Թեթև ապրենք

[Minerva]

Վիստ ջան, ոչ մի անուն թերություն չի կարող համարվել, բայց կարողա դու քո անվանումից կոմպլեքսավորվես, դա լրիվ ուրիշա

Դե հիմա բռնվեք իմ կոմպլեքսներն եմ գրում. Ես նենց բարդույթավորված մարդ եմ Չնայած բաներ կան, որ կապում եմ ամաչելու հետ, բայց դրանք իմ կարծիքով փոխկապակցված երևույթներ են...
Չեմ կարող մենակ մի տեղ գնալ.Նախընտրում եմ, որ հետս մեկը լինի, որ քայլելուց հետը խոսամ ու ինձ հետ խոսեն: Նոր մարդկանց հետ, եթե գիտեմ պետքա ծանոթանամ ինձ նախապատրաստվելա պետք, միշտ ինձ թվումա, որ նրանց դուր չեմ գա, չգիտեմ ինձ ինչպես պետքա պահեմ, որ լավ լինի, չնայած գիտեմ նաև որ բնական վիճակնա ամենալավը: Երեկույթներին չեմ կարողանում ազատ պահեմ ինձ, ասենք պարեմ, երգեմ, չնայած, որ ներքին ցանկություն միշտ ունենում եմ, բայց չգիտես ինչի ինձ թվումա մարդիկ բոլորը ինձ են նայում ու կարողա իմ շարժումները նորմալ չեն ընդունվում: Մի տեսակ կաշկանդվում եմ էլի հետո.. գնումներ անելուց գին չեմ իջեցնի, շատ դեպքեր են եղել, որ տեսել եմ կողքինիս համար ուրիշ գնով են նույն ապրանքը վաճառել, բայց ինձ այլ գին են ասում: Դրա համար նախընտրում եմ սուպերմարկետներից գնումներ կատարել, որտեղ անմիջական առնչություն վաճառողի հետ չկա: Սենց կարելիա երկար շարունակել, ասենք իմ նկարներից ոչ մեկը դուրս երբեք չի գալիս, երբեմն տգեղ եմ երևում աչքիս/ ի դեպ ժպտալը միշտ օգնումա / անգամ մայրիկիս մոտ շորերս չեմ փոխում, կամ հայրիկի մոտ <յապոնկա> մայչկա չեմ հագնի...
Չնայած ես ամեն ինչին իմ հարազատ ու բարեկամ մարդիկ ինձ այդպիսին չեն էլ պատկերացնում, ցույց չեմ տալիս, չեմ արտահայտվում: Մեկ էլ էսքան կոմպլեքսավորված լինելով հանդերձ չեմ կոմպլեքսավորվում սրա մասին գրել
Նենց որ, ոնց էլ ապրում եք, կոմպլեքսավորվում եք, թե ձեզ հաշվում եք շատ <ազատ> մարդ, մեկա. Թեթև ապրեք

Լուսաբեր ջան, էս բոլդով ընդգծած մասերը ոնց որ իմ մասին գրած լինեիք:
Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ, երբ իմ արած աշխատանքը, մանավանդ եթե ստեղծագոչծական աշխատանք ա, պիտի տամ,որ ինչ-որ մեկը կարծիք հայտնի: Անընդհատ մտածում եմ` էս մեկը պիտի սենց գրեիր, էն մյուսը պիտի նենց անեիր, ու դրանից ավելի եմ ներվայինանում:

[SSS]

Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ,որ հագուստս գրպան չի ունենում,չգիտեմ ձեռքերս ինչ անեմ

[Leo Negri]

Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ"

Օրը սկսի ժպտալով ու երգելով: Ավելի լավա առավոտ շուտ հայելու մեջ նայելուց տենաս կենսուրախ ու մի քիչ խենթ դեմք, քան թե քեզ թվա, որ տգեղ ես, ու նման տրամադրությունը ընդարձակվի օրվա մեջ:

Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ,որ հագուստս գրպան չի ունենում,չգիտեմ ձեռքերս ինչ անեմ

Ոչ մի դեպքում մի պահի մեջքիդ հետևը կամ գրպաններում - մնացածը ինչ ուզում ես արա:

[E-la Via]

SSS, շատ լավ թեմա ես բացել: Բարդույթների մասին կարելի է շատ խոսել, քննարկել շատ արտահայտված ու տարածված և ավելի նուրբ երանգներ ունեցող բարդույթներ: Ինչպես նկատեմ եմ, հենց բարդույթները չեն թողնում, որ մարդկանց միջև հաստատվի ավելի մտերմիկ ու ջերմ հարաբերություններ: Բարդույթներն են, որ թույլ չեն տալիս բացվել կյանքի առաջ, փողոցով քայլել ժպիտով, ուրախությամբ, մարդկանց հանդիպելիս , բարևելիս ժպտալ, ջերմություն տալ, նույնսկ անծանոթներին: Դե, որ այստեղ շատ չընդհանրանամ, ասեմ իմ մասին:
Ես միշտ եղել եմ քիչ ամաչող, ունեցել եմ քիչ բարդույթներ: Այս վերջին տարիները սկսեցի զբաղվել իմ ունեցած այն քիչ բարդույթներով և հասել եմ նկատելի արդյունքների: Քույրս անընդհատ ինձ ասում եմ, որ մարդ չի կարող այդքան առանց բարդույթների ու ամաչելու լինել: Ես նրա հետ համաձայն չեմ, ինչի՞ց ամաչեմ: Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ: Եթե բարդույթավորվեմ կամ ամաչեմ դրանով ինչ որ բան կփոխե՞մ: Կարող եմ ցանկացած մարդու հետ խոսքի բռնվել, առաջինը ծանոթանալ, կարող եմ իմ զգացմունքներից հանգիստ խոսել, առանց անհանգստանալու, թե դա ինչպես կընկալվի, կարող եմ իմ ցանկացած թերության կամ ծիծաղելի իրվիճակի մեջ ընկնելու վրա ծիծաղել: Ու իմ այդ պահվածքը ինքնստինքյան ստիպում է մարդկանց, որ ինձ հետ լինեն առանց բարդույթների, անկեղծ, բաց:

Բայց ասեմ իմ նախկին բարդույթներից: Միշտ չեմ սիրել նկարվել, ֆոտոգենիկ չեմ, շատ վատ եմ դուրս գալիս նկարների մեջ ու երբ տեսնում էի նկարներս, բարկանում էի, ամաչում ու պատռում դրանք: Մյուս բարդույթս կապված էր ժպիտիս հետ, դե սիրուն ժպիտ չունեմ ու ամաչում էի ժպտալ: Այդ ամոթից էլ դեմքիս լուրջ, անծիծաղ դիմակ էի դնում, կամ էլ, եթե չէի կարողանում ծիծաղս զսպել ձեռքերս էին օգնության գալիս: Ասում եմ չէ, քիչ են իմ բարդույթները, այստեղ հիշեցի միայն երկուսը: Բայց ինչպես նշեցի վերևում, ես դրանցից արդեն ազատվել եմ: Ինչպե՞ս: Ասեմ: Մի օր հասկացա, որ ուզում եմ մարդկանց ժպտալ, սրտանց ծիծաղել հումորների վրա, ուզում եմ ծանոթներիս հետ անկաշկանդ նկարվել: Ու սկսեցի նայել իմ բարդույթների ամեն կողմից, գտնել դրանց պատճառները ու ընդունել դրանք, այլ ոչ թե պայքրել դրանց դեմ: Երբ ընդունեցի դրանք, ինքնստինքյան փոփոխություններ տեղի ունեցան: Թեկուզև հիմա էլ ժպիտս գեղեցիկ չէ, նկարներում էլ շարունակում եմ վատ դուրս գալ, բայց դրանք էլ նշանակություն չունեն ինձ համար: Ուզում եմ ժպտալ, ժպտում եմ, նույնիսկ եթե կողքս կանգնած է հոլիվուդյան գեղեցիկ ժպիտ ունեցող մեկը, ուզում եմ նկարվել, նկարվում եմ:

Երեխեք, եթե ունեք բարդույթներ, եթե որևէ թերությունից ամաչում եք, միայն հարկավոր է ընդունել , գիտակցել: Երբ դուք ամբողջությամբ ընդունեք դրանք, հրաշք տեղի կունենա: Մի օր կարթնանաք ու կտեսնեք, որ դրանք այլևս ձեզ չեն անհանգստացնում: