Ինչու՞ են մարդիկ հավատում աստծո գոյությանը

[Հայկօ]

Անիմաստ խոսակցություն է, շատ կներեք: Տեղ-տեղ՝ կույր, տեղ-տեղ՝ խուլ, տեղ-տեղ էլ՝ դեմագոգ քննարկում է գնում: Քրիստոնեությունը ինձ համար հետևյալն է (արդեն ասել եմ). 1. Սիրեք իրար, 2. Դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանայիր, որ քեզ հետ վարվեին: Վե՛րջ. մնացած տապան-մապան, մորենի-մուրենիները օդ են, լայն մասսաների համար նախատեսված փայլուն թուղթ: Սատանայի (սատանիզմի) էությունը Rhayader-ը ներկայացրեց այնպես, ինչպես ինքն էր ցանկանում. շատ լավ: Նույն տեսակի խոսակցություններ են՝ երկուստեք:

Ես դիմացինիս սիրելու ու նրա հետ լավ վարվելու համար Աստծու կարիքը չունեմ: Ես ինքնակատարելագործմամբ զբաղվելու ու ինձ ազատ զգալու համար Սատանայի կարիքը չունեմ: Ոչ մի առաջնորդի, ուսմունքի, դավանանքի անհրաժեշտությունը չեմ տեսնում ինձ համար. ի՞նչ տարբերություն՝ Սուրբ Գիրքն է ինձ ասում՝ սիրիր դիմացինիդ, թե ես ինքս եմ ինձ դա ասում. միտքը, էությունը մնում է նույնը: Ես ինձ երբեք չեմ դնի որոշակի սահմանների մեջ, եթե անգամ այդ սահմանն ընդամենը «Սատանա» կամ «Աստված» բառն է, միայն բառն ու ուրիշ ոչինչ: Բոլոր մարդիկ պիտի ազատ լինեն, քանի դեռ այդ ազատությունը չի սկսել խանգարել դիմացինի ազատությանը. ըստ այդմ՝ ես հարգում եմ թե՛ առաջին և թե՛ երկրորդ տեսակետը ներկայացնողներին, բայց չեմ ընդունում դրանցից ոչ մեկն էլ: Երկուսն էլ մի լուրջ թերություն ունեն. մարդու և իր գիտակցության միջև ինչ-որ երրորդ ուժ է խցկված: Այնինչ մարդը ինքնաբավ էակ է:

[Leo Negri]

Տարօրինակ ոչինչ չկա միայն կան խոսքեր և էլի խոսքեր էտ խոսքերից երևի թե ես էլ կարող եմ շարադրել այնպես շարադրել որ երևի մարմնովդ սարսուռ անցնի:

Բառեր, բառեր, բառեր...
Իհարկե մարմնովս սարսուռ կանցնի: Հենց սկսես շարադրել, պահի տակ տեղնուտեղը կսկսի անցնել: Իրականում արդեն անցնումա, սառը քրտինքն էլ խփելա ճակատիս: Հեսա բժիշկները գալու են հոսպիտալացնեն, նենց ուժեղ սարսուռա ու քրտինք: Ուրիշ?

Մեկ անգամ ևս ապացուցեցիր որ ասածներիս իմաստը բնավ չես կարողանում ընկալել և կասկածում եմ որ ընդհանրապես գոնե կռահել ես այսքան ինչ եմ գրել:

Խոստովանում եմ - քո վեհ ու հզոր ինտելետկտի ժայթկումները իրոք երբեմն դժվարա հասկանալ ինձ, համեստ մահկանացուիս:

Որ նենց շատ օֆթոփ չլինի: Ահա մի մարդ, ում քրիստոնյա լինելը ու աստծուն հավատալը ակամա հարգում եմ, ի տարբերություն բոլոր անհավատների ծնկաչոքման ու կոտորման մասին երազող իրենց քրիստոնյա համարող դեռահասությունից տենց էլ դուրս չեկած մարդկանց իբր թե քրիստոնյա լինելն ա աստծուն հավատալն: Այ էս մարդը իրոք սեր ու լույսա փորձել տարածի, ու աշխարհը անհամեմատ ավելի բարի ու լավ տեղա սարքել: Ու եթե բոլոր քրիստոնյաները իրանից գոնե մի քիչ օրինակ վերցնեին, աշխարհը և ավելի բարի ու լավ տեղ կլիներ:
Բարեբախտաբար Թերեզաի նման մարդիկ կան, ու սուսուփուս իրանց գործն են անում, առանց որևէ պարգևատրում պահանջելու:

[Leo Negri]

Աստվածահավատ մարդիկ շատ, շատ տարբեր են լինում: Ոմանք հավատում են, որովհետեվ հավատը իրենց ուժա տալիս բարի գործեր անելու /տես նախորդ պոստը/, իսկ ոմանք...հավատում են արդյոք? Ու եթե հավատում են, ինչ նպատակներ հետապնդելով?

http://www.bbc.co.uk/russian/interna...titution.shtml

[Whyspher Whisper]

Սատանան ես եմ ու ցանկացած մարդ, ով չի խոնարհվում: Սատանայի առաջնային նպատակը «ձախ ձեռքի» ուղով շարժվելն ա: Էդ նպատակի համար ինքն օգտվում ա ինքնակատարելագործման, ինքնակրթության, ինքնաազատագրման, մարմնի պահանջները վայելքներով բավարարելու և այլ մեթոդներից: Բավարարվա՞ծ ես պատասխանովս:

"Ձախ ձեռքի" ուղով շարժվելը նշանակում է, բացի ընդունվածին ու թելադրվողին հակառակ շարժվելուց, շարժվել ինտուիցիային, զգացումներին համապատասխան, ի տարբերություն մտքի, տրամաբանության, հստակ ձևակերպված օրենքների: Բայց արդյոք էդ դեպքում ավելի հավանական է ինքնակատարելագործումը, ինքնակրթությունն ու ինքնազարգացումը: Ինձ թվում է, դա կարող է բերել ինքնաբացահայտման, ամեն պահին ինքդ քեզ ավելի լավ հասկանալուն և, այո, ցանկությունների բավարարմանը, բայց ոչ վերը նշված երեք գործընթացներին, որոնց համար ավելի շուտ կամք, նպատակաուղղվածություն, իմաստի գիտակցում է անհրաժեշտ:

Ծնողներիս սիրում ու հարգում եմ - սեփական անձից վեր: Իրանք առաջինը ինձ ոտքի կկանգնացնեն, եթե իմ մտքով անցնի իրանց առջև խոնարհվել: Ես ծնողներիս դեմը կանգնում եմ ուղիղ մեջքով ու իրանց աչքերին եմ նայում, որովհետև կարիք չունեմ հայացքս առ հատակ փախցնել: Մի խառնի սերն ու հարգանքը /նամանավանդ սերը/ խոնարհվելու հետ:

Սիրելը, իսկապես կարևոր է, եթե հիշում եք, քրիստոնեությունը նաև "սիրո կրոն" են անվանում:

Մահը քեզա վախից ծնկաչոք տեսնելու: Ես իրան դիմավորելու եմ ժպտալով ու իրա աչքերի մեջ նայելով: Մարդու ամենակարևոր պարը սեփական մահվան հետա - ինչ մարդա, տենց էլ պարումա: Մահն պետքա դիմավորել այնպես, ինչպես դիմավորում ես սիրուհու:

Իսկ դա նշանակում է, որ մահը քեզ չի՞ հաղթի:

[Leo Negri]

Ուրիշ ո՞նց ես, հիմա վիճակդ գոնե լավա՞:

Մինչև հիմա սարսռում եմ, նենց թունդ սարսռացնող ես: Ինտերնետում ահագին շատ են թունդ սարսռացնողները, չես գտնում?

Առանց խոստովանության էլ իմ համար պարզ էր, որ դժվարությամբ ես ընկալում հայերենով շարադրված նախադասություններս:

Նամանավանդ երբ դրանք շարադրվում են քո նման տարրական տրամաբանության մեջ գլուխ հանող տղուց: Մենք ով ենք, որ հասկանանք քեզ, ով իմաստուն: Համել հասկանալու ժամանակ չկա, զբաղված եմ սարսռելով:

Իսկ դու իրանից օրինակ վերձնու՞մ ես:

Իսկ ես քրիստոնյա չեմ:

[Gayl]

Իսկ ես քրիստոնյա չեմ:

Բա ինչ դու՞ էլ Սատանա:
Մնացածն էլ նամակով կասեմ:

[Leo Negri]

շարժվել ինտուիցիային, զգացումներին համապատասխան, ի տարբերություն մտքի, տրամաբանության, հստակ ձևակերպված օրենքների:

Ինձ չէր ուղղված, բայց դե: Նույնիսկ հնդկական վամամարգայում, որը անշուշտ ամենակրքոտն է, չեն հրաժարվում մտքից ու տրամաբանությունից: Այն փաստը, որ օգտագործվում են ավելիրադիկալ, արագ ու վտանգավոր կայացման միջոցներ, դեռ չի նշանակում, որ վիրյան մոռացելա, թե ինչա միտքն ու տրամաբանությունը: Իսկ թե հնդկաստանից հեռու, ասենք ձախ ձեռքի դաոսիզմում, կամ ճապոնական շուգենդո-ում, թե միտքն և թե տրամաբանությունն ու արթուն վիճակը շատ ավելի կարևոր են համարվում, քան որևէ աջակողմյան ուղղության մեջ:

Բայց արդյոք էդ դեպքում ավելի հավանական է ինքնակատարելագործումը, ինքնակրթությունն ու ինքնազարգացումը:

Այո: Ավելին, նման դեպքում ինքնախաբեությունից, կամ ասենք խելոք բաներից խոսալուց ու ոչ մի իրական աշխատանք չանելուց խուսափելը ավելի հեշտա:

բերել ինքնաբացահայտման, ամեն պահին ինքդ քեզ ավելի լավ հասկանալուն

Այո, այդպես էլ կա: Բայց եթե չկա ինքնաբացահայտում ու ինքնաճանաչում, որևէ ռեալ կատարելագործման մասին կարելիա մենակ խոսալ:

և, այո, ցանկությունների բավարարմանը,

Why not? Շատ ավելի առողջա, քան ասելն, որ ցանկություններ չունես, իսկ իրականում ճնշված ցանկություններից ինքդ քեզ պատառ պատառ անես:

որոնց համար ավելի շուտ կամք, նպատակաուղղվածություն, իմաստի գիտակցում է անհրաժեշտ:

Դու հենց նոր այն հատկություններն թվարկեցիր, որոնք տանտրիկին պետք է տարբերեն սովորական մարդուց - մինչև ինքը կսկսի անել բաներ, որոնց համար վամամարգան վատ համբավ է ստացել: Ավելի ստույգ տես Յուլիուս Էվոլա, La Yoga Della Potenza, պաշուների ու վիրյաների տարբերության մասին:

Սիրելը, իսկապես կարևոր է, եթե հիշում եք, քրիստոնեությունը նաև "սիրո կրոն" են անվանում:

Ծառը պետք է ճանաչել պտուղներով, ոչ թե անունով:
Իսկ Բրունոյի խարույկի հոտը դեռ չափից ուժեղա: Ինչպես նաև այրված գրքերի հոտը:

Իսկ դա նշանակում է, որ մահը քեզ չի՞ հաղթի:

Իսկ դու հաճախ ես պայքարում նրա հետ, ում սիրում ես?
Իհարկե, մի չքնաղ օր մարմինս ինչ ինչ պատճառներով էլ չի շարժվի ու կսկսի փտել: Արդյոք դա կնշանակի, որ մահն ինձ հաղթելա?

[Leo Negri]

Բա ինչ դու՞ էլ Սատանա:

Քեզ դա տարօրինակ կթվա, բայց աշխարհը չի բաժանվում սևի ու սպիտակի: Կան բազում կրոններ ու հավատալիքներ, բազմազան փիլիսոփայական ուսմունքներ: Հավատալ կարելիա յուրաքանչյուրին, ուսումնասիրել կարելիա յուրաքանչյուրը - ու ոչ բոլորում տեղ կա քրիստոնեական աստծուն կան սատանաին:

Մնացածն էլ նամակով կասեմ:

Քո նամակն էլա ինձ անչափ սարսռացնում: Դեմ չես լինի եթե թողեմ անպատասխան? Դեռահասների հորմոնալ պոռթկումներով լի նամակներին ես սովորություն չունեմ պատասխանելու:

[Gayl]

Քեզ դա տարօրինակ կթվա, բայց աշխարհը չի բաժանվում սևի ու սպիտակի: Կան բազում կրոններ ու հավատալիքներ, բազմազան փիլիսոփայական ուսմունքներ:

Չէ սխալվեցիր, նկարիցդ պարզ երևում ա որ Սատանիզմի հետ ընդհանրապես կապ չունես:
Ոնց հասկացա Աթեիստ չես ու կզարմանամ եթե ասես որ անգամ քո կրոնի ու քո Աստծո առաջ չես խոնհարվում, մեկ էլ էտ ինչ կրոնա որ քեզ ստիպումա չծոնհարվես:

Քո նամակն էլա ինձ անչափ սարսռացնում: Դեմ չես լինի եթե թողեմ անպատասխան?

Իհարկե դեմ չեմ, քո որոշելիքն ա:

[Leo Negri]

Չէ սխալվեցիր, նկարիցդ պարզ երևում ա որ Սատանիզմի հետ ընդհանրապես կապ չունես:

Ինքը շատ հետաքրքիր նկարա:

Ոնց հասկացա Աթեիստ չես

Չէ - աթեիզմը ձանձրալիա:

եթե ասես որ անգամ քո կրոնի ու քո Աստծո առաջ չես խոնհարվում

Ես կրոն չունեմ: Ինձ հետաքրքրող փիլիսոփայական ուսմունքները ոչ միայն չեն պահանջում խոնարհություն, այլ ուղղակի դեմ են խոնարհմանը:

մեկ էլ էտ ինչ կրոնա որ քեզ ստիպումա չծոնհարվես:

Ծոնհարվելը ինչա?

Իհարկե դեմ չեմ, քո որոշելիքն ա:

Շնորհակալություն հասկացող գտնվելու համար:

[Gayl]

Չէ - աթեիզմը ձանձրալիա:



Ես կրոն չունեմ:

Հըմ, անչափ հետաքրքիր ա չէի սպասում:

Ծոնհարվելը ինչա?

Արդեն կարևոր չի

[Leo Negri]

Արդեն կարևոր չի

Եթե պահի տակ ուղղակի սխալ գրած խոնարհվել բառնա, ապա ուրախ կլինեմ բերել օրինակ: "Ոսկե ծաղկի գաղտնիքը", որը չինական ներքին ալքիմիայի մասին գիրքա, ու որը ես տվյալ պահին ուսումնասիրում եմ, հերիք չի խոնարհվելու մասին բան չի գրում, նույնիսկ չի հիշատակում որևէ աստվածների: Աստվածների գոյությունը ընդունվումա, բայց իրանց գոյությունը չի համարվում կարևոր գրքում նկարագրվող նպատակներին հասնելու համար:

[Gayl]

Եթե պահի տակ ուղղակի սխալ գրած խոնարհվել բառնա, ապա ուրախ կլինեմ բերել օրինակ: "Ոսկե ծաղկի գաղտնիքը", որը չինական ներքին ալքիմիայի մասին գիրքա, ու որը ես տվյալ պահին ուսումնասիրում եմ, հերիք չի խոնարհվելու մասին բան չի գրում, նույնիսկ չի հիշատակում որևէ աստվածների: Աստվածների գոյությունը ընդունվումա, բայց իրանց գոյությունը չի համարվում կարևոր գրքում նկարագրվող նպատակներին հասնելու համար:

Եվ որո՞նք են այդ նպատակները:

[Leo Negri]

Ինչպես և բոլոր այլ ալքիմիկ ուսմունքներում, լինի դա արևելյան թե արևմտյան - անմահության/պայծառացման հասնելը: Այս 12-րդ դարում բուդդիզմի ու դաոսիզմի համատեղ ազդեցության ներքո գրած գրքի մեթոդիկայի ունիկալությունը իրա պարզության, համեմատաբար մատչելիության ու արագ զգացվող արդյունքների մեջա, ինչը և տարբերումա իրան նույն թեմայով գրված ուրիշ չինական գրքերից, որոնք որպես կանոն անհամեմատ բարդ են ու խճճված:

[Rhayader]

Whyspher Whisper աջ ու ձախ ձեռքերի ճանապարհնարի տարբերությունը դրանում չի կայանում: Չնայած բացատրելն այնքան էլ հեշտ չի, բայց կփորձեմ դա առավել պարզ անել:
Աջ ձեռքի ուղու դեպքում մարդը փորձում է գտնել «բացարձակն» ու ձուլվել նրա հետ: Ձախ ձեռքի ուղու դեպքում մարդը փորձում է ստեղծել սեփական «բացարձակը»: Մեթոդների ընտրության հարցում, ձախ ձեռքի ուղով շարժվողի համար արթուն միտքը շատ ավելի մեծ նշանակություն ունի (աջ ձեռքով շարժվողի համար հաճախ, թեև ոչ բոլոր աջակողմյան ուղղություններում, բավական է կույր հավատը), իսկ ինտուիտիվ ու զգայական կողմը պարուրում է «իսկական էությունը» (կամ, թելեմայի տերմիններով, «իսկական Կամքը»), որն անհրաժեշտ է գտնել ու հենց նրա վրա հիմնել այդ «բացարձակը»:

The Left Hand Path (LHP), The Right Hand Path
The terms Left Hand Path2 and Right Hand Path refer to two different ways of relating to and approaching the numinous. According to Dragon Rouge, the left side stands for “chaos, darkness and freedom” and the right side stands for “order, light and restriction” (Dragon Rouge 1996/3: 3). The biggest difference between the paths is to be found in the view they represent of purity and morality. Left Hand Path Tantra views everything as manifestations of the divine, and thus even that which is traditionally viewed as impure and demonic is holy (see Feuerstein 1998: 224-229). Therefore things such as sex can be used in order to attain enlightenment. On the morality issue ramblers on the Left Hand Path usually discard a once-and-for-all outlined and valid-on-all-occasions ethical code for an individual situational morality. The terms originate from India and are mainly used in a Tantric context (see Harvey 1997: 97). Satanism is said to be the Left Hand Path of the west (Paranormal.se 2004b). In the west the Left Hand Path is usually used for the occultists whose goal is self-deification with a maintained individuality, whereas the Right Hand Path is used for the occultists striving for a union with the divine with a resulting resolution of the magician’s individuality. The terms are generally abbreviated LHP and RHP.
(IF mgt 2001/50; Dragon Rouge 2004c).
Kennet Granholm - Embracing the Dark, The Magic Order of Dragon Rouge – Its Practice in Dark Magic and Meaning Making