Այո-այո: Պետք է նշել, որ What Can I Do-ում ոճային առումով էլ ինչ-որ պիոներություն արված չի (երգը դրանից պակաս լավը չի դառնում, ես սիրում եմ): Կասկածողները թող լսեն Creedence Clearwater Revival: Ու հըլը հարց ա, թե ով ա ումից «գողացել» (չնայած, իմ կարծիքով, էդտեղ գողանալու ոչ մի հարց չկա): Հենց հիմա լսում եմ Սքորպիոնզի 76թ. Virgin Killer ալբոմը. տիպիկ սքորպական ոճ ու ռիթմեր (+ դրան Smokey-ի հետ համեմատած՝ գազան ծանրություն): Եթե հետագայում ինչ-որ բան էլ գողացել են, ուրեմն դա հավանաբար արել են հենց իրենցից:
Մեջբերել
: Առաջին սերերիցս են՝ "Stranger", "Living Next Door to Alice"... "Oh Carol"-ն էլ եմ սիրում, "For a Few Dollars More"... "What Can I Do"-ն չսիրեցի: Քրիս Նորմանի ու Սյուզի Քուատրոյի "Stumblin'in"-ը չգիտեմ՝ ինչքանով կարելի է Smokie համարել, բայց էն քիչ երգերից ա, որ հաճելի ու տաք զգացողություններ, հիշողություններ ա արթնացնում մեջս: Դե ես ընդհանրապես հին ու բարի բաներ շատ եմ սիրում՝ Baccara-ից սկսած մինչև Rainbow: Նույնիսկ տենց անհատական ոճ / ուղղություն եմ հնարել. «Հինուբարի»: Իրոք՝ երբ Music-ս քրքրում եմ, զգում եմ, որ հազարումի տարբեր բաներ եմ լսում, որ ո՛չ ոճով են իրար բռնում, ո՛չ էլ ինչ-որ ուրիշ բանով: Ընդհանուրը միայն մեկն ա՝ էդ բոլոր գործերը եկել են է՜ն հին ու բարի ժամանակներից, երբ խոտը ավելի կանաչ էր, լույսը՝ պայծառ, շոկոլադն էլ՝ ավելի քաղցր: Այ Smokie-ն ինձ համար ոչ թե անգլիական ռոք-խումբ ա, այլ «հինուբարու» վառ ներկայացուցիչ: Համեմատության համար՝ էդ դասում են նաև սենց խառը բաները. Chris de Burg, Maywood, Christie, Ottawan, Iggy Pop, Laid Back, UFO, Mary Hopkins, Billy Idol, Suzanne Vega, Mauro, Foreigner, Mr. Zivago, Rafaella Carra, Bruce Springsteen, Ricchi & Poveri, Simon & Garfunkel, The Police, Vaya con Dios, Ace of Base, Connells, Extreme, Crowded House, Jason Donovan, Marillion, Styx... Ու էլի հազար ու մի անուն 
: Խառն ա, չէ՞ 
Ռուֆուս-ի խոսքերից
Արա ո՛նց չեք ամաչում վաշե: Ինչքան էլ Սկորպիոնզ չսիրես, էդպես վիրավորել չի կարելի: Smokie-ն ինչքան էլ ետնամասը մեջտեղից ճղեր, նույնիսկ Midnight Cafe-ի վախտերով չէր կարա էս ծանրության երգ գրեր.
Էջանիշներ