Հայկոն...

[Ծով]

/նվիրում եմ H.a.y.k.o.-ին՝ որպես իմ ճանաչած ու իմ կյանքում հանդիպած ամենաբարի մարդուն... /

Հայկոն տխուր-տրտում բարձրանում էր կասկադով, այնտեղից պիտի մանումենտը կտրեր անցներ ու նոր հասներ տուն։ Կարելի է դա համարել հաճելի զբոսանք։ Մարդը միայնակ քայլում է,ավելի ճիշտ՝ իր մտքերի հետ։ Մի քիչ էլ զով քամի ու նույնիսկ իսկապես որ հաճելի է։ Հայկոն չզգաց էլ ժամանակը ոնց անցավ, հասավ տուն, կոշիկները չհանած միացրեց համակարգիչը , այցելեց ակումբ/հայկական ֆորում/ , որ տեսնի՝ շուրջը ինչ է կատարվել ու մի քիչ ներսում կուտակվածը թափի զրուցարանում։ Այդ ժամանակ նրան մեկը գրեց.« - 09.03.2010 Հա՛յկ ջան, կարա՞ս մտնես սկայպ, հարց ունեմ քեզ… »
Մտավ, գրողը մի քանի հարց տվեց ու դե՛, Հայկո՛, բռնվի՛ր...
...
Այնտեղ, ուր մենք ապրում ենք, այն կոլապսի մեջ, ուր մենք այնուամենայնիվ արարչագործում ենք , կան սակավաթիվ մարդիկ, ովքեր մարդիկ են, կան շատ քիչ մարդիկ, ովքեր լավ մարդիկ են և հաշված մարդիկ, ովքեր լավը վատից տարբերում են։ Այնուամենայնիվ այս մարդկանց ծնված օրվանից ասում են մարդ, թե հիմա ինչքան փիլիսոփաներ կամ պոետներ են բնութագրել մարդ արարածին և կամ ինչ-որ մի բնորոշում տվել, թե ով է մարդը, կամ ինչ ասել է մեծատառով մարդ, էական չէ։
Հայկոն շատ օրիգինալ մի տղա էր. պատմության ֆորմատը պահանջումէ , որ անցյալով խոսենք։ Նա իսկապես տարբերվում էր իր միջավայրում։ Նախ շատ բարի էր, նրան հեշտ էր խաբելը, բայց միայն մակերեսորեն, իրականում նա լավ էլ զգում ու տեսնում ճշմարտությունը, պարզապես հաճախ չտեսնելու էր տալիս հենց հանուն դիմացի անասունի։
Նա ինձ նման դիմացինին անասուն երբեք չէր անվանի… Հայկոն ուրիշ էր։
Մի օր նրան առաջարկեցին բարություն քարոզել մի քաղաքում, ուր կյանքի տարաբնույթ հոգսերը, մի քանի ամիս առաջ բազմաթիվների կյանք խլած համաճարակն ու սովորական դարձած կորստյան վիշտը, ինչպես նաև ևս ինչ-որ բազմաաթիվների արտագաղթը ու ձանձրալի իչչ-որ բանի, ոչ թե լավի, այլ գուցե նաև վատի սպասումը չարացրել էր մարդկանց։
Ասենք ինչ-որ մեկը կարող էր դիտավորյալ գողանալ մյուսի կատվին, տանել գցել վարարուն գետը և հետևել, թե հաջորդ օրը ինչպես է տերը վայնասունը կապել, որովհետև կենդանին իր միակ մխիթարանքն էր, իսկ քանի որ որ այդ քաղաքում եթե կային դեռ մարդիկ , որ մխիթարանք ունեին, աններելի փաստ էր այնուամենայնիվ։ Պատահում էին մարդիկ, ովքեր իմանալով, որ ինչ-որ մեկին ինչ-որ թանկ բան անհետացել է, միակ ուրախաղնող հանգամանքն այդ ինչ-որ մեկին, ակամա ցնծում էին։
Մի կողմից էլ հանդիպում էին որոշ «խելացիներ», ովքեր ասում էին...եթե որևէ մեկի վիշտը թեկուզ նախանձի և չարակամության պատրվակով կարող է ուրախացնել մի հազար հոգու, այդ վիշտն առաջացնելու նախապես ծրագրված հանցանքը հայտարարում ենք արդարացված...
Եվ այսպես հակասությունների մի խառնաշփոթ, որտեղ թերևս միայն քաղաքի դպրոցի տարրական դասարանում, որպեսզի եկող սերունդը մի քիչ հանդուրժող լինի, պետք է «բարություն» դասավանդեր Հայկոն ու ամբողջ խնդիրն այն է, որ նրան այդ քաղաք ուղեկցում էի ես և մեղքն իմ վիզը, եթե Հայկոն կաթվածահար լիներ, բայց...
Առաջին օրը նրա ուշադրությունը գրավեց մի փոքրիկ՝ գունատ, նիհարակազմ, կապույտ աչքերով մի շատ տարբերվող էակ, ով ընդհանրապես չէր խոսում , բայց միշտ պլշած աչքերով նայում էր Հայկոյին և ուշադիր կուլ տալիս ամեն մի բառը։
Մյուս երեխաները զբաղված էին միմյանց վրա թղթեր շպրտելով, մազ-մուզ քաշելով, և դասերը աննշան էին տարբերվում դասամիջոցներից։ Դրանց ժամանակ ավելի քիչ էին զոհեր լինում։
Ամեն անգամ դասարան մտնելիս Հայկոն հանում էր իր գլխարկը, որպեսզի ինչ-որ մեկն այն չթրցնի, հագած էր լինում երկար շալվար,այնքան, որ նստելիս գուլպաները չերևան և վերցնում էր իր հետ քանոն, որպեսզի տպավորություն ստեղծի, թե մոտեցողին կխփի...
Սկզբում նա անտարբեր խոսում էր, այնպես էր ստացվել, որ իշխել չէր կարողնաում, զսպել աղմուկը չէր կարողանում, ամեն անգամ գլխացավաով տուն էր գնում ։Սակայն մի օր նա որոշեց փոխել տակտիկան...
Գունատ փոքրիկին, ում մականունն էր Լղար, նա նստեցրեց իր դիմաց և սկսեց դասի ժամանակ միայն նրան նայել։ Բացի այդ , նա սկսեց խոսել շատ ցածր, այնքան, որ հազիվ լսելի էր այդ փոքրիկին և այնպիսի տպավորություն էր, որ ինչ-որ գաղտնիքներից են խոսում։ Իսկ աղմկասեր դասարանի համար սա փոքր-ինչ տարօրինակ էր, և այս շշուկները նրանց ուշադրությունը շեղում էին խաղերից
Համենայնդեպս այս քայլը աշխատեց և ամենաչարաճճին, որ դասարանի լիդերն էր «հրամայեց».
—Բարձր խոսե՛ք , այլապես ես կբողոքեմ
—Իսկ ի՞նչ տարբերություն բարձր, թե ցածր, մինևնույն է ձեզ հետաքրքիր չէ, և դուք չեք լսում
—Կլսենք...
Դասարանը մեկեն փոխվեց։

[Ծով]

Հայկոն սկսեց հաջողություններ գրանցել։ Նախ բոլորն ուշադիր լսում էին, շատերը հարցեր էին տալիս նույնիսկ։ Մի օր Շեկոն հարցրեց.
— ինչու՞ է հայրս ասում, որ մայրս պոռնիկ է, իսկ հետո մայրս ինչու՞ է լալիս, եթե պոռնիկ չէ։
Հայկոն երկար մտածեց և պատասխանեց.
—Որովհետև պոռնիկ չէ։
—Իսկ ինչու՞ է լալիս, եթե պոռնիկ չէ։
—Նրան դուր չի գալիս այդ պիտակը, քանի որ իր էությանը չի համապատասխանում։
—Ինչու՞ է լալիս...
—Նրան դուր չի գալիս...
—Պարզ է, բայց չէ՞ որ նա պոռնիկ չէ, ինչու՞ նա թքած չունի հայրիկի ասածի վրա։
—Լսի՛ր, տղա՛, դու ինչու՞ այդ մասին չես հարցնում քո մայրիկին։
—Ես հարցրել եմ։
—և՞...
—Ամեն անգամ, երբ ես հարցնում եմ, նա ինձ ասում է՝ չքվիր աչքիցս անասունի ծնունդ։
—Եվ դա քեզ վշտացնու՞մ է։
—Ես սկսում եմ լաց լինել։
—Ինչու՞, եթե դու անասունի ծնունդ չես...
—Որովհետև դա ինձ դուր չի գալիս։
—Ինչու՞ դու անտարբեր չես, թե ինչ է ասում մայրիկդ։
—Որովհետև ես սիրում եմ նրան։
—Տեսնու՞մ ես, մայրդ էլ հորդ է սիրում։
....
— Դուք որտեղի՞ց գիտեք...
— Հասկանու՞մ ես, մենք հաճախ հաշտվում ենք այն դրությանը, որում գտնվում ենք։
Մենք չենք կարող վերցնել ու ջնջել նրանց մեր կյանքից, ովքեր ցավ են պատճառում, որովհետև մենք առանց նրանց էլ չենք կարող...մենք ընտրում ենք վատագույնների մեջ։
«Երեխաների հետ իրոք որ դժվար է»,-պտտվում էր Հայկոյի գլխում,-«Ինչպե՞ս բացատրել նրանց ամեն բան, երբ նրանք իրականում ի զորու չեն ամեն ինչ ընկալել»։ Բայց պատկերը այլ էր։ Պարզվում է, որ քաղաքում եթե դեռ կար առողջ դատողություն դա հենց երեխաների մոտ էր միայն այն պատճառով, որ շատ բան նրանք պարզապես չէին հասկացել....
Այսպես. ինչ որ պրոգրես էր տեղի ունենում...նախ փոքրիկները բավարարում էին իրենց հարցերը, երկրորդ. օր օրի ավելի հետաքրքրասեր էին դառնում։ Սկսվեցին հեքիաթներից բեմադրություններ, առողջ մրցակցություն և այս փոփոխությունը նույնիսկ զարմացրեց ու ամաչեցրեց շատ ծնողների, սակայն քաղաքում դեռևս շարունակվեւմ էին անիմաստ գողությունները, մի կտոր հացի համար սպանություւնները, չուզողությունները, և չբացահայտումները, քանի որ եթե ինչ-որ բան բացահայտվում էր, դրան հաջորդում էր պատասխան վրեժը և էլի բացահայտելու հարց էր կուտակվում, ու քաղաքը դառնում էր դիահերձարան, ավելորդ ծախս էր բացվում բանտերի համար և մի քանի հոգի ավել վշտից չարանում էին ։ Իսկ եթե մարդիկ վաղ թե ուշ պիտի հողն անցնեին, իզուր էր անհարկի քաշքշուքները, այնպես որ աչք փակելն ավելի լավ էր։ Երեխաների հետ Հայկոն սկսել էր լավ զգալ իրեն, բայց քանի որ նա ապրում էր այդ քաղաքում և ստիպված էր նիստուկացի հետ մի քիչ հաշվի նստել, նրան բարդ էր դիմագրավել դասերից հետո վայրիվերումներին։
Իրավիճակը սրվեց, երբ քաղաքում ինքնասպանություն տեղի ունեցավ։ Հետաքրքիր է. մինչ այդ մարդիկ հոշոտում էին իրար, սպանում, բայց ինքնասպանություն ոչ ոք չէր ենթադրում, և այդ քայլին գնաց Լղարի հայրը։ Նա ինչ-որ նամակ էր թողել, որտեղ բացատրում էր, թե ինչու է ինքնասպան լինում, բայց այդ նամակը խնամքով թաքցնում էր նրա կինը և ոչ մի կերպ չէր ուզում հանձնել համապատասխան մարմիններին։ Հարցն այն է, որ Լղարի հայրը մի քիչ տարբերվում էր քաղաքացիներից։ Նա, ինչպես ընդունված էր ասել, մրջյուն տրորելու ընդունակ չէր։

Խնդիրն այն է, որ հարևաններից մեկը տեսել էր՝ ինչպես է կինը նամակը հանում կախվածի գրպանից և հետո այդ մասին տարածել քաղաքում, բայց նա չէր տեսել շարունակությունը, թե ինչ եղավ այն, իսկ քաղաքում միստիկ և բավականին հետաքրքրաշարժ իրարանցում սկսվեց։ Մարդկանց այլևս չէր հետաքրքրրում, թե ինչու են մարդ սպանում, նրանց ինքնասպանությունն ավելի էր մտահոգել, քանի որ այդ մեկը նրանք համարում էին օտար տվյալ քաղաքի սկզբունքներին. ձեռք բարձրացնել սեփական մարմնի վրա, երբ ամբողջ պայքարը կայանում է նրանում, որ փրկեն սեփական մարմինները։
Փոքրիկ Լղարիկն օր օրի ավելի էր մաշվում։ Նրա ոսկորները սկսել էին նշմարվել, նա ոչինչ չէր ուտում, լռում էր, ինչպես միշտ և դադարել էր պլշած աչքերով ուսուցչին նայելուց։
Նրա համար հանդուրժողականության, բարության, պարզության, շիտակության մասին զրույցները ձանձրալի էին դարձել, քանի որ հայրիկը չկար, այն հայրիկը, ով բարկացած ժամանակ ծեծում էր և կապտուկներ շնորհում, սակայն այն հայրիկը, ով երբ մայրն էր ծեծում, խլում էր ձեռքից մոր և այսպես ասած ազատում ճանկերից...
Ուսուցիչը նրա հետ երկար զրուցում էր նույնիսկ դասերից հետո, հանգտացնում, փորձում խորհուրդներ տալ, դասարանն իր հերթին փոխել էր վերաբերմունքը նրա նկատմամբ։ Բոլորը նրան այսպես ասած սատար էին կանգնել այն իմաստով, որ չէին անհանգստացնում։ Հետաքրքիրն այն է, որ ինքնասպանության այս նախադեպը ստիպել էր փոխվել նաև մեծահասակներին։ Մարդ է հայտնվել, ով զոհել է իրեն, մի բան պարզ չէր՝ հանուն ինչի, քանի որ մինչ այդ բոլոր տեսակի սպանությունները ինչ որ մի բանի համար էին լինում։ ՄԻ գիտնական մեկնաբանեց. «հոգնել էր կյանքից», մյուսը հերքեց. «ուզում էր մեռնել», երրորդը տրամաբանեց. «ամեն ինչ գրված է նամակում», և երրորդի ասածն ավելի ճշմարտամոտ թվաց, ու մարդկանց բայրացակամությունը հօդս ցնդեց։ Այնուհետև սկսվեցին հալածանքները. կինը պետք է նամակը տա, քաղաքը պետք է իմանա ճշմարտությունը, թե ինչու մեռավ քիչ թե շատ բարի մարդը, ով մի քիչ գոնե տարբերվում էր այն իմաստով, որ համենայնդեպս նրանից ոչ ոք չէր վախենում կամ խուսափում։
Կինը սկզբում ինչ-որ ստեր փչեց, թե վառել է նամակը, քանի որ ցավալի է այն պահել, բայց այնտեղ էական բան չկար, պարզապես գրված էր. «սպանել եմ ինձ իմ ձեռքով, այլևս ապրել չէի ուզում», սակայն հարևանը հավաստիացնում էր՝ կնոջ դեմքը ավելի գունատվեց նամակի պարունակությունից, քան ամուսնուն կախված տեսնելուց, ուրեմն այնտեղ ինչ-որ կարևոր մի բան կար, նա ստում է։
Իրականում այնքան էլ պարզ չէր, թե ինքնասպանության մասին այս լուրը ինչու էր այդպես խառնել ամբողջ քաղաքը, բայց որ Լղարն ու իր մայրը դարձել էին քավության նոխազ, ակնհայտ էր։

[Ծով]

Երբ նորաթուխ մարդանմանների դասարանը սկսեց փոխել իր վերաբերմունքը Լղարի նկատմամբ, ուսուցիչը կրկնապատկեց իր նյարդերը ՝ հանուն փոքրիկ տղայի պաշտպանության։
Մասնավորապես մի դաս, որը վերաբերվում էր ծաղրին, հաջողության հասավ։
Հայկոն կանչեց աչքի ընկնող Չաղոյին , ով վաղեմի թշնամանք էր տածում լղարի նկատմամբ և այդ էլ ժառանգություն էր ստացել ընտանիքից։ Ի դեպ, Հայկոն առանձնապես տակտիկաներ չուներ, հաճախ նա միայն ինտուիտիվ էր գործում կամ առաջնորդվում էի սեփական փորձից ելնելով։
—Լսի՛ր տղաս, ի՞նչն է քեզ ամենաշատը վշտացրել կյանքում։
—Մեր կատվիկի անհետանալը։
—Իսկ քե՞զ, փոքրի՛կ,—նույն հարցը Լղարին էր ուղղված։
—Հայրիկի մահը
—Լսի՛ր, Չաղո՛ /քաղաքում ընդւոնված էր մականուններով դիմելը/, քեզ ավելի շատ Լղարի հոր մահն է՞ վշտացրել, թե՞ կատվիկիդ մահը...
Չաղոն տատանվեց, բայց.
—Կատվիկի մահը...
Բնականաբար Լղարին անիմաստ էր նույն հարցը տալ։
—Իսկ ինչու՞, չէ՞ որ մի պարագայում պարզապես կենդանին է, մյուսում՝ դասընկերոջդ հայրը...
—Ի՞նչ կապ ունի, ինձ կատուն էր հարազատ...
—Իսկ դու ի՞նչ կանեիր, եթե հանկարծ պարզվեր, որ Լղարն է գողացել կատվիկիդ
—Կսպանեի նրան
—Իսկ եթե քո հայրիկը գողանար ուրիշի կատվին
—Կսպանեի կատվին
—Ինչու՞
—Որ ոչ ոք այդ մասին չիմանար
—Հրաշալի է, միանգամայն անկեղծ, տեսնու՞մ եք, երեխանե՛ր, սա մի վառ օրինակ է...Ձեր դասընկերը յուրաքնչյուր վայրկյան ընդունակ է սպանության, իսկ ես ի՞նչ էի ասում, չարանում են միայն թույլերը։
—Ես մարդասպան չեմ, չեմ էլ լինի, ուսուցի՛չ, հայրիկ կորցնելը լավ բան չէ...կատվին կորցնելու հետ ես հաշտվել եմ, հայրիկ կորցնելուց կդժվարանայի
—Ինչու՞ հանկարծ փոխեցիր միտքդ...
—Որ չկարծեք, թե թույլ եմ...
Հայկոն դժվար կացության մեջ էր։ Հասարակ բարության քարոզները ընդհանրապես հեռու էին իրենց բուն էությունից։ Դրանք վերածվել էին կյանքի դասերի։ Նա սկսել էր գլուխ չհանել։ Մտածում էր. «ես ո՞վ եմ, որ եկել եմ ինչ-որ օտար քաղաք և դասեր եմ տալիս ինչ-որ անհասկանալի ընտանիքներից եկած երեխաների։ Տալիս եմ կյանքի դասեր, որոնք այսպես, թե այնպես նրան այլ կերպ են ապրելու և միայն հաշված մարդիկ են հիշելու իմ խորհուրդները։ Ես ո՞վ եմ, երբ կյանքն ինքն է թելադրում որ պահին ինչպես վարվես իր հետ։ Ես ո՞վ եմ, երբ մարդիկ չարանում են մի վայրկյանում մի հասարակ ցավից նույնչափ, որքաան մի իսկակն վշտից։
Երբ սեփական փորձը միշտ ավելի գերադասելի է։ Այո, ե ս շատ բան եմ տեսել կյանքում, չեմ չարացել, բայց ո՞վ է ասել, որ չէի կարող, ես պարզապես չեմ կենտրոնացել։ Ես փորձել եմ մոռանալ, ոչ թե ներել, շատ պարագաներում ներելը դժվար է։ Ես փորձել եմ հանգիստ ընդունել այն, ինչ եղել է և չենթադրել ավելին։ Գուցե ինքնախաբեության շատ դեպքեր են եղել, բայց դ աչի խանգարել...ևս մի ինքնախաբեություն... որ չի խանգարել...
Բախտս շատ բանում է բերել. ինձ սիրողներ կան, մնացածի վրա թքած...բայց մարդ են էլի, ինչու՞ թքած...»
Հայկոն ինքն էլ չնկատեց, որ ինքնավերլուծության փորձերն անիմաստ էին, քանի որ արդեն մեկ ամիս է նա գործ ուներ անդադար վերլուծությունների հետ, որ կապված էին ընդամենը փոքրիկ երեխաների հոգեբանության հետ և որի փոփոխության պատասխանատուն ինքն էր դարձել ակամա։
