User Tag List

Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 108 հատից

Թեմա: Ես ժամանակի մեջ

Համակցված դիտում

Նախորդ գրառումը Նախորդ գրառումը   Հաջորդ գրառումը Հաջորդ գրառումը
  1. #1
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    ,,Շանս" թե բախտ

    Գուցե ճիշտ ե այն շատերը,
    Որ պնդում են,
    Թե կյանքում ,,շանս" չեն ունեցել,
    Բայց հակված եմ մտածելու,
    Որ ,,շանս" կյնքում
    Բոլորին է բաժին հասել…
    Ինձ օրինակ,
    Ինչու ,,շանսեր" քի՞չ են եղել.
    Կրթություն կար, հարգանքն հետը,
    Ու ընկեր էր ,,թաղապետը"...

    Չէ, չէ ի՞նչ ,,շանս",
    Մարդը պիտի բախտ ունենա:
    ,,Շանսեր" կյնքում շատ են եղել,
    Գլխավորում
    Ախար բախտս հեչ չի բերել:
    Հենց իմ ներսում
    Ինչ որ մեկը ինձնից դժգոհ,
    Հակառակ է ասես ծնվել:
    Անհնազանդ, անբարիշտ է,
    Գուցե նաև անպարկեշտ է...
    Ամենից շատ նա անհաշտ է,
    Մարդու, կյանքի և հենց ինձ հետ.
    ,,Մարդկանց" թողած՝
    Խոնարհվում է ,,երկնի" կամքին,
    ,,Կյանքը" թողած
    Հետևում է թաղման կարգին:
    Աչք է գցում աղջիկների
    Քնքուշ լանջին, նրանց քայլքին,
    Ու խենթի պես առաջ գնում
    Թե փորձանքին, թե հմայքին...

    Իրար հետ հեչ հաշտ չենք ապրում,
    Մեկ կռվում ենք մեկ բարիշում...

    Թե թող աներ էդ ախմախը,
    Որ գլուխս ,,կախ գցեյի",
    Ուրիշների նման ես էլ,
    Ասենք, շատ բան չտեսնեյի,
    Չլսեյի, հանդուրժեյի,
    ,,Անտեր" լեզուս
    Բերանիս մեջ խոր թաղեյի,
    ,,Նոթերիս" տեղ՝ դեմքիս վրա
    Հիմար ժպիտ նկարեյի,
    Տափակ խոսքի համար պահված
    Քահ-քահ ծիծաղ ունենայի,
    Այսօր գուցե ես էլ արդեն
    Նրանց նման
    ,,Ինչ որ բանի տեր կլնեյի",
    ,,Տուն կլնեյի", ,,տեղ կլնեյի",
    Նաև հարգանք կունենայի...

    Բայց արի տես, որ այս մեկին
    Այդպիսի կյանք հարկավոր չի,
    Ինքն հավան չի:

    Ինքն հավան չի
    Ինձ էլ գցել իր ետևից
    Քարշ է տալիս:
    Ու հաճախ էլ բողոքում է,
    Որ ես իրեն հեչ հարմար չեմ,
    Որ ես խղճուկ մի անբան եմ...

    Չէ, չէ ինչ ,,շանս",
    Մարդը պիտի բախտ ունենա,
    Որ իր ներսում
    Այսպես մեկը հեչ չունենա...

    18.04.09

    Գլխիս ,,ներսինը"
    երանեկ հոգով աղքատներին...
    գիրքը տվիր բաղձանք առար,
    ուսման տեղը տանջանք առար...

    Գլուխս նորից
    Իմ լայն թաթերի կարիքն է զգում,
    Ցավի դեմ մենակ
    Պայքարել արդեն ուժը չի բավում:
    ...Ցավն է եռում
    Ու պայթյունով է հիմա սպառնում...
    Թաթերով նորից գլուխս բռնել,
    Ցավից կծկվել մի բուռ եմ դառել:

    Ու չկա մեկը, որ ասի. ,,Ինչո՞ւ,
    Ինչո՞ւ այս ազատ ու լայն աշխարհում
    Հանգիստ ապրել դու չես կարողանում":
    Ասեմ. ,,Չեմ կարող, ,,նա" ինձ տանջում է,
    Գլխիս ներսինը ինձ խանգարում է":
    Նա էլ զարմացած պիտի վրա տա.
    " Դու էլ թող արա թող կորչի գնա":
    Մեղավորի պես կպատասխանեմ.
    ,,Ինչպես թող անեմ,
    Ախ շատ երկար եմ դրանք հավաքել,
    Խնամքով դարսել":
    Ու նա էլ կասի.
    Ոնց հավաքել ես, այնպես էլ շաղ տուր,
    Թե խանգարում է մի պահիր իզուր":
    ,,Թերևս ճիշտ ես, բայց ինչպե՞ս շաղ տամ,
    Հո սերմացու չէ, որ գոգս լցնեմ,
    Ու վարած դաշտում սերմեմ ու ցփնեմ...
    Հետո չջրեմ,
    Հերն էլ անիծած, թողեմ չորանա:
    Թեչէ ո՞ւմ բախտին նորից քար գցեմ.
    Մեկն էլ չիմանա ու ծլած հասկից
    Հանկարծ լիանա...
    Այս մեծ աշխարհից ոչինչ չիմանա..."

    ...Չէ, շատ լավ է, որ հարցնող չկա,
    Եվ լավ է գոնե, դեռ թաթերս կա:

    21.04.09

    ,,Դալտոնիզմ"

    Թե ես ուզեմ քեզ համոզել,
    Որ քամին էլ գույներ ունի,
    Շատերի պես դու կկարծես,
    Որ ես գիժ եմ կամ ավելի...
    Բայց դրանից
    Քամու գույնը չի պակասի:
    Մեկ հոգով էլ կավելանա
    Նրանց թիվը,
    Ովքեր ունեն
    իրենց հատուկ ուղղվածություն,
    Կամ մի գուցե շեղվածություն...

    Թե ես ասեմ,
    Որ կարմիր է հիմա քամին,
    Կծիծաղես ու կկարծես,
    Որ ցնդել եմ բոլորովին:
    Բայց դրանից
    Մեր վերքերը չեն նվազի...
    Կաղաղակի արդեն հաղթած
    ,,Դալտոնիզմը",
    Որը երբեք
    Չի հասկացել ցավի հիմնը...

    Ես էլ արդեն
    Կողջունեմ դալտոնիզմը…
    Թե որքան ենք մենք կերցնում
    Որքան գտնում,
    Դա էլ կասի արդեն ինքը,
    Պարզ ցինիզմը:

    15.04.09

    Արի ինձ հետ

    Հեքիաթի աշխարհն բացվել է նորից
    Ու ձյուն է գալիս...
    Կյանքի ուրվագիծն ծածկել է նորից,
    Տեղի չի տալիս:
    Փաթիլներն այնքան խոշոռ են առատ,
    Այնքան հանգիստ են նրանք իջնում ցած,
    Որ եթե մի քիչ ճարպիկ գտնվես,
    Կարող ես արագ
    Նրանցից կառչել ու բռնվելով
    Երկինք մագլցել:
    Հեքիաթի աշխարհ...
    Մի յուրատեսակ անկման հրաշք է
    Փաթիլի խաղը,
    Ու մի յուրովի սպառման ,,մարշ" է
    Նրա այս պարը...
    Թող որ հեքիաթը մի քիչ երկարի,
    Դու արի ինձ հետ
    Երկինք մագլցենք ինչպես ասացի...

    16.04.09
    Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 09.03.2010, 04:01:

  2. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    Արի լռենք...

    Արի լռենք մի պահ...

    Թող ձայնը խլանա,
    Թեկուզ թող հեռանա
    Ու մութ անտառներում
    Նա մի ոռնոց դռնա:

    Թող ծառերին խփվի,
    Դաղվի թփուտներում,
    Բուի կռինչ դառնա
    Ու վախեցնի մարդուն:

    Թող մամուռը քորվի
    Նրա ասեղներում...
    Ճահճուտները լինեն
    Նրա վկան խոսուն…

    Իսկ մենք արի լռենք...

    Մենք մոռանանք լեզուն.
    Հիշենք միայն նրան,
    Երբ վերքերն են խոսում,
    Երբ արյունն է հոսում…

    ...Թե մեր բախտը բերի
    Ու պետք չգա լեզուն,
    Այնժամ ուրախ կասենք.
    ,,Չունենք ոչ մի հուզում...":

    13.04.09


    Ինձ թվում է...


    Ինձ թվում է,
    Որ մարդ մինչև մահանալը
    Շատ անգամ է մահը տեսնում,
    Կամ... մահանում...

    Մահանում է՝, երբ իր երազն,
    Հանկարծ ու տես չի կատարվում...

    Երբ մի կտոր հացի համար
    ,,Վիզ է ծռում",
    Երբ ստիպված անում է այն՝,
    Ինչ չի ուզում...

    Ու շարունակ, այսօրինակ
    Մահանալով,
    Մահվան դուռն է վերջում հասնում…

    Ինձ թվում է, որ մարդ Մահին՝
    ,,Մահացած" է պետքը լինում,
    Որ ցույց չտա
    Ըմբոստության ոչ մի նշույլ...

    Ինձ թվում է, որ ոմանք սա,
    Ցավոք սրտի չեն հասկանում...

    02.05.09

    Ընկերանա՞նք...

    Արի այսօր ընկերացիր,
    Արի այսօր ու մոռացիր,
    Թքած ,,ծառա"... թքած ,,տերեր",
    Արի այսօր լինենք ընկեր:

    Արի խմենք ու բաց խոսենք,
    Ասենք իրար ինչ մտածենք,
    Կամ լավ ասենք, կամ հայհոյենք,
    Մեր ներսինը երես հանենք…

    Հավատա ինձ, սա օգնում է,
    Սիրտ ու հոգիդ մաքրվում է...
    Արի այսօր մի լավ հարբենք
    Ու սրտինը մեր դատարկենք...

    ,,Դու՝, սրիկա շուն շան որդի,
    Կարծում ես քեզ ադամորդի,
    Ինչո՞ւ քեզ պես ադամորդուն
    Համարում ես թույլ տմարդի...

    Դու՝, քո նախնյաց երեսծեծանք,
    Կարծում ես քեզ նրանց պարծանք,
    Ինչո՞ւ նրանց ժառանգներին
    Ցույց չես տալիս արժան հարգանք...

    Դու՝ քո ազգի ,,թուք ու մրանք",
    Կարծում ես քեզ ազգի կրակ.
    Ինչո՞ւ նրան աղտեղեցիր,
    Ազգից ՝ ,,ցեղի" վերածեցիր...":

    Արի ինձնից մի նեղացիր,
    Խմած մարդ եմ ինձ հասկացիր...
    Քո եղածին բան չարեցի
    Սիրտս էլ բեռից ազատեցի...

    Հավատացեք, սա օգնում է,
    Սիրտ ու հոգիդ հանդարտվում է...

    02.05.09


    Կարո՞ղ ես տեսնել

    Լուսինը ,,չադրով" երեսն է ծածկել
    Արևելքի պերճ գեղեցկուհու պես,
    Ու ոլորում է աչքերը պոչուն
    Հրաշք վառվռուն ու ամենատես:

    Խավարն ծառայող ներքինու նման
    Լուռ հետևում է նրա աչքերին,
    Կարծես համ ծառա համ վերակացու
    Լինի նրա նուրբ արծաթ շողերին:

    Լուսինը ձորի առվակն է մտնում,
    Խայտում է նրա ալիքների մեջ,
    Խավարը նրան հայացքով սաստում
    Ու քաշ է տալիս նորից դեպի ետ:

    Լուսինը դժգոհ աչքերն է թացում
    Կամակոր փոքրիկ գեղեցկուհու պես,
    Ու արցունքի խիտ հոտն է սոսնձվում
    Գիշերվա խավար լույս ու մութի մեջ:

    Արցունքի հոտից ամպն է շտապում
    Հարեհաս հասնող մի փրկիչի պես,
    Օդը ցնցուղի ջրով է ցողում,
    Ցրում արցունքի ճիչը աղեկեզ:

    25.04.09

    Արև եմ ուզում

    Երկինքը շուտ-շուտ երեսն է փոխում
    Երկերեսանու, շողոքորթի պես,
    Արևի առաջ ժպիտն է լայնում,
    Բայց խոնարհվում է մութ ամպերի դեմ…

    Վազում է քամին իրար խառնված
    Գործը չիմացող գառնարածի պես,
    Սև մութ ամպերին հարայ է տալիս,
    Բայց չեն ենթարկվում չար հորթերի պես:

    Ոտնամանները մաշվել են արդեն,
    Նստել է հիմա, վազ-վազ չի անում,
    Սև մութ ամպերը ազատ են նորից
    Կրկին արևի ճամփեն են փակում...

    19.04.09


    Մեր Շավոն

    Գուցե հարցնես, թե ո՞վ է Շավոն,
    Կամ ինչո՞ւ պիտի չլիներ Վաղոն...

    Շավոն հիացմունք, Շավոն երազ էր,
    Ծնողից զավակ տալիք մուրազ էր...
    Բոլորն ուզում էին նրան նմանվել,
    Կամ, նրա նման զավակ մեծացնել:

    ,,Մարդամեջի" մեջ մարդ էր մեր Շավոն,
    Իր ,,տեսակի" մեջ այր էր մեր Շավոն,
    Մեծի հետ մեծ էր, փոքրից՝ փոքր,
    Իսկ թե սեղանին՝ զարդ էր մեր Շավոն:

    Նրա ,,հագ կապը", կոշիկի փայլը,
    Արդուկի ,,քթից թռած" շալվարը,
    ,,Անմազ" երեսը, հարդարված մազը,
    Աչքերի մեջ միշտ փայլ ու երազը...

    ...Կանգնած է Շավոն իր հին տան դիմաց,
    Հայցքը դատարկ, աչքերը շաղված,
    Բաճկոնը հին է, տաբատը մաշված...
    Ուրիշ Շավո է իմ դիմաց կանգնած...

    25.04.09


    Մտքիս պոչը

    Մտքիս պոչը կախ է ընկել
    Խանգարում է ինձ քայլել,
    Հիմա նույնիսկ ,,չոչ" անելով
    Դժվար է ինձ շարժվել…

    Հավաքում եմ, կծիկ անում,
    Փորձում եմ այն թաքցնել,
    Բայց դե չարած դեռ երկու քայլ
    Բաց է ընկնում անարգել:

    Ու միամիտ ոտքով հանկարծ
    Մտքիս պոչն եմ տրորում,
    Քեփլթալով վայր եմ ընկնում
    Նորից միտքս ժողովվում...

    30.05.09


    Ո՞ւր մնացի

    Արդյոք ես ինձ ո՞ւր թողեցի
    Ո՞ւր մոռացա,
    Ինձ ցփնեցի, մասնատվեցի
    Ու վերացա...

    Մեր այս կյանքի ծուռ ճամփեքին,
    Կածաններում,
    Տարբեր-տարբեր մութ ու խավար
    Անձավներում,
    Հողմերի մեջ, քամիներում,
    Հար ավիրված կամ էլ լքված
    Տուն-բներում,
    Ամեն պոկված տերևի հետ
    Ու տրորված ծաղիկներում...

    Ամեն նեղլիկ ,,անցակետում"
    Ոնց անցաթուղթ,
    Իմ երազից կամ էլ ինձնից՝
    Ինչ որ մասնիկ ես պոկեցի
    Ու տվեցի,
    Իմ երազով
    ,,Պահակներին" կաշառեցի:
    Եվ չառնելով կյանքից ոչինչ
    Ինձնից այսպես կամաց-կամաց
    Ազատվեցի...

    02.06.09


    Ունենա՞լ հոգի

    Հոգիս գռոշի արժեք էլ չունի.
    Մեր կյանքը վկա, հեչ պետքը չկա,
    Հին միդարի պես, կարկատված այդպես,
    Խունացած ու հին, պետք չէ ոչ մեկին:

    Շատ ու շատ անգամ փորձեր եմ արել
    Տեսքի եմ բերել, աճուրդի հանել.
    Օդի մեջ կախված նայել է հոգնած,
    Հիվանդ, կծկված, արցունքակալած...

    Մոտ եկող չկա, հարցնող չկա,
    Անպետք ապրանք է, հենց ես ձեզ վկա,
    Սատանային էլ արդեն պետք չի գա,
    Նրա մոտ ախար դեռ ավելցուկ կա:

    Հոդին գռոշի արժեք էլ չունի,
    Ինչպես ուզում ես ներկի ու գույնի,
    Անհոգի մարդը ավելին արժե
    Հոգի ունենալ իհարկե չարժե...

    27.09.06
    Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 09.03.2010, 17:43:

  4. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    Թույլ եմ

    Նորից ծալվում է մեջքս
    Ու նորից թույլ եմ,
    Ծանր է բեռս
    Դանդաղ մեռնում եմ…
    Բայց թե մեռնում եմ,
    Ինչու? մտքերս չեն լռում մի քիչ:
    Գոնե լռեին, քիչ հանգստանամ,
    Թե չէ եռում է գլուխս արդեն
    Շոգեկաթսայի եռոցի նման:
    Հանգիստ եմ ուզում…
    Թեկուզ մահվան մեջ:
    Տեսնես դեռ չկա միտք սպանելու
    Մի այլ եղանակ:
    Շա~տ լավ կլիներ…
    Գուցեև արդեն չէի ուզի մեռնել:
    Երևի գլուխս չէր եռա այսքան:
    Գլուխս ոչինչ, մեջքս է ցավում:
    Ու նորից թույլ եմ…
    Մեռնում եմ նորից.:

    17.02.09


    Արդար չեղավ

    Երազ էր անու~շ…
    Բայց շատ շուտ անցավ:
    Անուշ երազը միշտ կարճ է լինում,
    Դեռ չես հասցնում մի քիչ գոհանալ
    Չքվում է իսկույն:
    Հետո շա~տ երկար մղձավանջի մեջ
    Փնտրում ես նրան,
    Սպասում ես նրան…
    …Ցնորքներն էին երկնքից թափվում
    Երկնաքարերի հեղեղի նման…
    Հետո չքացան:
    Չէ, շատ կարճ տևեց,
    Դա արդար չեղավ:

    17.02.09







    Ձմեռ է գալու

    Տերևները լուռ մի հանդիսությամբ
    Թողնում են ծառի չորուկ ճյուղերը,
    Արդեն սպառված երազների պես
    Լքում են իրենց ,,տաքուկ բները”:

    Ծառերը տխուր նրանց ետևից
    Հեծեծում են ու անարցունք լալիս,
    Ճիշտ որդեկորույս ծնողի նման
    Աչքներին արդեն ոչինչ չի գալիս:

    Քամին փողոցում դժկամ ծուլությամբ
    Իրեն քարշ տալով դես-դեն է անում,
    Մի թափառական ‘երուկի նման
    Իր շուրջ բոլորը քչփոր է անում:

    …Սև ու թափանցիկ մուրն է կապում
    Արդեն խունացած հոգիները մեր,
    Սուգը քողարկող սև քողի նման
    Շղարշում է նա մեր ներսը ավեր…

    Ձմեռ է գալու…
    Ցուրտ է լինելու…

    28.02.09


    Նորից

    Երկրաշարժը նորից
    Սասանեց իմ հոգին,
    Նորից ներսս ավեր
    Ու վերքեր են կրկին…

    Բզկտվել է հոգիս
    Ապրած տառապանքից,
    Ծվենները անտուն
    Ձայն են տալիս հեռվից:

    Ոտքերս ուժահատ են
    Զուր դոփում են տեղում,
    Ձեռքերս ճարահատ
    Կախ են ընկել օդում:

    Քրտինքի տեղ արյուն է
    Հիմա իմ ճակատին,
    Նրանով ես հաճախ
    Հարվածում եմ պատին:

    Չէ, ճակատս պինդ է,
    Շատ փխրուն է հոգիս,
    Փշուրները նրա
    Լաց են լինու հեռվից…

    15.04.09


    Հավատարմություն

    Հավատարմություն, որքան ես զորեղ,
    Գլուխդ բարձր, հպարտ ու վսեմ.
    Առանց քեզ ոչինչ չի ամբողջանում,
    Առանց քեզ ոչինչ չեմ պատկերացնում,,,

    Մարդուկին խորթ ես հերոսին հատուկ,
    Սիրողին պետք ես հիվանդին նեցուկ,
    Դու մեղավորին անգամ զարդարում
    Սխալի գլխին պսակ ես դնում:

    Առանց քեզ չկա սեր, ամուսնություն,
    Կամ ի?նչ բարեկամ, ի?նչ ընկերություն…
    Ծաղր ու ծանակ է, դարան է, խայծ է,
    Դատարկ է, խաբկանք ու չար նախանձ է:

    Երդումը նույնիսկ անպիտան բան է,
    Կոչումը իսկի բանի նման չէ,
    Ծագումը դատարկ, անիմաստ փուչ է,
    Զավակը սուտ է ծնողը բութ է:

    Ոչինչ, ոչ մի բան չի ամբողջանում,
    Առանց քեզ ոչինչ չի պատկերանում…

    Ապրելը քեզ հետ դժվար է լինում,
    Կյանքը ավելի ծանր է դառնում,
    Բայց փոխարենը ,,վերջն” է հեշտանում…
    Ակնածանքով է մահը քեզ նայում:

    13.12.08


    Զավեշտ

    Ամպի տակից հաճախ ելնում
    Ու աչքով է անում ինձ,
    Իմ նշանին չսպասելով
    Ետ է սուզվում նա նորից:

    ,,Ղուշ թռցնողի” նման ես էլ
    Քայլում եմ միշտ աչքս վեր,
    Ոնց էլ անեմ կորցնում եմ
    Չեմ հասցնում տամ ,,բարև”:

    Բարկանում եմ , էլ չեմ նայում.
    ,,Հեչ պետքս չես, կորի, վերջ”,
    Ծիծաղում է, լեզու հանում
    Ու ծաղրում է ինձ այդպես…

    19.04.09


    *******************
    ***********

    Դեմ եմ աչքին,
    Թե նա թողած արև երկինք
    Ջրափոսին պիտի չռվի:

    Դեմ եմ սրտին,
    Թե նա թողած սեր ու ծաղիկ
    Չար նախանձով պիտի վառվի:

    Դեմ եմ հոգուն,
    Թե նա թողած երազ անուրջ
    Ճայճուտի մեջ պիտի թաղվի…

    Մինչև անգամ սիրուն եմ դեմ,
    Թե սիրողը թողած աշխարհ,
    Պիտի սիրի հարևանի
    Ջահել հարսին…

    17.04.09


    Քնով անցան

    Քնով ընկան երազներս,
    Ձմեռն եկավ ելավ դեմս,
    Սառեց խոսքս լեզվիս վրա
    Ու ճաքեցին շրթունքներս:

    Չի թպրտում էլ տաք սիրտս,
    ,,Անհավես” է վառ ժպիտս,
    Չեմ թռվռում, խաղ չեմ ասում,
    Բայց չի տանում հիմա քունս…

    Քնով անցան երազներս,
    Ձմեռն եկավ ելավ դեմս,
    Տարին անցավ բան չիմացան
    Երազիս մեջ երազներս…

    21.04.09


    Ճամփա-փակուղի

    Մեկն ինձ ասում էր.

    ,,,,Ճամփեքը” նրա համար են միայն,
    Որ մարդկանց հիմար մտքերը ունայն
    Թափառ անելու ափեր ունենան…
    Ու թող թափառեն ինչքան կուզենան:

    Ոնց լաբիրինթում`, մոլորվածի պես,
    Պատեպատ խփվեն, ճիշտ ուղի փնտրեն,
    Առկայծի հույսը. ,,Շուտով կգտնեմ”,
    Բայց ցավոք սրտի, երբեք չգտնեն…”:

    Իմ մտքի բոլոր ճամփեքը հիմա
    Տանում են խեղճիս դեպի փակուղի,
    Եվ հույսը նույնիսկ չի զորում խաբել,
    Թե ես, երբևէ կելնեմ խճուղի…

    …Լաբիրինթը միշտ մնում է նույնը,
    Փոխվում է մարդկանց ճակատի գույնը…

    17.05.09

    ,,Պոչատ երազը"

    Ամպերից կառչած մի պոչատ երազ
    Փորձում է ելնել շալակն ամպերի,
    Իսկ քամու խաղը այստեղ է բռնել
    Քշում է ամպերն իր խաղին գերի:

    Երազը շուտ-շուտ ձեռքերն է փոխում,
    Բայց պոկ են գալիս ծվեններն ամպի,
    Որքան էլ փորձի, կոչված է մեռնել
    Երազը խուզված, պոչատ ու թերի…

    19.05.09
    Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 12.03.2010, 21:50:

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

  7. #4
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    Նորից օրենքը

    Կանաչ սավանն էր լուռնկա վկան
    ,,Կուսության խախտման”,
    Ու խոնարհ ծառերն` ականատեսը
    Բռնաբարության…

    Անտեր են արդեն թրչնի բները,
    Չկան աչքն շոյող համեղ գույները,
    Ու թաց խաշամի հոտն էլ արդեն
    Խուտուտ չի տալիս մեր ,,ռունգները”:

    Քարերը ճաքող ցրտով են շնչում…
    Քամին քարերին ատամ է սրում
    Ու սրությունն այդ մերկացած ծառի
    Գոսացած ու հին ճյուղերին փորձում:

    Ամեն փորձի հետ գետնին են թափվում
    ,,Վկա” ճյուղերը,
    Խուլ ճարճատյունով կանաչն են ծածկում
    ,,Մեղավորները”:

    Չկա կանաչը, չկա թավիշը,
    Չկա տերևը, նրա վաշ-վիշ,
    Լուռ են ծառերը, մեռան ճյուղերը,
    Ապշել են արյան կարմիր հետքերը:

    Չկան վկաներ չի եղել դեպքը…
    Բռնաբարված է ինքը օրենքը:

    27.05.09



    ******************
    **********************

    Անրջով հղի ամպերը ճերմակ
    Սահում են դանդաղ ինձանից հեռու,
    Մնում են ինձ հետ երկինքը դատարկ
    Ու դառնաթախիծ տեսիլքը մարդու:

    Քամին հակառակ կողմից է փչում,
    Գլուխ են տալիս ամպերը նրան,
    Դատարկ երկինքը խոնարհվում հլու
    Երկտակ է լինում չար քամու դիմաց:

    …Երկինքը իզուր ցուցանք է փորձում
    Իբր, զարթված է քուլեքով ճերմակ,
    Անրջով անցած հիմարն էլ իմ պես
    Զուր երազում է ,,ամպի երամակ”…

    12.06.09


    ՈՒՐ էր թե

    Ո?ւր էր թե, ,,ճամփես” ելներ,
    Ձեռքս իր բուռը առներ,
    Համոզելով, քաշելով
    Իր ետևից ինձ տաներ:

    Լուռ ու համր գնայի,
    Իզուր հարցեր չտաի,
    Աչքերս բաց անեյի
    Իմ աշխարհը տեսնեյի…

    Որտեղ չկա լաց ու կոծ,
    Ուր չի եղել սիրտ հնոց,
    Որտեղ չկա որոտը,
    Գայլն է փնտրում արոտը:

    Այնտեղ որս չէ լորիկը,
    Չի վախենում եղնիկը,
    Նույնիսկմ օձը մեզ ծանոթ
    Անում է գոր` իրեն խորթ:

    Նապաստակը սրտոտ է,
    Աղվեսը ամաչկոտ է,
    Չի վախենում մկնիկը
    Ունի բաժին հատիկը:

    Այնտեղ չի ծակում վարդը,
    Սուտ չի խոսում էլ մարդը,
    Այնտեղ հոգին ,,գիրանում”
    Ինքն իրեն է տիրանում…

    Ուր էր թե ,,ճամփես” ելներ,
    Ետից գցած ինձ տաներ…

    13.06.09

    ,,ԵՍ”_Ը

    Կուզեյի ես ծանոթացնել
    Քեզ նրա հետ բարեկամ,
    Կուզեյի, որ դու ճանաչես
    Այդ ,,գազանին” չարակամ:

    Ապրում է ,,նա” իմ ու քո մեջ,
    Եվ բոլորի , իմացիր,
    Մեկինս զոր մեկինն անզոր
    Սա է փաստը գրանցիր:

    Թույլ թե ուժեղ, փիղ թե մժեխ
    Հաստատ է նա, լավ գիտցիր,
    Ով կժխտի դեմագոգ է,
    Մի հավատա, լուռ անցիր:

    ,,Նա” անողոք գոյակերպ է,
    Անունը ,,ԵՍ”, լավ հիշիր,
    Նստած է այն մարդուս ներսում
    Ոնց ահեղ դև, զգուշացիր:

    ,,Պատվիրանի” մեծ մեղքերի
    Հեղինակն է`, օղ արա,
    Սատանային լսեղն նա է,
    Թե կարող ես թող արա:

    Փառամոլ է ու շատ ագահ,
    Չունի սահման որոշող,
    Թե բաց ընկավ քեզ կուլ կտա
    Դեմը առնել չես կարող:

    Մարդս հաճախ զոհ է դառնում
    Իր այդ ,,ես”-ին, հավատա,
    Նրա ընտրած ճանապարհով
    Այդպես հաստատ մի գնա:

    Խորը դատիր, լավ մտածիր,
    Եվ քո մասին և նրա,
    Երբեք մի թող, որ ,,գազանն” այդ
    Իշխի հանկարծ քեզ վրա:

    Երբեմն տխուր նվնվում է,
    Լաց է լինում, ոնց լքված,
    Բողոքում է, թե քո կողմից
    Մնացել է անտեսված:

    Շատ ժամանակ համոզում է
    Ու հաղթելով մեզ պեսին,
    Կամաց-կամաց ընդլայնում է
    Ազդեցության իր գոտին:

    Զգուշացիր ոնց կարող ես,
    Նրան երբեք ձայն մի տա,
    Թե չես ուզում հենց քո ներսում
    Զորացնել մի սատանա:

    Հենց տեր զգաց, նվաճեց քեզ,
    Դու էլ չկաս զոհ ես դու,
    Գուցե շատ կուշտ, գուցե և տաք
    Բայւց դե մեկ է, ճորտ ես դու:

    20.07.09

    ***************
    ********************

    Մութ էր, ցուրտ էր ու խավար,
    Հեծկլտում էր լույսն անմար
    Ու շողերի տեղ ճերմակ
    Ցավ էր սփռում շարունակ…

    Մեկը գնաց ետ չեկավ,
    Մյուսն ընկավ նենգադավ,
    Մեկն կծկվեց խոր ցավից
    Մյուսն հոգնեց պայքարից:

    Էլ չհանգեց հույսն անմար,
    Նա անպայման պիտի գար,
    Պետք էր էլի համբերել
    Չարժեր աչքերը փակել…

    Ճառ էր ասում մութն ստվար,
    Խեղդվում էր լույսն անճար
    Եվ հորդելու փոխարեն
    Կաթկթում էր անդադար…

    23.07.09


    **********
    Երազ

    Սիրուն փոքրիկ պարտեզում
    Վառ ժպտում էր ծաղիկը,
    Ու գլուխը վեր տնկած
    Երգ էր ասում ծիտիկը:

    Կանաչ թավիշ խոտերին
    Շողշողում էր ցողիկը,
    Մաքուր անբիծ եթերում
    Պար էր բռնել շողիկը:

    Կծկվել էր մութը չար,
    Դատն էր եղել անաչառ,
    Մութն ու մշուշ, մեգ խավար,
    Ստացել էին հավասար…

    Ամեն ինչին իր տեղը,
    Ամեն ցավին իր դեղը,
    Որոշված էր արդ հաստատ
    Ամեն ինչի որտեղը:

    24.07.09

  8. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

  9. #5
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    ՉԵՄ ԿԱՐՈՂ…

    Մեկն ինձ ասեր, թե ո?նց անեմ,
    ,,Խաչս” ինչպե?ս առաջ տանեմ,
    Էս փուշ ճամփեն ինչպե?ս մաշեմ,
    Ծանր բեռս ես ո?նց քաշեմ:

    Մեկն ինձ գթար, գեթ կարեկցեր,
    Անափ վիշտս մեղմել փորձեր,
    Լապտեր դառնար մութ ճամփեքին
    Ու ինձ իր հետ առաջ տաներ:

    Մեկը լիներ, մեկն ինձ հիշեր,
    Այրող վերքիս ,,սառը” փչեր,
    Մի թույլ հենակ, անթոց լիներ,
    Կեղտափոսից ինձ դուրս հաներ:

    Մեկն ցանկանար ու հասկանար,
    Որ իմ քաշածն շատ է դժվար,
    Որ հոգիս է հիվանդ, տկար…
    Բայց չեմ կարող լինել տխմար:

    01.08.09


    ԿԱՐ ԵՐԱԶԱՆՔ…

    Ես չեմ ուզում, որ իմ ցավով
    Ձեր ականջը ,,ցավեցնեմ”,
    Ինչպես ոմանք` անվերջ պատմեմ
    Ու ինձ դժբախտն համարեմ:

    Բայց և գիտեմ, որ երբեմն
    Ցավը շատ է անողոք,
    Ու որքան էլ թաքցնել փորձենք
    Պայթում ենք ոնց ճիչ բողոք:

    Ի?նչ ցավ է դա, չեմ զարմացնի,
    Բոլորն ունեն դրանից,
    Բայց ընկալման խորությամբ է,
    Որ տարբեր են իրարից:

    Այստեղ հիմքում ընկած է միշտ
    Մարդուս բնույթը գազան,
    Որից սիրո ծովը անգամ
    Դարձավ մեղքի ավազան:

    Որն դարձրեց կյանքը համայն
    Գործած մեղքի քավարան,
    Պատիժ դարձավ մարդուս գլխին,
    Տարավ դեպի կախաղան…

    Թույլ տվեք ինձ ,,պայթել” այսօր
    Հոգիս մաշող այդ ցավից,
    Դուք էլ փորձեք ինձ հասկանալ,
    Լինել ցավիս կարեկից:

    Ուզում եմ քիչ բողոք անել
    Պարարտ, տռուզ համբակից,
    Որը անվերջ տուն է քանդում,
    Բայց չի իջնում հարթակից:

    Որն ասում է սիրենք իրար,
    Բայց ոտնում է իր պեսին,
    Սուրբ ու ազնիվ կարգախոսը
    Ծառայեցնում իր ,,ես”-ին:

    Տրորում է իր նմանին,
    Նրա շալակն է ելնում,
    Առհամարում այն խելոքին
    Ով կյանքի բեռն է տանում:

    Թքում է նա այն ջրհորին,
    Որից ծարավն է առնում,
    Ու փչում է այն մոմերը,
    Որոնք երազ են ցանում…

    …Կար երազանք, երազ դարձած
    Իմ հոգու վառ ընդերքում,
    Եվ երազն այդ մարմին առած
    Ինձ` ետևիցն էր տանում:

    Կոկուն էր և զուգ-զարդարուն
    Չկար ոչինչ հավասար,
    Միակն էր այն, որ իմ հոգում
    Պահում էր հուրը անմար:

    Կյանք էր գոչում, կյամքի կոչում,
    Սպասումն էր նորոգում,
    Սիրով վառվում, սիրով բուրում
    Ու հավատն էր ոռոգում:

    Սիրտն իմ արբշիռ ու անկշիռ
    Հետևում էր միշտ նրան,
    Իսկ նա թեթև, վառվող կանթեղ,
    Թևում էր միշտ անվարան:

    Չէր վհատվում, չէր ընկճվում
    Քացի, ապտակ տեսնելիս,
    Դառնում տոկուն, ավել փայլում
    Ու ետ ինձ մոտ էր գալիս:

    Բայց կյանքը չար, ոչ անաչառ
    Ինձ շատ էր դա համարել,
    Եվ պիտի գար վերջը նրա,
    Չարժեր այդքան համառել:

    Ու գեղեցիկ մի առավոտ
    Աչքի չնկնող ու սովոր,
    Ցնդեց կամաց երազը իմ
    Ու մնացի ես մոլոր:

    Ցնդեց նրա ամեն մի շող,
    Լուռ հալվեցին գույները,
    Խամրեց նրա ամեն մի զոլ,
    Հանգան լուսե բույլերը:

    Ու երազն իմ հիմա հեռու
    Շատ հեռու է ինձանից,
    Երկու կյանք է ինձ հարկավոր,
    Որ ես հասնեմ ետևից:

    Ինձ հետ մնաց գորշու մթին
    Մեր այսօրը, մեր ներկան,
    Ու թևաթափ, հուսալքված,
    Դառնաժպիտ ապագան:

    Եվ ի?նչ անեմ, որ չճչամ
    Մրմռացնող այս ցավից,
    Սին երազն էլ շատ համարվեց
    Ու խլվեց այն իմ ձեռքից …

    03.08.09


    ԳՈՒՑԵ ՄԻ ՕՐ

    Ինչ որ մի օր անտեր մի շուն
    Իմ աշխարհում կհաչի,
    Պոչն ոլորած, ականջը ցից
    Զիլ ու աշխույժ կկանչի:

    Դունչը վերև կհոտոտի,
    Հետքս գտնել կփորձի,
    Ու զգալով մոտ լինելս
    Խենթ պտույտներ կգործի:

    Եվ երբ հեռվից նա նշմարի
    Սիլուետը իմ հիվանդ,
    Վազ-վազ կանի նա դեպի ինձ
    Անտեսելով ցավ վտանգ:

    Ես էլ այդժամ կգիտենամ,
    Որ մենակ չեմ աշխարհում,
    Որ կա մեկը, որի համար
    Արժեր լինել այս կյանքում:

    28.08.09


    *****************
    *********************

    Գաղտնիքներն են ճանկռոտում
    Մութ էջերը իմ կյանքի,
    Ու փորձում են դուրս պրծնել
    Կնճիռներից իմ մտքի…

    Հեռանում եմ լուռ ու անխոս,
    Պատճառը ձեզ չեմ ասի,
    Ինչ որ մեկը գուցե մի օր
    Առեղծվածն իմ կբացի:

    Ինչ որ մեկը մի օր հաստատ
    Ոտք կդնի իմ աշխարհ,
    Գողտրիկ ու հուշ ներս մտնելով
    Կփնտրի նա ճանապարհ:

    Երբ կգտնի փշոտ ուղին,
    Որն ինձ առաջ է տարել,
    Նա զարմանքից քար կկտրի
    Ու կսկսի հապաղել:

    Իսկ երբ բացի գաղտնիքը իմ,
    Որն միշտ ինձ հետ եմ տարել,
    Խոր ցավ կզգա ու միտք կանի,
    Թե ո?նց եմ ես դա արել…

    09.08.09

    ************************
    ***************

    Արևը նորից ելել,
    Ինքն իրեն կրակով զինել,
    Ծույլ ու ալար սահելով
    Իր ծիրն է երկնքում բռնել…

    Օրը նրա հետ բացվել,
    Շփոթ իր շուրջը նայել,
    Ու անվստահ քայլերով
    Կրկին մեր բակ է մտել:

    Զարթնել է քնից մեր բակը
    Ու հույսով նորից խաբվել,
    Իսկ հույսը ծիածան դարձած
    Գույներ է բակում ցփնել:

    Ոմանք կյանքով են լցվել,
    Ոմանց հոգին է ծաղկել,
    Ոմանք էլ հիվանդ ու դեղնած
    Մահվան քայլերգն են զարկել…

    …Արևը նորից ծնվել
    Ու հոգնած ծոցս է ընկել,
    Օրը ուռած աչքերով
    Քաղցած մեր բակ է մտել…

    12.09.09

    ***********
    ***************

    Օրն իր բանին է անցել
    Պարապը գործ չի,
    Միտքը բույնն է իր լքել
    Կանգնելը փորձ չի…

    Արևը ճամփա է ելել
    Շողեր է շարունակ ցփնում,
    Քամին հյուսիսն է գտել
    Ու այն կողմ հյուր է գնում:

    Կապույտն է երկնքում բազմել
    Սպիտակն է անվերջ հարվում,
    Քուլաներն փափուկ ու ճերմակ
    Կապույտին են անխոս փարվում:

    Օրն իր բանին է անցել
    Պարապ է գործդ,
    Միտքը իր բույնն է լքել
    Ձախողված է փորձդ…

    27.09.09

    ******************
    ********************

    Կանգնած եմ նորից շփոթ ձախողված
    Ու նույն դարանն է իմ առջև լարված.
    Ժպիտո?վ նայել Բթության դեմքին,
    Թե?, մեջքով շրջվել զորեղ Համբակին:

    Դառնալ խամաճիկ նրա ձեռքերում
    Եվ լուռ կատարե?լ քմայքը նրա,
    Թե?, կոկորդ պատռել ի լուր ամենքի,
    Որ բթությունն է իշխում մեզ վրա…

    Ընտրում եմ լինել աղբի մեջ թաղված,
    Որտեղ համբակը գործ չունի արված.
    Նրանն է այն զեխ շքեղությունը
    Ուր ոչինչ չկա մեզ համար դրված:

    Ինչ խոսք, կուզեյի լինել էլ մի քիչ,
    Տեսնել արևը, հոտ առնել ծաղկից,
    Խաղալ քամու հետ, հեծնել ամպերին,
    Լիզել համբյուրը պարարտ շուրթերից:

    Կուզեյի կրկին ծնունդը տեսնել
    Ու ծննդկանի ժպիտը հպարտ,
    Կուզեյի լինել նորից սիրելի
    Ու տեսնել հոգիս ուժեղ ու անպարտ…

    01.10.09



    ԱՆՈՒՆՍ ՁԵԶ…

    Անունս հետս չեմ տանի,
    Կթողնեմ քամու խնամքին,
    Այնտեղ ուր ես եմ մեկնելու
    Անունը էլ իմաստ չունի…

    Անունս քամու շուրթերին
    Կշրջի աշխարհից աշխարհ,
    Քամին բոլորին կպատմի,
    Թե մարդս ինչքա?ն է տկար:

    Անունս կապրի դեռ երկար,
    Կշրջի քաղաքներ ու գյուղեր,
    Մոմի պես իրեն այրելով
    Կսփռի փափուկ շողեր:

    Կմտնի ամեն տուն, ամեն բակ,
    Կխոսի անգամ շան հետ,
    Անունս թույլ չի տա երբեք,
    Որ ապրածս կորի անհետ:

    Անունս շաղ կտա ինձ այլուր,
    Կցանի, կհերկի սերմեր,
    Ու ինչպես աշուղ մի կույր
    Կստեղծի անուշ երգեր:

    Անունս հետս չեմ տանի,
    Կթողնեմ այն ձեզ հետ ես սիրով,
    Ով կուզի ինձ մոտ գալ, ինձ տեսնել
    Թող անցնի անունիս վրայով…

    10.10.09


    ԵՏ ԿԴԱՌՆԱՄ…

    Ետ կդառնամ ես այնտեղից,
    Որտեղից ետ չեն դառնում,
    Կհամառեմ, կմաքառեմ
    Ու կլինեմ անկոտրուն:

    Խնդրել է պետք ես կխնդրեմ,
    Աղիողորմ կաղերսեմ,
    Որ թող անեն ես ետ դառնամ
    Ու տեսածս ձեզ պատմեմ:

    Ինձ ձայն կտան դաշտ ու ծաղիկ,
    Ամպերը ձեռքով կանեն,
    Քամիները զիլ սուլոցով
    Իմ ճանապարհը կավլեն:

    Ետ դառնալով ես կպատմեմ
    Կիրազեկեմ բոլորին,
    Թե մեր ճամփեն ո?ւր է տանում
    Ու ո?նց խափս տանք դժոխքին:

    Ես չեմ թողնի, որ դուք այսպես
    Ապրեք կյանքը ձեր տարտամ,
    Ու չիմանաք ինչի? համար
    Այցելեցիք այս աշխարհ…

    Բայց կա մի հարց, որը որ ինձ
    Հալածում է անդադար,
    Կհավատա?ք արդյոք դուք ինձ,
    Թե? , կդիտեք ոնց դիվահար…

    12.10.09


    …ԿՈՏՐԱՏՎՈՒՄ Է

    Նվաստության հոտն է փչում ամեն ինչից
    Ու խեղճության ,,մեղեդին” է գլուխ տանում,
    Կեղծարարի գարշահոտն է ամենուրեք
    Ու թուլության նվնվոցն է հոգի հանում:

    Անճարությունն տարածվել է ու տեր դարձել,
    Հույս ու հնար բարակել են ու թուլացել,
    Իսկ թրչյունը ոսկեփայլիկ ու հուրհրան
    Վաղուց ինձնից խույս է տվել ու չքացել…

    ,,Սև դռների” բաց լինելու ժամանակն է,
    Ինձ կլելու ու մարսելու հարմար պահն է,
    Որովհետև պաշտպանվելու ուժ չմնաց,
    Ամբողջն պարպվեց, զուր մսխվեց ու կուտ գնաց:

    Բայց արի տես այդ գարշելին հապաղում է,
    Պարզ չէ ինչո?ւ, բայց սրիկան դանդաղում է,
    Ես ինքս ինձ, ինչպես մի զոհ մատուցում եմ
    Իսկ զոհ փնտրող այդ բանսարկուն կոտրատվում է:

    …Ամեն ինչի գինը պետք է լավ իմանաս,
    Թանկ ապրանքը էժանի տեղ հանկարծ չտաս,
    Խայտաբղետ ու գունաշատ էս շուկայում
    Քո արածը չեն հասկանա, լավ իմանաս…

    13.10.09




    ԲԱՑԵՆՔ ՎԱՐԱԳՈՒՅՐԸ

    Եկեք բացենք վարագույրը
    Ու բեմ ելնենք թաքստոցից,
    Եկեք խաղանք մենք մեր դերը
    Չվախենանք բութ հաղթողից:

    Կյանքը հարթ չէ և դեռ բարդ է
    Մի երկնչեք ,,հարթակից”,
    Մեր ապրածը մեծամբ ցավ է
    Չվախենաք ,,խանդակից”:

    Լավ պահերը էպիզոդ են ,
    Բայց խաղացեք այն հոգով,
    Մնացածը ցավ է միայն
    Կտանեք այն ոռնոցով:

    Հուշարարին հույս մի դրեք
    Ու լավ սերտեք ձեր դերը,
    Ցավի լեզուն միշտ էլ նույնն է
    Թողեք խոսեն հոդերը:

    Եկեք պատռենք վարագույրը
    Ու բեմ ելնենք քաջաբար,
    Բաց ճակատով խփվենք պատին
    Թեկուզ կոչվենք խելագար…

    20.07.09


    ՄԱՀԱՊԱՏԻԺ

    Անհաղորդ ու սուտ, անտարբեր ու բութ,
    Սառույց հայացքի ,,հովանու” ներքո,
    Լուռ գլխատվում է երազն անմարմին
    Ու չիք է դառնում հույսն ամենագո:

    Օդը շնչում է արցունքը աղի
    Թոքերի հիվանդ, խոր խզխզոցով,
    Ու հյուծված, անճար հիվանդի նման
    Արյուն է թքում անվերջ հոգոցով:

    Թուք ու արյունը իրար խառնված
    Հասցեատիրոջ երեսն են փնտրում,
    Բայց սարսռալով բոսոր աչքերից
    Օդի մեջ ձգվում ու կախ են ընկնում:

    Ծանր ամպերը սահում են դանդաղ
    Արցունքի հոտ ու կաթով բեռնված,
    Եվ մեղքն գիտակցող հանցագործի պես
    Խոնարհվում են լուրթ երկնքի դիմաց:

    Մի խոր-խոցոտված ժպիտ է թևում
    Կաղացող քամու ընկերակցությամբ,
    Ուղվելով դեպի մունջ վերջալույսը
    Խոնարհվում է ծուռ-ծամածռությամբ:

    Վերջալույսի բորբ կարմրին խառնված
    Ջղաձգվում է երազն անմարմին,
    Քամին քեփլթում, հույսը մխկտում
    Ու կործանվում է անկործանելին:

    20.07.09


    ԳՈՐԾՈՒՂՈՒՄ…

    Գիշերը նորից ահ ու վախ բերեց
    Անհանգիստ շրջվեց հիվանդն անկողնում,
    Լիալուսինը իր տեղը բռնեց
    Ու արծաթ դարձավ երկնակամարում…

    Գունատ սենյակում վառվեցին մոմերն
    Ու ստվերները արթնացան նորից,
    Կռվել վիճելով մոմի լույսի հետ
    Պոկվեցին, իջան անգույն պատերից:

    Սենյակի դատարկ, մութ անկյուններում
    Չար ու գիշատիչ աչքերն են փայլում,
    Ու վայրենահոտ շշուկների հետ
    Անտես երախի ,,ջրերն են վազում”:

    Մոմերի դալուկ, աղոտ լույսի մեջ
    Անցած օրերի հուշերն են հառնում,
    Ու դառնաժպիտ հայացքի ներքո
    Շարք-շարաններով անդարձ հեռանում:

    Անկյունի չոր ու հին թախտի վրա
    Կծկվել է թույլ հիվանդը մեռնող,
    Ու պայքարելու մտքից հիասթափ
    Փնտրում է ուղին դեպի մահ տանող:

    Կյանքի հետ նա իր հաշիվը ունի,
    Հաշտության գեթ մեկ եզր էլ չունի,
    Ուստի մնում է թեկուզ ահ դողով
    Մահվան աչքերին նայել երկյուղով:

    …Կամ գուցե երկյուղ պետք էլ չի իսկի,
    Գուցե մահն այն է ինչ մենք ենք փնտրում,
    Գուցե տառապած ու հիվանդ հոգին
    Նրա գրկում է հանգիստը գտնում…

    …Երազ ու տեսիլք մերվեցին իրար,
    Ճայթող լույսն ստվեր ձգեց աստղերին,
    Մենք գործուղեցինք մեկին դեպի մահ
    Ու սպասում ենք հանգիստ մեր հերթին:

    Հանում է գիշերն հագի շորերը,
    Լիալուսինը ցնդում է կամաց,
    Ծույլ հորանջում է առավոտն լուսե
    Ու կանգնում ծագող արևի դիմաց:

    04.12.09
    Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 16.03.2010, 22:06:

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

  11. #6
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    ՈՒ?Մ ՀԵՏ ԽՈՍԵՄ

    Կխոսեմ սիրով ծաղիկների հետ,
    Կբացեմ սիրտս նրանց առաջին,
    Ինչ գաղտնիք ունեմ կպատմեմ նրանց,
    Որ ծանոթ լինեն մարդուս հառաչին:

    Կասեմ, որ կյանքը ոչ միշտ է սիրուն,
    Եվ միշտ չէ, որ մարդ սիրով է ապրում,
    Որ երբեմն այն վզիդ փաթաթված
    Ի վերուստ տրված պատիժ է թվում:

    Կասեմ, որ մարդը նանրամիտ ու չար
    Ոտքի տակ առած խեղելով նրան,
    Դարձնում է հրաշքն ի վերուստ տրված
    Մեղք ու ոճիրի մի դաժան շարան…

    Սուտն`, ինքն անատամ ու առանց բերան,
    Ծամում, թքում է սրտեր բյուրավոր,
    Ու իր գունավառ սյուների վրա
    Խաչում է անվերջ զոհեր մեղավոր:

    Շահը`, առաջին հայցքից բարի,
    Բայց քիչ անց մի չար վիշապ է դառնում,
    Ու սնվելով այն մարդուս բնույթից
    Զորանում է ու մարդուն տիրանում:

    Եվ կայնքի բազում ճամփեքի վրա,
    Նեղ կածան լինի թե լայն արահետ,
    Շահն ու սուտն մի օր դեմ-դեմ են ելնում
    Ու ծնող դառնում կեղծիքն չարամետ:

    Սա`, ինքը անձև, դոնդող ու երեր,
    Կարող է խուզել և միտք և թևեր,
    Կարող է խարխլել նաև կործանել
    Թե ,,տանիք” լինի .թե լի շեն տներ:

    Սուտը, կեղծիքը, շահ ու եկամուտ,
    Շուկա են հանում իրենց զոհերին,
    Ու անվերջ ձգվող այս տուրուառում
    Դանդաղ մեռնում է մարդուս սուրբ հոգին…

    Սիրով կխոսեմ ծաղիկների հետ,
    Կողբամ վիշտս նրանց առաջին,
    Քանզի ուրիշ մեկն չկա ինձ լսող
    Ու ականջ դնող ներսիս շառաչին:

    08.12.09

    ********************
    **************

    Մթնել է արդեն վաղուց
    Գիշերը գործի է ելել,
    Լույս ու լամպերի շողերը
    Փշի պես քաղաքին են խրվել:

    Լուսինը կարծես զարմացած
    Վերից քաղաքին է նայում,
    Ինչ որ բան չհասկացողի պես
    Վիզը ծուռ առաջ է գնում:

    Աստղերն քչփչում են կամաց,
    Իրար ականջի խոսում,
    Բայց հենց նայում ես նրանց
    Սուս հեռու են փախչում:

    Մթնել է արդեն վաղուց,
    Մայթերին ձայներն են լռել,
    Անտուն ու անտեր մի շնիկ
    Փողոցում մենակ է մնացել:

    Հոգիս շնիկի հետ է,
    Նրա պես դողում է, մրսում,
    Նրա պես անտեր ու անտուն
    Մի տաք անկյուն է փնտրում…

    09.12.09



    ՄԵՂՔԸ

    Զարթնում է նորից կույս օրը գեղուն.
    Ձգվում է ինչպես մանուկն օրոցքում,
    Ու նրա թափանց գիշերանոցից
    Բուրգերի նման կրծքերն են շողում :

    Անտառը պլշած նրան է նայում
    Զառամ, վավաշոտ ծերուկի նման,
    Իսկ օրն հանում է գիշերանոցը
    Ու փարվում նրան տարփուհու նման:

    Ճարպոտ ժպիտն է փայլում երեսին,
    Փարթամ աչքերում` տիրելու տենչանք,
    Դողում է նրա շրթունքը ներքին
    Ու մոռանում է ամեն մի զրկանք…

    Հոգոց է լսվում անտառի խորքից
    Ու ճարճատում է ծառը չորացած,
    Անտառի հոգին հեշտանքն է ապրում
    Կարծես թե նորից ետ ջահելացած…

    16.05.09







    ԵՍ ԻՄ ՕՐԵՐԻ…

    Ես իմ օրերի վզից կախ ընկած
    Զանգ եմ անլեզվակ, ճիչ մի խլացած,
    Ես մի ընչազուրկ ու խեղճ արարած,
    Իմ թուլությունից իմ դեմ չարացած…

    Ես իմ օրերի լուռ բացառումն եմ
    Ու նաև նրանց գոյության վկան,
    Նրանց զինվորն ու ջատագովն եմ,
    Բայց և սպառնացող դաժան մի ական:

    Երեսի գույնն եմ ես իմ օրերի
    Ահից ու վախից ընդմիշտ սփրթնած,
    Եվ իմ օրերի աչք ծակող փուշն եմ
    Նրանց անամոթ ճակատին խրված:

    Իմ սև օրերի նախատինքն եմ ես
    Եվ մուրացկանն եմ ես իմ օրերի,
    Մորթված մատաղն եմ, մատուցված զոհը
    Եվ մեռած խիղճն եմ ես իմ օրերի:

    Ես մարող հույսն եմ, խեղված հավատը,
    Ցասում, վրեժն եմ իմ չար օրերի,
    Բայց և ներումն եմ, խոր քավությունն եմ
    Ու նոր սկիզբն եմ ես իմ օրերի…

    14.12.09
    Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
    Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
    Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
    Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...

  12. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

  13. #7
    Պատվավոր անդամ KiLa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.02.2010
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    531
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Ես ժամանակի մեջ

    Հոգնել եմ

    Հոգնել եմ նույնիսկ արևից դեղին,
    Թվում է նա ինձ այն դեղին լեղին,
    Ծռվում է դեմքս նրան նայելուց…
    Զգում եմ ես ինձ ինչպես փսխելուց:

    Հոգնել եմ նույնիսկ ես ինքս ինձնից,
    Թվում եմ ես ինձ պոռնիկն ամենից,
    Ամենից ծախուն, ամենից պիղծը,
    Թույնի է նման անգամ իմ իղձը:

    Հոգնել եմ այսպես անկեղծ բացվելուց,
    Մամռակալել եմ անվերջ թացվելուց,
    Տեղի անտեղի խոնավ ու թացից
    Բորբոսն է շողում իմ սև աստառից:

    Ախար ո՞նց ասեմ, որ ինձ հասկանաս,
    Որ էլ չթողնես ինձ ու հեռանաս,
    Առանց քեզ ոչինչ չկա ինձ համար…
    Բայց դու էլ ոնց միշտ ախ շատ ես համառ:

    …Մի թող ավերվի տաճարը ներսիս,
    Եղածն ինձ համար լրիվ հերիք է,
    Մի թող, որ բորբոսն անի իր գործը,
    Այնտեղ նամշողը միայն բարիք է…

    24.12.09



    Տեր լինելը...

    Երկրին ,,տիրել” շատ կարևոր,
    Պատասխանատու մի գործ է,
    Պիտի պահես ու պաշտպանես,
    Թե մտածես` այն քոնն է.
    Քոնն է ամբողջ այդ երկիրը,
    Նրա մանուկ, ծերերը,
    Քոնն են նրա վարդ ու ծաղիկ
    Նրա հայր ու մայրերը:

    Քոնն է օդը, քոնն է ջուրը,
    Հատիկ ծառը`, մութ անտառը`,
    Քոնն է նաև նրա ցավը,
    Նրա խոսքը նրա բառը,
    Քոնն է բարին, քոնն է չարը,
    Եվ հանցանքը և զանցանքը,
    Նրա երազն ու պատրանքը…
    Մինջև անգամ` թշնամանքը:

    Այս ամենը պիտի հարգես,
    Պիտի պահես, բարգավաճես,
    Ամեն մեկի դարդով ապրես,
    Ցավը զգաս, նրանով շնչես…
    Բայց… անտեր է իմ երկիրը,
    Չկա վերը նշված տերը,
    ,,Տեր” կարգվածն է մեզ թալանում
    Վկա լինի նրա ,,դերը”…

    ,,Եզն երդիկից դուրս են հանել”,
    Եվ չքվել են ,,մեծ ոտքերը”,
    Թոզ են փչում մեր աչքերին,
    Թե, չենք գտել մենք հետքերը:
    Որքան կուզես դու գոռգոռա,
    Որ գողն ախար հենց տանից է,
    Զուր կոկորդ ես դու մաշելու,
    ,,Տերը” սրան հանցակից է:

    ,,Տեր” լինելու իմաստը դեռ
    Ոնց հարկն է չենք հասկանում,
    ,,Տիրոջ ձեռքը բռնող չկա”,
    Բոլորն սա են մտածում…
    Ժողովուրդն էլ չի ըմբռնում,
    Թե ,,տերն” իրոք, ո?ր կողմում է,
    Ո?ւմ անի նա իր բողոքը,
    Թե ,,տերն” հենց գողն է…


    Նայենք դրված միջոցներին
    Հետո միայն դատենք,
    Գործածում են ամեն միջոց,
    Որ հաղթանակեն…
    Զարմանում ես ակամայից,
    Մտքի մեջ ընկնում.
    ,,Այս տեսակ տեր կարգվողից
    Էլ ի?նչ ենք ուզում”:

    ,,Տեր” եկողը ժողովրդի
    Ցավից պիտի հասկանա,
    Նրա ցավը թեթևացնի,
    Ոչ թե վիճակն ծանրանա,
    Մեկի ձեռքից մի փուշ հանի
    Վերքին փաթաթան դառնա,
    Եվ իր օրոք երկրից գոնե
    Փոքրիկ մի ցավ վերանա:

    Ի?նչ է տեսել քսան տարի
    ժողովուրդը մեր անմեղ,
    Կարեկցում է ամբողջ աշխարհն,
    Բայց ոչ երբեք ,,Տերը” մեր…
    ,,Պատերազմն ենք հաղթել մարդիք…”,
    Սա է միակ ձեռքբերումն,
    Բայց զոհվածի ընտանիքը
    Այսօր իր հացն է մուրում…

    Փնտրում են ու գտնում մեկին.
    Համ տխմար է համ սիրուն,
    Գովազդում են առաջ հրում
    Ու նրան են հարստացնում…
    ,,Տեսեք ինչ լավ գործարար է,
    Բարեգործ է նա նաև,
    Ուրախացիր այ ժողովուրդ,
    Նա կբերի քեզ ,,բարև”…”:

    Ի?նչ կարող է անել մարդուն
    Տխմարն ագահ, ընչաքաղց,
    Ում մի պալատն միշտ էլ քիչ է,
    Քիչ է հացը մի ,,ջաղաց”…
    ,,Խնձորն իմն է, տանձը նույնպես,
    Այն դեղձին էլ ձեռք չտաք,
    Հանկարծ սրանց թարս նայեցիք
    Դուք ձեր գլխին վայ կտաք…”:

    Մի փշուր են գցում մարդկանց
    Գովազդում են, աղմկում,
    Տեսեք, տեսեք այ ժողովուրդ
    Բարի գործ ենք կատարում…
    Համ գործն է մենաշնորհ
    Համ ,,գործերը” այդ ,,բարի”,
    Փորձի մեկը առանց ,,Նրանց”
    Ու… բարի գործ կատարի:

    Չէ, շատ ես խեղճ իմ ժողովուրդ,
    Ոչ ճանկ ունես ոչ ատամ,
    Շատ դեպքերում թվում է ինձ`,
    Ուղեղդ էլ է ,,անատամ”:
    Օրենք չկա, օրենքն խեղճ է,
    Հույսդ նրան մի գցիր,
    Թե ուզում ես մի բան փորձել
    Ատամներդ ցուցադրիր…

    Սա է հիմա դարձրել օրենք
    ,,Մերձավորն” մեր վայրենի,
    Կորչի լեզուն, դու գռմռա
    Ու ճանկերը քո ցույցիր:
    Հզորները ահ վախ չունեն
    Քո ճանկից ու ատամից,
    Ուրեմն փորձիր թույլի վրա,
    Խլիր հացդ նրանից…

    …Տեր լինելը ամենից դժվար
    Ու կարևոր գործն է,
    Պահել է պետք ժողովրդին
    Տերը նրա հույսն է…
    Մեր հույսն ,,նրա” վրա է միշտ
    ,,Նրա” հույսն էլ սուտն է,
    Իր երդումից ու խոստումից
    Վարպետորեն խույսն է…

    29.12.09



    Մեր թաքուն փրկիչ

    …Անձիդ նկատմամբ ես ոչինչ չունեմ,
    Բայց գործդ փոխիր, խնդրում եմ ես քեզ,
    Գուցե և լավն ես վերմակի տակին,
    Բայց փոխիր գործդ, մի հայհոյիր մեզ…

    Երբեմն մի բան կոկորդդ սեղմում
    Ու շնչահեղձ է անում կարծես քեզ,
    Կամ ամբողջ ներսդ խռով է անում
    Սրտիցդ կախված ծանր բեռի պես:

    Ուզում ես գոռալ, ոռնալ ես ուզում,
    Ուզում ես բռունցքով հարվածել ժայռին,
    Պատռել ես ուզում անմեղ կոկորդդ
    Ու խեղճ ճակատդ դեմ անել պատին:

    Հիշողությունդ ուզում ես կորցնել,
    Ուզում ես խմել մինջև ընկնելդ,
    Հիշել չես ուզում անունդ անգամ
    Հարբել ես ուզում մինջև մեռնելդ…

    Հենց այս դեպքերում հաճախ է լինում,
    Որ այցելում ենք, գալիս դեպի քեզ…
    Ընդունում ես դու, փայում, գուրգուրում
    Ու ամեն անգամ այդպես փրկում մեզ:

    …Գուցե և խմած մարդուն նույնն է,
    Բայց գործդ փոխիր, ես եմ ասում քեզ,
    Անելիքդ դու գուցե լավ գիտես,
    Բայց գործդ փոխիր ու մի ծաղրիր մեզ…

    05.01.10




    Հանուն փրկության

    Գեղեցիկ ոչինչ չկա դրա մեջ
    Հավատա դու ինձ ընկեր, բարեկամ,
    Մահ տալ-առնելը մարդու համար չի
    Ու չկա այնտեղ ոչինչ շահեկան…

    Հերոսություն չէ իմ քաջ բարեկամ,
    Թե նույնիսկ պիտի սպանես չարին,
    Եվ պոեզիա էլ մի փնտրիր այնտեղ,
    Երբ` սպանելով պիտ փրկես բարին:

    Թե նույնիսկ անգամ մահ տաս դեսպոտին
    Կամ էլ սպանես հանուն հումանիզմ,
    Շահածդ նունն է, մարդասպան ես դու
    Ու չի փրկի քեզ ոչ մի ռոմանտիզմ:

    Գալու է ,,նա” միշտ շողքիդ ետևից,
    Ուր էլ որ լինես, գտնելու է քեզ,
    Տանելու է կյանքն աչքիդ առաջից
    Ու մահը ցույց տա ոնց վաստակված ծես:

    Գեղեցիկ ոչինչ չկա դրա մեջ
    Ոչ մարդություն կա, ոչ էլ քաջություն,
    Երգերի մեջ է միայն գովերգվում
    Ու ներկայացվում ոնց հերոսություն:


    Կյանք պարգևելն է վեհ ու գեղեցիկ,
    Իսկ մնացածը դատարկ է ունայն,
    Ու ,,ով կփրկի մեկ հատիկ կյանքը,
    Նա կփրկի մեր աշխարհը համայն”…

    08.01.10
    Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 25.03.2010, 17:05:

  14. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Բիձա (03.01.2011)

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ժամանակի Լաբիրինթոսում
    Հեղինակ՝ Զաքար, բաժին` Անձնական օրագրեր
    Գրառումներ: 4
    Վերջինը: 16.01.2016, 01:54
  2. Ո՞վ է մեր ժամանակի գրական հերոսը
    Հեղինակ՝ Rhayader, բաժին` Գրականություն
    Գրառումներ: 61
    Վերջինը: 30.07.2013, 00:48
  3. Ժամանակի ոգին
    Հեղինակ՝ faaram1, բաժին` Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն
    Գրառումներ: 0
    Վերջինը: 20.05.2011, 19:11
  4. Ով է մեր ժամանակի հերոսը ???
    Հեղինակ՝ dionisos-88, բաժին` Գրականություն
    Գրառումներ: 9
    Վերջինը: 01.10.2010, 15:28
  5. Ժամանակի դարպասները / Zeitgeist
    Հեղինակ՝ xalyavshik, բաժին` Կինո
    Գրառումներ: 19
    Վերջինը: 11.03.2009, 00:11

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •