Հարցազրույց Rhayader–ի հետ

[Rhayader]

Ինձ սիրու՞մ ես:

Անկե՞ղծ: Բավականին շատ մի մարդու համար, ում կենդանի չեմ տեսել

[Հայկօ]

Չես կարծու՞մ, որ երկար մազերը, մորուքը, փնթի հագուստն ու ընդհանրապես՝ ուրիշներից տարբերվելուն ուղղված ձևական, արտաքին, վարքային բաները ուղղակի հավայի զիզիբիզիներ են, որոնք, ընդ որում, քեզ ավելի շատ խանգարում են, քան թե օգնում, ու դու իրանց ձեռը կրակն ես ընգել, բայց կյանքում չես խոստովանի էդ, որովհետև նախ՝ կարող ա դու ինքդ էլ էդ հլը հստակ չես գիտակցում, ու երկրորդ՝ վախենում ես, որ դրանք քո էության շատ ավելի մեծ մասը կարող են լինել, քան քեզ ա թվում, ու դնացից ազատվելը արդեն էնքան էլ հեշտ չի, որովհետև դրանք վերացնելով՝ կարող ա քո մի մեծ մասն էլ հետները վառես, ու հանկարծ պարզվի, որ տակը մնում են մենակ Վիկիպեդիան ու ակնոցը: Կարո՞ղ ես արդյոք ձևաբանական և շարահյուսական վերլուծության ենթարկել նախորդ նախադասությունը:

Ամսական ծախսերի մասին խոսք եղավ. իսկ ամսական ինչքա՞ն ես ծախսում՝ ուրիշներին՝ հարազատներիդ, ընկերներիդ, անծանոթ մարդկանց օգնելու համար: Իսկ ինչքա՞ն կուզենայիր ծախսել: Դու քեզ պատասխանատու զգում ե՞ս նրանց համար: Եթե հա, ի՞նչ ես անում, որ հեշտացնես նրանց կյանքը: Ի՞նչ ռեալ զոհողությունների ես պատրաստ դիմելու քո հարազատների ու քեզ համար թանկ մարդկանց համար (վերացական պատասխանները չեն ընդունվում, Հայաստանի կոնտեքստում ենք), ներառյալ՝ կենսակերպի փոփոխությունը, կայուն աշխատանքը (եթե զոհողություն ա, ասենք՝ չես սիրում, բայց անում ես) ու «սպիտակ թղթից» սկսելը: Մինչև ե՞րբ՝ սենց: Հերոստրատենց մասի՞ն ինչ կասես:

Իսկ չես կարծու՞մ, որ համեստությունը մեկ-մեկ իրոք զարդարում ա մարդուն: Ինչու՞ ես էդքան ինքնասիրահարված: Ամեն երկրորդ նախադասության մեջ «ես» ասելը արդյո՞ք ինքդ քեզ ինչ-որ բան ապացուցելու կամ համոզելու միջոց չի, փախուստ չի իրականությունից, մութ սենյակ ու սև կատու չի: Դու ու՞մ ի՞նչ ունես ապացուցելու: Բավականին շատ են էն մարդիկ, ովքեր իրենց գրանցամատյանում ունեն նույն էն «սխրագործություններից», որոնց մասին դու պարբերաբար բարձրաձայնում ես, իսկ նրանք՝ ոչ. ու մեկ ա՝ էդ մարդկանց շատ շատերը սիրում, հարգում ու առանձնացնում են, ու բնավ էլ ոչ էդ «սխրագործությունների» համար, այլ նրանց ինչ-որ ուրիշ հատկանիշների. արդյո՞ք քո բարձրաձայնելը էդ ուրիշ հատկանիշների բացակայությունը կոմպենսացնելու կամ թաքցնելու նպատակ չունի:

Պրագմատիկ ե՞ս: Իսկ օպորտունի՞ստ: Նպատակը արդարացնում ա՞ միջոցները: Իսկ դու հեռուն գնացող նպատակներ ունե՞ս: Ինչքա՞ն հեռու: Դրանց համար միջոցներ ձեռնարկում ե՞ս: Էդ նպատակին հասնելու համար ի՞նչ ես պատրաստ անելու, փոխելու, ջնջելու, ավելացնելու և այլն: Էս նույն կոնտեքստում. փողը ի՞նչ դեր ունի քեզ համար: Սիրում ե՞ս փող: Փողի պակասից նեղվում ե՞ս: Երբևէ էնքան վաստակել ե՞ս, որ ասես «այ էս ա, վսյո, էսքանը ինձ ըսե՜նց հերիք ա»: Ու Բենդեր ձյայի հարցը. ինչքա՞ն ա քեզ պետք երջանկության համար:

Նախանձ ե՞ս: Մենակ թե՝ անկեղծ: Հեչ նախանձել ե՞ս սև, թունավոր, կեղտոտ նախանձով: Կամ հեչ փորձել ե՞ս դու քեզ համոզել, որ «պետք չի ստեղ նախանձել սև, թունավոր, կեղտոտ նախանձով, որովհետև...» և այլն: Կամ հեչ մտածել ե՞ս «ախր խի պիտի սենց լիներ»: Եթե հա, փորձել ե՞ս էդ «սենցը» փոխել:

Հլը որ էսքանը :

[Հայկօ]

Հա, մոռացա հարցնեմ. նախորդ գրառումս վրեդ ազդում ա՞, նեռվայնացնում ա՞, թե՞ չէ : Էլի՝ անկեղծ: Հիմա քո կարծիքով ես քո դեմքին ե՞մ թռել, թե՞ չեմ թռել: Քո կարծիքով ինչու՞ եմ էս երկրորդ գրառումս անում: Քո կարծիքով ինչու՞ եմ հարցնում քո կարծիքը էս երկրորդ գրառմանս մասին: Եթե էս երկրորդ գրառումս չլիներ, նախորդին նույն կերպ կպատասխանեի՞ր: Քո կարծիքով ես հիմա ուղղակի ալիքներն եմ խառնում՝ առանց ասելու բան ունենալու՞, թե՞ իրոք էս մի գրառմանս մեջ ինչ-որ իմաստ կա: Մեկ էլ՝ ուղիղ հարց լսելիս առաջին մղումդ «հա/չէ» պատասխանելն ա՞, թե՞ միշտ համենայն դեպս մտածում ես՝ ոնց կարելի ա ինչը ֆռռացնել ու տենց էլ կոնկրետ բան չասել: Բա քո կարծիքով էս վերջին հա՞րցս ինչու տվեցի: Ի՞նչ ես կարծում՝ ճիշտ ե՞ս կարծում, թե՞ չէ: Բա ինչու՞ ես սխալ կարծում:

[Rhayader]

Հա, մոռացա հարցնեմ. նախորդ գրառումս վրեդ ազդում ա՞, նեռվայնացնում ա՞, թե՞ չէ : Էլի՝ անկեղծ: Հիմա քո կարծիքով ես քո դեմքին ե՞մ թռել, թե՞ չեմ թռել: Քո կարծիքով ինչու՞ եմ էս երկրորդ գրառումս անում: Քո կարծիքով ինչու՞ եմ հարցնում քո կարծիքը էս երկրորդ գրառմանս մասին: Եթե էս երկրորդ գրառումս չլիներ, նախորդին նույն կերպ կպատասխանեի՞ր: Քո կարծիքով ես հիմա ուղղակի ալիքներն եմ խառնում՝ առանց ասելու բան ունենալու՞, թե՞ իրոք էս մի գրառմանս մեջ ինչ-որ իմաստ կա: Մեկ էլ՝ ուղիղ հարց լսելիս առաջին մղումդ «հա/չէ» պատասխանելն ա՞, թե՞ միշտ համենայն դեպս մտածում ես՝ ոնց կարելի ա ինչը ֆռռացնել ու տենց էլ կոնկրետ բան չասել: Բա քո կարծիքով էս վերջին հա՞րցս ինչու տվեցի: Ի՞նչ ես կարծում՝ ճիշտ ե՞ս կարծում, թե՞ չէ: Բա ինչու՞ ես սխալ կարծում:

կտոր-կտոր պատասխանեմ:

Հա, մոռացա հարցնեմ. նախորդ գրառումս վրեդ ազդում ա՞, նեռվայնացնում ա՞, թե՞ չէ

Ամենասկիզբը կարդալիս մոտս միտք առաջացավ՝ Հայկօ, կարո՞ղ է տաքություն ունես բայց հետո տպավորությունս ցրվեց:

Հիմա քո կարծիքով ես քո դեմքին ե՞մ թռել, թե՞ չեմ թռել:

Մենակ սա.

Իսկ չես կարծու՞մ, որ համեստությունը մեկ-մեկ իրոք զարդարում ա մարդուն:

դա հերքում է

Քո կարծիքով ինչու՞ եմ էս երկրորդ գրառումս անում:

Եսի՞մ))) երևի քեզ էլ է բացել:

Քո կարծիքով ինչու՞ եմ հարցնում քո կարծիքը էս երկրորդ գրառմանս մասին:

Չգիտեմ, իմ կարծիքով մի փոքր «переигрываешь»

Եթե էս երկրորդ գրառումս չլիներ, նախորդին նույն կերպ կպատասխանեի՞ր:

Երկրորդ գրառումն առաջինին պատասխանելուց հետո եմ պատասխանել, բայց չեմ կարծում, թե ինչ-որ բան կփոխեր:

Քո կարծիքով ես հիմա ուղղակի ալիքներն եմ խառնում՝ առանց ասելու բան ունենալու՞, թե՞ իրոք էս մի գրառմանս մեջ ինչ-որ իմաստ կա:

Իմաստ, կարծում եմ, կա, բայց դժվար է կանխատեսել՝ կա արդյոք կարիքը, թե ոչ:

Մեկ էլ՝ ուղիղ հարց լսելիս առաջին մղումդ «հա/չէ» պատասխանելն ա՞, թե՞ միշտ համենայն դեպս մտածում ես՝ ոնց կարելի ա ինչը ֆռռացնել ու տենց էլ կոնկրետ բան չասել:

Կախված է նրանից, թե ով ու ինչ հարց է տալիս: Փաստորեն, երկրորդը, հա՞

Բա քո կարծիքով էս վերջին հա՞րցս ինչու տվեցի:

Որպես կիսաուղիղ հարց, որին պատասխանելը կարող էր ցույց տալ, թե ինչպես եմ ես պատասխանում հարցերին:

Ի՞նչ ես կարծում՝ ճիշտ ե՞ս կարծում, թե՞ չէ:

Չեմ կարող ասել քո փոխարեն:

Բա ինչու՞ ես սխալ կարծում:

Չես կարող կարծել իմ փոխարեն:

[Rhayader]

Ժողովովուրդ, ի՞նչ եք հարձակվել Հայկօի վրա, լավ էլ հարցեր է տվել դուք չեք եղել Հայ.am-ում կամ Ավալոն.am-ում, դուք դեռ ծանդր հրետանի չեք տեսել

[Արևածագ]

Չես կարծու՞մ, որ երկար մազերը, մորուքը, փնթի հագուստն ու ընդհանրապես՝ ուրիշներից տարբերվելուն ուղղված ձևական, արտաքին, վարքային բաները ուղղակի հավայի զիզիբիզիներ են, որոնք, ընդ որում, քեզ ավելի շատ խանգարում են, քան թե օգնում, ու դու իրանց ձեռը կրակն ես ընգել, բայց կյանքում չես խոստովանի էդ, որովհետև նախ՝ կարող ա դու ինքդ էլ էդ հլը հստակ չես գիտակցում, ու երկրորդ՝ վախենում ես, որ դրանք քո էության շատ ավելի մեծ մասը կարող են լինել, քան քեզ ա թվում, ու դնացից ազատվելը արդեն էնքան էլ հեշտ չի, որովհետև դրանք վերացնելով՝ կարող ա քո մի մեծ մասն էլ հետները վառես, ու հանկարծ պարզվի, որ տակը մնում են մենակ Վիկիպեդիան ու ակնոցը: Կարո՞ղ ես արդյոք ձևաբանական և շարահյուսական վերլուծության ենթարկել նախորդ նախադասությունը:

Ամսական ծախսերի մասին խոսք եղավ. իսկ ամսական ինչքա՞ն ես ծախսում՝ ուրիշներին՝ հարազատներիդ, ընկերներիդ, անծանոթ մարդկանց օգնելու համար: Իսկ ինչքա՞ն կուզենայիր ծախսել: Դու քեզ պատասխանատու զգում ե՞ս նրանց համար: Եթե հա, ի՞նչ ես անում, որ հեշտացնես նրանց կյանքը: Ի՞նչ ռեալ զոհողությունների ես պատրաստ դիմելու քո հարազատների ու քեզ համար թանկ մարդկանց համար (վերացական պատասխանները չեն ընդունվում, Հայաստանի կոնտեքստում ենք), ներառյալ՝ կենսակերպի փոփոխությունը, կայուն աշխատանքը (եթե զոհողություն ա, ասենք՝ չես սիրում, բայց անում ես) ու «սպիտակ թղթից» սկսելը: Մինչև ե՞րբ՝ սենց: Հերոստրատենց մասի՞ն ինչ կասես:

Իսկ չես կարծու՞մ, որ համեստությունը մեկ-մեկ իրոք զարդարում ա մարդուն: Ինչու՞ ես էդքան ինքնասիրահարված: Ամեն երկրորդ նախադասության մեջ «ես» ասելը արդյո՞ք ինքդ քեզ ինչ-որ բան ապացուցելու կամ համոզելու միջոց չի, փախուստ չի իրականությունից, մութ սենյակ ու սև կատու չի: Դու ու՞մ ի՞նչ ունես ապացուցելու: Բավականին շատ են էն մարդիկ, ովքեր իրենց գրանցամատյանում ունեն նույն էն «սխրագործություններից», որոնց մասին դու պարբերաբար բարձրաձայնում ես, իսկ նրանք՝ ոչ. ու մեկ ա՝ էդ մարդկանց շատ շատերը սիրում, հարգում ու առանձնացնում են, ու բնավ էլ ոչ էդ «սխրագործությունների» համար, այլ նրանց ինչ-որ ուրիշ հատկանիշների. արդյո՞ք քո բարձրաձայնելը էդ ուրիշ հատկանիշների բացակայությունը կոմպենսացնելու կամ թաքցնելու նպատակ չունի:

Պրագմատիկ ե՞ս: Իսկ օպորտունի՞ստ: Նպատակը արդարացնում ա՞ միջոցները: Իսկ դու հեռուն գնացող նպատակներ ունե՞ս: Ինչքա՞ն հեռու: Դրանց համար միջոցներ ձեռնարկում ե՞ս: Էդ նպատակին հասնելու համար ի՞նչ ես պատրաստ անելու, փոխելու, ջնջելու, ավելացնելու և այլն: Էս նույն կոնտեքստում. փողը ի՞նչ դեր ունի քեզ համար: Սիրում ե՞ս փող: Փողի պակասից նեղվում ե՞ս: Երբևէ էնքան վաստակել ե՞ս, որ ասես «այ էս ա, վսյո, էսքանը ինձ ըսե՜նց հերիք ա»: Ու Բենդեր ձյայի հարցը. ինչքա՞ն ա քեզ պետք երջանկության համար:

Նախանձ ե՞ս: Մենակ թե՝ անկեղծ: Հեչ նախանձել ե՞ս սև, թունավոր, կեղտոտ նախանձով: Կամ հեչ փորձել ե՞ս դու քեզ համոզել, որ «պետք չի ստեղ նախանձել սև, թունավոր, կեղտոտ նախանձով, որովհետև...» և այլն: Կամ հեչ մտածել ե՞ս «ախր խի պիտի սենց լիներ»: Եթե հա, փորձել ե՞ս էդ «սենցը» փոխել:

Հլը որ էսքանը :

Վա՜յ, Rhayader-ը մեղքս եկավ: Գրել էի՝ «ծալենք», բայց ոչ թե գցենք «ծանր հրետանու գնդակոծության» տակ:

[Հայկօ]

Վա՜յ, Rhayader-ը մեղքս եկավ: Գրել էի՝ ծալենք, բայց ոչ թե գցենք «ծանր հրետանու գնդակոծության» տակ:

Ճիշտն ասած՝ լրիվ չեմ կարդացել, ոչ էլ, մանավանդ, ինչ-որ մեկին ծալելու մտադրություն եմ ունեցել (էս վերջերս քանի գնում՝ ավելի քիչ եմ տենց մտադրություններ ունենում, թու-թու-թու). հարցրել եմ էն, ինչ ուզում էի հարցնել, էդքան բան:

[Դեկադա]

Ճիշտն ասած՝ լրիվ չեմ կարդացել, ոչ էլ, մանավանդ, ինչ-որ մեկին ծալելու մտադրություն եմ ունեցել (էս վերջերս քանի գնում՝ ավելի քիչ եմ տենց մտադրություններ ունենում, թու-թու-թու). հարցրել եմ էն, ինչ ուզում էի հարցնել, էդքան բան:

Կարծում եմ եթե հարցերի բոլոր պատասխանները տրվեն՝ էլ հարց տալու անհրաժեշտություն չի լինի:

[AniwaR]

Վա՜յ, Rhayader-ը մեղքս եկավ: Գրել էի՝ ծալենք, բայց ոչ թե գցենք «ծանր հրետանու գնդակոծության» տակ:

Խի-խի Կարծում եմ Ռայադերը բավական թրծված կլինի նմանատիպ հարցերին պատասխանելու գործում: Թե՞ կարող ա առաջին անգամ ա: Մեր մեջ ասած՝ : Մի խոսքով, տենանք ինչ ավարտ կունենա սույն դամբուլիզմը (էս լրիվ imho էլի):

[Հայկօ]

Ժող, ուրեմն՝ պա սիկրետու վսեմու սվետու. ես ոչ մեկին ծալելու, թրծվածությունը փորձելու, ուրիշ մանր, ճղճիմ, ձևական ու ցուցադրական բաներով զբաղվելու միտք չեմ ունեցել, չեմ էլ զբաղվել, ով ինչ հասկացել ա՝ իրա գործն ա: Վերևում արդեն գրել եմ. հարցազրույց ա, ես էլ հարցրել եմ էն, ինչ ուզում էի հարցնել, ինչը ինձ համար հետաքրքիր ա, ու ոչ մի արտասովոր բան (մանավանդ՝ ծանր հրետանի ու դամբուլիզմ) ստեղ չեմ տեսնում, հույս ունեմ՝ հարցազրույցի օբյեկտն էլ չի տեսնում: Կարող էի հարցնել ստանդարտ «որ դեմդ մետեորիդ ընկնի, մեջից Վիշնուն դուրս գա ու հայերեն հարցնի «կրակ կլնի՞, աբեր», ո՞ր նոտայով կգոռաս «վայ քու արա»», բայց չեմ հարցրել:

[Դեկադա]

]Ժող, ուրեմն՝ պա սիկրետու վսեմու սվետու. ես ոչ մեկին ծալելու, թրծվածությունը փորձելու, ուրիշ մանր, ճղճիմ, ձևական ու ցուցադրական բաներով զբաղվելու միտք չեմ ունեցել, չեմ էլ զբաղվել, ով ինչ հասկացել ա՝ իրա գործն ա:[/B] Վերևում արդեն գրել եմ. հարցազրույց ա, ես էլ հարցրել եմ էն, ինչ ուզում էի հարցնել, ինչը ինձ համար հետաքրքիր ա, ու ոչ մի արտասովոր բան (մանավանդ՝ ծանր հրետանի ու դամբուլիզմ) ստեղ չեմ տեսնում, հույս ունեմ՝ հարցազրույցի օբյեկտն էլ չի տեսնում: Կարող էի հարցնել ստանդարտ «որ դեմդ մետեորիդ ընկնի, մեջից Վիշնուն դուրս գա ու հայերեն հարցնի «կրակ կլնի՞, աբեր», ո՞ր նոտայով կգոռաս «վայ քու արա»», բայց չեմ հարցրել:

Երեւի պատճառնեից մեկն էլ նա է, որ քո հարցերը մի հոգու համար չափազանց շատ երեւացին

[Հայկօ]

Երեւի պատճառնեից մեկն էլ նա է, որ քո հարցերը մի հոգու համար չափազանց շատ երեւացին

Ես իրականում մի հոգի չեմ (ոչ էլ հոկի), այլ «Հարց & Co» ՓԲԸ: Իմ նիկի տակ աշխատում է մի ողջ գրասենյակ, ներառյալ պայմանագրային աշխատողները:

[Rhayader]

Չես կարծու՞մ, որ երկար մազերը, մորուքը, փնթի հագուստն ու ընդհանրապես՝ ուրիշներից տարբերվելուն ուղղված ձևական, արտաքին, վարքային բաները ուղղակի հավայի զիզիբիզիներ են, որոնք, ընդ որում, քեզ ավելի շատ խանգարում են, քան թե օգնում, ու դու իրանց ձեռը կրակն ես ընգել, բայց կյանքում չես խոստովանի էդ, որովհետև նախ՝ կարող ա դու ինքդ էլ էդ հլը հստակ չես գիտակցում, ու երկրորդ՝ վախենում ես, որ դրանք քո էության շատ ավելի մեծ մասը կարող են լինել, քան քեզ ա թվում, ու դնացից ազատվելը արդեն էնքան էլ հեշտ չի, որովհետև դրանք վերացնելով՝ կարող ա քո մի մեծ մասն էլ հետները վառես, ու հանկարծ պարզվի, որ տակը մնում են մենակ Վիկիպեդիան ու ակնոցը: Կարո՞ղ ես արդյոք ձևաբանական և շարահյուսական վերլուծության ենթարկել նախորդ նախադասությունը:

Սկսենք վերլուծությունից, որը ես կարող եմ անել, բայց չեմ անի հիմա անցնենք երկար մազերին, մորուքին, «փնթի հագուստին» (կերազես իմ չափ մաքուր լինես) ու ընդհանրապեսին. եթե դրանք իմ համար հասարակական ինքնահաստատման չափանիշներ համարեի, ինչպես որոշ մարդիկ, ապա դա նաև իմ համար մարդկանց գնահատման չափանիշ կդառնար ու ես կսկսեի շփվել երկար մազերով, մորուքներով, «փնթի հագուստով» մարդկանց հետ: Դրանք իմ արտաքին մանիֆեստացիան են, որի հետ ես շատ գործ չունեմ (ինչպես թողնում եմ, այնպես էլ աճում է, նույնիսկ հագուստը. մնում է միայն բացել դարակն ու ընտրել):

Ամսական ծախսերի մասին խոսք եղավ. իսկ ամսական ինչքա՞ն ես ծախսում՝ ուրիշներին՝ հարազատներիդ, ընկերներիդ, անծանոթ մարդկանց օգնելու համար: Իսկ ինչքա՞ն կուզենայիր ծախսել: Դու քեզ պատասխանատու զգում ե՞ս նրանց համար: Եթե հա, ի՞նչ ես անում, որ հեշտացնես նրանց կյանքը: Ի՞նչ ռեալ զոհողությունների ես պատրաստ դիմելու քո հարազատների ու քեզ համար թանկ մարդկանց համար (վերացական պատասխանները չեն ընդունվում, Հայաստանի կոնտեքստում ենք), ներառյալ՝ կենսակերպի փոփոխությունը, կայուն աշխատանքը (եթե զոհողություն ա, ասենք՝ չես սիրում, բայց անում ես) ու «սպիտակ թղթից» սկսելը: Մինչև ե՞րբ՝ սենց: Հերոստրատենց մասի՞ն ինչ կասես:

Հայկօ, չգիտեի, որ դու հարկային տեսուչ էլ ես դե, ինչ-որ չափով ծախսում եմ: Երբ լինում է: Պատասխանատու՞: Հազվադեպ: Ամեն չափահաս մարդ ինքն է իր համար պատասխանատու: Մինչև ե՞րբ: Մինչև ամեն ինչ իր բնական ձևով փոխի (կամ էլ քամին ասի՝ Սոֆ, էս երկրի գործը բուրդ ա, էշդ նստի ու գնա հյուսիս):

Իսկ չես կարծու՞մ, որ համեստությունը մեկ-մեկ իրոք զարդարում ա մարդուն: Ինչու՞ ես էդքան ինքնասիրահարված: Ամեն երկրորդ նախադասության մեջ «ես» ասելը արդյո՞ք ինքդ քեզ ինչ-որ բան ապացուցելու կամ համոզելու միջոց չի, փախուստ չի իրականությունից, մութ սենյակ ու սև կատու չի: Դու ու՞մ ի՞նչ ունես ապացուցելու: Բավականին շատ են էն մարդիկ, ովքեր իրենց գրանցամատյանում ունեն նույն էն «սխրագործություններից», որոնց մասին դու պարբերաբար բարձրաձայնում ես, իսկ նրանք՝ ոչ. ու մեկ ա՝ էդ մարդկանց շատ շատերը սիրում, հարգում ու առանձնացնում են, ու բնավ էլ ոչ էդ «սխրագործությունների» համար, այլ նրանց ինչ-որ ուրիշ հատկանիշների. արդյո՞ք քո բարձրաձայնելը էդ ուրիշ հատկանիշների բացակայությունը կոմպենսացնելու կամ թաքցնելու նպատակ չունի:

Պա՜հ մարդուն զարդարում է: Իսկ աստվածներին՝ նսեմացնում: Ամեն երկրորդ նախադասությունում «ես» ասելու պատճառաբանությունը տվել եմ «Ճոճիր ինձ» պատմվածքումս, որտեղ առաջինից մինչև յոթերորդ օրը «ես» բառը մի անգամ է կիրառվում:

Պրագմատիկ ե՞ս: Իսկ օպորտունի՞ստ: Նպատակը արդարացնում ա՞ միջոցները: Իսկ դու հեռուն գնացող նպատակներ ունե՞ս: Ինչքա՞ն հեռու: Դրանց համար միջոցներ ձեռնարկում ե՞ս: Էդ նպատակին հասնելու համար ի՞նչ ես պատրաստ անելու, փոխելու, ջնջելու, ավելացնելու և այլն: Էս նույն կոնտեքստում. փողը ի՞նչ դեր ունի քեզ համար: Սիրում ե՞ս փող: Փողի պակասից նեղվում ե՞ս: Երբևէ էնքան վաստակել ե՞ս, որ ասես «այ էս ա, վսյո, էսքանը ինձ ըսե՜նց հերիք ա»: Ու Բենդեր ձյայի հարցը. ինչքա՞ն ա քեզ պետք երջանկության համար:

Պրագմատի՞կ: Առողջ պրագմատիզմի մաս ունեմ: Օպորտունի՞ստ: Չափազանց ծույլ եմ դրա համար: Նպատակն արդարացնում է միջոցները եթե միջոցները չեն հակասում նպատակին: Կարճ ասած՝ կռվել հանուն խաղաղության նույնն է, ինչ դոմփվել հանուն կուսության: Հեռու գնացող նպատակներ չունեմ, չեմ սիրում ոչ մի բան պլանավորել: Փո՞ղ: Կնախընտրեի ապրել մի տեղ, որտեղ առանց դրա էլ կարելի է յոլա գնալ՝ ինձ դուր չի գալիս, ինչպես է փողը փոխում մարդկանց: Բայց հենց փողի նկատմամբ նորմալ եմ. երբ ինչ-որ բանի կարիքն ունեմ, որը ձեռք բերելու ամենաօպտիմալ տարբերակն այն գնելն է, կարիքը զգում եմ: Հակառակ դեպքում՝ ոչ: Երջանկության համար աշխարհի բոլոր փողերն էլ կարող են չբավականացնել:

Նախանձ ե՞ս: Մենակ թե՝ անկեղծ: Հեչ նախանձել ե՞ս սև, թունավոր, կեղտոտ նախանձով: Կամ հեչ փորձել ե՞ս դու քեզ համոզել, որ «պետք չի ստեղ նախանձել սև, թունավոր, կեղտոտ նախանձով, որովհետև...» և այլն: Կամ հեչ մտածել ե՞ս «ախր խի պիտի սենց լիներ»: Եթե հա, փորձել ե՞ս էդ «սենցը» փոխել:

Նախանձ չեմ, բայց հիվանդագին արդարության զգացողություն ունեմ, ու երբ զգում եմ, որ մի բան արդար չի (նույնիսկ եթե ես եմ անարդար ինչ-որ մեկի նկատմամբ), բավականին շատ ներքին ու արտաքին կոնֆլիկտների է բերում:

[Հայկօ]

Սկսենք վերլուծությունից, որը ես կարող եմ անել, բայց չեմ անի հիմա անցնենք երկար մազերին, մորուքին, «փնթի հագուստին» (կերազես իմ չափ մաքուր լինես) ու ընդհանրապեսին. եթե դրանք իմ համար հասարակական ինքնահաստատման չափանիշներ համարեի, ինչպես որոշ մարդիկ, ապա դա նաև իմ համար մարդկանց գնահատման չափանիշ կդառնար ու ես կսկսեի շփվել երկար մազերով, մորուքներով, «փնթի հագուստով» մարդկանց հետ: Դրանք իմ արտաքին մանիֆեստացիան են, որի հետ ես շատ գործ չունեմ (ինչպես թողնում եմ, այնպես էլ աճում է, նույնիսկ հագուստը. մնում է միայն բացել դարակն ու ընտրել):

Երազելը՝ չեմ երազի, բայց կարևորը դա չի: Կարևորն էն ա, թե դու ինչու՞ փորձեցիր չապացուցված ենթադրության վրա հիմնվելով ուրիշին ներքև իջեցնել: Իսկ փորձեցի՞ր. թե՞ չէ: Եթե մաքուր լինելը լավ բան ա (իսկ դա լավ բան ա), ինչու՞ պիտի երազեմ ուրիշի չափ, ոչ թե իմ հնարավորությունների մաքսիմումով մաքուր լինելու մասին: Եթե ուրիշը ցածր ա, դու բա՞րձր ես: Դու ուրիշների կարիքը ունե՞ս՝ քեզ բարձր զգալու համար: Ինչ-որ մեկի հետ համեմատ ե՞ս բարձր լինում, թե՞ բացարձակ բարձրություն էլ կա: Ո՞նց կարող ես գործ չունենալ մանիֆեստացիայի հետ, երբ յուրաքանչյուր մանիֆեստացիայի տակ ինչ-որ բան ասելու, ցույց տալու գաղափարն ա: Եթե շատ գործ չունես, ինչու՞ ես Միկի Մաուսին ընտրել, ոչ թե փողկապը: Ինչու՞ ես գրել «հասարակական ինքնահաստատում», ոչ թե «հասարակական կարծիք»: Նկատիր՝ հարցը ոչ թե էդ երևույթների նկատմամբ հասարակության վերաբերմունքի մասին էր, այլ քո վերաբերմունքի մասին: Ու մի վերջին հարց էլ. եթե հիմնականում շփվեիր երկար մազերով-մորուքներով մարդկանց հետ, կոստյում կհագնեիր ու կսափրվեի՞ր:

Հայկօ, չգիտեի, որ դու հարկային տեսուչ էլ ես դե, ինչ-որ չափով ծախսում եմ: Երբ լինում է: Պատասխանատու՞: Հազվադեպ: Ամեն չափահաս մարդ ինքն է իր համար պատասխանատու: Մինչև ե՞րբ: Մինչև ամեն ինչ իր բնական ձևով փոխի (կամ էլ քամին ասի՝ Սոֆ, էս երկրի գործը բուրդ ա, էշդ նստի ու գնա հյուսիս):

Թե՞ ամեն չափահաս մարդ ինքն իր համար, անշուշտ, պատասխանատու է, բայց պատասխանատվության օբյեկտները կարող են նաև մեկից ավելին լինել: «Բնական ձևով» ասվածը ֆատալիզմ ա՞, թե՞ չէ: Եթե ասում ես, որ «մինչև փոխվի», նշանակում ա՞, որ, ամեն դեպքում, սպասում ես էդ փոփոխություններին կամ համոզված ես, որ կլինեն: Փոխում ե՞ս, թե՞ փոխվում ա:

Պա՜հ մարդուն զարդարում է: Իսկ աստվածներին՝ նսեմացնում: Ամեն երկրորդ նախադասությունում «ես» ասելու պատճառաբանությունը տվել եմ «Ճոճիր ինձ» պատմվածքումս, որտեղ առաջինից մինչև յոթերորդ օրը «ես» բառը մի անգամ է կիրառվում:

Աստված ոչ մի անգամ չեմ տեսել, չգիտեմ, ճիշտն ասած: Մենակ «ես» ե՞ս հազարից մեկ ասում, թե՞ «հա» ու «չէ» էլ: Եսասիրությունը ինչ-որ բանի հաշվին ա՞ լինում, թե՞ ինչ-որ բանի փոխարեն: Թե՞ հանուն ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ բանի ինադու: Լինում ա՞, թե՞ չի լինում: Դու, քո կարծիքով, եսասեր ե՞ս, եսակենտրո՞ն, ինքնասե՞ր, ինքնամեծա՞ր, թե դրանցից ոչ մեկը: Արդյո՞ք այդ պատճառաբանությունդ նշանակում է, որ դու ընդունում ես, որ ամեն երկրորդ նախադասությունում «ես» ես ասում, ու նույնիսկ փորձում ես բացատրել դա, թե՞ ուղղակի «Ճոճիր ինձը» ունիվերսալ ստեղծագործություն է: Ավելորդ համեստություն լինում ա, ու բավականին հաճախ. իսկ ավելորդ անհամեստությու՞ն:

[Rhayader]

Երազելը՝ չեմ երազի, բայց կարևորը դա չի: Կարևորն էն ա, թե դու ինչու՞ փորձեցիր չապացուցված ենթադրության վրա հիմնվելով ուրիշին ներքև իջեցնել: Եթե ուրիշը ցածր ա, դու բա՞րձր ես: Դու ուրիշների կարիքը ունե՞ս՝ քեզ բարձր զգալու համար: Ինչ-որ մեկի հետ համեմատ ե՞ս բարձր լինում, թե՞ բացարձակ բարձրություն էլ կա:

Կոնտրհարց. դու մի՞շտ ես զուրկ հումորի զգացողությունից

Ո՞նց կարող ես գործ չունենալ մանիֆեստացիայի հետ, երբ յուրաքանչյուր մանիֆեստացիայի տակ ինչ-որ բան ասելու, ցույց տալու գաղափարն ա: Եթե շատ գործ չունես, ինչու՞ ես Միկի Մաուսին ընտրել, ոչ թե փողկապը:

Ահամ: Ու ես իմ ամբողջ մանիֆեստացիայով ասում եմ՝ «Take it easy, dude!»

Ինչու՞ ես գրել «հասարակական ինքնահաստատում», ոչ թե «հասարակական կարծիք»:

Որովհետև դրանք տարբեր բաներ են ու ես ի նկատի ունեի հենց հասարակական ինքնահաստատումը:

Ու մի վերջին հարց էլ. եթե հիմնականում շփվեիր երկար մազերով-մորուքներով մարդկանց հետ, կոստյում կհագնեիր ու կսափրվեի՞ր:

Ոչ: Ես այն եմ, ինչ կամ (taking it easy for all of you, sinners)

Թե՞ ամեն չափահաս մարդ ինքն իր համար, անշուշտ, պատասխանատու է, բայց պատասխանատվության օբյեկտները կարող են նաև մեկից ավելին լինել: «Բնական ձևով» ասվածը ֆատալիզմ ա՞, թե՞ չէ: Եթե ասում ես, որ «մինչև փոխվի», նշանակում ա՞, որ, ամեն դեպքում, սպասում ես էդ փոփոխություններին կամ համոզված ես, որ կլինեն: Փոխում ե՞ս, թե՞ փոխվում ա:

Այո, ես ֆատալիստ եմ ու շատ մոտիկ եմ կանգնած դաոսիզմին:

Մենակ «ես» ե՞ս հազարից մեկ ասում, թե՞ «հա» ու «չէ» էլ: Եսասիրությունը ինչ-որ բանի հաշվին ա՞ լինում, թե՞ ինչ-որ բանի փոխարեն: Թե՞ հանուն ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ բանի ինադու: Լինում ա՞, թե՞ չի լինում: Դու, քո կարծիքով, եսասեր ե՞ս, եսակենտրո՞ն, ինքնասե՞ր, ինքնամեծա՞ր, թե դրանցից ոչ մեկը: Արդյո՞ք այդ պատճառաբանությունդ նշանակում է, որ դու ընդունում ես, որ ամեն երկրորդ նախադասությունում «ես» ես ասում, ու նույնիսկ փորձում ես բացատրել դա, թե՞ ուղղակի «Ճոճիր ինձը» ունիվերսալ ստեղծագործություն է:

Ում համար՝ ոնց:

Ավելորդ համեստություն լինում ա, ու բավականին հաճախ. իսկ ավելորդ անհամեստությու՞ն:

Լինում է)) շատ հաճախ: Բայց ես դրա պրոբլեմը չունեմ, որովհետև չեմ փորձում ինձ ցույց տալ ավելին, քան կամ (հակառակ դեպքում գոնե կսափրվեի, մազերս կկտրեի ու կոստյում կհագնեի)