Հայկօի, Rhayader-ի և Շինարարի համատեղ պատմվածքը

[Mark Pauler]

Հետաքրքրությամբ կարդացի:
Լավն էր:
Rhayader - քեզ նւյն նկատողությունը ինչ որ դւ ես ինձ արել "Հոգեբանական ծուղակում" - սխալներ ունես անուշադրության: Երևի Հայկօի պատկերավոր խոսքից հետո էնքան ես մտել պատմվածքի մեջ, որ սխալներիդ ուշադրություն չես էլ դարձրել: Բայց լավ էր ստացվել: Մի քիչ վերջն էի ուրիշ կերպ պատկերացնում: Մի տեսակ ավարտուն չէր, չնայած պարտադիր էլ չի դա, բայց շատ հետաքրքիր էր:
ԱՊՐԵՔ - ԼԱՎՆ ԷՐ!!!

[ars83]

Առաջին (ու, հավանաբար, վերջին) անգամ կփորձեմ մանրամասն բացատրել գրածիս մեխանիկան:

Շնորհակալություն:
Դե տես ինքդ, տասնութ կետ է պահանջվել, որպեսզի բացատրես բարդ մեխանիկան Բա իմ նման հասարակ ընթերցողն այդքանն ինչպե՞ս հասկանար մի անգամ կարդալուց:
Իմ անձնական սպասելիքը առաջին մասի շարունակությունից արտահայտվեց հաջորդ մասերի հետ «չհամաձայնվելու» մեջ: Ես Հայկի գրածը պատկերացնում էի որպես միակողմանի, անվերադարձ ճանապարհորդություն (դեպի մահ կամ, միգուցե, անորոշություն) ու, այդպիսով, ակնկալում էի այդ ճանապարհորդության շարունակությունը: Փոխարենը քո կողմից ստացա ռեկուրսիվ վերադարձ սկզբնակետին Բնավ չեմ ասում, որ անհետաքրքիր է: Բացի դրանից, դու գրել ես քեզ բնորոշ ոճով՝ առանց փորձելու ճշտորեն պահպանելու նախորդ հեղինակի ոճը (ինչը շատ լավ է. հակառակ դեպքում, իմ կարծիքով, ստեղծագործությունը միայն կտուժեր):

Թե որտեղ եմ «ամեն ինչ խառնել», չգիտեմ

Դե լավ, հիմա, խմբագրեցի, չէ՞ «խառնելը» (գրեցի, հետո մտածեցի, որ հաջող բան չստացվեց), այդպիսի աչքեր մի արա

3. Ինչպես երևում է առաջին հղումից, ես հույս ունեի, որ հերոսը երեք անգամ կայցելի տունն ու երեք տեսիլք կունենա, ինչից հետո կամ կգտնի այն, ինչ փնտրում էր, կամ էլ հավերժ կմնա երազի մեջ (իմ տարբերակում, եթե հետաքրքիր է, կարող եմ դնել):

Ինձ հետաքրքիր է։

[Հայկօ]

Վերադարձա : Բոլորիդ անկեղծ շնորհակալություն՝ հետաքրքիր ու լավ քննարկում ծավալելու համար: Փորձեմ հընթցս խրվել խոսակցության մեջ:

