Հարցազրույց Rhayader–ի հետ

[Հայկօ]

Սկսենք վերլուծությունից, որը ես կարող եմ անել, բայց չեմ անի հիմա անցնենք երկար մազերին, մորուքին, «փնթի հագուստին» (կերազես իմ չափ մաքուր լինես) ու ընդհանրապեսին. եթե դրանք իմ համար հասարակական ինքնահաստատման չափանիշներ համարեի, ինչպես որոշ մարդիկ, ապա դա նաև իմ համար մարդկանց գնահատման չափանիշ կդառնար ու ես կսկսեի շփվել երկար մազերով, մորուքներով, «փնթի հագուստով» մարդկանց հետ: Դրանք իմ արտաքին մանիֆեստացիան են, որի հետ ես շատ գործ չունեմ (ինչպես թողնում եմ, այնպես էլ աճում է, նույնիսկ հագուստը. մնում է միայն բացել դարակն ու ընտրել):

Երազելը՝ չեմ երազի, բայց կարևորը դա չի: Կարևորն էն ա, թե դու ինչու՞ փորձեցիր չապացուցված ենթադրության վրա հիմնվելով ուրիշին ներքև իջեցնել: Իսկ փորձեցի՞ր. թե՞ չէ: Եթե մաքուր լինելը լավ բան ա (իսկ դա լավ բան ա), ինչու՞ պիտի երազեմ ուրիշի չափ, ոչ թե իմ հնարավորությունների մաքսիմումով մաքուր լինելու մասին: Եթե ուրիշը ցածր ա, դու բա՞րձր ես: Դու ուրիշների կարիքը ունե՞ս՝ քեզ բարձր զգալու համար: Ինչ-որ մեկի հետ համեմատ ե՞ս բարձր լինում, թե՞ բացարձակ բարձրություն էլ կա: Ո՞նց կարող ես գործ չունենալ մանիֆեստացիայի հետ, երբ յուրաքանչյուր մանիֆեստացիայի տակ ինչ-որ բան ասելու, ցույց տալու գաղափարն ա: Եթե շատ գործ չունես, ինչու՞ ես Միկի Մաուսին ընտրել, ոչ թե փողկապը: Ինչու՞ ես գրել «հասարակական ինքնահաստատում», ոչ թե «հասարակական կարծիք»: Նկատիր՝ հարցը ոչ թե էդ երևույթների նկատմամբ հասարակության վերաբերմունքի մասին էր, այլ քո վերաբերմունքի մասին: Ու մի վերջին հարց էլ. եթե հիմնականում շփվեիր երկար մազերով-մորուքներով մարդկանց հետ, կոստյում կհագնեիր ու կսափրվեի՞ր:

Հայկօ, չգիտեի, որ դու հարկային տեսուչ էլ ես դե, ինչ-որ չափով ծախսում եմ: Երբ լինում է: Պատասխանատու՞: Հազվադեպ: Ամեն չափահաս մարդ ինքն է իր համար պատասխանատու: Մինչև ե՞րբ: Մինչև ամեն ինչ իր բնական ձևով փոխի (կամ էլ քամին ասի՝ Սոֆ, էս երկրի գործը բուրդ ա, էշդ նստի ու գնա հյուսիս):

Թե՞ ամեն չափահաս մարդ ինքն իր համար, անշուշտ, պատասխանատու է, բայց պատասխանատվության օբյեկտները կարող են նաև մեկից ավելին լինել: «Բնական ձևով» ասվածը ֆատալիզմ ա՞, թե՞ չէ: Եթե ասում ես, որ «մինչև փոխվի», նշանակում ա՞, որ, ամեն դեպքում, սպասում ես էդ փոփոխություններին կամ համոզված ես, որ կլինեն: Փոխում ե՞ս, թե՞ փոխվում ա:

Պա՜հ մարդուն զարդարում է: Իսկ աստվածներին՝ նսեմացնում: Ամեն երկրորդ նախադասությունում «ես» ասելու պատճառաբանությունը տվել եմ «Ճոճիր ինձ» պատմվածքումս, որտեղ առաջինից մինչև յոթերորդ օրը «ես» բառը մի անգամ է կիրառվում:

Աստված ոչ մի անգամ չեմ տեսել, չգիտեմ, ճիշտն ասած: Մենակ «ես» ե՞ս հազարից մեկ ասում, թե՞ «հա» ու «չէ» էլ: Եսասիրությունը ինչ-որ բանի հաշվին ա՞ լինում, թե՞ ինչ-որ բանի փոխարեն: Թե՞ հանուն ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ բանի ինադու: Լինում ա՞, թե՞ չի լինում: Դու, քո կարծիքով, եսասեր ե՞ս, եսակենտրո՞ն, ինքնասե՞ր, ինքնամեծա՞ր, թե դրանցից ոչ մեկը: Արդյո՞ք այդ պատճառաբանությունդ նշանակում է, որ դու ընդունում ես, որ ամեն երկրորդ նախադասությունում «ես» ես ասում, ու նույնիսկ փորձում ես բացատրել դա, թե՞ ուղղակի «Ճոճիր ինձը» ունիվերսալ ստեղծագործություն է: Ավելորդ համեստություն լինում ա, ու բավականին հաճախ. իսկ ավելորդ անհամեստությու՞ն: