Սելավի, համաձայն եմ քո հետ։ Բայց…
Ասում են՝ կրոնը մայր է, որ փափուկ բարձ է դնում, գիշերը վախից վեր թռած երեխայի գլխի տակ, և ասում, որ ամեն ինչ լավ է, վախենալու կարիք չկա։ Բայց երբ երեխան մեծանում է, նա պետք է մի օր գիտակցի, որ իր մոր ասածը ուղղակի խոսքեր էին ասված իրեն հանգստացնելու համար։ Իսկ մեն՞ք։ Մարդկությունը այդ խոսքերով առաջնորդվում է, դրանք ընդունում որպես դոգմաներ և միակողմանի և բուն իմաստով մեկնաբանում մինչ այժմ։
Ավել լկավ չէ՞ր լինի, եթե այդ խաբեությունը փոքր ժամանակ էլ չլիներ, և մշակվեին գոյատևման և ինքնապահպանման ավելի կատարյալ միջոցներ։
Էջանիշներ