ներողություն եմ խնդրում սաստիկ ուշացնելու համար: Ժամանակ չէի գտնում զբաղվելու, վերջապես գտա կարճ ժամանակ ու արագ-արագ գրեցի:
* * *
- Օրիորդ, նստեք խնդրում եմ, - Գոհարն այս խոսքերը լսելով կարծես արթնացավ:
Արդեն մի ժամ է, ինչ նա միջանցքի մի ծայրից մյուս ծայրն էր քայլում ու սպասում, թե իրեն երբ են կանչելու:
- Ես... ես երկու երեխաների մայր եմ, - ինքն էլ չհասկացավ թե ինչու ասաց, երևի ուզում էր ցույց տար, որ վաղուց օրիորդ չի, տիկին է, չնայած որ այդքան փոքրիկ-մոքրիկ է: Բայց երեխաների մասին հիշելիս աչքերը նորից արցունքով լցվեցին:
- Տիկին, նստեք խնդրում եմ, մի անհանգստացեք, երեխաների հետ ամեն ինչ նորմալ կլինի: Պետք չէ այդքան անհանգստանալ:
- Երեխաներս.. նրանք.. ես եմ հիվանդ... - արցունքներն արդեն անարգել հոսում էին, - մահանում եմ... - ավելացրեց շշուկով:
Աթոռին նստած տղամարդը շփոթվեց:
Գոհարը նստեց և երեսն առավ ափերի մեջ:
- Տիկին Հայկազյան, բժիշկ Սաքունցը ձեզ է սպասում, - բուժքրոջ ձայնն էր:
Վեր կացավ ու վարարուն քայլերով սկսեց շարժվեց:
- Ամեն ինչ լավ է լինելու, - շշնջաց տղամարդը, իսկ Գոհարը չլսեց:
Բժիշկը Գոհարին դիմավորեց հենց դռան մոտ, բայց Գոհարը նկատեց, որ բժիշկն աչքերը փախցնում է, իրեն չի նայում: Հրավիրեց նստելու:
- Ձեր ամուսինը կարո՞ղ է գալ, - հարցրեց բժիշկը:
- Ինձ ասեք, բժիշկ, չեմ ուզում, որ դեռ իմանա:
Բժիշկը լռեց:
- Իսկ ծնողները, - հարցրեց քիչ անց:
- Իմ գերդաստանից մենակ ես եմ մնացել, բոլորը երկրաշարժից զոհվեցին, - Գոհարի աչքերը նորից լցվեցին: - Բժիշկ, երեխաներս ո՞րբ են մնալու:
- Դուք անբուժելի հիվանդ եք, Գոհար, բայց շուտ չեք մահանա: Ես կուզեի այդ մասին խոսել ձեր ամուսնու հետ...
- Ինձ ասեք, - պնդեց Գոհարը:
- Ձեր հիվանդությունը շատ ծանր ընթացք է ստանում, ցավոք այն ձեզ շատ է հյուծելու, բուժել չենք կարող: Դուք շուտով անկողնային կդառնաք: Հավանական է, որ երկար ապրեք, բայց անկողնուն գամված: Ձեզ պետք է խնամեն...
- Անկողնայի՞ն:
- Այո, - բժիշկն աչքերը նորից փախցրեց:
- Ու զավակներիս հիշողության մեջ միշտ այդպե՞ս եմ մնալու, անկողնուն գամված տկար մի կին: Ամուսինս էլ բացի երեխեքից պետք է նաև ի՞նձ պահի:
Բժիշկը չպատասխանեց:
* * *
«Ես չեմ կարող բեռ դառնալ նրանց համար», - այս միտքն էր պտտվում նրա գլխում, - «բայց Սարոն եթե իմանա, չի թողնի... ես... ես պիտի խաբեմ»:
* * *
Առավոտյան Սարոն զարթնեց նորածին աղջկա՝ Մարիի լացից ու զարմացավ, թե ինչու՞ Գոհարը չի հանգստացնում նրան: Շուռ եկավ. Գոհարը տեղում չէր: «Երևի զուգարան է գնացել», - մտածեց Սարոն ու վեր կացավ, փոխեց Մարիի բարուրը, օրորեց հանգստացրեց նրան, երբ աչքին ընկավ դարակին դրված նամակը: Բացեց.
«Սիրելի Սարո, դու հիշում ես, ես քեզ պատմել եմ իմ պատանի կյանքի սիրո՝ Ռուբենի մասին ու գիտես, թե որքան է վշտացել, որ նա էլ էր զոհվել երկրաշարժից: Ես քեզ նաև ասել էի, որ իմ զգացմունքներն իր նկատմամբ չեն սառել: Ռուբենը կենդանի է, նա փրկվել է, բուժվել է Ֆրանսիայում: Գտավ ինձ և առաջարկեց ամուսնանալ: Ես նրա հետ գնում եմ Ֆրանսիա: Ազնիվ չէր լինի, եթե երեխաներին հետս տանեի, նրանք նաև քոնն են ու ավելի շատ քոնն են, որովհետև պիտի քո գերդաստանը շարունակեն, չթողնեն կորել: Ներիր ինձ: Սիրում եմ ձեզ:»
Մեջբերել
Էջանիշներ