Իսկ ես «Քիչ ենք, բայց հայ ենք»-ը շատ եմ սիրում, ոչ մի ազգայնական, մեծամիտ բան էլ չեմ նկատել այնտեղ, ավելի շուտ ըմբոստացում է մեզ բնորոշ մի այլ ծայրահեղության՝ թերաժեքության դեմ… Նախ հենց սկզբից Սևակը նշում է, որ մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում, ապա ավելացնում, որ այնուամենայնիվ մենք էլ էս ու էս ունենք՝ դրանով ոչ մի ֆրանցիացու, հույնի, Շեքսպիրի, Ակրոպոլիսի, Դոստոևսկու, Հազար ու մի գիշերի, բուրգերի, Դուբայի աշտարակի և այլնի չթերագնահատելով, մարդը կիսվում է մտքերով իր ազգի մասին, հայ բանաստեղծը հո չէր գրելու, թե որքան ենք մենք զիջում անգլիացիներին կամ իտալացիներին, դա նորմալ էլ չէր լինի: Ես համաձայն չեմ նաև այն մարդկանց հետ, ովքեր Սևակին այնուամենայնիվ ընդունելով, այս բանաստեղծության հանդեպ այնքան էլ դրական չեն տրամադրված, ի միջի այլոց Չարենցն էլ ասում էր, թե աշխարհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա կամ Նարեկացու, Քուչակի նման լուսապսակ ճակատ չկա: Իրականում Սևակը ավելի համեստ է գտնվել, իսկ Չարենցը իրեն բնորոշ ծայրահեղականությամբ ավեի բուռն սեր է ցուցաբերել ազգային արժեքների հանդեպ: Դե, ի՞նչ անես, էս մարդիկ իրենց «Հայաստան յարն են սիրում»: Իսկ մի՞թե դա վատ է
Մեջբերել
Շինարար-ի խոսքերից
Իմ էլ 2-րդ ամենասիրածն ա իրանից, առաջինն «Արվեստն» ա ինձ համար: Սևակից շատ բան կա, որ ինձ էլ դուր չի գալիս, ես աֆորիմզայնություն չեմ սիրում, բայց էս գործին բան չասեք, սա շատ ճիշտ, լավ բանաստեղծություն ա: Ֆուտբոլը վարի գնաց է 
), կարդա ինչ ուզում ես, մտածի ոնց ուզում ես, հասկացի ոնց կարող ես, որևէ մեկը ուղղություն չի տվել, որևէ մեկը չի ասել, այ Սևակը լավն է, ես եմ հասկացել, որ լավն է, ու սիրել եմ, ոչ թե, որ պետք էր սիրել, այլ որովհետև սիրել եմ 
Էջանիշներ