Հաջորդ օրվա համար նա որոշեց երեխաների համար ժամանց կազմակերպել, քանի որ ըստ նրա ինքըսկսել էր փոքրիկների մոտ գլխացավ առաջացնել, չնայած, որ նրանք փոխվում էին, բայց ամեն օր նորից նույն դեմքի արտահայտությամբ գալիս էին դասի՝ ասես ինչ-որ աղմուկից էին փախել։
Սակայն հաջորդ այդ օրը շատ կարևոր մի բան փոխեց դեպքերի ընթացքը, իսկ որ ավելի մոտ է, իրականությանը կանգնեցրեց այն։
Հարևանը հասել էր իր նպատակին։ Նամակի պարունակությունը Լղարի մայրը վստահել էր նրան։ Նա չէր մտածել հետևանքների մասին կամ սա էժանագին արդարացում է և «պօ սիկրետու վ սեմու սվետու» տարածել էր այդ լուրը։
Լուրը տարածվել էր ամբողջ քաղաքում։ Զարամանալի է, որ հենց այդ լուրը շատերին ահասարսուռ մի բան էր թվացել, մինչդեռ շատ ավելի սարսափելի իրադարձությունների էին ականատես եղել այս քաղաքացիները և ավելին. նրանք էին հենց եղել այդ իրադարձությունների հեղինակները։ Իսկ հիմա հանկարծ պարզվում է վերջապես, թե ինչու է ինքնասպան եղել Լղարի հայրը։ Գիտնականներից մեկը հետագայում մեկնաբանեց. «քաջարի քայլ էր, նա միակն էր, ով ամաչեց», երկրորդը հեգնեց. «հետաքրքիր է, նրանք , ովքեր վատն են, չարակամ և մեզ նման, նրանց ամեն ինչ ներելի է իսկ այս խղճուկի կողմից մի փոքրիկ վրիպակ, և աշխահը փուլ է գալիս, այն էլ գերեզմանի վրա», երրորդը զարմանալի է, բայց ափսոսաց. «կինը պետք է միանգամից կարդար նամակը, դատապարտեր իր ամուսնուն և զարմանար, իսկ նա թաքցրեց, ուրեմն հանցակից էր»... այնուամենայնիվ երրորդը նորից ամեն ինչ փչացրեց...
Բայց եղածը եղած էր, և ոչ ոք կնոջը չմեղադրեց ոչնչում, քանի որ ամուսինը չկար, այսպես թե այնպես նա վշտի մեջ էր և ինչ-որ մարդիկ արդեն հոգնել էին, թե սեփական և թե օտարի ցավերից։
...
Մարդանմանների դասարանում առաջվա աղմուկն էր, բայց այն սովորական մազ-մուզ պոկել չէր։ Չաղոն հարձակվել էր Լղարի վրա. դա նրա առաջին վրեժի ծարավն էր, իսկ այդ քաղաքում ընդունված էր այդպես։ Մինչ ուսուցիչը կհասներ Լղարն արդեն արյունլվա, գրեթե անշունչ պառկած էր հատակին, և նրան փրկել անհնար էր այլևս։ Չաղոն կատաղած շան նման հարձակվել էր փոքրիկ, գունատ տղայի վրա, որի գունատությունն առաջին անգամ չէր երևում, որովհետև ամբողջովին կարմիր էր, ու գոռում էր. « ուրեմն դուք եք սպանել իմ փիսիկին, դուք անխղճորեն նետել եք նրան վարարուն գետը ու նա խեղդվել է, իմ խեղճ փիսիկը»։
...
Հայկոյի դասերն այլևս անիմաստ էին։ Միակ «լավ սովորող» աշակերտն այլևս չկար, իսկ մնացածին, ինչպես բոլոր մարդկանց այդ քաղաքում Հայկոն այլևս ի զորու չէր վստահել։
Նա չսպասեց ինձ։ Մի առավոտ նա հեռացավ՝ խոստանալով իրեն չհիշել այդ քաղաքը, որտեղ պարզապես գարշահոտը շատ էր, իսկ նա զգուշացրել էր երկու հոգին քիչ է, ավելին հա համաձայնվել էր այնտես գնալ միայն , որ համաձայված լիներ, որովհետև մտերիմ մարդ էր առաջարկողը։ Ամբողջ խնդիրն այն է, որ նա մենակ էր, նա էր ուսուցիչը, ես պարզապես հետևում էի, իսկ ինձ այդ քաղաք բերել էր հետաքրքրասիրությունը, որն ինձ ի վերջո պատժեց խղճիս վրա թողնելով խոր հետք։

[Ծով]

Հ.Գ. skype-ում 09.03.2010
[23:27:37] ԾՈՎ: lsi, enger senc a uremn patkeracru meke
[23:27:43] ԾՈՎ: gnum a mi hat urish qaghaq
[23:27:50] ԾՈՎ: vortegh ahavor vat mաrdik en aprum
[23:28:01] h.a.y.k.o.: ha)
[23:28:20] ԾՈՎ: u qez arajarkuma, vor du ira het gnas ed qaghaq barutyun qarozelu
[23:28:27] ԾՈՎ: kgnas?
[23:29:03] h.a.y.k.o.: kaxvats a nranic te inch astichani vat mardik en
[23:29:18] ԾՈՎ: gites vonc en, vor mi bajak jur uzes chen ta
[23:29:22] ԾՈՎ:
[23:29:57] h.a.y.k.o.: ed depqum nayats indz arajarkogh@ inchqan a indz motik)
[23:30:04] ԾՈՎ: es em tanum qez
[23:31:06] h.a.y.k.o.: axr 2 hogin qich a(
[23:31:31] h.a.y.k.o.: khamadzaynei
[23:31:50] h.a.y.k.o.: bayc menak nra hamar vor hamadzaynvats @lnei)
...
…
…
…
Skype-ում 14.03.2010
[3:20:34] ԾՈՎ: Hayk, kneres? es shat em zghjum, vor Lghari more hamozeci asel, te inch ka namakum?
...շարունակելի, եթե Հայկոն պատասխանի...

[Աբելյան]

Փաստորեն ես եքա մոտ էի էդ գործի բացահայտելուն:
Մերսի Ծով ջան, զգացված եմ: Չնայած ես հլա որ էդքան մանկավարժական հմտություններ չունեմ

[Ծով]

Փաստորեն ես եքա մոտ էի էդ գործի բացահայտելուն:
Մերսի Ծով ջան, զգացված եմ: Չնայած ես հլա որ էդքան մանկավարժական հմտություններ չունեմ

Քեզ մերսի Հայկո՛ ջան, մուսաները ստեղծագործողի աչքի լույսն են

[Mark Pauler]

Մի կողմից էլ հանդիպում էին որոշ «խելացիներ», ովքեր ասում էին...եթե որևէ մեկի վիշտը թեկուզ նախանձի և չարակամության պատրվակով կարող է ուրախացնել մի հազար հոգու, այդ վիշտն առաջացնելու նախապես ծրագրված հանցանքը հայտարարում ենք արդարացված...

Շատ լավ ես գրում:
Մեջբերածս տողերն էլ հատուկ էին տպավորվել: