Չէ, տենց չի: «The Groundhog Day»-ը տեսե՞լ ես: Այ մոտավորապես տենց աars83-ի խոսքերից
Պահ, դե ասա վաղուց վախից մեռել էինք, էլի: Կարող ա՞ սահմանափակ չենք: Ենթադրենք, մտքով թռանք-հասանք Պլուտոն, կամ էլ մի ինչ-որ սև խոռոչ, մեկա դրանից դենը չգիտենք: Դե լավ, էս կապ չուներ թեմայի դետ: Բայց ավելի վախենալու
:
DIXIcarpe noctem
Էս պատմությունը ինչ-որ տեղ ինձ էլ հիշեցրեց Հայկօյի, իմ ու Մորֆեուսի պատմվածքը, առաջին երկու մասերը աննկարագրելիորեն լավն էին, իսկ վերջը հիասթափեցնում է... Երազով ավարտը ամենաշաբլոն ու անհետաքրքիր ավարտն է, կարելի էր ավելի խելացի բան մտածել:
Հայկօյի հատվածը արտակարգ էր, նկարագրությունները ավելի քան ռեալիստական էին, միստիկան առկա էր ամեն մի նախադասության մեջ: Ապրես, Հայկ ջան, ընտիր գործ ես արել
Ռայադերի հատվածը ստիպված եղա մի անգամ էլ վերընթերցել, քանի որ առաջին ընթերցումից հետո որոշ բաներ այնքան էլ պարզ չէին ինձ համար: Բայց ՍոՖի բացատրությունների օգնությամբ ավելի լավ ընկալեցի իր ասելիքը: Չնայած ՍօՖի ու Հայկօյի ոճային տարբերություններին, այս երկու հատվածները իրար շատ լավ էին լրացնում, ապրես ՍօՖ ջան, դու էլ ես ընտիր գործ արել:
Ինչ վերաբերվում է Շինարարին, այ էստեղ հիասթափվեցի, պատմության ամբողջ միստիկան ոչնչացվեց անողոքաբար, ափսոս էլ էր
I may be paranoid but no android!
Հա դե ոչինչ, ճակատագրական ոչինչ չի եղել, իրենցից յուրաքանչյուրն էլ, դու էլ կարող եք քո ուզած ձևով ավարտել, այդքան մի տխրիրԻնչ վերաբերվում է Շինարարին, այ էստեղ հիասթափվեցի, պատմության ամբողջ միստիկան ոչնչացվեց անողոքաբար, ափսոս էլ էր
My World My Space (21.02.2010)
Պատմվածքի վերջին՝ Շինարարի հատվածը կարդալիս հիշեցի ոջիլի հայտնի անեկդոտը:
Լավ չեմ հիշում, որ պատմեմ, էսպես, մակերեսային ասեմ: Ուսանողը քննության պատրաստվելիս մենակ ոջիլի թեման է սովորում, գնում է, տոմս է քաշում, ընկնում է կով, սկսում է պատմել. «կովը կաթնատու կենդանի է, ունի մորթի, մորթու վրա լինում է ոջիլ, իսկ ոջիլը...»: Դասախոսն ասում ա. «Նոր տոմս քաշի»: Քաշում ա, առյուծ: Սկսում է պատմել. «Առյուծը գիշատիչ կենդանի է, իսկ նրա մազերի մեջ լինում է ոջիլ, իսկ ոջիլը...»: Դասախոսը ձանձրացած ասում է. «Տղա ջա՛ն, ձկների մասին պատմիր»: Ուսանողը սկսում է. «Ձուկ ջրային կենդանի է, բայց այ եթե ցամաքում ապրեր, մորթի կունենար, իսկ մորթու վրա կլիներ ոջիլ: Իսկ այ ոջիլը...»:
Ասածս ինչ է:
Թեև վերջում պատմվածքի ընթացքը լրիվ շեղվեց ու սկզբի ամբողջ պատմությունը «հեչ եղավ», բայց այնուամենայնիվ այդ հատվածը գրված էր վարպետորեն:
Ընդհանուր բոլոր հատվածներն էլ հետաքրքիր էին:
Բայց պիտի խոստովանեմ, որ առաջին երկու հատվածները հինգական անգամից եմ կարդացել: Որտև ոչ մի կերպ այնքան չէին գրավում, որ հետաքրքրված մինչև վերջ կարդայի, կարդում է, արդեն վերջացնելու վրա, մեկ էլ զգում էի, որ չնայած կարդում եմ, բայց մտքերով արդեն լրիվ ուրիշ տեղ եմ: Դա նշանակում է, որ ստեղծագործության այդ հատվածներն ինձ էնքան չէին գրավում, որ իմ մտքերը չշեղվեին: Վերջին հատվածում ոչ մի վայրկյան չեմ շեղվել: Բայց չշեղվելուս պատճառն այն էր, որ անհամբեր սպասում էի, թե ե՞րբ է հետդարձ լինելու դեպի սկզբի ասելիքը: Ես ընթերցելու ողջ ընթացքում չէի հավատում, որ լրիվ շեղվելու է թեման, կարծում էի, որ հեսա, ու որ է շրջադարձ է լինելու: Կարծում եմ, որ եթե այդ սպասելիքս չլիներ, եթե հասկացած լինեի, որ այդպես էլ վերջանալու է, էստեղ էլ կշեղվեի: Ինձ մինչև վերջ պատմվածքը չբավարարեց:
Հետաքրքիր էին, շատ, գրելու ոճերը, բոլոր երեք հեղինակների: Առաջին երկուսի գրվածքներում դուրս չեկավ ըստ իս ավելորդ ծանրաբեռնվածությունը. նկարագրություններով ու «դժվարահունչ», ոչ արդիական շփման բառերով: Վերջին հատվածն այդ իմաստով շատ ավելի սահուն ու «մարդամոտ» էր:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Հայկօյի նկարագրությունները շատ շոշափելի են.դա գովելի փաստ է,բայց ոճը , ես էլ եմ գտնում,որ մեղմ ասած, ծանր է: Գուցե պատճառն այն է, որ թեև տեքստը շատ գեղեցիկ հայերենով է, բայց պատմվածքի համար չափից դուրս գրական է, դա տեքստին մի տեսակ սառն անմատչելիություն է հաղորդում ու չի գրավում : Կարելի էր երբեմն ավելի գործածվող, և դրանով իսկ ավելի կենդանի բառեր օգտագործել, ոչինչ, որ տեղ- տեղ էլ մաշված լինեին՝ էդքան ազնվական բառերի մեջ :Ոճը բավականին կբեռնաթափվեր:Ռայադերի հատվածն արժանի շարունակություն էր ստացվելև ոճի , և իմաստի տեսակետից (չեմ հաշվում,որ տեքսը մի թեթև խմբագրման կարիք ունի): Ռայադերի ներկայացրած «մեխանիզմից» միայն մի քանիսը կարելի էր որպես ծանոթագրություն կցել տեքստին (էնտեղ կան բաներ, որ, իմ կարծիքով, էական ինֆորմացիա չեն տալիս ընթերցողին տեքստը ընկալելու գործում, դրանք ավելի շատ ինֆորմացիա են տալիս հեղինակի մասին):
Շինարարի ոճն ինձ , ընդհանրապես,շատ է դուր գալիս,ուղղակի սա իր պատմվածքը չէր:
Վերջին խմբագրող՝ Sphinx: 21.02.2010, 23:42:
Ինձ թվում է՝ դա արվել է գիտակցաբար, որպես հղում ոճի տասնիններորդ դարի վերջի ու քսաներորդ դարի սկզբի ներկայացուցիչներին:
Հայկօի հետ համաձայն չեմ, թե իր գրածի մեջ Լավկրաֆտ չկար. լեզուն:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Հայկօ (24.02.2010)
Չեմ ուզում համեմատություններ անել, ճիշտն ասած: Ուլուանան էնա լավ գրել ա: Բայց սովորաբար մի բան կարդալիս ակամա մտածում եմ, թե ի՞նչ լուծումներ կարելի էր տալ, դեպքերն ինչպե՞ս կարելի էր զարգացնել: Rhayader-ի մասում, երբ հերոսը ձայներ լսեց, մտածում էի հիմա դուռը կբացվեր, ներս կմտնեին աղաղակող երեխաներ, որոնք առանց տեսնելու այդ թափանցիկ մարդուն կանցնեն իր միջով ու դուրս կգան մյուս դռնով: ՈՒ մարդը կհասկանար, որ ինքը մահացած և անդրաշխարհից մեր իրականությունում հայտնված մեկն է: Բայց փաստորեն Շինարարին մնում էր միայն «արթնացնել » այդ մարդուն,
Բայց բերեք ասենք, որ եթե ամեն ինչ հենց այնպես չգրվեր ոնց որ գրված է, մենք էլ այսքան քննարկելու բան չէինք ունենա: Ամեն դեպքում երեք հեղինակներին էլ շնորհակալ եմ
Վերջին խմբագրող՝ Մանոն: 23.02.2010, 23:49:
Ժողովուրդ ջան, շնորհակալ եմ բոլոր կարծիքների համար, չնայած առաջին հայացքից տեսակետները միանշանակ չէին, սակայն հետաքրքիր էր, որ իմ գրածը բոլորը, անկախ հավանել-չհավանելուց, տեսնում են հենց այնպես, ինչպես ես կցանկանայի, որ այն ընկալվի, ուրեմն ճիշտ ուղու վրա եմ…Սպասեցնում ես
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 24.02.2010, 02:56:
Memento mori (այս պահի դրությամբ այն ավելի ակտուալ է քան մոմենտո մորեն)
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Նախ ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել պատմվածքի համաչ.շատ հավանեցի:Առեղծվածային և կլանող որևէ բան կար,շատ գեղեցիկ և գրագետ էին արված նկարագրությունները,հատկապես 1մասում,շատ կլանված էի կարդում և հավատում էի իմ կարդացածին:Վերջը շատ ճիշտ էր մտածաված,այն յուրահատուկ համ և հոտ էր ապահովում պատմվածքին:Ապրեք
Շատ հետաքրքրի պատմվածք էր: Շնորհակալություն: Հայկօյի մասում մի-երկու տեղ Մարկեսին հիշեցրեց, չգիտեմ ինչի: Իսկ ընդհանուր պատմվածքը պոական ոճով էր` չհաշված վերջին մասը: Դժվար էր առաջին երկուսից հետո ինչ-որ բան հնարել, բայց որ երազով չվերջանար, ավելի լավ կլիներ:
Ճիշտ ա, համաձայն եմ, որ նկարագրությունները մի քիչ ծանրացնում էին, բայց լեզուն լրիվ համապատասխան էր, դժվար թե էս ոճի պատմվածքը ավելի խոսակցական լեզվով գրելը ճիշտ լիներ: Վերջին հատվածում, երբ ոճը փոխվեց, ավելի կենդանի լեզու ա օգտագործված: Շատ դուր եկավ Տան գաղափարը, իսկ գիշերասաթե (եթե չեմ սխալվում) բառը սիրեցի
What is mind? No matter. What is matter? Never mind!
Համամիտ եմ ,որ նման Գարսիա մարկեսին,եթե ճիշտն ասեմ առանձնապես որևէ ծանրություն չեմ տեսնեւմ,Մարկեսին էլ շատերը ծանր են համարում,իսկ նա դարի լավագույն գրողն է: ինչ վերաբերվում է վերջին,ապա կարծում եմ որ սկիզբը լիովին ծածկում է թերությունները,կարելի ուշադրություն էլ չդարձնել:Շատ հետաքրքրի պատմվածք էր: Շնորհակալություն: Հայկօյի մասում մի-երկու տեղ Մարկեսին հիշեցրեց, չգիտեմ ինչի: Իսկ ընդհանուր պատմվածքը պոական ոճով էր` չհաշված վերջին մասը: Դժվար էր առաջին երկուսից հետո ինչ-որ բան հնարել, բայց որ երազով չվերջանար, ավելի լավ կլիներ:
Ճիշտ ա, համաձայն եմ, որ նկարագրությունները մի քիչ ծանրացնում էին, բայց լեզուն լրիվ համապատասխան էր, դժվար թե էս ոճի պատմվածքը ավելի խոսակցական լեզվով գրելը ճիշտ լիներ: Վերջին հատվածում, երբ ոճը փոխվեց, ավելի կենդանի լեզու ա օգտագործված: Շատ դուր եկավ Տան գաղափարը, իսկ գիշերասաթե (եթե չեմ սխալվում) բառը սիրեցի
Շինարար (24.02.2010)
Ես վերջին մասի մասին խոսացության կոնտեքստում «թերություն» բառը չէի օգտագործի
DIXIcarpe noctem
Շինարար (24.02.2010)
Սպասում եմԵս վերջին մասի մասին խոսացության կոնտեքստում «թերություն» բառը չէի օգտագործի
Օմ մանի, նեղացածության հետ երկար կռիվ տալուց հետո որոշեցի, որ ազնիվ չի լինի թեման այսպես սպանել: Ինչպես խոստացել էի, պատմվածքի իմ տարբերակը (Հայկօի մասն անփոփոխ եմ թողել, ибо оно мне нравится, երրորդ մասը գրել եմ ինքս): Ի միջի այլոց, սա կարող է առաջին հայալեզու սարսափ պատմվածքը լինել:
Այսպիսով,
Հայկօ, Բայանդուր Պողոսյան
Delirium Tremens
(նախնական վերնագիրը՝ Délire)
Երիտասարդ արյունը եռում էր ներսում: Ուժով ու եռանդով լի, կյանքով լեցուն՝ մոտեցավ արևկող դռանը: Փտած տախտակները մի կերպ կցած էին իրար, ներկը պլոկված էր: Ժանգոտած ծխնիները, դժկամությամբ ճռռալով, տեղի տվեցին: Մտավ ներս, և Տան փոշե շունչը դիպավ դեմքին: Ամենուր իրենց դարն ապրած իրերի կույտեր էին, փոշու հաստ շերտի տակ խեղդված ինչ-որ առարկաներ: Լուսամուտները փակված էին կերպասե ծանր վարագույներով: Խունացած քաթանի կտորներով ամբողջությամբ ծածկված փայտե ծանր կահույքն, ասես դարանակալ, նայում էր նրան քրքրված, հնաոճ պաստառներով զարդարված պատերի տակից: Փոշի էր ու մթություն, բորբոս ու հնոտիներ: Բազմաճյուղ, ժանգոտած ջահը, օձերի կծիկի նման, կախվել էր գերանակապ ու մրոտ առաստաղից: Լպրծուն կիսախավարի միջից մի կերպ նշմարեց դեպի Տան խորքը տանող ճանապարհը և քայլեց առաջ: Ամեն քայլի հետ փոշին թափանցում էր նրա հագուստի ու մարմնի մեջ, սարդոստայնները ծվեն-ծվեն փաթաթվում էին վրան: Գայթեց. ոտքը դիպավ քրքրված գորգի եզրին: Հավասարակշությունը պահելու համար բռնեց զարդանախշ, ծանր սեղանի եզրից ու զգաց, թե ինչպես են ցրտի սառցե ասեղները ծակծկում մատները, մթության շոշափուկները դաստակի վրայով սողում վերև: Սարսռալով՝ ձեռքը հետ քաշեց. երակներում վերականգնվող արյան հոսքը ջերմացրեց ափը: Ինչ-որ անհասկանալի ուժ նրան մղում էր դեպի Տան՝ խավարի քողի տակ թաքնված խորքը: Խունացած գորգը խեղդում էր ոտնաձայները՝ փխրուն անձկության նման պարուրելով նրա քայլերը: Գորգի տակ փայտե հատակը սպունգի նման ծակոտկեն էր ու փափուկ: Կրունկները խրվում էին գորգի ու տախտակների մեջ, ու փոշին սողալով լցնում էր առաջացած փոսերը: Առաստաղը հողի գույնի էր: Մոտեցավ սենյակի խորքի երկաթակոփ դռանը, վարանելով դիպավ բռնակին: Կողպեքի ժանգոտ ատամնանիվները զարմանալիորեն անաղմուկ պտտվեցին, դուռը դանդաղ բացվեց: Քայլեց դեպի ներս և զգաց, թե ինչպես է մթության անկյուններում կուչ եկած հազարամյա վախը արթնանում սենյակում ու քամում իր հոգին: Բորբոսի, քայքայման ու ծերության հոտով հագեցած գաղջ օդը դիպավ դեմքին, թափանցեց հագուստի ծալքերի մեջ, ներծծվեց մաշկի անհամար ծակոտիներով: Մարմնի ներսում ասես ինչ-որ բան ոլորվեց: Նրան թվաց, որ խրվել է մի աներևույթ, մածուցիկ պատնեշի մեջ: Պատի տակ նշմարեց վերև տանող աստիճաններն ու ուղղվեց դեպի այդ կողմ: Յուրաքանչյուր քայլի հետ զգում էր, թե ինչպես է մահացու հոգնությունը սև մաղձի նման տարածվում մարմնի ներսում, ծվատում իր կամքը, գիտակցում էր, որ ուղեղը պատած պղտոր փառն ավելի ու ավելի է կարծրանում: Մտածեց, որ մի ամբողջ հավերժություն արդեն սողում է մոխիրի, փոշու ու թմբիրի այս արքայությունում, որ է Տունը: Նկատեց, որ ստվեր չունի ու հասկացավ, որ արևի լույս չկա ու չի էլ եղել երբեք: Հետևեց, թե ինչպես է արմունկը երազի նման լողում թանձր օդի մեջ ու պատահմամբ հրում ծանր, ասես արճճե գավաթը, աղոտ կերպով գիտակցեց, որ գուցե մի քանի ժամ է անցել այն պահից, երբ գավաթը սկսեց ընկնել ու մոտենալ հատակին, կլանված դիտեց, թե ինչպես են հատակից գավաթին ընդառաջ բարձրանում փոշու ու մառախուղի ծիլերն ու, գավաթը ամփոփելով իրենց հանգույցներում, զգույշ իջեցնում այն դեպի ներքև: Ոչ մի ձայն չլսեց: Ձեռքերը դողում էին, երբ բռնեց աստիճանի բազրիքը: Սառնություն չզգաց: Դանդաղ բարձրացավ վերև: Տան երկրորդ հարկի սորուն կիսախավարի սրտում մի ավելի մութ ուրվագիծ նկատեց ու սկսեց մոտենալ: Հեռավորության կրճատվելուն զուգընթաց՝ ուրվագծի խորքերում ավելի ու ավելի հստակ ինչ-որ շարժում էր նշմարվում: Աստիճանաբար՝ անկանոն, քաոսային շարժումը գրեթե մարդկային կերպարանք ստացավ: Քայլ առ քայլ առաջ գնալով՝ հմայված հետևում էր, թե ինչպես է մթության ծնած լռակյաց ստվերը նույնպես դանդաղ քայլերով մոտենում իրեն: Նախ երևաց վտիտ, ցնցոտիներով փաթաթված իրանը, ապա՝ բուսական ջիղեր հիշեցնող կարծր երակների ցանցով պատված նիհար վերջույթները, սուր ուսերի մեջ ներքաշված պարանոցը, լերկ, ծերունական մուգ բծերով ծածկված մաշկով գլուխը, կեղտոտ, խճճված, իրար կպած, նոսր մազերի փնջերը: Դեմքը չէր երևում: Նկատվում էր, թե քրքրված հագուստի տակ ինչպես են կոտրված փուքսի նման ուռչում ու սմքում դուրս ցցված կողերը: Կերպարանքը քայլում էր ակնհայտ դժվարությամբ, լուռ հևալով, մի կերպ քարշ տալով անհնազանդ ոտքերը: Մոտենալով մարդկային այդ ուրվագծին՝ հայացքը թեքեց ներքև՝ դեպի դրա ձեռքերը: Կնճռոտ էին, մոմի պես դեղին, կոտրտված եղջերանման եղունգներով, չորացած, ասես կմախքի վրա սոսնձված կաշվով, ոսկրոտ ու անկյանք: Հանկարծ ձեռքը սկսեց բարձրանալ ու մեկնվել առաջ: Իր կամքից անկախ՝ ճաքճքած ու ծռմռված ձեռքին ընդառաջ բարձրացրեց սեփական տաք, փափուկ, արյամբ ու կյանքով լեցուն ձեռքը: Այն ակնթարթին, երբ թվում էր՝ արդեն պիտի դիպչի կերպարանքի ձեռքին, նրա մատները շոշափեցին հայելու սառն ու ողորկ հարթությունը: Այլայլված՝ գլուխը բարձրացրեց վերև ու աչքերը գամեց կերպարանքի՝ ասես միայն սև, պղտոր բիբերից կազմված աչքերին, կարծես դարերի խորքից՝ տեսավ Տան դեմքը ու իր վրա զգաց իր սեփական հայացքի ապակյա ծանրությունը: Ցնցված, սահմռկելով՝ ընկրկեց հայելուց, ճիգ գործադրեց՝ հայացքը պոկելու համար այդ գիշերասաթե բիբերից, ոտքը հետ դրեց ու զգաց, որ աստիճաններով գլորվում է ներքև՝ դեպի խավարի բաց գիրկը:
Խավարը ոլորվեց, իր հետ ոլորելով նրա կամքը, ձևափոխելով ու ձևափոխվելով, ասես լցվելով սրինգի մոնոտոն, ոլորվող սուլոցով, որն աճելով ոռնոցի վերածվեց նրա ականջներում: Անսահման սարսափի ոռնոց, որի մեջ նա զգաց, որ ինքն էլ է ոռնում խավարի հետ միասին, որ իր կամքն ու խավարի կամքը նույնն են, որ ինքն էլ է մասն այն դիվային սրինգի, որը նվագողի անունը երբեք չի կարելի հիշատակել ո՛չ բարձրաձայն, ո՛չ շշուկով, ո՛չ մտքում:
Այդպես էր սուլում, ոռնում ու գալարվում լռությունը, այդպես էր սուլում, ոռնում ու գալարվում նա, մինչև ամեն ինչ նորից չլուծվեց սպիտակի մեջ:
Ու ահա՝ լի կյանքով ու արյամբ, նա նորից կանգնած էր դռան առաջ, որն արդեն մեռած ու նեխող էր, երբ ժամանակը դեռ չէր ծնվել: Նորից նույն փտած տախտակները, որոնք, թվում էր, մի շարժումից կարող էին խարխլվել իրենց տեղերից ու փլվել դուռը բացել փորձողի վրա: Դռան վրա մուգ սրճագույն, գրեթե սև բծեր էին, որոնք կարող էին մակարդված արյան հետքեր լինել. ո՞վ կարող էր հաստատ ասել:
Ո՞վ կարող էր ասել, քանի օր, տարի, եթե ոչ՝ դար, նա մոտենում էր դռանը, բացում այն. ամեն անգամ, ուղիղ նույն ժամին, ժամանակը պտտվում էր, վերադարձնում նույն տեղը՝ փոխարենը զրկելով վերապրած սարսափի հիշողություններից:
Տունը կանչում էր նրան. թվում էր՝ իրականության մեջ խրված այդ վերքը, որի աստիճանաբար լայնացող ճեղքերով ծածկված պատերը բացվում էին՝ ստեղծելով ծաղկող վարդի մի հրեշավոր նմանություն, պետք է իրենից վաներ ամեն կենդանի արարած, մինչև նեխման այդ ծաղիկը բացվի, ու արևի ճառագայթներն իսպառ վերացնեն ստվերում թաքնված սարսափի վերջին մնացորդները:
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 27.04.2010, 19:41: Պատճառ: Մականվան շտկում
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Հայկօ (18.09.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