Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում... մեկ մեկ էլ` «հելո» են ասում, «հաու ար յու» են ասում... եթե մեզ մարդու տեղ են դնում...
Ազգային հպարտությունը եթե միայն հիմնավորվում է ազգային պատկանելիությամբ ու ինչ–որ լեռով սահմանից անդին, շատ խղճալի է...
Բայց մյուս կողմից էլ, որպեսզի թերարժեքության կոմպլեսքից շատ չտառապենք ու ուժ գտնենք գոյություններս շարունակելու, ապա այստեղ Պարույր Սևակը անգնահատելի վաստակ ունի` գրականասեր զանգվածի ոգևորությունը (թեկուզ և հավայի)։ Ինձ թվում է, Պարույր Սևակին պետք է մեծարել գոնե դրա համար։
Իսկ եթե հակառակ կողմից եք մեզ ուզում տեսնել, Րաֆֆի կարդացեք, Նժդեհ կարդացեք, Նարեկացի կարդացեք...Եթե պահի տակ նորից զգում եք, որ դեպրեսիա է սկսվում, ապա կարդացեք միջազգային կազմակերպությունների զեկուցները Հայաստանի վերաբերյալ... դրանք կա՛ն...
Մեջբերել
Էջանիշներ