Տրիբուն-ի խոսքերից
Արիացի ջան, պայմանականորեն հետդ կհամաձայնվեմ որ Զվարթնոցը Չեչեն Իցայից լավն ա, Անին էլ` Մաչու-Պիկչուից, ու ինկերն ու մայաները տավար են, իսկ մենք` գաղափարապես հզոր ազգ: Բայց էն որ հայերի համար Արևմտյան Հայաստանի կորուստը ցավալի ա, իսկ հույների համար Տրապիզոնի ու Պոլիսի կուրստը ցավալի չի, արի ասենք, մի քիչ չափազանցացնում ես: Դու ինչ գիտես հույների համար ցավալի ա, թե՞ չէ: Արի հայկական եսակենտրոնությամբ չտառապենք, յանիմ սաղ աշխարհը մեր կողքերն ա պտտվում, թուրքերն էլ դարդ ու ցավը թողած մենակ մտածում են, թե էս հայերից ոնց պրծնե, Թալեթան էլ գերեզմանի մեջ քոռ փոշման շուռ ու մուռ ա գալիս: Թուրքերն ու հույները էսօր իրար հետ ավելի շատ ու ավելի լուրջ պրոբլեմներ ունեն, քան թուրքերի համար ցեղսպանության ճանաչել-չճանաչելն ա - Կիպրոսի հարցից սկսած, սահմանային ջրերորվ ու կղզիներով վերջացրած: Հույների կոտորածն էլ ամեն տարի Հունաստանում նշվում ա նույն կերպ, ոնց որ մեր մոտ ապրիլի քսանչորսը: Մեր ու իրանց տարբերությունը նրանում ա, որ իրանք կարացել են ներկա Հունաստանի տարածքում քչից շատից նորմալ երկիր սրաքեն, իսկ մենք մեզ հասածի վրա սարքել ենք բեշպարմակ: Հույները կարան հիմա թուրքերի հետ համարյա հավասար-հավասարի պես դուխով խոսան ու հաթաթա տան, իսկ մենք մեր հույսը դրել ենք ԱՄՆ կոնգրեսի վրա: Դրա համար էլ հույները փաթթած ունեն, թե քանի երկիր կճանաչի հունական ցեղասպանությունը ու տենց հարց չեն էլ բարձրացնում, էլ կոմպլեքս չունեն, իսկ մենք ավանակի պես թռչկոտում ենք, երբ իմանում ենք, որ մի հատ էլ ամերիկացի կոնգրեսական վերջին րոպեին մտավ նիստերի դահլիճ ու ստորագրեց ճանաչող փաստաթղթի տակ: Թուրքիայի պրոբլեմը եղբայր, հայերը չեն, այլ ԱՄՆ-Եվրոպայի ձեռի «ճանաչում եմ-չեմ ճանաչում» խաղը:
Մեջբերել
Էջանիշներ