Կաթոլիկ եկեղեցին երբեք պաշտոնապես ափսոսանք չի հայտնել ու ներողություն չի խնդրել իր արածների համար: Անցյալ տարի Ալեքսանդրիայում տեղի ունեցած դեպքերի մասին Ալեխանդրո Ամենաբարի հանած ֆիլմը, որը պատմական փաստերին հիմնական կետերում չի հակասում (հիմնավորում չեմ գտել միայն հերոսուհու ու իր ստրուկի սիրո մասին պատմող սյուժեի գծի համար), կաթոլիկ եկեղեցու կողմից քննադատվեց, իսկ թողարկումն Իտալիայում արգելվեցdavidus-ի խոսքերից
կաթոլիկ սրբերի մեծ մասն արյունապղծությամբ, այլասերվածությամբ, կաշառակերությամբ ու ավազակությամբ են զբաղվել մինչև կյանքի վերջը: Որոշ սրբեր նահատակվել են ուրիշ սրբերի ձեռքով: Սրան ի՞նչ կասես:
Հայ առաքելական եկեղեցին էլ այս հարցում այդքան մաքուր չի: Քո կարծիքով ինչու՞ էր գրել իմանալը դարերով համարվում հոգևորականների մենաշնորհը: Ասում են, որ հայոց պատմությունը պահպանվել է միայն հոգևորականների գրած ժամանակագրությունների շնորհիվ: Արդյոք տարօրինակ չի՞ թվում: Ուրիշները հնարավորություն ունեցե՞լ են գրել կամ գրածը փոխանցել: Մենք ամբողջ մի մշակույթ ենք ոչնչացրել, այն էլ սեփական մշակույթը: Կարծում եք, դա այդքան արագ ու անարյուն է եղել, հրաշքներով ու բարեգործությամբ լի՞, ինչպես նկարագրում են եկեղեցական պատմիչները:
Ոչ, պարզապես եկեղեցականները հոգացել են, որ պահպանվի այն պատմությունը, որն իրենց էր ձեռնտու:
Բայց հիմա խնդիրը ոչ թե եկեղեցու լավ կամ վատ լինելն է ընդհանրապես, այլ հավատի, կրոնի ու մշակույթի կապը: Հավատը նաև մշակութային արժեք է, եկեղեցիները (անկախ իրենց արժեքից) ճարտարապետական հուշարձաններ են ու ազգային ինքնագիտակցության համար կարևոր կենտրոններ: Ինչպես և Մոսկվա կինոթատրոնն ու իր ամառային դահլիճը: Մի՞թե պետք է թույլ տանք, որ ինչպես կաթոլիկ սրբերն էին իրար նահատակում, այնպես էլ մի մշակութային արժեքը պետք է մյուսին զոհ գնա:
Մեջբերել
Էջանիշներ