Իմ ուզածն ի՞նչ է.
Պարզապես, որ մեզ անմիտ չկոչեն,
Պարզապես, որ մենք անհետ չկորչենք…
Ամենքի շուրթին մի խոսք է այսօր,
Թե մենք անհաշտ ենք
Ու անմիաբան…
Եվ ինչի՞ համար.
Որ մենք ամենքս ու ամեն հարցում
Ունենք մեզ հատուկ սեփական կարծիք…
Երբ գլուխներդ կդնեք բարձին`
Մի պահ մտածեք,
Արդյո՞ք, ինքներս թշնամին չենք մեր`
Թե՛ մեր կարծիքին կառչելու համար,
Թե՛ այն համոզման,
Իբրև ուրիշն է ի վերուստ սխալ,
Մեր թերությունը
(Իսկ եթե իրավ միաբան չենք մենք)
Ի լուր աշխարհի հայտարարելու…
Արժե այս կետով մենք մեզ ուրանանք,
Որ պատմությանն էլ ուրացող չտանք…
Որ ինքներս մեզ արքա չթվանք
Եվ որ այսուհետ էլ աչք չտնկենք
Թեև ցանկալի,
Բայց… միակ թախտին:
Եկեք ազգովի նվիրվենք ազգին`
Ապավինելով ոչ մեր կարծիքին,
Այլ ամուր բազկին
Եվ գնանք միակ մի ճանապարհով,
Թող` տարակարծիք,
Սակայն` միասին,
Ոչ թե միաձայն,
Այլ լոկ` միաբան…
Այն համոզմունքով,
Որ լավ է զոհել կարծիքները բյուր,
Քան ազգը` բյուրեղ,
Որ լավ է լինել ազգով միաձույլ,
Քան ազգով` ձուլվել,
Եվ դրանով մենք դառնալու ենք ավելի զորեղ…
Ու թող, որ արքան ուրիշը լինի`
Շահողը մենք ենք:
Ինձ ճիշտ հասկացեք.
Ես ինքս էլ դեմ չեմ և արքա լինել,
Բայց արի ու տես`
Նախանձում եմ և զինվորի փառքին:
Իսկ մենք լծված ենք միևնույն կառքին.
Էլ չմտածենք,
Թե կառապանը ով է լինելու,
Այլ` թող ամեն ոք ինքն իրեն հանի…
Ես համոզված եմ,
Որ ճիշտ ընտրություն անելու համար
Մեզ խանգարում է սեփական “Ես”-ը`
Մեր ընդդիմախոս. փառասեր կեսը…
Չլսե՛ք նրան…
Որ դարեր հետո,
Երբ ուրիշ ազգեր լինեն-չլինեն`
Մեր մայրերն էլ երկնեն հայերեն,
Մեր մտքերն էլի մեկնեն հայերեն,
Մեր լեռներն էլի հայերեն հառնեն,
Որ մեր մեռնելն էլ հայերեն լինի:
Պարզապես, որ մենք անհետ չկորչենք,
Պարզապես, որ մեզ անմիտ չկոչեն:
25-26.26-11-1989թ.
06.08.1990թ.
Սպարտակ Բակունց
Էջանիշներ