Դարք (16.04.2010)
Իսկ մենք գիտենք, թե ինչ ենք ցանկանում? Մենք ցանկանում ենք այն, ինչ հասարակությունն է ցանկանում: Այ ստեղ ա, որ հանդիպում ես քո դիմակավորված, անմխիթար վիճակին:
Մենք կորցնում ենք մեր եսը սկսած ծնված օրվանից: Ու ավելի ու ավելի, երբ մտնում ենք հասարակություն, որտեղ վատը ձրի տալիս են, իսկ լավն իմանալու համար պիտի բախտ վիճակվի պատահական իմանաս, կամ այնքան հետաքրքրասեր լինես, որ պրպտես, գտնես:
Իսկ անունը?Գրառումդ ինձ մի մուլտ հիշեցրեց։ Մեծահասակների մուլտ էր։ Ավելի քան 15 տարի առաջ եմ տեսել երևի, բայց շատ ուժեղ էր տպավորվել։ Լրիվ մանրամասն չեմ հիշում, բայց ընդհանուր միտքը սա էր. ուրեմն մի մարդ, չեմ հիշում՝ որտեղից, ինչ–որ դիմակ է գտնում...
Ախ էդ դիմակը ո՞րն ա էէէ:![]()
Լրիվ համամիտ եմ։ Ես էլ եմ կարծում, որ եթե մարդ կարողանում է ինչ–որ հատկանիշ դրսևորել, ուրեմն էդ հատկանիշը գոնե ինչ–որ չափով իր մեջ պիտի լինի, թեկուզ շատ խորը թաքնված ու շատ թույլ արտահայտված։ Ու մարդն ընդամենը ընտրում է՝ որ հատկանիշը դուրս բերի, որը՝ պահի իր ներսում ու չբացահայտի։ Հենց այդ ընտրությունն էլ, ըստ էության, «ձևավորում է» մարդուն՝ առնվազն ուրիշների աչքում։ Ու սա վերաբերում է թե՛ դրական, թե՛ բացասական հատկանիշներին։ Ուրիշ բան, որ որոշ հատկանիշներ դժվար է թաքցնել, որոշ հատկանիշներ էլ՝ դրսևորել։
Նաև կարծում եմ, որ շարունակաբար նույն «դիմակը» կրելը, նույնիսկ եթե դա քո, այսպես ասած, առանցքային հատկանիշներից չէ, կարող է ժամանակի ընթացքում դառնալ առանցքային։ Ամեն դեպքում «օդից» դիմակ գտնել ու կրել, իմ կարծիքով, հնարավոր չէ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Գրառումդ ինձ մի մուլտ հիշեցրեց։ Մեծահասակների մուլտ էր։ Ավելի քան 15 տարի առաջ եմ տեսել երևի, բայց շատ ուժեղ էր տպավորվել։ Լրիվ մանրամասն չեմ հիշում, բայց ընդհանուր միտքը սա էր. ուրեմն մի մարդ, չեմ հիշում՝ որտեղից, ինչ–որ դիմակ է գտնում ու սկսում է տարբեր մարդկանց հետ շփվելիս էդ դիմակը հագնել, սկզբում հատուկ դեպքերում է հագնում, հետո՝ ավելի ու ավելի հաճախակի, ի վերջո, հասնում է նրան, որ էլ ընդհանրապես դեմքից չի հանում։ Մի օր էլ, չեմ հիշում ոնց է պատահում, հանկարծ ուզում է հանել դիմակը, քաշում է, ու՝ այ քեզ զարմանք. դիմակը դուրս չի գալիս։ Պարզվում է, որ արդեն հասցրել էր միաձուլվել ու սերտաճել դեմքին։ Արդեն անհանգստացած ու վախեցած՝ ավելի թափով է սկսում քաշքշել, վերջը մի կերպ պոկում է... Բայց, ո՜վ սարսափ. դիմակի տակ դեմք չկա... ընդամենը ինչ–որ դատարկ «տարածք»...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Կուզեի տեսնել այդ մուլտը![]()
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Firegirl777 (23.03.2010), Հարդ (14.03.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