Ինձ թվումա, բավականին լավ եմ հիմնավորում:
Օրինակ բեր թեմայի հետ կապ չունեցող կծողական գրառման:
Առողջ սարկազմը բանավեճ վարելու հնարքներից մեկնա, օգտագործվումա հակառակորդի, ըստ քեզ "տափակ" հայտարարությունների մատնանշման համար:
Իհարկե, Կամբոջայումելա ամենինչ արվել զուտ պետական շահերից ելնելով: Իմ հիշելով, ընդեղի Պոլպոթյան կարմիր կհմերները որոշեցին, որ կրթված լինելը արդեն հանցագործությունա ու հակասումա պետության շահերին, ու սկսեցին ուսուցիճներին, բժիշկներին և այլոց վարի տալ: Նույնիսկ ակնոց կրելն էին համարում կրթվաշության նշան` ինչև ակնոցավոր մարդուն ոչ մի լավ բան բերել չէր կարող:
Թեմայի առաջին գրառումը շնորհավորում է Իրանի ժողովրդին Խոմեյնիի իշխանության գալու առիթով. շնորհավորում է իրանց երկրեւմ տոտալիտարիզմի ու իսլամական ֆունդամենտալիզմի հաստատման առթիվ: Ես աշխատում եմ ցույց տալ, ինչու է նման շնորհավորանքը առնվազն մառազմատիկ /ուրիշների գրառումներում կեղտ ու կծողական պարունակություն փնտրող մարդկանց խնդրում եմ նշել, որակավորումը վերաբերվումա շնորհավորանքին, ոչ թե շնորհավորողին/, ու առաջարկում եմ նաև շնորհավորել ուգանդացիներին ու ինչու ոչ կամբոջացինեին` իրանց մոտ էլ տեղի ունեցած նմանատիպ փոփոխությունների առթիվ:
Անօրինություն կար` ինչպես և յուրաքանչյուր երկրում: Մարդիկ` այո, ավելի ազատ էին, աղջկա հետ օրինակ կարելի էր փողոցում ձեռքը բռնած քայլել: Խոմեյնիի օրոք դրա համար ուղղակի ճիպոտահարեին` մարդ կարար հաշվեր թեթև պրծավ:
Կարելիա մտածել, որ երբ Խոմեյնիի որոք Իռաքի հետ պատերազմում էր, ահռելի զոհեր տալով, աշխարհի մեծերի համար խաղալիք չէր:
Կարելիա մտածել, որ միայն Խոմեյնիի ֆանատիզմը կարող էր երկրին կենտրոնացված ուժեղ պետություն սարքել:
Կարելիա մտածել, որ Իրանի հիմիկվա դիրքը Խոմեյնիի շնորհիվա, ոչ թե Խոմեյնիի հակառակ:
Հանդիսացան` որովհետև ամենահմուտը գտնվեցին ժողովրդին մատի շուրջը ֆռցնելու գործում: Բավականա կարդալ, Խոմեյնին ինչքանա գրում իրանցիների ընտրյալության ու բարձր առաքելության մասին: Պարզա, որ շահի օրոք իրեն արևմտյան ձեռքերում խաղալիք զգացող ժողովուրդը նման առաձնորդի կողմը կընդուներ` չիմանալով գլխին ինչա գալու:
Գործոն դառնալը բերեց նրան, որ 2002թ. Բուշենք լրջով քննարկում էին միջուկային հարվածի պոտենցիան հնարավորությունը Իրանի գլխին:
http://www.washingtonpost.com/ac2/wp...nguage=printer
Եթե Շահի ժամանակ սպանությունները քիչ էին ու անվանվում էին դաժանություն, Խոմեյնիի ժամանակ դրանք կտրուկ շատացան ու սկսեցին անվանվել իսլամական արդարության դրսևորում:
Կրկնեմ` ես դեմ եմ նման արյունալի քայլերի` ինչքան էլ իրանք չլավացնեն երկրի GDPն:
Հեղինակը, այսինքն ես, նման "տափակ" կոչերը համարումա կարեկցանքի նշան, որ թե սեփական խելացիության:
Էջանիշներ