Գնացած-մնացածը
Ծածանվում է...
Իմ կյանքի անցած գնացածն է ծածանվում,
Մի լաթի վրա, որն իրեն դրոշ է կարծում...
Գորշ, անփայլ, ճմրթված ու կեղտոտ…
Ու էդ գորշ լաթի կարկատաններից՝
Կարմիր, կապույտ... գունավոր,
Ինձ են նայում ափսոսանքի չռված աչքերը:
(աստված իմ, չեմ ուզում մեղք գործել)
Պահանջը նույնն է... չտեսնել գույնը:
Պոկել կարկատանը,
Գլխատել թե օրը, թե հերոսներին... ու վերջ…
Բայց... բայց ես ընդամենը
Մի անլվա փալաս ունեմ,
Որն առայժմ ծածանվում է,
Ու մի երկու կարկատան ,
Որ անկախ գույներից արտասվում են...
Աստված իմ, թող ինձ իմ մեղքերը...
---------- Ավելացվել է՝ 21:19 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 20:59 ----------
Պատից այն կողմ
Անուշ էր օրը և լույսն էր բարի,
Արևով լուծված երկինքն էր փայլում,
Կանաչ էր այստեղ ողջ կլոր տարի
Ու փոքրիկ դեղձանն այս էր գովերգում:
Ծաղիկը այստեղ շողում էր անվերջ,
Աչքերդ կարծես խուտուտ էր անում,
Իսկ թիթեռնիկը պոկված շողի պես
Ճառագայթներ էր եթերում մանում:
Գույնը եթերի փեշերն էր լիզում
Մոր կուրծքը փնտրող շնիկի նման,
Ու հետո հանկարծ գգվելով նրան
Վառում էր մի նոր չքնաղ տեսարան:
Եվ դրախտային անուշ մեղեդին
Ելևեջելով գալիս էր կամաց,
Փարելով հրաշք տեսարանը այդ՝
Դարձնում էր մաքուր ու եդեմացած...
...Սա տեսարանն էր դռներից այն կողմ...
Եվ հոգիս մի պահ լողաց երկնքում,
Բայց մեծ դարպասը փակվեց երեսիս
Ու ես մնացի կրակի գրկում…
Չէ, ինձ համար չի դրախտ ու եդեմ,
Ես այնտեղ հանգիստ ապրել չեմ կարող,
Քանի կան վառվող հոգիներ անմեղ
Ես պիտի լինեմ նրանց սփոփող:
Ու հոգիս հիմա հիվանդ, տանջահար,
Դժոխքի սև-սուր պատերն է քերում,
Եվ արյունոտված ձայնում է նրանց
Ով պատից այն կողմ պատիժ է կրում...
Մեջբերել
Էջանիշներ