Ես պասAdriano-ի խոսքերից
Բայց իմ հավեսին ինչա եղել, հո տատի չեմ: Իսկ ես գտնում եմ, որ պետք է մաքրել քննադատության դիմակները, պոզիտիվ քննադատությունը ինչա նշանակում?
այո
ոչ
Ես պասԲայց իմ հավեսին ինչա եղել, հո տատի չեմ
Adriano, իսկ ինչու է քեզ թվում, որ քննադատելը միայն կոպիտ բառերով է լինում։ Էդ քո ասածը, նույն քննադատությունը չի՞, որ մարդուն կանչում ես առանձին սենյակ ու շշուկով ասում, որ ինքը սխալ է, ու եթե այսպես անի, շատ ճիշտ կլինի, ու դեռ մի բան էլ դա ասում ես խնդրելով։ Ես, օրինակ, դրանից ավելի կնյարդայնանամ, քան որ ինձ, առանց կողքի սենյակ տանելու, ասեն՝ գիտես, սխալ ես, էսպես ավելի ճիշտ ա։ Կարծում եմ դա էլ է հոգեբանական խնդիր, էդքան ծանր տանելը քննադատությունը։ Հիմա էս թեման կարդում էի, ու փորձում մտաբերել, թե ինձ ո՞վ է քննադատել, ե՞րբ, ինչի՞ համար։ Էդպես էլ ոչ մի դեպք չհիշեցի։ Բայց համ էլ հասկանում եմ, որ հնարավոր չի։ Պարզապես երբեք դրանից չեմ էդքան նեղվել ուրեմն, որ չեմ էլ հիշում։ Կամ էլ միգուցե բախտս է բերել, անտեղի քննադատողներ չեմ ունեցել, տեղինն էլ, որպես օբյեկտիվ մարդ, նորմալ եմ ընդունել ու հետք չի թողել։
When life gives you lemons, make lemonade
Դե յուրաքանչյուրս մեր կարծիքը ունենք այս հարցի վերաբերյալ: Սակայն ես օրինակ չեմ ընդունում երբ մարդուն սաղով դնում ու քննադատում են: Այո իհարկե ամեն քննադատություն ընդունելը նույնպես հիվանդագին երևույթ է: Իհարկե քննադատությունը այդքան խորը ընդունելը մարդուց է գալիս: Մենք այստեղ խոսում ենք քննադատողի տեսանկյունից, որը ևս հոգեբանական խնդիր է, իսկ մյուս կողմը չենք դիտարկել: Այ հետաքրքիր է օրինակ հոգեբանական տեսանկյունից որն է ավելի լուրջ քննադատություն չկարողանալ ընդունելը թե քննադատելը?Adriano, իսկ ինչու է քեզ թվում, որ քննադատելը միայն կոպիտ բառերով է լինում։ Էդ քո ասածը, նույն քննադատությունը չի՞, որ մարդուն կանչում ես առանձին սենյակ ու շշուկով ասում, որ ինքը սխալ է, ու եթե այսպես անի, շատ ճիշտ կլինի, ու դեռ մի բան էլ դա ասում ես խնդրելով։ Ես, օրինակ, դրանից ավելի կնյարդայնանամ, քան որ ինձ, առանց կողքի սենյակ տանելու
Մեղք ա, մեղք:
Ոչ մի վատ բան էլ չկա քննադատելու մեջ: Կառնեգին ա նույնիսկ ասել՝քննադատումը շատ ժամանակ դա թաքցված կոմպլիմենտն է: Եթե քննադատում են քեզ, նշանակում ա դու տվյալ մարդուն հետաքրքրել ես, ցավում ա քո մասին կամ թեկուզ նախանձից ելնելով է անում, դրանից էլ լավ բան; Իսկ եթե դիմացինդ խելացի քննադատ է, կարող ես օգտագործել իրեն
, որպեսզի տեսնես քեզ ուրիշի աչքերով, տեսնես թերություններդ, ուղղես սխալներդ: Լավ քննադատն էլ, վատն էլ ես իմ օգտին եմ օգտագործում:
Իսկ ինչ վերաբերում է զբաղմունք չունեցով մասսային, որոնց համար ուրիշի անձնականը սեփականից կարևոր է, նույնպես վատ չեմ վերաբերում, նույնիսկ ուրախ եմ որ //իմ վրա բերեմ օրինակը// իմ միջոցով իրենք իրենց օրն են անցկացնում: Ինձ ոչ մի օտար մարդ քննադատելով չի կարող նվաստացնել, կամ ցավ պատճառել:
Чеширский КотЭ
Հարցին կարճ կպատասխանեմ՝ նրանք պրոյեկտում են իրենց ցանկությունները. այդքան բան…
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
Դրանք այն մարդիկ են,որոնք չեն կարողանում լուծել իրենց անձնական հարցերը ու փորձում են խորհուրդներ տան ուրիշներին
Դուք կարող եք ասել,որ ես երազող եմ,բայց ես միայնակ չեմ" (c) Ջոն Լեննոն
Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
Իմ կարծիքով բոլորս էլ ծնողի կամ բարեկամի խորհրդի կարիք միշտ էլ ունենք և դրանից մեզ ոչ մի վատ բան չի լինի :Խորուրդ լսելը այլ բան է և ենթարկվելը մեկ այլ բան...
Պարզապես պետք է հարգելով դիմացինին լսել նրա կարծիքը իսկ հետո գործել սեփական ուղեղով:
"Les hommes perdent la santé pour accumuler de l'argent,ensuite ils perdent de l'argent pour retrouver la santé.Et a pensant au futur,ils oublient le présent de telle sorte qu'ils finissent par non vivre ni le présent ni le futur.Ils vivent comme si ils n'allaient jamais mourir.Et meurent comme si ils n'avaient jamaix vécu".
Dalai Lama
Adriano (09.04.2010), EgoBrain (09.04.2010), Magic-Mushroom (09.04.2010)
Ես նկատի չունեի ծնողը,ես միշտ էլ լսում եմ խորհուրդը,հետո վարվում ըստ ինձ
Դուք կարող եք ասել,որ ես երազող եմ,բայց ես միայնակ չեմ" (c) Ջոն Լեննոն
Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
Հասկանում եմ,սակայն խոսքս կոնկրետ ձեզ չէր ուղված, ես ընդհանուր թեմային էի պատասխանել:
"Les hommes perdent la santé pour accumuler de l'argent,ensuite ils perdent de l'argent pour retrouver la santé.Et a pensant au futur,ils oublient le présent de telle sorte qu'ils finissent par non vivre ni le présent ni le futur.Ils vivent comme si ils n'allaient jamais mourir.Et meurent comme si ils n'avaient jamaix vécu".
Dalai Lama
Խնդիրը կայանում է նրանում, որ հոգեբանի դերակատարությունը Հայաստանում շատ չնչին է և դրա միակ պատճառը կայանում է նրանում, որ ՀՀ-ն իր տարածքով բավական փոքր է և բնակչությունն էլ` քիչ, ուստի բոլորը բոլորին ճանաչում են ... և հոգեբանի դերակատարությունը քչանումա, այդ իսկ պատճառով շատ դեպքերում հոգեբանի կարգավիճակում են հայտնվում ոչ թե մասնագետ-փորձագետները, այլ ձեռքի տակ ընկած ընկերը, ովքեր շատ պարագաներում թեև քիչ փորձ և պրակտիկա ունեն, բայց վերցնելով <համաշխարհային պրակտիկայից> փորձում են խորհուրդներ տալ և իրենցը պնդել .. իսկ այդ ամենը գալիս է սեփական աշխարհայացքի զարգացվածության աստիճանից:
Եթե նույնիսկ հետագայում պարզվում է և ընդհանրապես ակներև է, որ սույն անձինք, ովքեր խորհուրդ են տվել - կամ քննադատել են այդքան խիզախություն չեն ունենում ընդունելու սեփական սխալ լինելը, այդ իսկ պատճառով պնդաճակատ կերպով գնում են առաջ:
իՆչևէ, սա իմ կարծիքն էր .. բայց հարցը հետևյալումա.. ինձ ամենից հետաքրքրող ու զարմացող մի փաստը ...
Եթե ընդհանուր կերպով վերցնենք ՀՀ-նը համաձայն Սահմանադրության ազատ երկիր է և չի ընդունում որևեիցե խտրականություն, եթե իհարկե, հաշվի չառնենք հասարակարգը և հասարակության տեսակետը որոշ հանգամանքների վրա:
Մասնավորապես սույնը վերաբերում է հայ աղջիկներին, ովքեր Հայաստանում պահպանում են բոլոր իրենց ավանդույթները և մնացած կաղապարված չգիտեմ ինչերը. .. բայց հենց լքում են ՀՀ տարածքները 180 աստիճան ձևափոխվում են .. ու ձևափոխվում են ամբողջությամբ.. հաշվի չեն առնում այնպիսի բաներ, որոնք երբևիցե չէին անի ՀՀ տարածքներում .. բայց երբ վերադառնում են .. նույն պատկերն ենք տեսնում ..
որ անկեղծ ասեմ .. երբ մարդիկ դուրս են գնում, ավելի անկոմպլեքս են դառնում .. ավելի ազատ ու հանգիստ են տարբեր երևույթներին նայում .. իսկ Հայաստանում .. պհա.. էտ արդեն թեմայիա վերածվում ... և քննադատությունը հենց դրա նախահիմքնա ինձ թվում .. որ շատ պարագաներում .. մարդիկ վախենում են քննդատություններից ... հասարակության կամ կաղապարված չգրված օրենքների խախտումներից:
եթե գրածս չի համապատասխանում ըստ թեմայի, կխնդրեի այն տեղադրել ըստ իր թեմայի .. շներհակալ եմ .. նախապես..
սենց էլի .. ջանսաղություն ...
Իմ կարծիքով քննադատել պետք է, բայց ոչ ամեն մարդու: Երկու դեպք է հնարավոր. կամ քննադատվողը հանգիստ լսում է քննադատությունը, ինչը հնարավորություն է տալիս նրան գնահատել սեփական արարքները, վերլուծելով հասկանալ ինչն է սխալ, իսկ ինչը ճիշտ և կատարելագործվել: Չէ որ մենք գրեթե միշտ աշխարհը ընկալում ենք խիստ սուբյեկտիվ, իսկ լրացուցիչ կարծիքը օգնում է մեզ ավելի օբյեկտիվ դառնալ, իսկ եթե վերլուծելով հանգում ենք այն մտքին, որ քննադատությունն անիմաստ էր ու անտեղի, ապա բնականաբար դա մեզ վրա ոչ մի հետք չի թողնի: Իսկ մարդկանց մյուս տիպը տանում է քննադատությաունը շատ ցավագին և առողջ դատողությունը փոխարինվում է հակազդումով, ընդդիմացումով: Բնական է, որ նման մարդուն պետք չէ քննադատել, ինչքան էլ համոզիչ լինեն փաստարկները, մեկ է դա ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնի:Դրա համար ուղղակի պետք է ճիշտ մարդու քննադատել:
Անձամբ ես դրանում ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում, քննադատությունը ուղղակի կարծիք է, որը կարող եմ ընդունել, կարող եմ չընդունել:
բա ինչ անենք?
ճիշտ մարդու? ովա ճիշտ մարդը, հեհե
համաձայն չեմ էս պարագայում... շատ պայմաններում քննդատությունը ստիպումա շրջապատին որոշակի պատկերացումներ կազմել մի մարդուց... և լսելով ասենք նրա ընդդիմությունը - արդեն ամբողջովին կարելի է պատկերացնել նրա ով և ինչ լինելը .. դա շատ պարագաներում նման է հասարական քաղաքական բանավեճի.. ուստի յուրաքանչյուր դեպքում էլ պատշաճ և տեղին քննադատությունը ես կասեի, որ նույնիսկ առողջարար է
սենց էլի .. ջանսաղություն ...
Ճիշտ կամ սխալ մարդիկ չկան, ճիշտ ասելով տվյալ դեպքում նկատի ունեմ նրան, ով ունակ է լսել և ճիշտ ընկալել դիմացինի քննադատությունը: Ես էլ եմ կարծում, որ այն շատ դեպքերում առողջարար է, բայց որոշ մարդիկ չեն դիմանում դրան: Նրանց համար հաճախ կորևոր էլ չէ, թե կոնկրետ ինչի համար են քննադատության արժանացել, նրանց մեջ միանգամից առաջանում է հակառակվելու, իրենը պնդելու ցանկություն և դրա դեմ ոչինչ չես կարող անել: Անիմաստ է ցավ պատճառել մարդուն, եթե գիտես, որ արդյուքի չես հասնի: Օրինակ` քույրս նկարչուհի է: Նա իր ամեն նոր նկարի մասին ինձանից կարծիք է հարցնում և ես զագացել եմ, որ ամեն անգամ քննադատություն լսելուց հետո, նրա մեջ մի բան կոտրվում է, նա մի քանի օր այլևս չի մոտենում իր ներկերին: Ինչու կոտրել մարդուն իզուր տեղը?բա ինչ անենք?
ճիշտ մարդու? ովա ճիշտ մարդը, հեհե
համաձայն չեմ էս պարագայում... շատ պայմաններում քննդատությունը ստիպումա շրջապատին որոշակի պատկերացումներ կազմել մի մարդուց... և լսելով ասենք նրա ընդդիմությունը - արդեն ամբողջովին կարելի է պատկերացնել նրա ով և ինչ լինելը .. դա շատ պարագաներում նման է հասարական քաղաքական բանավեճի.. ուստի յուրաքանչյուր դեպքում էլ պատշաճ և տեղին քննադատությունը ես կասեի, որ նույնիսկ առողջարար է
Վերջին խմբագրող՝ EgoBrain: 10.04.2010, 15:30:
Թեմայից մի քիչ շեղվում ենք: Խորհուրդ տալը դա բոլորովին էլ նման չի քննադատության: Ինչպես նաև քննադատություն չեմ համարում ծնողների կամ շատ հարազատ մարդկանց դժգոհությունը մեր այս կամ այն թերության նկատմամբ: Այս երկուսը կխնդրեի չշփոթել քննադատության հետ: Իսկ իրական քննադատություն չեմ ընդունում, համարում եմ սխալ բոլոր դեպքերի համար: Նորմալ մարդը, միշտ և շարունակ անալիզի է ենթարկում իր գործունեությունը ( ուզի թե ոչ, ), և ինքն էլ շատ լավ տեսնում ու հասկանում է իր կատարած սխալը:
Բայց արի ու տես, որ միշտ չէ, որ նա կարողանում է տեսնելով իր սխալը, ուղղել այն: Այդ դեպքում որքան էլ մենք քննադատենք, կամ խորհուրդ տանք արդյո՞ք միևնույնը չէ:
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
ոչ ոք էլ իրավունք չունի ձեզ իր կամքը թելադրել, և դուք նույնպես, իսկ մտերիմների և բարեկամերի խորհուրդները պետք է լսել և հաշվի առնելով խորհուրդները, շարժվել ձեր խելքով…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