Սևակի «Քիչ ենք, բայց հայ ենք» ստեղծագործության վերլուծություն, քննարկում

[Վիշապ]

Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում... մեկ մեկ էլ` «հելո» են ասում, «հաու ար յու» են ասում... եթե մեզ մարդու տեղ են դնում...
Ազգային հպարտությունը եթե միայն հիմնավորվում է ազգային պատկանելիությամբ ու ինչ–որ լեռով սահմանից անդին, շատ խղճալի է...
Բայց մյուս կողմից էլ, որպեսզի թերարժեքության կոմպլեսքից շատ չտառապենք ու ուժ գտնենք գոյություններս շարունակելու, ապա այստեղ Պարույր Սևակը անգնահատելի վաստակ ունի` գրականասեր զանգվածի ոգևորությունը (թեկուզ և հավայի)։ Ինձ թվում է, Պարույր Սևակին պետք է մեծարել գոնե դրա համար։
Իսկ եթե հակառակ կողմից եք մեզ ուզում տեսնել, Րաֆֆի կարդացեք, Նժդեհ կարդացեք, Նարեկացի կարդացեք... Եթե պահի տակ նորից զգում եք, որ դեպրեսիա է սկսվում, ապա կարդացեք միջազգային կազմակերպությունների զեկուցները Հայաստանի վերաբերյալ... դրանք կա՛ն...

[My World My Space]

Սահյանի պահով Արեայի հետ լրիվ հմակարծիք եմ…

Իմ մոտ տպավորություն ա ստեղծվում, որ Բյուրը գրականություն հասկանալով ի նկատի ունի միալար ու միապաղաղ կենցաղային «գործերը» ա լյա ուվալնյատի օրը, համեմված ախկոներով ու չիշիկներով, ոնց որ ինքը «ստեղծագործել» էր…

Հ.Գ. բեզ աբիդ

[Nimra]

շատ ենք, բայց մարդ չենք…

դու` հնարավոր ա
թեմայից դուրս կթվա, բայց մի արտահայտություն , որը իմ և իմ սիրելիների հանդեպ չեմ հանդուրժում :

[Շինարար]

Բյուր, Արամ Ասատրյանով արդեն էն բանից էղա: Ես մի բան գիտեմ, որ համենայն դեպս հիփսթերությամբ չեմ տառապում, լսում եմ էն, ինչ ինձ դուր ա գալիս, կարդում եմ էն, ինչ ինձ դուր ա գալիս, նայում եմ էն կինոն, որը ինձ դուր ա գալիս՝ խորապես անտարբեր լինելլով ժամանակակից սութի տենդենցների, մի խումբ ինտելեկտուալ քննադատների սնոբահոտ կարծիքների և այլն կյանքից կտրված երևույթների վրա: Սիլվա Կապուտիկյանը վատ չափանիշ չէ, ես մի հոդված եմ ման գալիս, որտեղ ինքը Մաթևոսյանի մասին շատ խիստ ու իմ կարծիքով սխալ էր գրել, չեմ գտնում, բայց Սիլվա Կապուտիկյանը լավ բանաստեղծ ա, շատ լավ:

[Շինարար]

ինքը գրել ա հատուկ մասսային դուր գալու համար, ու ստացվել ա: Մարդիկ սիրում են բառախաղեր, մարդիկ սիրում են բարդ բաների մեջ խորհրդավորություն գտնել:

Միանշանակ համաձայն եմ, Բյուր: Իրա մոտ հենց էդ բառախաղերը, աֆորիզմները, էլի եմ ասում, ես էդքան էլ չեմ սիրում, բայց դա չի նշանակում, որ դա վատ ա: Ընդհանրապես պոեզիա ասածի դերը ի սկզբանե եղել ա մարդկանց վրա ազդելը, կախարդելը նույնիսկ եթե կուզես: Մի քիչ ուսումնասիրիր՝ ինչ ա ասել խոսքի, բառի կախադրական ազդեցություն, ինչ նպատակով ա այն կիրառվել, ովքեր են եղել առաջին բանաստեղծները, ու ամեն ինչ պարզ կլինի: Պոեզիա առանց կախարդանքի, տպավորություն գործելու ցանկության չի կարող լինել:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր քո մոտ մի տեսակ սկզբունքայնություն եմ նկատում էս հարցում, որովհետև.

ի՞նչ գիտես:

Որովհետև տեսնում եմ: Մարդուն հարցնում ես` Սևակին ինչու ես սիրում, մի երկու «խորիմաստ» մեջբերում ա անում, որ եթե ուշադիր կարդաս, կտեսնես, որ ապուշություն ա կամ հատուկ ա արած, որ խորհրդավոր երևա, բայց իրականում անկապ բառախաղ ա: Նույն արյուն հեղելու պահն օրինակ բերեցի:

եթե դու ասելիք չես գտել, դա չի նշանակում, որ չունի:

Ցույց տուր Սևակի ասելիքը:

Ի՞նչն ա խայտառակ ու սխալ: Արի հիշենք ինչ էր կատարվում էդ տարիներին Հայաստանում, երկար ու ձիգ 50 տարիների լռությունից հետո վերջապես կարելի էր գոռալ աշխարհի երեսին, որ մենք դեռ կանք, որ չկարողացաք ոչնչացնել մեզ, որ մեզ հայ են ասում, որ գնացեք ձեր տիրու մերը: Սրանից ավելի մարդկային բան կա՞, երբ քեզ ուզում են ոչնչացնեն, իսկ դու գոռում ես երեսին թե մեզ հայ են ասում, մենք էս ունենք, մենք էն ունենք, մենք եղել ենք ու լինելու ենք: Ի՞նչն ա սրա սխալ ու ամոթալի:

Հիմա տարիների հեռվից, երբ էլ չկա առաջվա ցավը, երբ չկան առաջվա խնդիրները, ու բարձրաձայնելու կարիք ունեցող թեմաները, գուցե սա վերամբարձ է հնչում: Բայց ստեղծագործությունը հասկանալու համար, առաջին հերթին այն պետք է դիտարկել իր ժամանակաշրջանի մեջ, ու պետք է փորձել հասկանալ, այլ ոչ թե սկսել կարդալ արդեն ընդդիմադիր տրամադրությամբ, ու առաջին ճոթ ու փոթ, մեզ համար խորթ դարձած, բառերը տեսնելիս, գիրքը շպրտել մի կողմ, թե լա՜վ էլի:

Կեղծ ա, հասկանու՞մ ես: Նշել եմ էլի. ո՞վ ա մեզ հայ ասում: Թվարկում ա, թե էս ու էն ունենք, բայց էդ էսուէնից աշխարհի գրեթե բոլոր ժողովուրդներն ունեն: Ինքը ասում ա մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում, բայց բանաստեղծությունը ոտից գլուխ հենց գերադասելու մասին ա, ընդ որում` բավական անհիմն: Հերիք ա էլի մենք մեր մեջ փակված մեզնով հիանանք: Աշխարհում լիքը այլ ժողովուրդներ կան, որոնք ոչնչով չեն զիջում հայերին: Պատկերացնու՞մ ես ամերիկացի բանաստեղծը նստի ու սկսի թվարկել, թե ինչ կամ ում մենակ իրանք ունեն: Ցուցակն էսօր չի վերջանա:

Ես անձնական ասելով ի նկատի չունեմ խոհափիլիսոփայական ու խրատական գործերը, դրանք գլոբալի տակ են գնում: Անձնական են էն թեմաները որոնք ապրվել են՝ սերը կորուստը, ցավը, կարոտը: Մնացածը, համաձայն եմ, գրվել է պատվեր կատարելու նման (իհարկե անուղղակի պատվեր, հատուկ ինչ-որ բան ասելու համար, ամեն բառը երկար մշակված, ընտրված, գրած, ջնջած), մի խոսքով, վերևում արդեն ասել եմ էս երկու թեմատիկ ժանրերի տարբերության մասին Սևակի մոտ:

