Հետաքրքիր է, ձեզ ավելի շատ դուր են գալիս երգերի կենդանի կատարումնե՞րը, թե՞ ստուդիայի ձայնագրությունները:
Ես գրեթե միշտ ստուդիայի ձայնագրությունների կողմից եմ, որովհետև գործիքավորումը ավելի լավ որակի է, երգչի ձայնը մաքուր, առանց ֆալշերի, ընդհանուր առմամբ ավելի հաճելի է լսվում: Չնայած որոշ կենդանի կատարումներ ավելի լավ են ստացվում, քան նույն երգի ալբոմային տարբերակները:
Եկեք նաև քննարկենք լավագույն կենդանի կատարումները:
I may be paranoid but no android!
Եթե մարդու համերգին նստած եմ ինչ ստուդիայի ձայնագրություն??
Իսկ եթե տանը իմ համար լսում եմ, ապա համերգի կատարումներն ահավոր չեմ սիրում:
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
A.r.p.i. (25.03.2010), Ariadna (25.03.2010), One_Way_Ticket (25.03.2010), StrangeLittleGirl (18.04.2010), Ungrateful (25.03.2010), Ձայնալար (25.03.2010), Նաիրուհի (18.08.2013), Ուլուանա (25.03.2010), Ռուֆուս (25.03.2010), Վոլտերա (10.01.2013)
Ես էլ եմ նույն կարծիքի: Համ էլ կենդանի կատարումները առանց վիդեոյի ահավոր անհետաքրքիր են: Համերգ-ֆիլմեր շատ եմ սիրում, բայց համերգ-ֆիլմերի սաունդթրեքները առանց վիդեոյի չեն լսվում:ministr-ի խոսքերից
Վերջին խմբագրող՝ Ռուֆուս: 25.03.2010, 11:52:
I may be paranoid but no android!
Ariadna (25.03.2010)
+1 .
Վերջին խմբագրող՝ Ռուֆուս: 25.03.2010, 11:53:
Ariadna (25.03.2010)
Ամենից առաջ՝ նախընտրում եմ կենդանիկատարումներ... եթե նույնիսկ մի երևելի խումբ չի, մեկ է՝ եթե հնարավորություն կա կենդանի կատարմամբ բան լսելու, գնում եմ համերգինբացի Յան Գիլանից
Հա, հետո, ուրեմն... Ռուֆուսի հարցադրումից հասկանում եմ, թե ինչ ա ուզում, որ պատասխանենք
Սկզբից, դե բնակնաբար, ցանկալի է լսել ստուդիայի ձայնագրությունը։ Այն ավելի հեշտ ըմբռնելի ու "մաքուր" է լինում։ Սկզբից ճիշտ/հասարակ ձևն ես լսում կատարման։ Հետո, եթե արդեն զգում ես որ բավական ծանոթացել ես երգի, հիշում ես մեղեդին, կարելի է սկսել եքսպերիմենտները ու տարբեր համերգների ձայնագրություններ լսել։
Ուշքս գնում ա որոշ երաժիշտների/խմբերի իմպրովիզների ու լայվերի համար։
Իմ համար N1 ա Զեմֆիրան։ Ես իրա ոչ մի համերգի երկու նմանատիպ կատարում չեմ լսել։ Ինքը միշտ փոխած ա երգում երգը ու միշտ ավելի հավես ձևերովՀաճախ ուրիշ գործիքներով նվագողներ ա հրավիրում, որոնք որ հիմնական ձայնագրությունում ընդգրկված չեն եղել։
Մնացածի հավեսը չունեմ.. Հեսա կասեք՝ Փինք Ֆլոյդ... Իրանց սաղ երգերն էլ լայվ են, հետո.. հա...
Կան երաժիշտներ, ում լայվը ընդհանրապես չի լսվում, որովհետև երաժշտությունը հիմնականում կոմպով մշակված ա, իսկ իմաստը որն ա համերգասրահում դնել նույն ապարատուրաները նույն ձայները հանել...
Էն դեպքերում երբ ոկալը կամ ռեալ գործիքներով նվագելը քիչ նշանակալի ա ընդհանուտ երաժշտությամ նեջ, լայվի իմաստը կորում ա։
Ձեզ էլ եմ տողում մտածելու տեղԳրեք մեծն ռոք գիտարիստների ու նրանց իմպրովիզների մասին... հոգնում եմ արդեն դրանցից
Հա, մեկ էլ Ստինգի լայվերն եմ սիրում։ Ինքը որպես երգիչ 0 ա, բայց որ երգերը աղավաղծ երգում ա, լերիվ ուրիշ ձև, դուրս գալիս ա
Հա, մեկ էլ գժվում եմ Doors–ի մի քանի լայվերի համար։ The End մեկ էլ Roadhouse Blues լայվերը վերրրջն են... Roadhouse Blues–ի մեջ մի տեղ կա վերջում, որ իրանից հնարած բառեր ա մռթմռթում քթի տակ, էդ վաբշե սպանություն ա...
Վերջին խմբագրող՝ Ֆրեյա: 25.03.2010, 12:27:
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
Հիշում եմ Էննիո Մորրիկոնեի համերգին "A fistful of dynamite"-ի կատարումը: Ինձ պարզապես հրաշք թված, ձայնագրության հետ անհամեմատելի էր: Ուրիշ հարթությունից էր:
Բայց իհարկե միշտ չէ, որ այդպես է լինում:
_DEATH_ (25.03.2010)
Իհարկե, ամենից հաճախ ստուդիային ձայնագրություններն ավելի մաքուր, ավելի «ուտվող են», բայց որոշ խմբերի լայվեր ուրիշ են: Կուզեի առանձնացնել Deep Purple խմբի «Made in Japan» լայվը
Կամ, օրինակ, Focus խումբը, որի ստուդիային ձայնագրությունները երբեք չեն համեմատվի կենդանի համերգների էներգետիկայի հետ: Սթինգին էլ միայն լայվ լսելուց ես զգում, թե ինչքան ջազ կա նրա երաժշտության մեջ:
Ջազն էլ ցանկալի է լսել միայն լայվ, տեսնել այդ ամենը, զգալ, թե ինչպես է երաժշտությունը ծնվում
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Magic-Mushroom (18.04.2010), Yellow Raven (25.03.2010)
Ես էլ եմ ուզում
Ennio Morricone
Մարդը լինելը լավ բան ա, բայց երկու ոտքի վրա կանգելը դեռ չի նշանակում որ դու մարդ ես:
Ամենակարևորը էս կյանքում մարդ լինելն ա, մնացած ամենինչը երկրորդական ա:
ԷԼ ԿՅԱՆՔՈՒՄ ԷՍ ՖՈՐՈՒՄԸ ՉԵՄ ՄՏՆԵԼՈՒ
Ֆրեյա (25.03.2010)
Վայյյ՜... ոնց եմ ուզում մի հատ տենց որևէ երաժշտի լայվ համերգի գնալ, ոչ մեր երկրում...
Մեր մոտ "սաչոկություն" են անում, "գեղ" են գալիս, գեղավարի համերգներ են տալիս...
հ.գ. օֆ, թե խի Գիլանի չուզեցի գնալլլլ...աբուշ
Մյուզ եմ ուզում
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
Rhayader (25.03.2010)
Made In Japan-ի համար գժվում եմ
Ընդհանրապես ասած, ստուդիայում արված ձայնագրությունները(հատկապես վերջին տեխնոլոգիաներով) շատ ավելի մաքուր են արված ու երաժշտական գործիքների ձայնն էլ ավելի լավ է լսվում: Բայց դե լայվ էլ կա, լայվ էլ: Dire Straits-ի Brothers In Arms-ի լայվ կատարման համար խելքս իմս չի, այնինչ ստուդիային տաբերակը չի տալիս նույն էմոցիաները
-1 Երևակայության գիրկն ընկելու դրանից լավ միջոց չկա: Ես, որ տրամադրված եմ լսում, սկսում եմ պատկերացնել կատարողին, թե ինչպես են մատները սահում կիթառի լարերի վրայով, մարմնի, դեմքի մկանների լարումը, միմիկայի շարժը, էն ուժը, որով խփում է հարվածայիններին, հոգնած ու քրտնած վիճակը, իսկ եթե ինչ-որ էկզոտիկ գործիքներ են հնչում՝ առավել ևս. ասենք Ուոթերսին գոնգը խփելուց:Ասեմ ավելին. գժվում եմ անորակ, բան չջոգվող բուտլեգների համար. էսօր քնիցս վեր եմ թռել Փինք Ֆլոյդի համերգի ժամանակ (73 թվի բուտլեգ էր) ֆանատի գոռոցից:
Դրանց ժամանակ հաճախ լսում ես ձայնագրման սարքի կողքին եղած մարդկանց քննարկումները, ահավոր հետաքրքիր են հատկապես թյունինգի պահերը. հաճախ լսում ես աղոտ խոսակցություններ, երբ, ասենք, գուշակում են, թե հաջորդը որն է լինելու... "oh! did u get?? i think they gonna play "echoes" now"... Ու 30-40 տարով ժամանակի մեջ հետ ես ճանապարհորդում, հայտնվում ես իրենց կողքին ու սկսում ես համերգը վայելել:
(էս քաղաքավարի արտահայտված էլի), ու ինչքան ես ուրախանում, երբ նույն ռեակցիան երբեմն լսվում է կողքից (հավանաբար հենց ձայնագրողի կողմից):
Օ՜ֆֆ, ոշմ, էսքան երկար գրում եմ, մթամ կարդացողն ով ա:): Միով բանիվ՝ 2-ն էլ սիրում եմ: Ամբողջ կյանքդ միայն ստուդիական ձայնագրություններ լսելը երևի թե նման է ամբողջ կյանքում նույն դիրքով սեքս անելուն:
«Ճիշտ և սխալ արարքների մասին պատկերացումներից այն կողմ մի դաշտ կա: Ես քեզ այնտեղ կհանդիպեմ»:
Վելվետ, նենց հավես նկարագրեցիր, որ հավեսս տվեց, բայց դե մեկ ա, չսիրեցի լայվերն ու բութլեգերը:
Հիմնականում պատճառներից մեկն էլ այն է, որ շատ երգիչներ ու խմբեր լայվերի ժամանակ մի տեսակ անտրամադիր ու անհավես են երգում ու նվագում, ոնց որ թե էս մի երգն էլ նվագենք, գնանք բեմի հետևում ուռռենք: Կամ էլ մի երկու անգամ էլ ծնգծնգցնենք, փողերս հավեքնեք, գնանք խմենք: Բայց երբ որ ի սրտե տժժցնում են, արդեն քո հավեսն էլ ա տալիս, ուզում ես հետները տժժաս:
I may be paranoid but no android!
Դե շտապեմ քեզ հիասթափեցնելՀիմնականում պատճառներից մեկն էլ այն է, որ շատ երգիչներ ու խմբեր լայվերի ժամանակ մի տեսակ անտրամադիր ու անհավես են երգում ու նվագում, ոնց որ թե էս մի երգն էլ նվագենք, գնանք բեմի հետևում ուռռենք: Կամ էլ մի երկու անգամ էլ ծնգծնգցնենք, փողերս հավեքնեք, գնանք խմենք: Բայց երբ որ ի սրտե տժժցնում են, արդեն քո հավեսն էլ ա տալիս, ուզում ես հետները տժժաս:, որ նույնը կարող է պատահել նաև ստուդիական ձայնագրությունների ժամանակ: Էդիկ հատկապես զգացվում է, էսպես կոչենք, ստուդիական բուտլեգների վրա, երբ որ զանազան-զարմանազան outtake-ներ են լինում ձայնագրման պրոցեսից: Երբեմն իսկապես մեղքդ գալիս են էդ խեղճ երաժիշտները, թե՝ «Աաա՜, բալին, 138 արիք թողիք, արդեն որերորդ անգամն ա՝ չի հաջողվում, ամեն անգամ մեկդ մի բան էն չի անում
...»: Կամ էլ ասենք, ինչքանո՞վ ա Syd Barrett-ը իր սոլոների ձայնագրման ժամանակ տրամադիր: :// Չգիտեմ, տարբեր ա միշտ... Ու լավ ա, որ տարբեր ա:
«Ճիշտ և սխալ արարքների մասին պատկերացումներից այն կողմ մի դաշտ կա: Ես քեզ այնտեղ կհանդիպեմ»:
Լայվերը լսելուց էդքան հաճույք չեմ ստանում, բայց այ դիտելուց լրիվ ուրիշ է։ Ես որ նոր էի սկսում Ռամշտայն լսել, մի անգամ խանութից Live aus Berlin համերգային ալբոմը առա, հետո բերեցի լսեցի, ասեցի «է՞ս ինչ ա…»։ Բայց երբ որ համերգը DVD-ով նայեցի, տեսա որ չէ` «էս ինչ» չի։
Իհարկե կան լայվեր, որոնք կարելի ա միայն լսել ու հաճույք ստանալ։ Օրինակ էն օրը last.fm-ով SOAD-ի Science-ն էր, լսեցի, հաճույքից մեռա, հատկապես մեջտեղի մասում. էն որ սկսում ա «Ես իմ անուշ Հայաստանի» երգել…
Հիմա անհամբեր սպասում եմ Ռամշտայնի հերթական DVD-ին, որ LIFAD-ի տուռը մի հատ մարդավարի տեսնեմ, թե չէ բուտլեգներով հնարավոր չի բան հասկանալ։ Իհարկե դեռ ոչինչ հայտնի չի DVD-ից, հայտնի չի նույնիսկ` լինելու ա՞, թե՞ չէ։
Մի բան էլ ասեմ, ցանկացած երգի կենդանի կատարումը լսելուց առաջ իմ խորին համոզմամբ պարտադիր ա ստուդիո տարբերակը լսած լինել։ Շատ հնարավոր ա մի անգամից լայվ լսողը այնտեղի իմպրովիզները-բաները չընկալի, որովհետեւ վերջիններս կառուցվում են հենց ստուդիո վերսիայի վրա (կամ երբեմն դեմոյի հիման վրա)։
Ես էլ ուզում էի ասել ձուկիկ ու փղիկ, բայց հետո փոշմանեցիԻհարկե, ամենից հաճախ ստուդիային ձայնագրություններն ավելի մաքուր, ավելի «ուտվող են», բայց որոշ խմբերի լայվեր ուրիշ են: Կուզեի առանձնացնել Deep Purple խմբի «Made in Japan» լայվը
Կամ, օրինակ, Focus խումբը, որի ստուդիային ձայնագրությունները երբեք չեն համեմատվի կենդանի համերգների էներգետիկայի հետ: Սթինգին էլ միայն լայվ լսելուց ես զգում, թե ինչքան ջազ կա նրա երաժշտության մեջ:
Ջազն էլ ցանկալի է լսել միայն լայվ, տեսնել այդ ամենը, զգալ, թե ինչպես է երաժշտությունը ծնվում
Ավելի լուրջ, օրինակ Made in Japan-ում Գիլանի ճղճղոցները հասկանալու համար պետքա տեսնել.. թե չէ CD-ով ճղճղոցներ լսել այն դեպքում, երբ չգիտես թե ինչն ինչոցա լրիվ անկապա: Այսինքն live-ը հենց նրանովա հետաքրքիր, որ տեսնում էլ էս.. Իսկ եթե մի բաղադրիչը հանում ես, ապա դա արդեն ծայրահող ճաշակի հարցա, որովհետև նույնիսկ տվյալ երգչի կամ խմբի եկրպագուն կարողա ընդհանրապես չկարողանա լսել համերգի միայն աուդիո տարբերակը:
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
Ռուֆուս (25.03.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