շարունակություն
Ու խաբկանք փայլուն,
Փառասիրություն,
Երեսպաշտություն…
Յուրաքանչյուրը վերը նշվածից
Կարող է հանել մարդուն իր հունից,
Ու այստեղ չկա ոչ թույլ ոչ ուժեղ,
Չարքին նույնն է թե մարդ, թե մժեխ:
Մարդուն այդքան էլ դժվար չէ խաբել,
Սրանով է պետք ,,ականջը օղել”,
Այ, թե լինեինք այնքան իմաստուն,
Որքան մարդն է ինքն իրեն կարծում…
Բայց մարդը, ինքը դրության գերի`,
Թե ,,տնկվում” է հողում ոչ բերի,
Արմատ է ձգում, բայց ջրվում թերի,
Շնչում է սակայն մուրը եթերի,
Կարող է կուլ տալ ինչ որ պատահի,
Ինչ չարքը նրան ,,կհյուրասիրի”,
Կամ , կամոք չարքի նրան կտրվի,
Անկախ թե խայծը ո՞նց կպատրաստվի:
Ինչ է լինելու՞ , չարքը լավ գիտի.
Շատ էլ չի անցնի կուլ տալու պահից,
Ու ասուպի պես սուրացող կյանքից
Կմնա միայն ծխե հետագիծ:
Մարդն այս ամենից ապահովված չէ,
Քիչ խոհեմ եղիր, պատճառը նա չէ,
Այստեղ դու նրան մի մեղադրիր,
Պատճառը այլ է, ինքդ մտածիր…
*******************
***********************
Նրանք չորսն էին…
Ու արդեն գիտենք, թե ի՞նչ են ուզում,
Եվ գիտենք նաև, թե ի՞նչ կա կյանքում,
Թե ճանապարհը ինչքա՞ն է դժգույն,
Թե այդ ճամփեքին ինչե՞ր են վխտում:
Դեռ չէին անցել կես ճանապարհը,
Երբ հեգնեց նրանց չարի աշխարհը,
Եվ մեկի բախտը սաստիկ չբերեց
,,Վերին ատյանով” հենց նա ընտրվեց…
Ելավ առաջին հանդիպած ծառը,
Լսվեց. ,,Հերկել ես դու ողջ անտառը”,
Կարդաց առաջին դեմն ընկած բառը,
Լսվեց. ,,Այդ դու ես քերթողահայրը”:
Խոնհարեց հազիվ դեմ-անդեմ բայը,
Ձայն տվին. ,,Դու ես արժանի հայը”,
Ուղեղից երկու ակոս քաղհանեց,
Բացականչեցին. ,,Մեզ լուսավորեց”:
Պատահական մի այլազգ սպանեց
Հարայ տվեցին. ,,Սև բաղը փրկեց”,
Ձեռքը բռնեցին ուրիշի ,,տաշտում”,
Լսվեց. ,,Մեծ գործի համար է անում”:
Ու քեֆ է անում արդեն այդ մեկը,
Ընկել է կյանքի մերկանուշ գիրկը,
Հագուրդ է ուզում անսահման կիրքը
Հոգին տվել է չարքերի ձեռքը:
Եվ մարդը դարձավ արարքի գերին,
Մոռացավ մաքուր, վեհն ու անթերին,
Մոռացավ արմատ, մոռացավ ավիշ
Դարձավ խամաճիկ չարքի ձեռքերին:
Հիմա, երբ ուզեն կուլ կտան նրան,
Այնտեղ մարդ չկա, ,,արարք” է միայն,
Որն էլ մարդուն խաբում, կուրացնում
Ու մարդուց միշտ էլ առաջ է ընկնում:
Երբ չհաճի նա էլ իր տերերին
Կտրաքեցնեն ,,փուչիկը” այդ սին,
Ու երբ փուչիկն այդ չքվի չքանա,
,,Մարդուց” իր տեղում ոչինչ չի մնա:
Դե իհարկե նա մեղքեր չգործեց,
,,Վերին պատվերով” ախար ընտրվեց…
Նա`, ում բորբոսը թավիշ էր թվում,
Ով երբեք ճամփին չէր տնքում, նվում,
Ով որ ուզում էր հասնել ,,փարոսին”,
Ով չէր կասկածում իր բռնած ճամփին:
Սխալ վերծանեց կետ ու նիշերը,
Հովերգ թվացին տխուր խազերը,
Կուլ տվեց խայծը, բռնկվեց կայծը,
Վառվեց, մոխրացավ ու չքվեց իսպառ…
**********************
*************************
Անդ գիշերն էր տարածվում անփույթ
Բազմոցին փռվող տան տիրոջ նման,
Իսկ ալար քամին փոշի էր շնչում
Մայթերը ավլող ծեր կնոջ նման:
Ներքևում չարքերն էին տռուզ հռհռում
Կուշտ կերած խմած վայրենու նման,
Ու տարտարոսն էր իրեն լվանում
Մկնիկը կերած մի կատվի նման:
Հեռվում զանգերն էին շփոթ կմկմում
Դասը չիմացող սաների նման,
Ու մի ոսկեփայլ թռչնակ էր հալվում
Խավարը տեսած աստղի նման:
**********************
****************************
Չորսն էին նրանք, մնացին երեքը,
Շատ էին տխուր ընկեր տղերքը,
Դաժան է մազե կամրջի օրենքը,
Ոչ ոք չգիտե. ,,Ո՞վ է հաջորդը”:
Կորուստը մեծ էր ու անդառնալի…
շարունակելի
Մեջբերել
Էջանիշներ