Մենակ չասես էլի «Անկեղծ ասածը» խոհափիլիսոփայական ու խրատական ա: Թե՞ էն, ինչը քննադատության ենթարկվում ա (իսկ իրա գրեթե բոլոր գործերը կարելի ա հանգիստ քննադատել), պետք ա դուրս հանել անձնականից` ասելով իրա անձնական գործերը լավն են: Անձնականներից թվարկե՞մ: Էն տարվա եղանակ-բան-մանը, էն անուն ատելը: Կրկնում եմ` նենց չի էլի, որ ծանոթ չեմ իրա գրականությանը:

Լավն է, բայց կապ չունի Սահյանի մնացած գործերի հետ, առավելագույնս վատ է արտահայտում Սահյանի ողջ գրական ժառանգությունը, ես սրա մասին եմ ասում:

Լավ չի, որ Սահյան էլ չես սիրում, ախր ո՞րտեղ էսքան մաքուր, էսքան խորը, էսքան վարպետորեն ստեղծված գործեր կան: Եթե Սևակին չսիրելու պատճառն ինչ-որ տեղ հասկանում եմ, Սահյանի դեպքում գլուխ չեմ հանում: Մի տեսակ հայամերժական բան կա էլի: Պահ հա՜յ, հա՜յ, էս չե՞ք (էս չե՞նք): Չեմ հասկանում:

Սահյանը զուտ անձնական ճաշակի հարց ա: Բայց եթե հետաքրքրում ա, բացատրեմ: Իրա անձնական գործերի մեջ պրիմիտիվությունը շատ ա: Բնության մասին գործերը ոչինչ, բայց դե իմ ճաշակով չի էլի:


Իսկ ես չեմ հասկանում, թե դու որտեղից որոշեցիր, որ հայ գրողներին չեմ սիրում: Մի երկու գրառում վերև Չարենցին էի պաշտպանում, որին Շինոն կպել էր:

Սևա՞կ ա անցնում, որ մի հատ էլ համեմատի, կամ չէ:

Առանց անցնելու ա սիրում:

Սահյանի պահով Արեայի հետ լրիվ հմակարծիք եմ…

Իմ մոտ տպավորություն ա ստեղծվում, որ Բյուրը գրականություն հասկանալով ի նկատի ունի միալար ու միապաղաղ կենցաղային «գործերը» ա լյա ուվալնյատի օրը, համեմված ախկոներով ու չիշիկներով, ոնց որ ինքը «ստեղծագործել» էր…

Հ.Գ. բեզ աբիդ

Հով, լավ էլի, զզվելի ա արդեն: Փաստարկ չունես, մի խոսա էլի: Տհաճ ա, երբ մեկ պապիկիս ես կպնում, մեկ եղբորս: Կարա՞ս ինձ հետ բանավիճես, ոչ թե անընդհատ ընտանիքիս անդամներին հիշես: Քեզ էլ նույն բանն եմ ասում, ինչ Արէային ասեցի: Մի երկու գրառում վերև Չարենցին պաշտպանում էի, բայց չուզեցիր նկատել:

Սևակին պաշտպանելու փաստարկներ ունես, գրի, եթե չէ, հասկացի, որ «իսկ քո կարդացածն ինչ ա» կամ «ժառանգաբար ա փոխանցվել» արտահայտությունները փաստարկներ չեն:

Բյուր, Արամ Ասատրյանով արդեն էն բանից էղա: Ես մի բան գիտեմ, որ համենայն դեպս հիփսթերությամբ չեմ տառապում, լսում եմ էն, ինչ ինձ դուր ա գալիս, կարդում եմ էն, ինչ ինձ դուր ա գալիս, նայում եմ էն կինոն, որը ինձ դուր ա գալիս՝ խորապես անտարբեր լինելլով ժամանակակից սութի տենդենցների, մի խումբ ինտելեկտուալ քննադատների սնոբահոտ կարծիքների և այլն կյանքից կտրված երևույթների վրա: Սիլվա Կապուտիկյանը վատ չափանիշ չէ, ես մի հոդված եմ ման գալիս, որտեղ ինքը Մաթևոսյանի մասին շատ խիստ ու իմ կարծիքով սխալ էր գրել, չեմ գտնում, բայց Սիլվա Կապուտիկյանը լավ բանաստեղծ ա, շատ լավ:

Լավ էլի: Մի կեղծիք էլ Կապուտիկյանն ա: Հեսա կողքը թեմա եմ բացելու` Կապուտիկյանի «Խոսք իմ որդուն» բանաստեղծության վերլուծությունը:

[Գալաթեա]

Սահյանի պահով Արեայի հետ լրիվ հմակարծիք եմ…

Իմ մոտ տպավորություն ա ստեղծվում, որ Բյուրը գրականություն հասկանալով ի նկատի ունի միալար ու միապաղաղ կենցաղային «գործերը» ա լյա ուվալնյատի օրը, համեմված ախկոներով ու չիշիկներով, ոնց որ ինքը «ստեղծագործել» էր…

Հ.Գ. բեզ աբիդ

Հենց ասեցիր "բեզ աբիդ", տենց էլ կլինի, Հով, մանավանդ հգ-ով:

Բյուր, թարգի էլի, ջան: Քեզ պետք ա՞:
Կգաս, երկուսով Սևակի երեկո կկազմակերպենք

[My World My Space]

արի ավելի լավ ա, նույն կերպ Ես իմ անուշ հայաստանին վերլուծի...

Որ մենք, միայն մենք Արարատ ունենք Պ.Ս.

Աշխարհն անցիր, Արարատի նման ջերմակ գագաթ չկա
Ինչպես անհաս փառքի չամփա ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում Ե.Չ.

Մեր հին սազի, ողբանվագ լացակումած լարն եմ սիրում - էս հատվածը կասկածելի ա էնքան, ինչքան որ մեզ հայ են ասում, որովհետև սազը արևելյան գործիք ա...

Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում‚
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚
Քարից շինել ձուկ‚ և թռչուն՝ կավից‚
Ուսուցմա՛ն համար և աշակերտե˜լ
Գեղեցկի՛ն‚
Բարու՛ն‚
Վսեմի՛ն‚
Լավի˜ն…

Սրան համադրի սա.



Ո՛ւր էլ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։


Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա․
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա․
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա․
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։

զգացի՞ր հոտերն ինչքան նման ա....

Քեզ էլ նույն բանն եմ ասում, ինչ Արէային ասեցի: Մի երկու գրառում վերև Չարենցին պաշտպանում էի, բայց չուզեցիր նկատել:

էս գրառմանս մեջ քեզ առաջարկել էի, նախքան քո Չաևենցին պաշտպանելը, որը դո՛ւ չնկտացեիր

[My World My Space]

Հենց ասեցիր "բեզ աբիդ", տենց էլ կլինի, Հով, մանավանդ հգ-ով:

Բյուր, թարգի էլի, ջան: Քեզ պետք ա՞:
Կգաս, երկուսով Սևակի երեկո կկազմակերպենք

Գալ, ի՞նչ էիր ուզում ասած լինեիր...

[Գալաթեա]

Գալ, ի՞նչ էիր ուզում ասած լինեիր...

Բավականին պարզ գրել էի, կարծում եմ, Հով:

[Տրիբուն]

«Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ էտ էլ ա շատ»

Ես Սևակին սիրում եմ: Չհարցնենք ինչի, չեմ կարա ասեմ - ուղղակի դուրս միշտ եկել ա: Անլռելի Զանգակատունն էլ միակ գործն ա ալամ աշխարհի, որտեղից մինչև հիմա մի գլուխ անգիր եմ հիշում: Չնայած, կարող ա էս միակ բանն ա եղել, որ ժամանակին անգիր եմ սովորել

