7 պատճառ, թե ինչու խաղերը կարող են քեզ դարձնել գերմարդկային արարած

[Հայկօ]

7 պատճառ, թե ինչու խաղերը կարող են քեզ դարձնել գերմարդկային արարած

Խաղա՛ և դարձի՛ր կատարելության մարմնացում

Գիտությունը վաղուց արդեն ապացուցել է. չկա ավելի հաճելի զգացում, քան լևել-ափն է: Սկսած այն նոր էբոնիտե զրահից, որ արդեն կարող ես հագնել, և վերջացրած էկրանի անկյունում փայլող նվիրական +1-ով՝ամեն ինչ ծառայում է միակ ազնվագույն նպատակին՝ ապացուցելուն, որ քո տքնաջան աշխատանքն ու խեղճ մկնիկի չարչարանքն իզուր չեն անցել, ու դու հենց նոր դարձար մի քիչ ավելի մահաբեր, մի քիչ ավելի թունավոր ու մի քիչ ավելի կախարդական, քան առաջ էիր:
Իսկ այն, ինչը ճշմարիտ է խաղային աշխարհի համար, ճշմարիտ է նաև իրականում (գիտության ապացուցած փաստ համար երկու): Եվ ուրեմն՝ խաղերը ոչ միայն քո խաղային ավատարին են պարգևում այդ լևել-ափն ու փորձի միավորները, այլև հենց քե՛զ (այո, քե՛զ) են բարձրացնում մի նոր որակական մակարդակի վրա՝ ի վերջո սովորական մարդուց վերածելով սուպեր-արարածի: Այս գերգաղտնի ցուցակը կազմելու համար մենք ստիպված ենք եղել կոտրել ԿՀՎ-ի արխիվները, վառել հինգ համակարգիչ և նույնիսկ հերձել մեկ կորեացի գեյմերի դիակ: Կարդա՛ ու զարգացի՛ր:

7. Խաղերը պարգևում են քեզ գերագույն կենտրոնացման վեհ ունակությունը

…Եվ ահա՝ խաղն ավարտվում է, դու վայելում ես վերջին վիդեոն, սցենարի վերջին տողերը, վերջին սպանվածի ալ-կարմիր արյունն ու բավարարված փռվում ես քո բազկաթոռի մեջ՝ ժպտալով ու հիշելով, որ դեռ մի չանցած բլոկբաստեր էլ ունես քո հոգեպահուստներում: Դու պոկում ես քո դողդողացող ափը մկնիկից, հայացքդ կտրում ես էկրանից ու նկատում, որ դիմացդ՝ սեղանի վրա, չորս բաժակ սառած թեյ է դրված, որ քո ընթրիքը մենակ ու տխուր հանգչում է աղբամանի մեջ, որ հեռախոսդ պայթում է անպատասխանատու զանգերից, կարդում ես կասկածելի բովանդակությամբ դեղին քառակուսի թուղթը, որ երեք օրինակով կպցրած է քո ճակատին («Ես քեզ էլ չեմ սիրում, աննասու՜ն, ափսոս էն մի ամիսը, որ քեզ հետ ապրեցի, զզվանք, ատում եմ քեզ, լքում եմ քեզ»)… Գրողը տանի, ե՞րբ է այս ամենը եղել: Ե՞րբ, ո՞նց, ո՞վ… Հպա՛րտ զգա քեզ, բարեկա՛մ, հպարտ ու երջանիկ, քանզի դու եղել ես «Զոնայում»:

Զոնան, որ հասու է միայն հզորագույն գիտակցություններին, նման է նիրվանայի ու ձեն-բուդդիստական մեդիտացիայի ջերմամիջուկային խառնուրդին: Դա մի վիճակ է, որը թույլ է տալիս լիովին մեկուսացնել ինքդ քեզ արտաքին աշխարհից, խզել բոլոր կապերդ օբյեկտիվ իրականության հետ, կատարելապես նվիրել քեզ քո առաքելությանն ու գերագույն նպատակին և ամբողջովին կենտրոնանալ քո աշխատանքի վրա:

Այս գագաթնակետին հասնելու համար տարիներ տևող մարզումներ են հարկավոր, այս արվեստին տիրապետելու համար՝ անթիվ-անհամար անքուն գիշերներ ու մինուս վեց տեսողություն: Սա քեզ թույլ կտա հաղթահարել այն արգելքները, որոնք հասարակ մահկանացուների համար անանցանելի են, և հասնել կենտրոնացման գերագույն աստիճանին: Խաղերի օգնությամբ դու կսովորես գիտակցաբար մտնել այս վիճակի մեջ՝ ամեն օր, ռեժիմով, մի քանի հաջորդական ժամ, երբեմն նույնիսկ տոն օրերին:

