Երկու տարի առաջ խելքիս փչեց վարորդական իրավունքի տոմս հանել: Ծանոթներիս տեղեկացրել էի այդ մասին, դասընթացների համար պահանջվող գումարն էլ ձեռքիս, հայտարարություններն էի թերթում, փնտրում էի, թե ո՞ր ավտոդպրոցում համեմատաբար էժան գնով սույն գործը գլուխ կբերեմ:
Նախորդ տարվա ապրիլի մեկն էր: Ծանոթներիցս մեկը՝ կոչենք Կարեն, զանգեց, թե .«Շուտ արա, բա դու չգիտե՞ս, որ ԴՕՕՍԱՖ- ի ավտոդպրոցում մարտի 21ից մինչև ապրիլի 1ը դիմողների համար 30 % ի զեղչ կա...»: Երեկոյան ժամը չորսն է, հիմնարկներն էլ մինչև հինգն են աշխատում: Խառնվեցի իրար, չգիտեմ՝ զանգեմ- տաքսի կանչե՞մ, շորերս հագնե՞մ, հարկավոր թղթերի կոպիաները հանեմ, մի խոսքով՝ ինձ կորցրել եմ. Զեղչը, որ մոտ 4000 ռուբլի է կազմում, զեռքիցս թռնում է...Վերջը, մի կերպ հավաքվեցի, չորս անց քսան տաքսին եկավ, նստեցի տաքսին ու...ուղեղս պայծառացավ:Տաքսին շարժվեց, որոշեցի զանգել Կարենին: Սա հեռախոսը վերցրեց ու սկսեց հռհռալ...
Այս դեպքը չէի մոռացել: Վարորդականի դասերին մի երկու անգամ գնացի, Կարենի միջնորդությամբ տոմսը հանեցի, բայց դե կարգին քշել չէի կարողանում, ամուսինս նստում էր կողքիս, մեր թաղում խեղճի ներվերի հաշվին մի երկու շրջան գծում էի: Ամուսինս շա՜տ «շնորհակալ» էր Կարենից: Մի երկու անգամ ասաց. «Տոմսը տվել ես, արի , հետը նստի, քշել սովորեցրու»: Նա էլ թե՝« Շառներդ քաշեք, ինֆարկտ տարած մարդ եմ, թողեք մի երկու տարի էլ ապրեմ»:
Նոր ավտո էինք առել: Բնական է, որ ինձ էդ ավտոյին մոտ գնալ չէր կարելի: Ես «07» ը կարող էի «ջարդել», էն էլ չէի քշում: Անցյալ տարվա ապրիլի մեկն էր.Բարեբախտաբար, ամուսինս գործուղման մեջ էր: Տնից զանգեցի Կարենին ու լացակումած ձայնով ասում եմ.
-Կարեն ջան, շուտ արի –հասի, Թելմանի փողոցի վրա ավտոն խփել եմ...
Կարենի ծնկները թուլանում են.
-Որ՞ն ես խփե...
-Թազա՜ն ,-կլկլացնում եմ ես:
-Լավ, հեսա գալիս եմ, մի լաց...
Տաս րոպե անց զանգում է.
-Փողոցի ո՞ ր մասում ես, հասնում եմ ծերին...
-Հենց հասնես վերջը, աջ պավառոտի վրա մի մեծ ռեկլամի շիտ կա..
-Հա,հետո՞...
-Վրան գրած ա՝ ապրիլի մեկդ շնորհավոր, դրա տակն եմ...
Այս առավոտի հաշվով՝ դեռ ոչ- ոքի ենք...
Մեջբերել
Էջանիշներ