ինչ է երջանկությունը?

[Adriano]

Երջանկությունը ցանկացած հասարակությունում եղել է և կմնա ամենախորը, ամենանուրբ և հետաքրքրիր երևույթներից մեկը: Երջանկության հասնելու ճանապարհները շատ են: Կան նաև երջանկության տարբեր տարատեսակներ: Ահա այս փնտրտուքի մեջ մարդ անընդհատ ենթարկվում է փոփոխությունների: Լրիվ խառնվում է մարդու հոգեկան վիճակը: Սակայն այստեղ հոգեբանության տեսանկյունից ամենահետաքրքիր բանը նա է, որ մարդ հասնելով երջանկության մի փուլի հասկանում է, որ իր երջանկությունը ուրիշ բանում էր: Փաստորեն երջանկության ձգտումը շատ բարդ բան է, երբ ունեցար այն ինչ ուզում էիր տեսնում ես, որ երևի թե այն է երջանկությունը: Սակայն մարդիկ միշտ մի սխալ են կատարում, երբեմն երջանկությունը մաքուր վիճակում լինում է հենց մեր կողքին սակայն մեր սովորույթները, մեր խելքը և այլն մեզ թույլ չեն տալիս այն վերցնել: Փաստորեն մարդը ընկնում է հոգեկան բաժանումների մեջ: Ասենք կիսվում է: Մեկ այն կողմ է գնում մեկ այլ, սակայն փաստը մնում է այն, որ ժամանակը գնում է: Այսինքն կորցրիր մի պահ ետ բերելը արդեն դժվար է: Կցանկանայի լսել մեր ակումբցիների կարծիքը այս հոգեբանական երևույթի մասին: Համաձայնեք, որ սա շատ հետաքրքիր հոգեբանակ երևույթ է:

[KiLa]

Բարև հարգելի Ադրիանո և շնորհակալություն գեղեցիկ ու կարևոր հարցադրման համար:
Երջանկությունը ցանկացած հասարակությունում եղել է և կմնա ամենախորը, ամենանուրբ և հետաքրքրիր երևույթներից մեկը:
Ճիշտ ես նկատել:
Ինձ թվում է, որ ամենավատը մարդու կյանքում դա այն է, երբ մարդ իր տեղում չէ: Այս դեպքում խոոսք անգամ չի կարող լինել նրա երջանիկ լինելու մասին: Եվ ամնից սարսափելին է, երբ մարդ գիտակցում է, որ ինքը իր տեղում չէ, բայց չունի ճանապարհ կամ հնարավոր տարբերակներ իր տեղին հասնելու: Այսինքն նա նույնիսկ զրկված է հույսից, թե երբևէ կհասնի? կամ կլինի? իր տեղում:
Պարզ է, որ այստեղ էլ երջանկության մասին ավելորդ է խոսել: Եվ կա ամենասարսափելին, երբ մարդ գիտի, հստակ գիտակցում է, որ ինքը իր տեղում չէ, բայց չգիտի, թե ո?րն է իր տեղը: Խելագարի նման դես ու դեն է զարկվում: Ուրեմն ես ունեմ մի ստույգ հետևություն, որ երջանիկ լինելու անհրաժեշտ և գուցե ոչ բավարար պայմանն է, մարդու ,,իր տեղում" լինելը: Սա ենթադրում է սիրած աշխատանք, կատարած աշխատանքի կարևորության գիտակցություն, աշխատանքի գնահատված լինելու փաստ, սիրած զբաղմունք, մի քիչ ավել ժամանակ նախասիրություններին տրամադրելու, հանգիստը կազմակերպելու: Սա`, իմ կարծիքով, եթե գլխավոր չասեմ, ապա առաջին պայմանն է երջանկության ճանապարհին:
Երկրորդ անհրաժեշտ, բայց կրկին անգամ ոչ բավարար պայմանը, ինձ թվում է, կախված է մարդու ,,ով" լինելուց: Այսինքն քիչ դեր չի խաղում մարդու բնավորությունն ու խառնվածքը...
Եթե չեմ սխալվում, մոտ անցյալում ձեզ մոտ հանդիպել եմ մի այսպիսի հարցադրման. Սիրել չնկատելով սիրած էակի թերություննե?րը, թե?, սիրել գիտակցելով այդ թերությունները և փորձել շտկել կամ օգնել սիրելիին շտկել դրանք: Իմ առանձին կարծիքն է, սիրել գիտակցելով սիրելիի թերությունները`, և որքան էլ տարօրինակ թվա, չփորձել շտկել դրանք: Նույնիսկ ամենափոքր փորձն անգամ չանել Փոխելու կամ վերափոխելու նրան: Ինձ թվում է միայն սա կարելի է համարել իսկական երջանիկ սեր, որն էլ անհրաժեշտ է երջանիկ լինելու համար: Մարդու բնավորությունն ու խառնվածքը այստեղ կարևոր են, որովհետև սա պահանջում է անսահման նվիրաբերում: Էգոիստ`, փառասեր`, բռնկուն`, ինչպես նաև որոշակի բարդույթներ ունեցող մարդիք, եթե չասեմ, որ չեն կարող, ապա շատ մեծ դժվարությամբ կարող են հաղթահարել սիրո այսպիսի տարբերակը: Այսինքն`, ես համարյա բացառում եմ վերոհիշյալ բնավորությունն ունեցող մարդկանց լիարժեք երջանկությունը:
Ըստ ինձ`, երրորդ, և երևի թե վերջին պայմանը, լավ ու գեղեցիկ ընտանիք ունենալն է: Այսինքն`, սիրող և սիրվող ծնողներ, կին, երեխաներ, որոնք ամենքն էլ լավ գիտեն իրենց տեղը և ոչ մեկը թույլ չի տալիս խախտել`, տվյալ ընտանիքի տեսակին յուրահատուկ, ընտանեական սովորույթներն ու անդորրը:
Չգիտեմ, թե որքանով հաջողվեց հասկանալի դարձնել իմ պատկերացրած երջանկության ,,բանաձևը" , բայց կրկին անգամ շնորհակալություն նրան ծանոթանալու համար:

[Whyspher Whisper]

Երջանկությունը ցանկացած հասարակությունում եղել է և կմնա ամենախորը, ամենանուրբ և հետաքրքրիր երևույթներից մեկը: Երջանկության հասնելու ճանապարհները շատ են: Կան նաև երջանկության տարբեր տարատեսակներ: Ահա այս փնտրտուքի մեջ մարդ անընդհատ ենթարկվում է փոփոխությունների: Լրիվ խառնվում է մարդու հոգեկան վիճակը: Սակայն այստեղ հոգեբանության տեսանկյունից ամենահետաքրքիր բանը նա է, որ մարդ հասնելով երջանկության մի փուլի հասկանում է, որ իր երջանկությունը ուրիշ բանում էր: Փաստորեն երջանկության ձգտումը շատ բարդ բան է, երբ ունեցար այն ինչ ուզում էիր տեսնում ես, որ երևի թե այն է երջանկությունը: Սակայն մարդիկ միշտ մի սխալ են կատարում, երբեմն երջանկությունը մաքուր վիճակում լինում է հենց մեր կողքին սակայն մեր սովորույթները, մեր խելքը և այլն մեզ թույլ չեն տալիս այն վերցնել: Փաստորեն մարդը ընկնում է հոգեկան բաժանումների մեջ: Ասենք կիսվում է: Մեկ այն կողմ է գնում մեկ այլ, սակայն փաստը մնում է այն, որ ժամանակը գնում է: Այսինքն կորցրիր մի պահ ետ բերելը արդեն դժվար է: Կցանկանայի լսել մեր ակումբցիների կարծիքը այս հոգեբանական երևույթի մասին: Համաձայնեք, որ սա շատ հետաքրքիր հոգեբանակ երևույթ է:

Երբ, հասնելով նպատակին, ապրում ես երջանկության մի պահ ու միանգամից զգում որ բայց դա լրիվ այն չէր, ինչ պետք է, դա նմանվում է ավելի շուտ ուրախության պահի /կամ ուղղակի բավարարվածության, ինչպես ցանկացած` սկսած սսնդի, պահանջմունքի բավարարումից հետո, ուղղակի ավելի բարձր մակարդակով/, այսինքն ավելի մոտ է ամենրիկյան "happiness" հասկացությանը: Իսկապես երևի ամենաուժեղ հուզականորեն ապրվող պահերը էս "տիպի" երջանկությունն է բերում: Բայց, ինձ թվում է, եվրոպական /այդ թվում և մեր/ կոնտեքստում երջանկության տակ ավելի շուտ բավականին կայուն ու երկարատև հոգեվիճակ են պատկերացնում, որտեղ արդեն գործ ունենք ոչ էնքան պարզ հույզերի, ինչքան ավելի բարդ ու բարձր զգացմունքների համակարգի հետ, միախառնված աշխարհընկալմանը, արժեքային համակարգին ևն հետ: Էս մի տարբերակը ինձ ավելի է դուր գալիս:

[Yeghoyan]

Ժող ջան, մի հատ էդ ներքին ու արտաքին գործոնների մասին կասե՞ք, հլա հասկանամ էդ որնա

[Boboloz]

Երջանկություն է,երբ երջանկության կարիք չես զգում...

[Adriano]

Ժող ջան, մի հատ էդ ներքին ու արտաքին գործոնների մասին կասե՞ք, հլա հասկանամ էդ որնա

ներքին գործոններ ասելով հիմնականում նկատի ունեմ մարդու ներքին աշխարհը, քանզի շատ բաներ կապված է ներին աշխարհի ճիշտ ընբռնման հետ: Մասնավորապես երջանկությունը մարդ կարող է ընկալել ներքինում զարգացող պրոցեսների հետևանք:
արտաքին գործոնների մեջ մտնում է այն ամենը ինչը մեզ շրջապատում է, հարևաններ, ընկերներ, մեզ շրջապատող առարկաններ, կյանքի նյութական մասը:

[Gayl]

ներքին գործոններ ասելով հիմնականում նկատի ունեմ մարդու ներքին աշխարհը, քանզի շատ բաներ կապված է ներին աշխարհի ճիշտ ընբռնման հետ: Մասնավորապես երջանկությունը մարդ կարող է ընկալել ներքինում զարգացող պրոցեսների հետևանք:
արտաքին գործոնների մեջ մտնում է այն ամենը ինչը մեզ շրջապատում է, հարևաններ, ընկերներ, մեզ շրջապատող առարկաններ, կյանքի նյութական մասը:

Ադրիանո չե՞ս կարծում, որ շատերի համար երկուսն էլ երջանկության պատճառ են, ուզում էի երկու տարբերակն էլ նշեի տեսա չստացվեց էլ չքվեարկեցի:

[aniko]

Եթե մի ամիս առաջ կարդաի այս հարցը... կպատասխանեի...չէ կփիլիսոփայեի...
իսկ այսօր, Այսօր... կասեմ երջանկությունը...երբ մարդ երկար ժամանակ մնալոլվ երեխա հասնում է նրան որ ինքել է ունենում երեխաներ... երբ ամբողջովին պարուրված ես լինում ջերմության մեջ...բոլոր,բոլոր կողմերից...
չգիտեմ կարիք կա բացատրելու?... միգուցե մի քանի բառ... ուզում եմ ասել, որ ամենա լավ բանը..երբ մեր ծնորղները ժամանակից շուտ մեզ չեն լքում...ես կորցրի իմ պապային...աշխարհի ամենա ամենա լավ պապային...ու անժամանակ...հանկարծակի...
եվ հիմա պետք է ասեմ, որ լավ կլինի ամեն բան իր ժամանակից առաջ չնկնի...
ինչ լինում է թող որ լինի ժամանակին...
Եվ ամեն ակարեվորը... պետք է ամեն պահի զգալ և գնահատել մեզ տված ամեն մի երջանիկ ակնթարթը...!!!!!!