6. Խաղերը քեզ դարձնում են ավելի խելացի ու բանիմաց

Եթե գորշ նյութի պակասի պատճառով քո առօրյան անհետաքրքիր է, քո աշխատանքը՝ դժվար, իսկ քո կյանքը՝ անդուր, ապա մի՛ վախեցիր. խաղա՛, և քո ուղեղի հզորությանը շուտով կնախանձի անգամ Էյնշտեյնը: Լինի դա հատուկ գերինտելեկտուալ խաղ, կամ թեկուզ տակտիկական, տնտեսագիտական ու կառավարական տարրեր պարունակող զոմբի-շութեր՝ խաղալը մարդուն դարձնում է ավելի խելոք, փա՛ստ է:

Գեյմերը հարյուրավոր ու հազարավոր ժամեր է տրամադրում իր սիրելի զբաղմունքին՝ շարունակելով բարձր պահել իր բազմաչարչար ուղեղի ակտիվությունը նույնիսկ աշխատանքային կամ ուսումնական օրվա ավարտից հետո: Հավերժ ու հաճելիագույն օվերթայմ, ամե՛ն: Իսկ սովորական, միջին վիճակագրական մարդիկ աշխատանքից վերադառնում են տուն, սնվում են ու պառկում են քնելու… կամ էլ անջատված նայում են ինչ-որ բանի: Քնելն ու անջատված ինչ-որ բանի նայելը երբեք-ու-ոչ-մի-դեպքում քեզ խելացի չի դարձնի, ո՜վ խաղատյաց. քո դեմքի կնճիռները կավելանան, իսկ ուղեղիդ կնճիռները՝ ո՛չ, և դու այդպես էլ չես իմանա, թե հաշաշիներն ովքեր էին, ու թե ինչ է անիզոտրոպիկ ֆիլտրացիան: Այդ նույն ժամանակը հարկավոր է օգտագործել՝ զանազան խաղերով սեփական էրուդիցիան մարզելու համար: Միտքը նման է մկանի. Ինչքան շատ ես այն աշխատացնում, այնքան հզոր է դառնում: Իսկ ինչքան ավելի հզոր է քո միտքը, այնքան ավելի ինտելեկտուալ ես դու: Սա պարզ թվաբանություն է: Կիմանա՞ր արդյոք շարքային Սաքոն դաշնակիցների զորքերի՝ Նորմանդիա իջեցրած դեսանտի և երկրորդ ռազմաճակատը բացելու մասին, եթե չլիներ Medal of Honor-ը: Իհա՛րկե ոչ:

5. Խաղերը զարգացնում են ձեռք-աչք կոորդինացիան

Բոլորն էլ աչքեր ունեն (ներողութուն ենք խնդրում այն մարդկանցից, ովքեր չունեն, չնայած՝ միևնույնն է՝ դուք այս տեքստը երբեք չեք կարդա), բոլորն էլ ձեռքեր ունեն (եթե ինչ-որ մեկը չունի, ապա հաջողություն ենք մաղթում նրան՝ այս տեքստը մինչև վերջ կարդալու բարդ գործում), բայց ոչ բոլորն են կարողանում կոորդինացնել այդ երկուսի աշխատանքը: Էլ չենք խոսում վայրկյանի մեկ հազարերորդ մասի ընթացքում թիրախը ֆիքսելու ու տասնութ կոճակների խճճված կոմբինացիայով այն հողին հավասարեցնելու մասին: Իսկ քո՝ գեյմերի մատների ճարպկությանն ու աչքի սրությանը սև նախանձով նախանձում է ցանկացած վիրաբույժ. N6 դրույթին համաձայն զարգացած ուղեղը հրաշալիորեն համատեղում է տեսողական ապարատի և վերին վերջույթների գործունեությունը: Խաղերի օգնությամբ մարզելով քո մարմինը՝ դու կկարողանաս պատվով կատարել անգամ ամենաճշգրիտ ու բարդ առաջադրանքները:

Երբ քո աչքերը սևեռված են էկրանին, իսկ ձեռքերդ՝ սոսնձված ստեղնաշարին ու մկնիկին, դու, քո աչքերը, քո ձեռքերը և քո խաղային մեքենան դառնում եք մեկ ամբողջություն, մարդու ու տեխնիկայի մի գերհզոր սիմբիոզ, կիբերնետիկական օրգանիզմ: Այդ պահին քո աչքերն ու ձեռքերն ասես կախարդական լարերով միացված են իրար, և լույսից էլ արագ ազդանշանները երթևեկում են այդ երկուսի միջև՝ կոորդինացնելով, ուղղորդելով ու կառավարելով քո գործողությունները հանուն միակ արդար նպատակի՝ հաղթանակի (երբեմն՝ նաև հանուն +5 poison damage կացնի): Այս ունակությունը բնածին չի՛ լինում. խաղե՛րն են քեզ դա սովորեցրել:

4. Խաղերը մեծացնում են… դիմացկունությունը

Կինոների միջին տևողությունը – մոտ երկու ժամ: Գիրք կարդալիս կես ժամից ավելի արթուն մնալու միջին հավանականությունը – 0.0000007%: Ձեր սիրելի RPG-ի դիմաց արմատակալած մնալու միջին ժամանակը – օրեր ու շաբաթներ:

Ուրիշ ո՞ր բանական էակը կկարողանար օրերով նստած մնալ նույն դիրքով, պարբերաբար սնվել զանազան խոլեստերինոտ ուտելիքներով, բացարձակապես չքնել ու ակնապիշ նայել, թե ինչպես են կանաչ սուպեր-մուտանտները զվռնում Վաշինգտոնի փլատակներում: Ճիշտ է՝ բացի գեյմերից ուրիշ ոչ ոք ունակ չէ նման սխրանքի: Խաղերը բարձրացնում են մարդու դիմացկունությունը՝ բազմիցս գերազանցելով ցանկացած չխաղացող արարածի բնական տվյալները: Խաղերն ասես վերստեղծում են քեզ, ատոմ առ ատոմ, մոլեկուլ առ մոլեկուլ կրկին հավաքում, կոփում ու թրծում են իսկական գեյմերի մարմինը՝ այն վերածելով Գործին նվիրված սրբազան տաճարի: Որևէ օֆիսային աշխատող ութ ժամ անընդհատ նույն մոնիտորին նայելուց ու նույն կոճակները սեղմելուց հետո անխուսափելիորեն կլինիկական մահ է ապրում, իսկ զտարյուն գեյմերը կարող է մի քանի օր շարունակ սեղմել W, A, S, D կոճակները՝ տասը րոպեն մեկ դրանց միացնելով F5-ը, և բնավ չհոգնել: Ավելին՝ այդ սիզիփոսյան աշխատանքը նա ընդունում է իսկական սպարտացու տոկունությամբ և քաջաբար ամեն օր վերադառնում է մարտադաշտ՝ իր նպատակին հասնելու և խաղի վերջին դրվագները տեսնելու համար:

Խաղերը սովորեցնում են քեզ անտեսել հոգնածությունը, արհամարել քնի պակասը, դիմանալ սովին ու ծարավին և արյուն լցված աչքերով ու այտուցված մատներով շարժվել առաջ, միայն ու միայն առաջ անգամ այն ժամանակ, երբ ամեն ինչ ստիպում է քեզ կանգ առնել: Հանուն քուիկ սեյվի և քուիկ լոդի, հավիտյանս հավիտենից ամեն:

[Հայկօ]

3. Խաղերը քեզ սովորեցնում են միաժամանակ մի քանի բան անել

Յուրաքանչյուր խաղում ամենակարևոր ու կենսական անհրաժեշտության զենքը ոչ թե BFG-ն է կամ Կայծակ մակնիշի ռազմական ահեղ մուրճը, այլ միաժամանակ մի քանի բան անելու կարողությունը: Վաղու՜ց հեռացել են այն հին ու բարի ժամանակները, երբ խաղերն ընդամենը մի սպիտակ պիքսել էին էկրանի վրա և մի կլոր կարմիր կոճակ՝ ջոյստիկի մեջտեղում (գրողի ծոցը, ի դեպ՝ բնավ էլ բարի ժամանակներ չէին): Հիմա ամեն ինչ քո ուզածով անելու և ողջ մնալու համար անհրաժեշտ է միանգամից զբաղվել տասնյակ կոճակներով, հարյուրավոր կոմբինացիաներով, մի քանի քայլ առաջ մտածել քո անելիքը, տրամաբանել, կշռադատել, ֆիքսել ամեն մի մանրուք, ձախ ձեռքի հինգ մատներով հսկել տասնհինգ կոճակ, իսկ աջ ձեռքով զարմանահրաշ նախշեր գծել մկնիկի գորգի վրա՝ միաժամանակ օգտագործելով քո սիրելի խաղային կրծողի բոլոր տասը կոճակները: Եվ այդ ամենը՝ առանց հայացքն էկրանից կտրելու:

Պատկերացրու այսպիսի իրավիճակ. խիստ անսպասելիորեն հանկարծ անհրաժեշտություն է ծագել, որ դու վազես սղոցների արանքով, ցատկես թունավոր փշերով թակարդի վրայով ու անցնես անդունդը՝ միաժամանակ փոխելով սաղավարտդ, ռմբակոծելով ներքևի թշնամուն, սնայպերով կրակելով աշտարակի վրայի ֆաշիստին, խուսափելով սատանայի պտուկներից ժայթքող կրակե գնդերից ու վերցնելով ահա ա՜յն ծառից կախված նոր վեցփողանի գնդացիրը: Անհնա՞ր է: Իհա՛րկե ոչ. դու գեյմե՛ր ես: Խաղերը սովորեցնում են քեզ այդ ամենը միաժամանակ անելու անզուգական տաղանդը, ընդ որում՝ առանց մի վայրկյան իսկ երկմտելու և այն էլ այնպես, որ կյանքի կարմիր գծից ոչ մի միլիմետր չպակասի:

2. Խաղերը մարզում են տեսնելու և նկատելու ունակությունը

Մի տեսակ շփոթվա՞ծ ես քեզ զգում: Ինչ-որ տարօրինակ զգացու՞մ է անհանգստացնում քեզ: Հոգնե՞լ ես ցեխաջրերի ու բաց փոսերի մեջ ընկելուց: Ձանձրացե՞լ ես կատաղած վարորդների հայհոյանքներից: Պատճառը մեկն է՝ դու ուշադիր չես: Դու չես պատկանում այն էլիտար մարդկանց դասին, ովքեր իրենց շուրջը նայելիս անընդհատ որոնում են ամենամոտիկ ելքը, ամենահարմար թաքստոցի հնարավորությունը, խաղը պահելու տեղերը, բժշկական արկղիկը, սնայպերների հնարավոր դիրքերն ու զինամթերքի թաքստոցները: Խաղերը քեզ ապավեն, ո՜վ մոլորյալ: Խաղերը և միմյայն խաղերը քեզ կսովորեցնեն ուշադրություն դարձնել քեզ շրջապատող աշխարհի բոլոր մանրուքներին, օդից որսալ ամբողջ անհրաժեշտ ինֆորմացիան ու ոչ մի հարմար առիթ բաց չթողնել՝ ապրելու, առաջ ընթանալու ու ճամփին հնարավորինս մեծ թվով հակառակորդներ ոչնչացնելու համար:

Երբ վետերան գեյմերը նայում է Modern Warfare 2-ի էկրանին, նա պարզապես ինչ-որ զենք ու ինչ-որ կանաչավուն ֆոն չի տեսնում: Նա տեսնում է FAMAS ավտոմատ՝ վրան ACOG դիտակ, տակը՝ լիցքավորված ականանետ, տեսնում է, որ զենքի վրա «տրոպիկական անտառ» կամուֆլյաժ է նկարած, ակնթարթորեն իմանում է, թե քանի փամփուշտ է մնացել պահունակում և քանի պահունակ՝ ուսապարկի մեջ, տեղնուտեղը իմանում է գոտուց կախված նռնակների տեսակը, C4-երի քանակը, ֆիքսում է ժամը, իր կոորդինատները, դաշնակիցների ու թշնամիների դիրքերը, մինչև ավիացիոն ռմբակոծությունը մնացած ժամանակը, հաջորդ թիրախի հեռավորությունը, քաղաքացիական անձանց տարանջատում է չեչեն գրոհայիններից և հասցնում է նկատել, որ ձախից չորրորդ դիակը մեռնելուց առաջ քաշեց F1-ի օղակը: Այս ամենը տեսնելու համար իսկական գեյմերին հարկավոր է ընդամենը 0.016 վայրկյան ժամանակ:

Խաղալը կմարզի քո ուշադրությունն ու կսովորեցի հետևել այս բոլոր մանրամասնություններին, և այդ ամենը՝ այն ժամանակ, երբ դու շիֆտով վազելով փրկում ես քո սեփական կաշին ու որսորդական երկփողանի հրացանով ցրիվ ես տալիս հակառակորդներիդ դեմքերը: Ուրիշ ի՞նչ է հարկավոր կատարյալ երջանկության համար:

1. Խաղերը ամրապնդում են վճռականությունն ու կամքը

Առանց վճռականության մենք չէին կարողանա հավաքել հսկայական քաղաքում սփռված բոլոր 1000 միավորները, արժանանալ պլատինե մրցանակին ու հաղթել մեր սիրելի խաղում: Խաղեր խաղալը կբարձրացնի քո վճռականությունն ու կամային հատկանիշների մակարդակը՝ քեզ դարձնելով շատ ավելի նպատակաուղղված մարդ, քան միջին վիճակագրական հոմո սափիենսն է:

Մենք՝ գեյմերներս, խաղում ենք հիմնականում հանգստանալու համար, կամ՝ զվարճանալու, կամ էլ, ասենք, խաղերի հանդեպ անկեղծ սիրուց դրդված: Սակայն երբեմն (սու՜ս) մենք նստում ենք մոնիտորի առջև, երբ բնավ էլ չենք ուզում խաղալ, երբ ամենատհաճ բանը մեզ համար կրկին անգամ վերադառնալն է այն վիրտուալ աշխարհը, որտեղ մենք ապրել ու ստեղծագործել ենք վերջին երեք ամսվա ընթացքում: Ինչու՞: Ինչու՞, կհարցնեք:

Որովհետև գեյմերները վճռական ու նպատակաուղղված էակներ են: Որովհետև հարկավոր է գտնել բոլոր աուդիո-օրագրերը, բացել քարտեզի բոլոր մութ անկյունները, գնդակահարել բոլոր պսիխո-կապիկներին ու հասնել «100%-ով անցած խաղ» պատվավոր շքանշանին: Ինչ-որ բան մեզ դրդում է ձգտելու կատարելության, և այդ ինչ-որ բանի համար մենք պարտական ենք խաղերին: Այդ գաղտնի ուժերը պողպատե վճռականությունն ու անկոտրում կամքն են: Խաղեր, մենք հավերժ երախտապարտ ենք ձեզ:

[Hda]

Լավ էր
Հայկ ջան մնացած 7-ն էլ գրի,քո մոտ իդեալական է ստացվում:
իմ կողմից--խաղերն են,որ մեզ ստիպում են շուտ-շուտ վիդեոքարտ փոխել

[Հարդ]

Հայկօ, էս թեման ոնց հասկացա լուրջ ա հա? Ես լրիվ չկարդացի, բայց դատելով վերնագրերից ու մի քանի նախադասությունից ասելիքդ հասկացա: Վերջերս լսեցի, որ Ցոլակ Հակոբյանն ասեց քո բերած բոլոր փաստարկները սուտ են, չկա տենց բան: Խաղերը ոչ մի բան էլ չեն զարգացնում, ու ղղակի մատերի ճկունությունն են բարձրացնում, էտքան բան: Ես էլ եմ տենց կարծում: Իսկ ինտելեկտ կարող են բարձրացնել միայն ինտելեկտուալ խաղերը:

[Rhayader]

Անձամբ իմ համար ձեռք-աչք կոորդինացիայի զարգացումը փաստ ա: Դյունա ու Սթարքրաֆթ էդքան խաղալու շնորհիվ ա, որ կարողանում եմ մինիատյուրաներ նկարել հետո՝ լավ խաղը պետք ա լավ գրքի կամ լավ ֆիլմի նման ընկալել: Լավ գեյմփլեյն այն ա, որը խաղալուց չես նկատում:

[_DEATH_]

Իսկ գիտեք որ սկզբնաղբյուրը EA Games ա?

Յանի գեյմեռները բանակում ավելի լավ են ծառայում, իսկ իրականում մոլի խաղացողների մեծ մասը բանակից չի վերադառնում տուն, որովհետև իրան թվում ա էտ ամենը ընդամենը խաղ ա ու Game Over լինելուց կարա save արած տեղից շարունակի, իսկ դիմացկունությունը, վճռականությունն ու կամքը ուղակի ծիծաղ ա առաջացնում, մի քիչ մտածեք, նախ կամքի ուժ ունեցող մարդը ժամերով չի նստի ու խաղա:

Հ.Գ. Իմիջայլոց Վալենտինն էլ չեմ հիշում որ շնորհավորական բացիկներ սարքով ընկերությունն ա ստեղծել:

[Rhayader]

նախ կամքի ուժ ունեցող մարդը ժամերով չի նստի ու խաղա:

Լրիվ համաձայն եմ: Ոչ մի կամքի ուժ ունեցող մարդ ժամերով չի խաղա, ժամերով կինո չի նայի, ժամերով գիրք չի կարդա, ժամերով երաժշտություն չի լսի: Կամքի ուժ ունեցող մարդը չպետք ա անի էն, ինչ որ իրան հաճելի ա: Կամքի ուժ ունեցող մարդն ինքն իրան պիտի տանջի, որ հանկարծ հաճույքի գերի չդառնա: Էն ժամանակ, երբ կամազուրկները խաղեր են խաղում, կամքի ուժով մարդը լամպուշկեք ու մեխեր ա ուտում, նստում ա բամբուկի ծլերի վրա, Սատանի նասկիներից հոտ ա քաշում ու Ֆիխտենգոլցով մաթեմ ա պարապում

[_DEATH_]

Լրիվ համաձայն եմ: Ոչ մի կամքի ուժ ունեցող մարդ ժամերով չի խաղա, ժամերով կինո չի նայի, ժամերով գիրք չի կարդա, ժամերով երաժշտություն չի լսի: Կամքի ուժ ունեցող մարդը չպետք ա անի էն, ինչ որ իրան հաճելի ա: Կամքի ուժ ունեցող մարդն ինքն իրան պիտի տանջի, որ հանկարծ հաճույքի գերի չդառնա: Էն ժամանակ, երբ կամազուրկները խաղեր են խաղում, կամքի ուժով մարդը լամպուշկեք ու մեխեր ա ուտում, նստում ա բամբուկի ծլերի վրա, Սատանի նասկիներից հոտ ա քաշում ու Ֆիխտենգոլցով մաթեմ ա պարապում

Հա հեչ, կլեյ քթով քաշելը գիտես ինչ կայֆ ա, բա խի չես քաշում հաց ուտելու տեղը:
Կակային, հեռոյին, ... գիտես ինչ հաճելի ա առանձ բացառության բոլորի համար: Բոլոր կամքի ուժ ունեցող մարդի էլ նառկաման են:

[Rhayader]

Կակային, հեռոյին, ... գիտես ինչ հաճելի ա առանձ բացառության բոլորի համար: Բոլոր կամքի ուժ ունեցող մարդի էլ նառկաման են:

Դե, աչքիս դու լավ կամքի ուժով մարդ ես, ռազ էդքան լավ խաբար ես:

[_DEATH_]

Դե, աչքիս դու լավ կամքի ուժով մարդ ես, ռազ էդքան լավ խաբար ես:

Նառկամանների մասին կարծիք կազմելու համար պարտադիր չի նառկաման լինել:
Հետո էլ ընդհանրապես կարողա լավ չեմ շարադրել միտքս: Ես ինքս խաղում եմ մեկ-մեկ ցրվելու համար 15-20 րոպե, մաքսիմում կես ժամ, բայց ոչ 10-24 ժամ, շաբաթը 7 օր, տարին 365 օր: Էտի արդեն կախվածություն ա:

[Rhayader]

Նառկամանների մասին կարծիք կազմելու համար պարտադիր չի նառկաման լինել:
Հետո էլ ընդհանրապես կարողա լավ չեմ շարադրել միտքս: Ես ինքս խաղում եմ մեկ-մեկ ցրվելու համար 15-20 րոպե, մաքսիմում կես ժամ, բայց ոչ 10-24 ժամ, շաբաթը 7 օր, տարին 365 օր: Էտի արդեն կախվածություն ա:

Լիարժեք պատկերացում կազմելու համար պարտադիր ա:
Կախվածության մասին կարելի ա խոսել, եթե չես կարողանում առանց խաղալու))) իսկ խաղալու քանակն ընդհանրապես կապ չունի:
Ցրվելու համար խաղացողները նման են ցրվելու համար կարդացողներին: Եթե խաղերի մի մասն իսկապես միայն զվարճացնող է, կան նաև լուրջ, գեղեցիկ, ինտելլեկտուալ խաղեր, ինչպիսիք են Տուրգորը, Ֆոլլաութը, Բիոշոկը և այլն:
Օրինակ, ես հաճախ եմ շաբաթներով խաղում, բայց խաղալու նստելու համար երբեմն ստիպված եմ լինում ինքս ինձ համոզել՝ ինչպես և գրքերի դեպքում: Ուրիշ բան է ֆեյսբուքի խաղերի մեծ մասը, որոնց միակ էությունը քլիք անելն է ու գրեթե ոչ մի ինտելլեկտուալ կամ գեղագիտական բան չեն տալիս մարդուն: Այ այդ խաղերն իսկապես կախվածություն են առաջացնում:

[Lion]

հաշաշիներն ովքեր էին,

Կասկածում եմ, որ նույնիսկ վերետարն գեյմերների մեծ մասը գիտենա, թե հաշաշիններն իրոք ովքեր էին...

Կիմանա՞ր արդյոք շարքային Սաքոն դաշնակիցների զորքերի՝ Նորմանդիա իջեցրած դեսանտի և երկրորդ ռազմաճակատը բացելու մասին, եթե չլիներ Medal of Honor-ը: Իհա՛րկե ոչ:

Խեղճ Սաքո... որ այդ խաղի միջոցով պետք է իմանա այդ հայտնի փաստի մասին...

[Հայկօ]

Հայկօ, էս թեման ոնց հասկացա լուրջ ա հա? Ես լրիվ չկարդացի, բայց դատելով վերնագրերից ու մի քանի նախադասությունից ասելիքդ հասկացա: Վերջերս լսեցի, որ Ցոլակ Հակոբյանն ասեց քո բերած բոլոր փաստարկները սուտ են, չկա տենց բան: Խաղերը ոչ մի բան էլ չեն զարգացնում, ու ղղակի մատերի ճկունությունն են բարձրացնում, էտքան բան: Ես էլ եմ տենց կարծում: Իսկ ինտելեկտ կարող են բարձրացնել միայն ինտելեկտուալ խաղերը:

Կներես, մոռացել էի վերջում լօլ սմայլիկ դնել :

Մեկը լիներ՝ Ցոլակ Հակոբյանին հարցներ՝ կյանքում քանի՞ խաղ է խաղացել: Ինտելեկտուալ խաղերի պահով. անթերի սխալ միտք է : Մի քանի պարզ օրինակ բերեմ: «Assassin's Creed» խաղի շնորհիվ ես իմացել եմ assassin բառի ստուգաբանական բացատրությունը, մի քանի շատ հետաքրքիր մանրամասներ եմ պարզել խաչակրաց արշավանքների, Ակրայի, Դամասկոսի և Երուսաղեմի մասին, ծանոթացել եմ այդ ժամանակաշրջանին վերաբերվող մի շարք պատմական փաստերի հետ: «S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl» խաղն ինձ ստիպեց շատ ավելի մանրամասն ուսումնասիրել Չեռնոբիլի աղետը. մասնավորապես՝ առանց այդ խաղի ես երբեք չէի ստանա Պրիպյատ քաղաքի մասին շատ ու շատ տեղեկություններ: «Civilization» խաղերի շարքն ընդհանրապես մարդկության ողջ պատմությանը վերաբերող հանրագիտարան ասես լինի: «Commandos 2: Men of Courage»-ը ինձ ծանոթացրեց Երկրորդ Համաշխարհայինի շրջանի բազմաթիվ հետաքրքիր փաստերի, ընդ որում՝ դրանց միայն մի փոքր մասն էին պատմական դեպքերին վերաբերում: «Call of Duty»-ները ծանոթացրեցին դաշնակիցների՝ երկրորդ ճակատը բացելու բոլոր մանրամասներին: «Tomb Raider»-ների շնորհիվ իմացա հին ու ոչնչացած ազգերի մի շարք առասպելներ ու հավատալիքներ: «BioShock» խաղալիս ծանոթացա արվեստի Art Deco ուղղությանը: Հավատա՝ օրինակները չափազանց շատ են. բոլորը գրելու դեպքում շա՜տ մեծ ու հետաքրքիր ցուցակ կստացվի: Ի դեպ՝ Ցոլակ Հակոբյանի հարգելի բացակայության պատճառով նույն հարցը քեզ եմ ուղղում. ի՞նչ խաղեր ես ընդհանրապես լուրջ խաղացել:

Իսկ գիտեք որ սկզբնաղբյուրը EA Games ա?

Յանի գեյմեռները բանակում ավելի լավ են ծառայում, իսկ իրականում մոլի խաղացողների մեծ մասը բանակից չի վերադառնում տուն, որովհետև իրան թվում ա էտ ամենը ընդամենը խաղ ա ու Game Over լինելուց կարա save արած տեղից շարունակի, իսկ դիմացկունությունը, վճռականությունն ու կամքը ուղակի ծիծաղ ա առաջացնում, մի քիչ մտածեք, նախ կամքի ուժ ունեցող մարդը ժամերով չի նստի ու խաղա:

Հ.Գ. Իմիջայլոց Վալենտինն էլ չեմ հիշում որ շնորհավորական բացիկներ սարքով ընկերությունն ա ստեղծել:

Ի դեպ՝ որոշ խաղեր զարգացնում են նաև մարդու հումորի զգացումը :

Կամքի ուժի պահով. նույն հաջողությամբ կարող եմ ասել, որ կամքի ուժ ունեցող ու վճռական մարդը կինո չի նայի, գիրք չի կարդա, սեքսով չի զբաղվի, ջակուզիում չի լողանա, նարդի չի խաղա, համով բաներ չի ուտի: Ի՞նչ տարբերություն: Անպայման չի խաղալ ինչ-որ աշխատանքի փոխարեն, կարելի է խաղալ ինչ-որ աշխատանքից հետո:

Նառկամանների մասին կարծիք կազմելու համար պարտադիր չի նառկաման լինել:
Հետո էլ ընդհանրապես կարողա լավ չեմ շարադրել միտքս: Ես ինքս խաղում եմ մեկ-մեկ ցրվելու համար 15-20 րոպե, մաքսիմում կես ժամ, բայց ոչ 10-24 ժամ, շաբաթը 7 օր, տարին 365 օր: Էտի արդեն կախվածություն ա:

Ի՞նչ ես խաղում: Զումա՞: Սոլիտե՞ր : Իրոք՝ հետաքրքիր է:

Ժողովուրդ ջան, համակարգչային խաղերի մասին շատ սխալ պատկերացում կա շատ մարդկանց մեջ: Ընդ որում՝ հետաքրքիր մի փաստ արձանագրեմ. խաղերը հատկապես կոշտ կերպով քննադատում են հենց այն մարդիկ, ովքեր կյանքում ոչ մի լավ խաղ չեն խաղացել և հիմնականում խոսում են՝ ըստ իրենց լսածի: Արդյո՞ք ես ճիշտ կլինեմ, եթե սկսեմ քննադատել համաշխարհային սինեմատոգրաֆը՝ հիմնվելով միայն Հրաչ Քեշիշյանի նկարած տեսահոլովակների վրա: Հարցս հռետորական էր. ի դեպ՝ կինոյի հետ համեմատությունը բնավ էլ պատահական չի. այս երկու ինդուստրիաները գրեթե հավասարվել են՝ թե՛ իրենց լսարանի մեծությամբ և թե՛ շրջանառվող ահռելի կապիտալի ծավալով: Համակարգչային խաղերը միայն անունով են խաղ: Դրանք գետնից բարձրի ու զիլինայի հետ ոչ մի ընդհանրություն չունեն: Ավելին ասեմ՝ շատ խաղեր շատ ավելի արվեստ են, քան զվարճանքի միջոց: «Syberia» խաղի գրեթե յուրաքանչյուր կադր գեղեցկագույն պատկեր է. սարսափում եմ նույնիսկ մտածելուց, թե ինչքան ջանք, եռանդ ու ժամանակ է ծախսվել՝ ձեռքով նկարելու համար մի տեսարան, որն էկրանին պիտի երևա ընդամենը մի քանի վայրկյան:

Հ.Գ. Այս գրառումս լօլ սմայլիկի կարիք չունի :

[Հայկօ]

Կասկածում եմ, որ նույնիսկ վերետարն գեյմերների մեծ մասը գիտենա, թե հաշաշիններն իրոք ովքեր էին...



Խեղճ Սաքո... որ այդ խաղի միջոցով պետք է իմանա այդ հայտնի փաստի մասին...

Բարև, Lion: Շնորհակալություն՝ հոդվածս չմասնատելու համար : Հարց. իսկ բացի պատմաբաններից, արևելագետներից ու Assassin's Creed խաղացած մարդկանցից ուրիշ ովքե՞ր գիտեն, թե հաշաշիններն իրոք ովքեր էին: Ի դեպ՝ կասկածում եմ, որ բոլոր վետերան պատմաբաններն ու արևելագետները գիտեն, թե նրանք ովքեր էին:

Վերոհիշյալ Սաքոն շատ ավելի խեղճ կլիներ, եթե ընդհանրապես չիմանար այդ մասին: Իսկ իրական գիտելիքը մնում է գիտելիք՝ անկախ այն բանից, թե դու դա փոշոտ դասագրքում ես կարդացել, թե չիփսի ցելոֆանե տուփի վրա: Դու, օրինակ, գիտե՞ս, թե Ռագնարյոկն ու Վալկիրիաները ինչ են: Հիշում ե՞ս՝ մուրճը Թորի՞ զենքն էր, թե՞ Օդինի: Այնինչ՝ սրանք սկանդինավյան դիցաբանության ոլորտից շատ հետաքրքիր ու ընդհանուր զարգացածության համար կարևոր գիտելիքներ են, ու բնավ էլ կարևոր չէ, թե դրանց մեջ խորանալու համար իմ խթանը եղել է պատմության դասագի՞րքը, թե՞ «Max Payne» խաղը:

[VisTolog]

Իսկ ես խաղում եմ, երբ մի բան եմ քաշում մինչև մի "միսիան" վերջացնում եմ, արդեն քաշածա լինում