Եթե պատասխան կա այն հարցին, թե «ովքե՞ր են մարդիկ», ապա ամեն ինչ պարզ է՝ ես նրանցից մեկն եմ։ Եթե հարցի տիրույթը սահմանափակվում է այսպես՝ «ո՞վ ես դու մարդկանց մեջ», ապա պետք է ստիպված ինքնագնահատական տալ ու մտածել, թե ես մարդկության ինչի՞ն եմ պետք, որից կարող է տհաճ (ու երևի օբյեկտիվ) հետևություն առաջանալ առ այն, որ մարդկությունը առանց ինձ էլ թերևս յոլա կգնար։ Դրա համար ավելի մխիթարիչ է վերադառնալ առաջին կետին, ու մտածել՝ «ո՞վ եմ ես որպես մարդկանցից մեկը» կտրվածքով, այսինքն ինձ ամբողջի մաս համարելով, ու ոչ թե հատ հատ համեմատելով այդ ամբողջի այլ մասերի հետ։ Վերջինս հիմար զբաղմունք կարող է լինել ու կախված տրամադրությունից տարբեր արդյունքների բերել, սկսած սեփական եսը ոչնչություն համարելուց մինչև սեփական եսի աստվածացնելը։ Կարելի է կորելացիոն մոտեցմամբ պատասխանել սույն հարցին, այսինքն հարցը բաժանել երկու մասի՝ ով եմ ես անկախ շրջապատից ու առհասարակ, հետո պատասխանել՝ թե ով եմ ես տվյալ շրջապատում ու համադրել այս հարցերի պատասխանները որպես լիարժեք պատասխան։ Եվ այսպես առաջինը՝ ո՞վ եմ ես առհասարակ։ Պատասխան՝ չգիտեմ։ Աստված գիտի։ Սատանան գիտի՝ թե ով եմ ես ու ինչու եմ ես։ Ու քանի որ մյուսի պատասխանի հետ համադրելու ոչինչ չկա, ապա մնում է այս պատասխանը։
Մեջբերել
Էջանիշներ