Ես ժամանակի մեջ

[KiLa]

Պարտությու՞ն, թե՞...

Գրեթե հաղթանակ էր իմ վերջին պարտությունը...
Լսում էի պարզ. ,,բռավո", ,,բիս", ,,ուռա",
Թեպետ մահացու էր իմ արած հայտնությունը,
Բայց հպարտորեն հարվածը տարա:

Անծանոթ մի սկիզբ էր քո բերած ավարտը,
Խավար էր շուրջս, չկար ճանապարհ,
Կոկորդս սեղմում էր վիրավոր հավատը
Եվ հույսն էր հեկեկում հիվանդ ու անճար:

Գուցե և դրախտ է քո տված դժոխքը
Ես պի՛տի այցելեմ հպարտ ու հաստատ,
Չե՛ս տեսնի իմ դեմքին դու ցավի բողոքը՝
Եվ մա՛հն էլ չի թվում ուժեղ ու անպարտ:

Իրոք մահացու էր իմ արած հայտնությունը...
Բայց հաղթանակ է նաև պարտությունը...

02.07.2010

[KiLa]

Շնորհակալ եմ հարգելիներս...

Արևը չկա...

Անձրևն դադարեց,
Բայց երկինքն էլի դեմքը չի բացում...
Լալիս է լույսը
Աչքը ցամաքած պառավի նման,
Իսկ ստվերները՝
Ծամածռվում են կոկետուհու պես:

Չկա արևը...


Չէ, պետք չէ լացել,
Ես չեմ ընդունում ոչ լաց ոչ քծնանք,
Ու չունեմ նաև վաղուց երազանք:
Ինչ խոսք, կուզեյի
,,Նրանց" ստեղծած աշխարհը լքել,
Հետո, հայելու հակառակ կողմից
,,Նրանց" ինքնագոհ երեսին թքել...

Արևը չկա...
Բայց մի օր թե գա, պարանի վրա
Կուզեյի փռել իմ գիշերները,
Արևին հանել արդեն ծանրացած՝,
Խոնավ ու աղի նրանց փեշերը:
Կուզեյի նաև՝
Արևացնելով մի քիչ զորացնել
Քնատ ու հիվանդ առավոտները,
Նաև կուզեյի...
Չկա արևը...

Ամպերը գոռոզ տիրակալի պես
Գահին լայն փռված ներքև են նայում,
Իսկ այնտեղ վաղուց մատաղի անմեղ
Գառնուկի նման լույսն է մայում..

03.07.2010

[KiLa]

Հեքիաթս...

...Հեքիաթն իմ կիսատ չեմ թողնի,
Մի կերպ ավարտի կհասնի.
Կպատմեմ ես շատերի մասին,
Մարդիք թող տարբերեն տհասին...
***********************
Հեքիաթն իմ անավարտ չի մնա,
Տողերի ետևով կգնա,
Գուցե նա քեզանից թաքնվի,
Բայց ուրիշ մի մեկին հայտնվի:

Վերցնի նա տողերն հին ու թաց,
Հավաքի փշուրներն խունացած,
Առնելով սիրտն իմ ափի մեջ
Մնա նա լրիվ զարմացած...

Կկարդա ինչ չկա գրված,
Կազատի գաղտնիքը գերված...
Կգոռա նա ի լուր ամենքի,
Որ գտել է մի հին բանալի:

06.07.2010

[KiLa]

Գնացած-մնացածը

Ծածանվում է...
Իմ կյանքի անցած գնացածն է ծածանվում,
Մի լաթի վրա, որն իրեն դրոշ է կարծում...
Գորշ, անփայլ, ճմրթված ու կեղտոտ…
Ու էդ գորշ լաթի կարկատաններից՝
Կարմիր, կապույտ... գունավոր,
Ինձ են նայում ափսոսանքի չռված աչքերը:
(աստված իմ, չեմ ուզում մեղք գործել)
Պահանջը նույնն է... չտեսնել գույնը:
Պոկել կարկատանը,
Գլխատել թե օրը, թե հերոսներին... ու վերջ…
Բայց... բայց ես ընդամենը
Մի անլվա փալաս ունեմ,
Որն առայժմ ծածանվում է,
Ու մի երկու կարկատան ,
Որ անկախ գույներից արտասվում են...
Աստված իմ, թող ինձ իմ մեղքերը...

---------- Ավելացվել է՝ 21:19 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 20:59 ----------

Պատից այն կողմ

Անուշ էր օրը և լույսն էր բարի,
Արևով լուծված երկինքն էր փայլում,
Կանաչ էր այստեղ ողջ կլոր տարի
Ու փոքրիկ դեղձանն այս էր գովերգում:

Ծաղիկը այստեղ շողում էր անվերջ,
Աչքերդ կարծես խուտուտ էր անում,
Իսկ թիթեռնիկը պոկված շողի պես
Ճառագայթներ էր եթերում մանում:

Գույնը եթերի փեշերն էր լիզում
Մոր կուրծքը փնտրող շնիկի նման,
Ու հետո հանկարծ գգվելով նրան
Վառում էր մի նոր չքնաղ տեսարան:

Եվ դրախտային անուշ մեղեդին
Ելևեջելով գալիս էր կամաց,
Փարելով հրաշք տեսարանը այդ՝
Դարձնում էր մաքուր ու եդեմացած...

...Սա տեսարանն էր դռներից այն կողմ...
Եվ հոգիս մի պահ լողաց երկնքում,
Բայց մեծ դարպասը փակվեց երեսիս
Ու ես մնացի կրակի գրկում…

Չէ, ինձ համար չի դրախտ ու եդեմ,
Ես այնտեղ հանգիստ ապրել չեմ կարող,
Քանի կան վառվող հոգիներ անմեղ
Ես պիտի լինեմ նրանց սփոփող:

Ու հոգիս հիմա հիվանդ, տանջահար,
Դժոխքի սև-սուր պատերն է քերում,
Եվ արյունոտված ձայնում է նրանց
Ով պատից այն կողմ պատիժ է կրում...

[Meme]

Շնորհակալ եմ հարգելիներս...

Արևը չկա...

Անձրևն դադարեց,
Բայց երկինքն էլի դեմքը չի բացում...
Լալիս է լույսը
Աչքը ցամաքած պառավի նման,
Իսկ ստվերները՝
Ծամածռվում են կոկետուհու պես:

Չկա արևը...


Չէ, պետք չէ լացել,
Ես չեմ ընդունում ոչ լաց ոչ քծնանք,
Ու չունեմ նաև վաղուց երազանք:
Ինչ խոսք, կուզեյի
,,Նրանց" ստեղծած աշխարհը լքել,
Հետո, հայելու հակառակ կողմից
,,Նրանց" ինքնագոհ երեսին թքել...

Արևը չկա...
Բայց մի օր թե գա, պարանի վրա
Կուզեյի փռել իմ գիշերները,
Արևին հանել արդեն ծանրացած՝,
Խոնավ ու աղի նրանց փեշերը:
Կուզեյի նաև՝
Արևացնելով մի քիչ զորացնել
Քնատ ու հիվանդ առավոտները,
Նաև կուզեյի...
Չկա արևը...

Ամպերը գոռոզ տիրակալի պես
Գահին լայն փռված ներքև են նայում,
Իսկ այնտեղ վաղուց մատաղի անմեղ
Գառնուկի նման լույսն է մայում..

03.07.2010

Պարտությու՞ն, թե՞...

Գրեթե հաղթանակ էր իմ վերջին պարտությունը...
Լսում էի պարզ. ,,բռավո", ,,բիս", ,,ուռա",
Թեպետ մահացու էր իմ արած հայտնությունը,
Բայց հպարտորեն հարվածը տարա:

Անծանոթ մի սկիզբ էր քո բերած ավարտը,
Խավար էր շուրջս, չկար ճանապարհ,
Կոկորդս սեղմում էր վիրավոր հավատը
Եվ հույսն էր հեկեկում հիվանդ ու անճար:

Գուցե և դրախտ է քո տված դժոխքը
Ես պի՛տի այցելեմ հպարտ ու հաստատ,
Չե՛ս տեսնի իմ դեմքին դու ցավի բողոքը՝
Եվ մա՛հն էլ չի թվում ուժեղ ու անպարտ:

Իրոք մահացու էր իմ արած հայտնությունը...
Բայց հաղթանակ է նաև պարտությունը...

02.07.2010

Էս երկուսը շատ հավանեցի,բայց միևնույն ժամանակ ուզում եմ հասկանալ ինչու՞ եք տխուր մեղեդու ներքո գրում,էդքան դառնությունն ու թախիծը որտեղից են հավաքվել,երևի տանջում են,որ դուրս եք հանում,հանգստանալու համար,ճիշտ ե՞մ.......հետաքրքիրա ուրախ բանաստեղծություններ ունեք,թե չեք գրում...

[KiLa]

Էս երկուսը շատ հավանեցի,բայց միևնույն ժամանակ ուզում եմ հասկանալ ինչու՞ եք տխուր մեղեդու ներքո գրում,էդքան դառնությունն ու թախիծը որտեղից են հավաքվել,երևի տանջում են,որ դուրս եք հանում,հանգստանալու համար,ճիշտ ե՞մ.......հետաքրքիրա ուրախ բանաստեղծություններ ունեք,թե չեք գրում...

Շնորհակալություն, որ շարունակում եք կարդալ...
Ճիշտն ասած մի քիչ զարմացած եմ, , որովհետև սիրելի Մեմե, դառնությունն ու թախիծը մեր շուրջը շատ ավելին է քան պետք էր, որ լիներ: Իսկ թե դրանք ինչպե՞ս են հենց իմ շուրջը հավաքվել, չգիտեմ: Երևի ինքս եմ մեղավոր, մագնիսի նման ձգում եմ, հավաքում ,,իմ շուրջը":
Ձեր ենթադրությունը՝ ավելի քան ճիշտ է: Ինձ հուզող հարցերը, ինձ շրջապատող մարդկանց դժբախտությունը, ողբերգությունը, ինչ-ինչ
պատճառներով նրանց չստացված կյանքը, խեղաթյուրված ճակատագրերը տանջում են ինձ: Գուցե շատերին սա աբսուրդ թվա, բայց ես իրոք զգում ու ապրում եմ նրանց ցավը: Հաստատ որոշել էի, որ չպետք է գրեմ, բայց երբ զգացի այն թեթևությունը, որը իջնում է վրաս ինչ որ բան թղթին հանձնելուց հետո՝ այլևս հակառակվելը անիմաստ էր: Մի ցավի, կամ ինչ որ մեկի դժբախտության ու ողբերգության մասին մյուսներին իրազեկելը, կարծես դարձավ ինձ համար դրանցից ազատվելու , կամ ինչ որ չափով դրանք թեթևացնելու տարբերակ:
Ուրախ բանաստեղծություններ չունեմ.

...Բայց պոետի
Բախտը միշտ չէ, որ բերում է,
Գովալու ժամ
Միշտ չէ ախար, որ լինում է:
Ինձ հիշելի ժամանակից
Պոետը միշտ հառաչում է...

Լիարժեք ուրախ տրամադրություն ( եթե հաշվի չառնեմ այն շինծու վիճակը, որը քաղաքավարությունից դրդված ի ցույց ենք անում մենք մեր հյուրերին չվիրավորելու համար) գրեթե չեմ ունենում: Եվ հաճախ իմ հոգին էլ շուկշինյան հերոսի նման ,,տոն է երազում", բայց... հենց նրա նման էլ կոտրվում ու ետ է գալիս...

[KiLa]

Ես հոգնել եմ

Սիրտս ահից թպրտում է,
Երբ հարկ անհարկ խտանում է
Հարկադրված Կուրությունը…
Վախենում ու սարսռում եմ,
Երբ անտեղի աչքերը մեր
Շղարշում է Մթությունը,
Դողդողում եմ,երբ շուրջը իմ
Զնգում է Խուլ-խլությունը:
Եվ սարսափից քրտնում եմ,
Երբ անարգել արշավում է՝
Իրեն կողքից չնկատող,
Իրեն անչափ խելոք կարծող,
Մարդությունը միշտ հալածող
Դրոշ առած Բթությունը…

Ահից, վախից ու սարսափից
Ես հոգնել եմ…
Ե՛ս, որ սրանց միշտ հեգնել եմ,
Ահ ու դողով ապրողներին
Միշտ հերքել եմ,
Այժմ, ցավոք...
Կոտրվել եմ ու հոգնել եմ:

Որովհետև
Համառ է շատ Բթությունը
Ու կարող է երկա՜ր կռվել,
Կարող է և անվերջ ծռվել:
Զորավոր է
Ու կարող է բանակ կազմել,
Շատ ճկույն է
Ու կարող է ծալվել, ճկվել,
Եվ կպչուն է
Ու կարող է էլ չպոկվել…

Ո՞վ կարող է խեղճիս օգնել,
Ինչպե՞ս անել, որ չհոգնել…