Ես շատ եմ սիրում նաեւ «Դիսնեյ»-ի մուլտսերիալները՝ «Չիպը եւ Դեյլը,» «Բադային պատմություններ,» «Վիննի Թուխը,» Միկկի մաուսին եւ մյուսներին, իսկ դրանց երգերը, :
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
«Gummy bears» մուլտսերիալի սկիբի երգը: Շաաաաատ լավն է:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Դիսնեի ստեղծած մուլտֆիլմերը շաաաատ եմ սիրում: Համենայն դեպս դրանք և մանուկների, և մեծերի համար են: Մուտանտներ, ուռոդներ ու երեխայի հոգեկան աշխարհն աղավաղող ու գարշանք առաջացնող բաներ չկան.. ..
Barcamaniac (25.02.2011)
Գարդմանյան, իսկ դու մուլտիկները նայելուց դրանք նկատե՞լ ես, թե չէ: դրանք էնքան ակնթարթային են հայտնվում, որ եթե հենց էդ վայրկյանին stop չսեղմես, չես տեսնի:
I may be paranoid but no android!
Barcamaniac (25.02.2011), Smokie (24.01.2011)
Չեմ հավատում, եթե դրա մասին նախօրոք չիմանայիր, չէիր տեսնի: Մուլտը թողարկվել ա 1977թ-ին ու մենակ 1999թ-ին է ինչ-որ մեկը նկատել, որ մուլտի մեջ տկլոր աղջկա նկար կա: Էնպես որ....
Ինչ վերաբերվում ա Ջրահարսին, դա էն չի ինչ որ դու էս կարծում, այլ ընդամենը տերտերի ոտքն ա: Համոզվիր ինքդ
Դիզնիի մուլտերի «էրոտիկ» դրվագների մասին ավելի մանրամասն այստեղ հետաքրքիր բաներ կան
Հնարավոր ա, բայց հաշվի առ, որ էդ թվերին ԱՄՆ համ ռասիստ էր, համ էլ սեքսիստ էր: 60-ական թվականներին վերջապես ամերիկացիները ձերբազատվեցին ռասիզմից ու սեքսիզմից: Բայց չեմ կարծում, որ փոքր երեխան Դիզնիի մուլտերը նայելիս կհասկանա ռասիստական ու սեքսիստական նյուանսները: Ամեն դեպքում սա ոչ մի կերպ չի նսեմացնում Դիզնիի արած մեծ գործը:
I may be paranoid but no android!
Էդ մուլտի առումով համաձայն եմ:
Մեկնաբանությունը կարդացել եմ, ու ամենայն հավանականությամբ հենց տենց էլ կա: Բայց, դե, Ֆրոյդի ասածներն իրանց գործն անում են:
Հենց էդտեղ էլ նայել եմ, Վիքիփեդիայի հղումն ա:
Ես չեմ էլ նսեմացնում, ուղղակի ասում եմ, որ էդքան белый и пушистый չեն, ինչքան ասվում ա: Բայց, օրինակ, Magical Maestro-ն /որը, ճիշտ ա, MGM-ի թողարկածն ա/, չնայած մի քիչ ռասիստական ա, բայց իմ սիրելի մուլտերից ա:
Դիսնեյը հանճար էր ու իր ընկերության մուլտերը անթերի են:
Հենց էս փաստն էլ համարում եմ ամերիկյան անիմացիայի մեծագույն պրոբլեմը: Հնդկական ֆիլմերի նման Դիսնեյի լավ մուլտի բանաձևը էնքան ամուր ա նստել մարդկանց ուղեղներում, որ ամերիկացի անիմատորները չեն էլ փորձում ինչ-որ բան նկարել ուրիշ որևիցե ժանրում՝ ֆենթզի,արկածային, էպոս, սարսափ վերջիվերջո: Միայն լավ երգերով համեմված, ծիծաղելի մանկական հեքիաթներ: Մինչդեռ Ճապոնացիք մուլտեր են նկարում հայտնի բոլոր ժանրերում, իսկ սովետական մուլտերի մեջ եղել էն հունական դիցաբանության վրա հիմնված լիքը լուրջ մուլտֆիլմեր, ինչպես նաև Քիֆլինգի «Ջունգլիներ գրքի»՝ երևի թե ամենահավատարիմ էկրանավորումը մինչ օրս (չնայած Դիսնեյի "Jungle Book"-ի միջի երգերի համար գժվում եմ):
Իսկ Ամերիկայում շատ հազվադեպ են փորձում լրջոտ մուլտ նկարել. ինչպես օրինակ հենց նույն Դիսնեյի՝ չերգող հերոսներով արկածային մուլտֆիլմ «Ատլանտիդան»: Կամ էլ թե չե, իմ մանկության այս ֆենթզի մարգարիտը, որը հիմա լրիվ մոռացված է.
______________________________________________________________________
Ոչ բոլոր թափառողներն են մոլորված...
Իսկ ինչի The Lion King-ից չեք գրում? Թե դա պետք չի Դիսնեյ համարել? Արտակարգ մուլտիկ ա, իսկ դրա մեջի էն Ռաֆիկի կապիկը վերջն ա, դրանից ավելի լավ կերպար չի լինում:
Էստեղ որոշ տեղեկություններ կան այդ մուլտի մասին, կարծում եմ՝ կհետաքրքրեն. հղում:
Իսկապես շատ լավ մուլտ է, սիրում եմ:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Էս օրերս իմ մոտ պուճուր ժամանակվա ամենասիրելի մուլտսերիալների վայելում ա
Ամենասկզբում հնչող երգի հետ երևացող կադրերը էսօրվա պես եմ հիշում, ո՜նց էին տպավորվել Ասեմ ավելին՝ ամենապուճուր ժամանակվա դիտածս «Chip & Dale»-ից ու «Duck Tales»-ից ուրիշ բան չեմ հիշում:, կամ քիչ եմ հիշում:
Բա Վիննի Պուխը Գամի արջուկներն էլ են լավը:
Մի խոսքով, բարի վերադարձ դեպի մանկություն
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