Նախ՝ ընդհանուր տպավորություններս գրեմ համահեղինակներիս գրածների մասին: Rhayader-ի գրած հատվածի մասին արդեն ասել եմ, ասում եմ ու էլի կասեմ. ինձնից հազար անգամ լավ է գրել (հա, ես համ էլ անհամեստ եմ ): Սպասումներս ոչ միայն արդարացան, այլև գերազանցվեցին. իզուր չէ, որ «Գրանցամատյանում» նշել էի Լավկրաֆտի անունը, գիտեի՝ խայծը ով կուլ կտա (բայց հետո նամակ էլ եմ գրել ): Շնորհակալություն՝ հրաշալի ստեղծագործության համար ու նաև՝ ճիշտ որսալու համար առաջին մասի ոգին: Շատ պատկերներ ուղղակի փայլուն էին («ախր ո՞նց իմ մտքով չանցավ գրել» շարքից): Զգացվում էր, որ գրելիս նույն կերպ ենք մտածել. ես, օրինակ, հստակ պատկերացրել, տեսել ու զգացել եմ այն ամենը, ինչը նկարագրել եմ (հա, ոչ թե հորինել եմ, այլ վերապատմել կամ նկարագրել եմ մեկ այլ՝ ավելի շատ մանրամասներով հագեցած, ավելի իրական ու ռեալ երևույթը, դեպքը, delire-ը, ինչպես ցանկանաք): Նույնը կարող եմ ասել Rhayader-ի գրածի համար. համենայն դեպս՝ առաջին մասը կարդալիս ու երկրորդ մասը կարդալիս հավասարապես կենդանի ու վառ եմ տեսել գրվածը՝ անկախ այն բանից, որ առաջին մասը ես մանրամասն պատկերացրել, կշռադատել ու հետո եմ գրել, իսկ երկրորդ մասը կարդալուն պես real-time տեսնում ու զգում էի: Ես ու Rhayader-ը, կարելի է ասել, ալիքի նույն երկարության վրա էինք «նաստրոյկա» եղել : Դե, բնականաբար, այստեղ իր դերն է ունեցել մի քանի հեղինակներով ընդհանուր տարվածությունը. Rhayader-ը արդեն նշեց Հովարդ Լավկրաֆտին ու Էդգար Ալան Պոյին, ես իմ մասի համար կավելացնեի նաև, օրինակ, Վերկորի անունը (մասնավորապես՝ Ռոդերիկի հայելային արտացոլանքի նկարագրությունը լրիվ նրա պատմվածքներից մեկից է ներշնչված): Հենց սկզբից իմ առջև խնդիր էի դրել հոգեբանական սարսափ գրելը, իսկ սարսափի ժանրում ոչ ոք երբեք չի գերազանցել Լավկրաֆտին ու Պոյին: Նույն «Աշըրի տան անկումը», ասենք, ինձ համար լավագույն ստեղծագործություններից է՝ ընդհանրապես: «Լիգեան», «Սև կատուն» (մի քիչ՝ մեղքի զգացումի գաղափարի պահով), «Օվալաձև դիմանկարը» (այդ պատմվածքում նկարչի կնոջ հոգին ու կյանքը լքում են կնոջ մարմինն ու մտնում անթերի, կատարյալ դիմանկարի մեջ, իսկ կինը մահանում է. իմ դեպքում Ռոդերիկի կյանքն ու հոգին են թափանցում (բառացիորեն) Տան մեջ ու դառնում Տան մի մասը (գուցե հենց իր՝ Ռոդերիկի չգիտակցված ցանկությանը համաձայն), իսկ ինքը՝ Ռոդերիկը, հայելու մեջ տեսնում է այն, ինչ մնացել էր իրենից այն բանից հետո, երբ Տունը վերցրեց այն, ինչ ի սկզբանե պատկանում էր հենց Տանը... Կամ տեսնում է այն, ինչ իրականում ինքն է, երբ կյանքն ու կյանքի անբաժան ուղեկից արյունը չեն թունավորում իր մարմինը... Իսկ գուցե և ոչ : Գրելիս «Օվալաձև դիմանկարի» հետ անալոգիայի մասին չէի մտածում): Առաջին մասի վերջում նաև շատ աղոտ մի գաղափար եմ տվել, որ չշարունակվեց. ահա՝ «Այլայլված՝ գլուխը բարձրացրեց վերև ու աչքերը գամեց կերպարանքի՝ ասես միայն սև, պղտոր բիբերից կազմված աչքերին, կարծես դարերի խորքից՝ տեսավ Տան դեմքը ու իր վրա զգաց իր սեփական հայացքի ապակյա ծանրությունը»: Ռոդերիկն ինքը կարող էր լինել Տունը, կամ ինքն էր կառուցել այն՝ իր ներսում կամ որպես իրականության կտավի վրա պատռված արյունահոսող վերք (երկրորդ մասի այս պատկերը շատ հավանեցի), էական չէ: Ամեն դեպքում՝ մի բան պարզ էր. Տունը կար (ու երևի մինչև հիմա էլ կա ինչ-որ մի տեղ): Տունը իրական էր, եթե անգամ միայն Ռոդերիկի համար էր այդպես: Նաև չմոռանանք սարսափ-պատմվածքի դասական կառուցվածքը. ես առաջին մասում ձգտել եմ ընդամենը տալ ընդհանուր գործի setting-ը, այսինքն՝ ստեղծել այն ֆոնը, որի վրա հետագայում պիտի իրադարձություններ զարգանային: Այդպիսով՝ առաջին մասում գործողություններ առանձնապես պիտի չլինեին. դրա դերը ընթերցողին համապատասխան վիճակի հասցնելն էր, նախապատրաստելը հաջորդ իրադարձությունները հենց Տան կոնտեքստում ընկալելուն: Իմ գրածում Լավկրաֆտ գրեթե չկար, իսկ Rhayader-ի հատվածում, իմ գնահատմամբ, այն բավականին շատ էր: Դե, ես ուրիշ բան չէի էլ սպասում մի մարդուց, ում ամեն երկրորդ բառը Կտուլհու Ֆխտագնն է : Ինչևէ, իմ մասում շեշտը հիմնականում դրել եմ զուտ նկարագրության վրա, այդտեղից էր՝ ածականների ու մակդիրների առատությունը: Կրկնություններից ամեն կերպ ձգտել եմ խուսափել: Սակայն գրեթե չեմ նկարագրել «Նա»-ին՝ արտաքին տեսքը, անունը, ով էր, ինչու էր այդտեղ և այլն՝ պատմվածքը շարունակողին ստեղծագործելու ազատություն տալու համար: Ավարտել եմ հենց այնտեղ, երբ արդեն ինչ-ինչ գործողություններ են սկսում ծավալվել (որոնց ինչ մեկնաբանություն ու շարունակություն ասես՝ կարելի է տալ): Նպատակս այն էր, որ թեկուզ ընդհանուր ֆաբուլայի ընտրությունը ես թողնում էի հաջորդներին, վերոհիշյալ setting-ը արդեն պիտի պայմանավորեր ընդհանուր ոճն ու ուղղվածությունը, իսկ ինձ դրանից ավել բան պետք չէր. ես պատմվածքի ավարտի մասին գրեթե չեմ մտածել): Ամեն դեպքում՝ եթե ես ավելի շատ կարծել եմ, որ Տունը Ռոդերիկի (ալտեր) էգոն է, Rhayader-ն այն դարձրել է ավելի շատ լիբիդո, քան էգո: Հետաքրքիր հնարք է: Դուրըս շատ եկավ գրքերի պահը. միշտ սիրել եմ, երբ գրքում գիրք է լինում, դա քեզ ստիպում է կասկածել, որ գուցե դու էլ ես հիմա ինչ-որ գրքի հերոս, երբ կարդում ես ձեռքիդ գիրքը: Վերնագրերը լրիվ համապատասխանում էին մթնոլորտին, չնայած՝ կգերադասեի, որ լիովին մտացածին լինեին (Նեկրոնոմիկոնը չնսեմացնելով հանդերձ ): Սև Կնոջ մասին կարդալիս մի պահ Silent Hill-ը հիշեցի:

Շինարար ջան : Շնորհակալություն՝ ժամանակ տրամադրելու, աշխատելու ու հնարավորինս լավ ավարտելու համար այս պատմվածքը: Անշուշտ՝ բարդ էր, ես դա լրիվ գիտակցել եմ սկիզբը գրելիս: Բարդ էր ոչ թե միտքը, այլ այնպիսի շարունակություն գտնելը, որը կգոհացներ ինձ նման բծախնդիր կլիենտին : Մանրամասն չանդրադառնամ քո հատվածին, թույլ տուր միայն մի բան նշել. սա այն չէր, ինչ ես կուզենայի կարդալ: Քո հատվածը, որպես գրական գործ, ամուր ու ամբողջական էր, սակայն (կարծում եմ՝ ինքդ էլ ես համաձայն) ընդհանուր գաղափարից դուրս էր մնում: Ազնիվ պիոներական խոսք. ահավոր մեծ էր ցանկությունս՝ քեզ նամակ գրելու ու խնդրելու, որ երազով չավարտես պատմվածքը (տառապանքս փորձ ունի (c) Իսահակյան), բայց հետո մտածեցի, որ քիթս ուրիշի ստեղծագործության մեջ խոթելը կոռեկտ չի լինի: Պատմվածքը ավարտվեց երազով : Ընդ որում՝ նախորդ դեպքում քնած մարդը հետ էր տվել անկողնու մեջ, իսկ այստեղ՝ քրտնել ու երազախաբ էր եղել : Դե ինչ, ինձ համար արդեն բավական է այն, որ կարողանում եմ իրարից տարբեր երկու մարդկանց առանձին-առանձին, տարբեր ժամանակներում հորդորել նույն դաժան խաղը խաղալու իրենց հերոսի հետ. ուրեմն ես մնում եմ ես : Ոճային տարբերություն, անշուշտ, կա. ես գերադասում եմ ցնորական-առանց դիալոգների-նկարագրական ոճը, դու՝ խոհական-իրապաշտականը: Գուցե հենց դա խանգարեց, որ լիովին ընկալես առաջին երկու մասերի բնույթն ու «մտնես» պատմվածքի մեջ: Հոգեբանական սարսափ ժանրի սուբմշակույթը բավականին լավ բան է, բայց և շատ քիչ է հայտնի. անկեղծորեն խորհուրդ եմ տալիս ծանոթանալ, չես փոշմանի :

Եվս մեկ անգամ շնորհակալ եմ:

[Հայկօ]

Ավելացնեմ, որ վերնագրի իմաստը էդպես էլ չհասկացա: Հայկօն մի բան մտածել էր, բայց էդ չբացահայտվեց:

Վերնագի՞րը : Մտքովս էդ անցավ : Ուզում էի նույնիսկ մի շատ աղոտ բնաբան էլ դնել՝ իրականում գոյություն չունեցող հեղինակից, հետո որոշեցի, որ արդեն չափազանց կլինի: Իսկ այդ սրիկա Հայկօն իրոք որ՝ հազար ու մի բան մտածել էր, բայց նաև՝ ոչ մի բան էլ լրիվ չէր մտածել, որովհետև եթե մտածած լիներ, մինչև վերջ կգրեր պատմվածքը: Ազարտը, ինչ ուզում եք՝ ասեք, լավ բան է :

Հ.Գ. Միգուցե, Հայկը կարող էր ոչ այդքան ավարտուն ստեղծագործություն տեղադրել, որպեսզի մնացածներին աշխատելու տեղ մնար:

Ավարտուն չէր ): Բացարձակապես բնավ ամենևին իսպառ ավարտուն չէր: Նույնիկս չափազանց խիստ հույժ անչափ ոչ ավարտուն էր: Հա, քանի չեմ մոռացել. Հ.Գ. Բրամս է՞ր :

Շնորհակալություն:
Դե տես ինքդ, տասնութ կետ է պահանջվել, որպեսզի բացատրես բարդ մեխանիկան Բա իմ նման հասարակ ընթերցողն այդքանն ինչպե՞ս հասկանար մի անգամ կարդալուց:
Իմ անձնական սպասելիքը առաջին մասի շարունակությունից արտահայտվեց հաջորդ մասերի հետ «չհամաձայնվելու» մեջ: Ես Հայկի գրածը պատկերացնում էի որպես միակողմանի, անվերադարձ ճանապարհորդություն (դեպի մահ կամ, միգուցե, անորոշություն) ու, այդպիսով, ակնկալում էի այդ ճանապարհորդության շարունակությունը: Փոխարենը քո կողմից ստացա ռեկուրսիվ վերադարձ սկզբնակետին Բնավ չեմ ասում, որ անհետաքրքիր է: Բացի դրանից, դու գրել ես քեզ բնորոշ ոճով՝ առանց փորձելու ճշտորեն պահպանելու նախորդ հեղինակի ոճը (ինչը շատ լավ է. հակառակ դեպքում, իմ կարծիքով, ստեղծագործությունը միայն կտուժեր):

«Ռեկուրսիվը» չգիտեմ՝ ինչ է, բայց ռեկուրսիվի պահը ինձ շատ դուր եկավ )): Տարածության մեջ բանտարկված լինելը վախենալու բան է, բայց պատկերացրու՝ թե ի՜նչ վախենալու է տարածության ու ժամանակի մեջ բանտարկված լինելը: Լավ, քեզ՝ երդվյալ մաթեմատիկոսիդ համար ասեմ. պատկերացրու Մյոբիուսի քառաչափ ժապավեն : Իսկ ոճը շատ տարբեր չէր:

[Շինարար]

Լավ, ես էլ պատասխանեմ համահեղինակներին… Նախ Ռայադերը ինչ-որ ռուսերեն ստեղծագործություն ունի, որ Վիսփերի հետ ակտիվորեն քննարկում էր մի պահ, չկարողացա դա կարդալ, ուզում էի այդ թեմայում մի ժամանակ կարծիք գրել, մի օր կգրեմ… Միշտ հարգել եմ իր գրական ճաշակը… Հայկօյի մասին, դատելով իր կարդացածույան չափից ու գրականության մեջ ունեցած նախընտրություններից ու մի քանի գրառումներում իր որոշ արտահայտություններից, ենթադրել եմ, որ գրում է ու լավ է գրում, չափածո զրույցից այն կողմ իր ստեղծագործություններին ծանոթ չէի, իսկ չափածո զրույցում գրածները օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով դուրս չէին գալիս… Մի խոսքով, երբ տեսա նախագծում իրենց անունները, ուզեցա ես էլ միանամ, հավես էր Ռայադեր ջան, այդ տասնութ կետից բաղկացած հղումներդ ինձ չէին կարող հետաքրքրել և ես օգտվել եմ քո ընձեռնած ազատ ստեղծագործելու հնարավորությունից Ինչպես եմ ես ընդհանրապես գրում, Հայկօն նույնիսկ ոճիս բնորոշում էր տվել, բայց ես գրելիս նման հարցերում չեմ խորանում, գրում եմ այն ամենը, ինչ այդ պահին մտածում եմ, հետո թեթևակի խմբագրում եմ և վերջ… Հայկ ջան, քո ասած գրական ուղղությունը երևի իրոք լավ բան է, բայց ես եթե կարդամ էլ նման գործեր հաստատ չեմ խորանալու հեղինակի ասելիքի, ոճի առանձնահատկությունների և այլնի մեջ, ես կարդում եմ գիրքը որպես այդպիսին, հասկանում եմ այնպես, ինչպես հասկանում եմ, եթե ստեղծագործության մեջ տեսնում եմ իմ հարևան Փառանձեմին, ուրեմն ստեղծագործությունը հենց նրա մասին է, ինձ չի հետաքրքրում, որ իրականում տվյալ հեղինակը գրել է իր ազգական Բենիամինի մասին… Հայկ ջան, եթե նամակ գրած լինեիր, որ երազով չավարտեմ, հաստատ չէի ավարտի երազով, բայց հավատացնում եմ քեզ, որ ինչ էլ գրեի քո ուզածը չէր լինելու, որովհետև ես ես եմ, դու դու ես, ինչ հանճարեղ միտք ասացի Այնպես որ լավ ես արել, որ չես գրել Մի խոսքով ձեր երկուսի մասերն էլ շատ հավանեցի, քոնը ավելի գրագետ էր գեղարվեստական առումով շարադրված, բայց նկարագրություններդ դժվարությամբ կարդացի, Ռայադերի մոտ շատ էին մանր-մունր իմ կարծիքով թերությունները, բայց իր մասը ավելի հեշտ էր կարդացվում… Մի խոքսով, ապրե, գոհ եմ, որ պարզեցի, որ Ռայադերը իրոք լավ է գրում, գոհ եմ, որ համոզվեցի, որ Հայկօյի հարցում չեմ սխալվել, որ գրում է ու լավ է գրում… Եթե նախագծում չլինեի, անկեղծ եմ ասում, չէի կարդալու, ու այսպես անտեղյակ էլ մնալու էի ձեր երկուսի հարցում…
Հ. Գ. Ինձ որ ամենաշատը իմ հատվածն է դուր գալիս Ինձ համար պատմվածքը ամբողջական է, ովքեր այլ կարծիքի են, ընդունում եմ իրենց տեսակետը, պատճառը պարզապես գեղարվեստական գրականության մասին մեր ունեցած ընկալումների տարբերությունն է…
Բոլոր այն մարդկանց, ում գրառումներում ՀՄ-ի մասին գիտակցված մեծարում ու գնահատում եմ տեսել, հարգում եմ առանձնահատուկ կերպով…
Գիտեմ, որ այս գրառմանս մեջ ահագին տառերի բացթողումներ կամ դրանց կոմպենսացնող ավելորդ տառեր կհանդիպեն, արագ գրելուց ա, ներողամիտ եղեք

[Սերխիո]

Դուր եկավ առաջին ու երկրորդ մասերը,(ամեն դեպքում ես խորհրդավորություն, միստիկայի սիրահար եմ ), բայց այնքան գունեղ ու մանրամասն էին նկարագրված որ, եթե հաշվի առնենք ,որ պատմվածքը գրում են 3 հոգով , այսինքն `յուրաքանչյուրին մոտ 30-35 % տոկոսն է բաժին ընկնում ,ապա Հայկի ծավալուն սկիզբը կարելի ա համարել 10-15 % մաքսիմում , իսկ մոտ 20 % Rhayader-ին էր բաժին ընկնում , իսկ մնացածը Շինարարի վրա էր , դե արի ու շինիր այդքան... Բայց ամեն դեպքում տակից դուրս եկավ ճիշտ ձևով , քանի որ նման ոճով շարունակելու դեքում մոտ 4 անգամ ավել պետք էր գրել...

Հ.Գ.
այս էլ երկրոդ անգամ Հայկոյի ծանր հոգեբանական պատմվածքները վերածվում են երազի :Ճ

[Ֆոտոն]

Ռայադեր ջան, այդ տասնութ կետից բաղկացած հղումներդ ինձ չէին կարող հետաքրքրել և ես օգտվել եմ քո ընձեռնած ազատ ստեղծագործելու հնարավորությունից

Հ. Գ. Ինձ որ ամենաշատը իմ հատվածն է դուր գալիս

Աաաա՜, իսկապես լավ ես գրել: Անկեղծ է շատ, մանավանդ ընդգծածս մասը::

Հոգեբանական սարսափ ժանրին ես էլ ծանոթ չեմ, դեռ: Երևի չեմ էլ սիրում: Բայց էս պատմվածքում քո ոճով հատվածը հօդս ցնդեց հիշողությունիցս մի քանի օր անց: (Մյուսներինը հենց նույն օրը վերացավ գլխիցս ) Բայց էն մագնիսականությունը ու զգացողությունները ահագին երկար մնացին: Մոտավորապես, որ շատ կծու բան ես ուտում, վրայից էլ մեղմացնող մի բան, որ չվառվես, բայց երկար ժամանակ բերանումդ մենթոլի պես մնում է համը, էդպես:
խոհական-իրապաշտական ոճում կարծում եմ բավական լավ պատմվածքեր կարող ես գրել, այնպես որ սպասում եմ:

[Հայկօ]

Մյուսներինը հենց նույն օրը վերացավ գլխիցս

Չէ, սա Ռիո դե Ժանեյրոն չէ...

[Բարեկամ]

Տակս ուրեմն Կարող ա երկար գրեմ, կարող ա չէ: Բայց ահագին բան ունեմ ասելու, այսինքն արտահայտելու, կամ էլ մի քանի բան մենակ, բայց էական: Վոբշմ կերևա
Նախ ասեմ, որ մինչև էս եռապատումը կարդալը, կարծիքներն աչքի անցկացրի, բացի մի քանի երկարից, այդ թվում` Սօֆի մեկնաբանություններից, ու կարդալուց հետո բավական զարմացա, քանի որ կարծիքս բավական տարբերվում էր համընդհանուր /համենայն դեպս` արտահայտած/ կարծիքներից: Այսինքն չզարմացա, որ տարբերվում էր, բայց` բավական տարբեր կերպ ա էս ամենն ինձ երևում: Խոսքս հատկապես Շինարարի հատվածի մասին ա, որը ես համարում եմ ոչ միայն բավական հաջողված` տարբեր առումներով, այլև` հոյակապ վերջաբան` չնայած էքշնի ու միստիկայի սիրահարների հասկանալի հիասթափությանը: Բայց դե ես պատվածքները չեմ դիտում որպես հոլիվուդյան կամ թեկուզ նույնիսկ հայկական բեմի սցենարներ, այլ դիտում եմ որպես գրականություն, ու էդ առումով` Շինարար` կեցցես: Ու ոչ միայն: Բայց մնացածի մասին հերթով

Նախ մի բան. էս պատվածքը, այսինքն Հայկօյի բացած քարանձավը, էն փակ տարածքն ա` ամեն մարդու համար, որտեղ տվյալ մարդը դրսևորում ա իր էությունը կամ տեսակը, կամ ավելի շուտ` իր ընտրությունը կյանքում: Ու էդ շատ էսպես հաջող ու ակնհայտ դրսևորվել ա երեք հեղինակներից և յուրաքանչյուրի գրածի մեջ

Հայկօն, ինչպես և խոստացել էր, տվեց էն պատկերի նկարագրությունը, որը տեսնում ես կինոէկրանին: Վերարտադրության առումով` տեսարանային նկարագրություններն արված էին, բայց իմ կարծիքով ոգին էնքան էլ ամբողջական չէր, մասնատվում էր մի տեսակ, չհամապատասխանություններ կային կամ բացթողումներ, որոնք, չնայած հեղինակը ինքը պատկերացնում ա, բայց ոչ բոլոր key point-ներն ա տալիս, որի հետևանքով էդ ոգեղենությունը միջավայրի չի պարուրում քեզ նենց անթերի, ոնց որ այնտեղ լինես, կամ ավելի շուտ` դու լինես հերոսը: /Հայկօ ջան, հուսով եմ չես նեղանում.../: Դա իհարկե ընդամենը իմ ընկալումն ա:
Ու մի բան էլ ասեմ, բայց ինձ չատես Որոշ մասեր` նկարագրություններում , ինչ-որ հակասականություն էր պարունակում, որը, կարդալիս, մեկ էլ "ստոպ" էր տալիս: Օրինակ`

Ուժով ու եռանդով լի, կյանքով լեցուն՝ մոտեցավ արևկող դռանը: Փտած տախտակները մի կերպ կցած էին իրար, ներկը պլոկված էր:

Փտած տախտակներով էդ դռանը /ի դեպ ամբողջ միջավայրը շատ հիշեցնում էր Mist խաղը, ծանոթ ես?/ մի տեսակ չէր բռնում կամ էդ դռան աուրան ջարդվում էր "Ուժով ու եռանդով լի, կյանքով լեցուն արևկողությամբ":

Հայկօյի հատվածը` թեմայի ու միջավայրի ու վերջնակետի առումով /երբ տեսնում ա իր արտացոլանքը/, շատ ախորժելի էր ու լավը էն առումով, որ զարգացման /թե գրականություն, թե էքշն, թե միստիկա/ մի ահռելի տարածք ծավալվելու հնարավորություն էր տալիս` ամենատարբեր վարիացաներով, ու ոչ միանշանակ: Եվ հատկապես հենց հետաքրքիրը այն էլ լինելու, որ ամեն մի շարունակող հեղինակը, կամա ակամա, ուզի թե չուզի, իր ներքին արտացոլանքն էր դնելու շարունակության մեջ , ինչը հենց էդ ա նշանակում, որ ցանկացած շարունակություն իրավացի ա, քանի որ ցանկացած մարդ իր տեսակի մեջ այսպես ասած "իրավացի" ա...

Սօֆը... Վարպետորեն էր, Սօֆ: Նույնիսկ շատ-շատ լավ: Շատ խորն էիր թափանցել, չգիտեմ: Նույնիսկ չգիտեմ, արժի վերլուծել էն, ուր թափանցել էիր: Սա գրականություն էր ու փիլիսոփայություն էր:

Խավարը ոլորվեց, իր հետ ոլորելով նրա կամքը,

ինչքան ինքն էր օրինակ սա...

Վոբշմ, Սօֆը գրել ա իրեն հարազատ, ոմանց կարող ա հետաքրքիր լինի, ոմանց` ոչ, ոմանց` հարազատ, ոմանց` չէ, բայց վերարտադրությունն ու լեզուն` շատ լավ էր:

Հիմա Շինարարի մասը:
Բայց արդեն հոգնեցի
Ավելի երկար ճիշտն ասած ուզում էի գրել հենց Շինարարի մասին, բայց էներգիաս պրծավ
Ուզում էի ասել, որ էս միջավայրը անցնելով սենց միստիկ բաներին իմ կարծիքով բավական խորթ Շինարարի պրիզմայի միջով, հանգել ա շատ հաջողված լուծման: Թողնենք երազ-մերազ, ծեծված-չծեծված սպասելիքները: Էդ բոլորը հեչ կարևոր չեն: Կարևորը հեղինակի մտքերն են, երբ արթնանում ա էդ մղձավանջից, որը իրան պետք ա որ հատուկ չլիներ: Ու հատուկ չլինելով հանդերձ, մարդկային սահուն ադապտացիայով ծավալում ա իր հետագա անելիքներն ու մտքերը, ու ընթացքը, ու էդ ամենը շատ հմուտ լեզվով ու տեսարանների ընտրությամբ ես տվել, Շինարար ջան, անկեղծորեն շատ հավանում էի կարդալիս: Ու հոգեբանությունն էլ շատ մի տեսակ ուղիղ էր, չկեղծված: Մի խոսքով, կեցցե'ս:

Վսյո:

ՀԳ. Անունների ընդգծման գաղափար` Հայկօ (c)

[Ֆոտոն]

Չէ, սա Ռիո դե Ժանեյրոն չէ...

[ars83]

Բոլոր այն մարդկանց, ում գրառումներում ՀՄ-ի մասին գիտակցված մեծարում ու գնահատում եմ տեսել, հարգում եմ առանձնահատուկ կերպով…

Տնաշեն ջան, մի հատ չես ասի՞ «ՀՄ»-ն ինչ է, իմանամ՝ ես կա՞մ առանձնահատուկ հարգվածների թվում, թե՞ ոչ:

[Հայկօ]

Տնաշեն ջան, մի հատ չես ասի՞ «ՀՄ»-ն ինչ է, իմանամ՝ ես կա՞մ առանձնահատուկ հարգվածների թվում, թե՞ ոչ:

Հրանտ Մաթևոսյան :

[Rhayader]

Տնաշեն ջան, մի հատ չես ասի՞ «ՀՄ»-ն ինչ է, իմանամ՝ ես կա՞մ առանձնահատուկ հարգվածների թվում, թե՞ ոչ:

Հրանտ Մաթևոսյան

[Շինարար]

Տնաշեն ջան, մի հատ չես ասի՞ «ՀՄ»-ն ինչ է, իմանամ՝ ես կա՞մ առանձնահատուկ հարգվածների թվում, թե՞ ոչ:

Մեջն ես, անկախ ՀՄ-ից Բայց այդտեղ ենթատեքստս ուղղված էր կոնկրետ համահեղինակներիս

[ars83]

Ավարտուն չէր ): Բացարձակապես բնավ ամենևին իսպառ ավարտուն չէր: Նույնիկս չափազանց խիստ հույժ անչափ ոչ ավարտուն էր:

Ես կխնդրեի ընթերցողի վրա բնավ երբեք կտրականապես ոչ մի դեպքում բարոյական ճնշում չգործադրել:

Հա, քանի չեմ մոռացել. Հ.Գ. Բրամս է՞ր :

Ոչին, ոչինչ, բան չմնաց, հեսա որ հետ գամ, ես քեզ սև Բրամս ցույց կտամ
Հայերեն չէ՞ր գրած՝ «Բեթհովենի ... կոնցերտի ...»:

«Ռեկուրսիվը» չգիտեմ՝ ինչ է,

http://lmgtfy.com/?q=recursion

բայց ռեկուրսիվի պահը ինձ շատ դուր եկավ )):

Բա կգա, բա ինչ կանի, քո ասած «գրքի մեջի գիրքն ա»:

Տարածության մեջ բանտարկված լինելը վախենալու բան է, բայց պատկերացրու՝ թե ի՜նչ վախենալու է տարածության ու ժամանակի մեջ բանտարկված լինելը:

Պահ, դե ասա վաղուց վախից մեռել էինք, էլի: Կարող ա՞ սահմանափակ չենք: Ենթադրենք, մտքով թռանք-հասանք Պլուտոն, կամ էլ մի ինչ-որ սև խոռոչ, մեկա դրանից դենը չգիտենք: Դե լավ, էս կապ չուներ թեմայի դետ

Լավ, քեզ՝ երդվյալ մաթեմատիկոսիդ համար ասեմ. պատկերացրու Մյոբիուսի քառաչափ ժապավեն :

Դրա եղա՞ծն ինչ ա. եռաչափ վեկտորի փոխարեն քառաչափը կվերցնենք էդ օբյեկտը նկարագրելու համար, մի քիչ հաշվարկները կբարդանա: Ինտեգրենք, դիֆերենցենք, ձգտեցնենք զրոյի... ինչ մտքովդ անցնի

Իսկ ոճը շատ տարբեր չէր:

Տե՛ս տվյալ գրառման առաջին մեջբերման պատասխանը: