա հաճախ մելամաղձոտ էր...դեռ րկար ճանապարհ էր նա գնալու ՀԱՆՃԱՐ դառնալու համար...

Թեոդոր Դրայզեր «Հանճարը»

[Այբ]

Անշուշտ, ողջ կյանքն անկման ընթացք է, և ահարկու են այն հարվածները, որ գալիս են, կամ թվում է, թե գալիս են դրսից: Դրանք են անկման դրամատիկ կողմը: Այդ հարվածներն են, որ հիշում ես, մեղադրում, տկարության պահերին պատմում ընկերներին: Նման հարվածների հետևանքները միանգամից չեն երևում: Կա հարվածի ևս մի տեսակ, որ գալիս է ներսից, որը զգում ես այն ժամանակ, երբ չափազանց ուշ է ինչ-որ բան փոխել, երբ վերջնականապես տեսնում ես, որ ինչ-որ առումով երբեք նորից չես լինի առաջվանը: Անկման առաջին տեսակը արագ է կատարվում, երկրորդ տեսակը` գրեթե աննկատ, սակայն իրականանում է հանկարծակի:
(Սքոթ Ֆիցջերալդ «Խորտակում»)

[Այբ]

Երկու բան նշանակալից ու իրական էին Յուջինի համար, երկու բան, որոնց նկատմամբ նա նույնքան հավատարիմ էր ու անփոփոխ, որքան կողմնացույցի սլաքը բևեռի նկատմամբ, սերը դեպի կյանքի գեղեցկությունը, որին միանում էր այն գույներով արտահայտելու ցանկությունը, և սերը դեպի կանանց, ավելի ճիշտ, դեպի տասնութ տարեկան աղջիկների գեղեցիկ դեմքերը:
Օ՜, կանացի կյանքի այդ ծաղկումը տասնութ տարեկանին… նրա համար արևի տակ դրան հավասար ոչինչ չկար: Դա նման էր գարնանը ծառերի բողբոջելուն, ծաղիկների բացվելուն վաղ առավոտյան, վարդի ու ցողի բուրմունքին, վճիտ ջրի ու շողշողուն գոհարների գույնին: Նա չէր կարող չերկրպագել դրան: Չէր կարող հեռանալ դրանից: Այն հալածում էր նրան՝ ինչպես բերկրալի տեսիլքը: Եվ նրա համար քիչ նշանակություն ուներ այն փաստը, որ Ստելլայի, Ռուբիի, Անջելայի, Քրիստինայի ու Ֆրիդայի հմայքները մասամբ կամ ամբողջովին ստվերվելով եկել ու գնացել էին: Նրա սիրտը դեպի գեղեցկությունը մնում էր պայծառ ու պահանջկոտ: Նա չէր կարող փախչել դրանից, չմտածել դրա մասին. Չէր կարող մերժել դրան: Ամեն օր, ամեն ժամ այն հալածում էր իրեն, և թեև երբեմն Յուջինը մտքում ասում էր, որ ինքը հիմար է, որ դա, ինչպես հրապուրող շրջիկ հուր, իրեն դեպի կործանում կտանի և որ վերջ ի վերջո դրա մեջ չի կարող օգտակար բան գտնել, այնուամենայնիվ այն մնում էր չհաղթահարված: Երիտասարդական գեղեցկությունը. տասնութ տարեկանի գեղեցկությունը: Յուջինի համար կյանքը առանց դրան կատակ էր, խղճուկ պայքար, բանող ձիու գործ, որտեղ ամեն ինչ պտտվում է միայն անիմաստ նյութական մանրուքների շուրջը՝ կահ կարասի, տներ, պողպատե կառքեր, խանութներ, բոլորը ներգրավված մի պայքարի մեջ, բայց ինչի՞ համար: Որպեսզի բնակարա՞ն պատրաստի խղճուկ մարդկանց համար: Երբե՛ք: Այո՛, իհարկե՛: Բայց ի՞նչ գեղեցկություն: Ծերության գեղեցկությու՞նը: Որքան տխմար բան կլիներ: միջին տարիքի գեղեցկությու՞նը: Ո՛չ: Երիտասարդության գեղեցկությու՞նը: Այո՛: Տասնութ տարեկանի գեղեցկությունը: Ո՛չ ավելի, ո՛չ պակաս: Չափանիշն այդ էր, և աշխարհի պատմությունը ապացուցել էր դա: Եթե արվեստը, գրականությունը, վիպագրությունը, պատմությունը, բանաստեղծությունը չեն անդրադարձել դրան, դրա հրապուրիչ ուժին ու դրանից բխող պատերազմին ու հանցանքներին, ապա ինչի՞ են անդրադարձել: Յուջինն ստեղծված էր գեղեցկության համար: Աշխարհի պատմությունը արդարացնում էր նրան: Եվ ո՞վ կարող էր հերքել այն…

(Թեոդոր Դրայզեր «Հանճարը»)

[Այբ]

Երբ փակում եմ աչքերս, ամեն բան, ինչ երբեմնի տեսել եմ, կանգնում է աչքիս առաջ: Մարդ երկու տեսողություն ունի՝ մարմնի և հոգու: Մարմնական տեսողությունը երբեմն կարող է մոռանալ, իսկ հոգեկանը միշտ հիշում է:

(Ալեքսանդր Դյումա «Կոմս Մոնտե Քրիստո»)

[Հայկօ]

Այբ ջան, եթե չեմ սխալվում, էս թեման հենց օտարալեզու մեջբերումների համար ա:

[ivy]

Նոթոմբի «Մարդասպանի հիգիենա»-ն էի կարդում (ռուսերեն թարգմանությունը), էս միտքը տպավորվեց, տեղադրում եմ էստեղ

Как, я вас спрашиваю, может писатель быть скромным? Это же самое нескромное ремесло на свете: стиль, идеи, интрига, всевозможные изыски служат писателям только лишь для того, чтобы говорить о самих себе — и вдобавок словами. Художники и музыканты тоже говорят о себе — но языком куда более утонченным, чем наш. Нет, милостивый государь, писатели — величайшие бесстыдники; иначе они были бы бухгалтерами, машинистами, телефонными операторами, в общем, респектабельными людьми.

[E-la Via]

Ջ.Ռ. Կիպլինգի լավագույն բանաստեղծություններից մեկը ռուսերեն թարգմանությամբ:

Заповедь

Владей собой среди толпы смятенной,
Тебя клянущей за смятенье всех,
Верь сам в себя, наперекор вселенной,
И маловерным отпусти их грех;
Пусть час не пробил, жди, не уставая,
Пусть лгут лжецы, не снисходи до них;
Умей прощать и не кажись, прощая,
Великодушней и мудрей других.

Умей мечтать, не став рабом мечтанья,
И мыслить, мысли не обожествив;
Равно встречай успех и поруганье,
Не забывая, что их голос лжив;
Останься тих, когда твое же слово
Калечит плут, чтоб уловлять глупцов,
Когда вся жизнь разрушена, и снова
Ты должен все воссоздавать с основ.

Умей поставить, в радостной надежде,
На карту все, что накопил с трудом,
Все проиграть и нищим стать, как прежде,
И никогда не пожалеть о том;
Умей принудить сердце, нервы, тело
Тебе служить, когда в твоей груди
Уже давно все пусто, все сгорело.
И только Воля говорит: "Иди!"

Останься прост, беседуя с царями,
Останься честен, говоря с толпой;
Будь прям и тверд с врагами и с друзьями,
Пусть все, в свой час, считаются с тобой;
Наполни смыслом каждое мгновенье,
Часов и дней неумолимый бег,--
Тогда весь мир ты примешь, как владенье,
Тогда, мой сын, ты будешь Человек!

[StrangeLittleGirl]

Պիտի խոստովանեմ, որ սիրտս վատացավ էս թարգմանությունից: Որովհետև էդ բանաստեղծության մեխը հենց If բառն ա, որը ռուսերեն թարգմանության մեջ կորել, վերածվել ա հրամայականի:

[E-la Via]

Պիտի խոստովանեմ, որ սիրտս վատացավ էս թարգմանությունից: Որովհետև էդ բանաստեղծության մեխը հենց If բառն ա, որը ռուսերեն թարգմանության մեջ կորել, վերածվել ա հրամայականի:

Ճիշտ ես: Բայց ինձ հանդիպած ռուսերեն թարգմանություններից ամենից շատը հենց սա է դուր գալիս… Մնացածն իմ կարծիքով ավելի վատն են:
Կարող ես այստեղ նայել.
http://www.lib.ru/KIPLING/s_if.txt

[Ruby Rue]

This is what they call me. I am called Glad-of-War, Grim, Raider, and Third. I am One-Eyed. I am called Highest, and True-Guesser. I am Grimnir, and I am the Hooded One. I am All-Father, and I am Gondlir Wand-Bearer. I have as many names as there are winds, as many titles as there are ways to die.

Neil Gaiman, "American Gods"

Գժանո՜ց ա, կամ էլ ուղղակի ես եմ նորվեգական առասպելաբանության գիժ:

[Այբ]

Этой грусти теперь не рассыпать
Звонким смехом далеких лет.
Отцвела моя белая липа,
Отзвенел соловьиный рассвет.

Для меня было все тогда новым,
Много в сердце теснилось чувств,
А теперь даже нежное слово
Горьким плодом срывается с уст.

И знакомые взору просторы
Уж не так под луной хороши.
Буераки... пеньки... косогоры
Обпечалили русскую ширь.

Нездоровое, хилое, низкое,
Водянистая, серая гладь.
Это все мне родное и близкое,
От чего так легко зарыдать.

Покосившаяся избенка,
Плач овцы, и вдали на ветру
Машет тощим хвостом лошаденка,
Заглядевшись в неласковый пруд.

Это все, что зовем мы родиной,
Это все, отчего на ней
Пьют и плачут в одно с непогодиной,
Дожидаясь улыбчивых дней.

Потому никому не рассыпать
Эту грусть смехом ранних лет.
Отцвела моя белая липа,
Отзвенел соловьиный рассвет.

(Сергей Есенин)

[CactuSoul]

Это был пример, до чего могла дойти одна телесная сторона человека, не сдержанная внутренно никакой нормой, никакой законностью. И как отвратительно мне было смотреть на его вечную насмешливую улыбку. Это было чудовище, нравственный Квазимодо. Прибавьте к тому, что он был хитёр и умён, красив собой, несколько даже образован, имел способности. Нет, лучше пожар, лучше мор, чем такой человек в обществе!..

Ф. М. Достоевский, «Записки из Мертвого дома»