Ու իզուր եք Սևակին առնում դնում. մարդը ընդամենը փաստ ա արձանագրել: «Մենք քիչ ենք, սակայն մեզզ հայ են ասում», է հա էլի որ, հաստատ շատ չենք, ու մեզ հաստատ հայ են ասում: Մեկ ու մեջ էլ Ար, Արյա, Արմեն են ասում Որոշ տեղեր Հիքսոս են ասում, կամ ասել են (խոսքի, «Մենք քիչ էինք, սական մեզ հիքսոս էին ասում»): Էս վերջերս իմացել եմ, որ ասպետ էլ են ասել, բայց դա էական չի: Ամեն դեպքում, հաստատ ուզբեկ կամ զուլուս չեն ասում, թու-թու-թու:

[Արէա]

Որովհետև տեսնում եմ: Մարդուն հարցնում ես` Սևակին ինչու ես սիրում, մի երկու «խորիմաստ» մեջբերում ա անում, որ եթե ուշադիր կարդաս, կտեսնես, որ ապուշություն ա կամ հատուկ ա արած, որ խորհրդավոր երևա, բայց իրականում անկապ բառախաղ ա: Նույն արյուն հեղելու պահն օրինակ բերեցի:

Ես Գլխապտույտն եմ սիրում, Անջատումը, Մենակությունը, Երգ-երգոցը, Նահանջ երգովը, ո՞ւր ա անկապ բառախաղ: Բառախաղ կա, ու լիքը, բայց անկա՞պ. ո՞րն ա անկապ:

Ցույց տուր Սևակի ասելիքը:

ցույց տուր Շեքսպիրի ասելիքը

Կեղծ ա, հասկանու՞մ ես: Նշել եմ էլի. ո՞վ ա մեզ հայ ասում: Թվարկում ա, թե էս ու էն ունենք, բայց էդ էսուէնից աշխարհի գրեթե բոլոր ժողովուրդներն ունեն: Ինքը ասում ա մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում, բայց բանաստեղծությունը ոտից գլուխ հենց գերադասելու մասին ա, ընդ որում` բավական անհիմն: Հերիք ա էլի մենք մեր մեջ փակված մեզնով հիանանք: Աշխարհում լիքը այլ ժողովուրդներ կան, որոնք ոչնչով չեն զիջում հայերին: Պատկերացնու՞մ ես ամերիկացի բանաստեղծը նստի ու սկսի թվարկել, թե ինչ կամ ում մենակ իրանք ունեն: Ցուցակն էսօր չի վերջանա:

Բյուր, էլի եմ ասում, ես առանձնապես հիացած չեմ էդ բանաստեղծությամբ, ու եթե էսօր մեկը գրեր սա, իմ վերաբերմունքը կլիներ համարյա քոնի նման: Բայց սա իր ժամանակին ուղղակի անհրաժեշտություն էր, հասկանո՞ւմ ես, մարդկանց մեջ ազգային ոգին բարձրացնել էր պետք, հիսուն տարի գլխներիս բամփում էին թե սուս, ցավդ քո մեջ պահի: Էդ ահավոր բան ա, հիմա հնարավորություն կար գոռալու, ու սենց ճիչ էր պետք, թե մենք էս ենք ժողովուրդ, թե կանք հլը:

Չես ուզում հասկանալ, չէ՞

Մենակ չասես էլի «Անկեղծ ասածը» խոհափիլիսոփայական ու խրատական ա: Թե՞ էն, ինչը քննադատության ենթարկվում ա (իսկ իրա գրեթե բոլոր գործերը կարելի ա հանգիստ քննադատել), պետք ա դուրս հանել անձնականից` ասելով իրա անձնական գործերը լավն են: Անձնականներից թվարկե՞մ: Էն տարվա եղանակ-բան-մանը, էն անուն ատելը: Կրկնում եմ` նենց չի էլի, որ ծանոթ չեմ իրա գրականությանը:

Անուն ատելն ինչո՞վ ա վատը, կամ եղանակների պահը: Ես չեմ հասկանում քեզ ի՞նչը դուր չի գալիս: Հիմա կասես կեղծ ա: Անուն ատելի կեղծը ո՞րն ա:

[Շինարար]

Բյուր, մի խոսքով դու շատ լավն ես, ես էլ քեզ սիրում եմ

Էս անիմաստ զրույցից ջղայնացա, էկեք` քննարկելու փոխարեն ամենքս մեր ազատ ժամանակ մեր ուզած գիրքը կարդանք:

[StrangeLittleGirl]

արի ավելի լավ ա, նույն կերպ Ես իմ անուշ հայաստանին վերլուծի...

Որ մենք, միայն մենք Արարատ ունենք Պ.Ս.

Աշխարհն անցիր, Արարատի նման ջերմակ գագաթ չկա
Ինչպես անհաս փառքի չամփա ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում Ե.Չ.

Մեր հին սազի, ողբանվագ լացակումած լարն եմ սիրում - էս հատվածը կասկածելի ա էնքան, ինչքան որ մեզ հայ են ասում, որովհետև սազը արևելյան գործիք ա...

Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում‚
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚
Քարից շինել ձուկ‚ և թռչուն՝ կավից‚
Ուսուցմա՛ն համար և աշակերտե˜լ
Գեղեցկի՛ն‚
Բարու՛ն‚
Վսեմի՛ն‚
Լավի˜ն…

Սրան համադրի սա.



Ո՛ւր էլ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։


Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա․
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա․
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա․
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։

զգացի՞ր հոտերն ինչքան նման ա....




էս գրառմանս մեջ քեզ առաջարկել էի, նախքան քո Չաևենցին պաշտպանելը, որը դո՛ւ չնկտացեիր

Հով, գիտե՞ս որն ա Ես իմ անուշ Հայաստանի-ի ու Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում բանաստեղծությունների ամենամեծ, ամենաէական տարբերությունը, որն լրիվ փոխում ա բանաստեղծության տրամադրությունը: Չարենցն առաջին դեմք եզակի թվով ա գրել, Սևակը` հոգնակիով: Եթե դա քեզ համար մեծ տարբերություն չի տալիս, էլ ի՞նչ խոսեմ: Ես իմ անուշ Հայաստանի-ն չես կարող նման քննադատության ենթարկել, որովհետև Չարենցը լրիվ իր անձնական պրիզմայով ա անցկացնում: Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա արտահայտության մասին եթե ասեմ` ո՞վ ասեց չկա, լավ էլ կա, Չարենցը կասի` ինձ համար չկա: Իսկ Սևակը չի կարող նույնն ասել, որովհետև ինքը հոգնակիով ա խոսել, ու դրա մեջ ա ամբողջ անհեթեթությունը: Ինքը ոչ թե իր սիրո մասին ա խոսել, այլ ամբողջ հայության, որը շատ պատասխանատու բան ա, որովհետև ես կարամ ասեմ` համաձայն չեմ, ի՞նչ ես ինձ խցկել մեջը: Ու կրկնում եմ` բանաստեղծությունն ամբողջովին հակասություն ա, որովհետև «Մենք մեզ ոչ ոքից չենք գերադասում» տողին հաջորդում ա գերադասելու մի հսկայական շարան: Իսկ Չարենցի մոտ որևէ հակասություն տեսա՞ր:

Գալ, հա, Սևակի երեկո հաստատ պիտի անենք

Շին

[StrangeLittleGirl]

Եվ դու ինչո՞ւ ինձ չես հարցնում,
Թե քո անունն ի՛նչ գույն ունի։
Ես ատում եմ և այդ գույնը։

Անունի գույնը որն ա, կարա՞ս ասես մի հատ: Ու ընդհանրապես ինչու՞ պետք ա մեկը մյուսին անվան գույն հարցներ: Գրականության մեջ փոխաբերություններն ու այլ տրյուկները լավ են, եթե տեղին են: Սևակի մոտ դրանք սովորաբար անտեղի են ու անհամ, ինչպես կոնկրետ այս դեպքում:

Եթե էս տունը չլիներ, մնացածը գուցե մի քիչ ուտվեր, չնայած էլի անդուր պաթոս կա մեջը: Ի դեպ, հենց նոր հասկացա մեկ այլ պատճառ, թե ինչու ա Սևակն էդքան ներվերիս վրա ազդում: Շեշտերին ու բացականչական նշաններին նայեք մի հատ: