Ով ինչպե՞ս է հասկանում այս հասկացությունը: Ասեմ, որ հոդված եմ պատրաստում այս թեմայով, և կարծիքներ լսելը չէր խանգարի: Միայն թե խնդրում եմ անիմաստ վիճաբանության կամ օֆֆտոպանոցի չվերածել թեման: Եթե հստակ ասելիք չկա, ավելի նախընտրելի է չծանրաբեռնել թեման: Նախապես շնորհակալ եմ կարծիքների ու խորհուրդների համար:
Gayl (10.02.2010)
Ես կարծում եմ, որ "Հոգևոր անվտանգություն" ուենալու համար պետք է հաստատուն լինեմ Աստծո Խոսքի մեջ, քանի որ հենց դրանից կախված կլինի իմ "Հոգևոր անվտանգությունը": Եթե պետությունը չունի անվտանգության ամուր համակարգ, ապա խոցելի է թշմանու կողմից: Այս պարագայում պետության փոխարեն մեր "Հոգևոր աշխարհն" է, որը կարող է խոցվել թշմամուց եթե ամուր հիմքերի վրա չէ: Թշմամին այս պարագայում միայն մեկն է՝ սատանան: Բայց վերջինս պայքարում է տարբեր զենքերով, նույնիսկ մեր նման մարդկանց մի մեծ բանակով:
Որքան շատ է մարդ կարդում Աստծու Խոսքը, այքան մեծանում է նրա հավատը, որը և ձևավորում է մեր "Հոգևոր անվտանգության" համակարգը: Ավելացնեմ, որ Աստվածաշնչում Աստծո Խոսքը ներկայացվում է իբրև երկսարանի սուր, ուստի պետք է բոլորս զինվենք այդ սրով, որ ի զորու լինենք պայքարենք:
Հոգևոր անվտանգություն ասելով ես ամենից առաջ հասկանում եմ պաշտպանությունը բոլոր տեսակի աղանդներից, ում վկա, քանիսական, տարած հետ բերած, պայծառ զինվորներ.. չգիտեմ ինչ... Դրանք ընդհանրապես պետք է օրենքով արգելվեն, ոնց որ Արցախում են դադարեցրել մի երկուսի գործունեությունը: Նմանները խաթարում են մարդկանց հոգևոր աշխարհը, օգտվելով մարդու կյանքի դժվարությունների գցում են թակարդ և սկսում հոգեխեղման գործընթացը: Սա նրանով է վտանգավոր, որ հակում ունի վիրուսի նման տարածվելու, որովհետև թակարդն ընկած մարդը հետը այսպես ասած "պաշտամունքի" սկսում է տանել իր երեխաներին` բոլոր հետևանքներով հանդերձ: Սրա մասին բազում անգամ ասվելա խոսվելա բայց կոնկրետ ՈՉ ՄԻ ՔԱՅԼ չի կատարվում: Դրանց պետք է վտարել, որպես պետական անվտանգության պահպանման կարևորագույն մաս:
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
Hayazn (10.02.2010)
Ես մեկ անգամ ուրիշ թեմայում գրել եմ սրա մասին.Նմանները խաթարում են մարդկանց հոգևոր աշխարհը, օգտվելով մարդու կյանքի դժվարությունների գցում են թակարդ և սկսում հոգեխեղման գործընթացը:
Ժողովուրդ ջան, աղանդների դեմ կարելի է պայքարել միայն սեփական դիրքորոշումը ճիշտ իմանալուց հետո, նախ որպեսզի կարողանանք տարբերել աղանդը ճշմարիտ ուղղությունից, իսկ հետո կարողանանք ցույց տալ սխալ դիրքորոշումը: Այլ ձև ուղղակի անհնար է:
E-la Via (15.02.2010)
Ցանկացած աղանդավորի որ լսես, միայն ինքը մեկ էլ իրա հետ նեյնիմ անողները գիտեն "ճշմարիտ ուղին"...
Աղանդների դեմ պետք է պայքարել առանց խորանալու, թե "ինչ ճիշտ բան են ասում", քանի որ շատ լավ հայտնիա դրանց ասածն էլ արածն էլ:
Կարճ ասած` խմբերը ցրել, դրսից քարոզողներին արտաքսել, հակառակողներին` գիլյոտին:
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
Hayazn (10.02.2010), VisTolog (10.02.2010), Ջուզեպե Բալզամո (10.02.2010)
Ժամանակին Կոմունիստական կուսակցության ներկայացուցիչներին, որ առաջարկեին թույլ տալ այլ կուսակցությունների գոյությունը, որից քաղաքական համակարգը կշահեր, նրանք անգրագիտորեն կպատասխանեին, որ ճիշտը միայն իրենք են ու պետք չէ այլ կուսակցությունների գոյություն ու "նոր" բան քարոզողներին կարտաքսեին: Բայց վերջիններս շատ բաներ հաստատ կուզենային փոխել դեպի լավը: Մի՞թե վատ է, երբ քարոզում են, որ մի խաբի, մի շնանար, պատվիր ծնողներիդ, սիրիր ընկերներիդ (իհարկե եթե դրա հետ մեկտեղ Աստվածաշնչիծ դուրս բաներ չեն խոսում, ինչպես օրինակ Եհովայի վկաները): Երևի պատճառը այն է, որ մարդիկ սիրում են մեղքերի մեջ ապրել, որովհետև դա մեծ մասամբ մարմնի ցանկությունն է, ու երբ ինչ-որ մեկը ասում է, որ դա սխալ է. ապա միանգամից սկսվում են փնտրտուքներ, որ մերժեն քարոզողի ասածները: Մարդկանց մեծ 70 տարի առանց Աստծո ապրել է ու սովորել այդ կյանքին, իսկ հիմա ահա լսում է, որ սխալ է. հասկանում եմ շատ դժվար է:ministr-ի խոսքերից
Բայց արթնությունը շարունակվում է Հայաստանում:
Համամիտ եմ, բայց, հետաքրքիր է, ինչի՞ համար են մարդիկ աղանդավոր դառնում... մի երկու քաղցր խոսք լսելով հազարավոր մարդիկ միանում են տարբեր աղանդների, ինչու՞Հոգևոր անվտանգություն ասելով ես ամենից առաջ հասկանում եմ պաշտպանությունը բոլոր տեսակի աղանդներից,
Օրենքով, դա բռնություն է, իսկ բռնությամբ անհնար է, մարդիկ փնտրունքների մեջ են և փորձում են գտնել ««մի բան»», որը իրենց բոլոր հարցերը կլուծի, թե հոգևոր և թե նյութական...Դրանք ընդհանրապես պետք է օրենքով արգելվեն, ոնց որ Արցախում են դադարեցրել մի երկուսի գործունեությունը:
Իմ կարծիքով պետությունը պետք է խելացի մարդկանց տրամադրի, որպեսզի նրանք հետազոտեն աշխարհի բոլոր կրոնները և ուսմունքները և կարողանան մարդկանց օգնել ըստ իրենց ընկալման մակարդակի, որովհետև մարդիկ տարբեր են և չեն բավարարվում միյայն ««կրոնով»» կամ ««հավատով»» ...
Իմ կարծիքով սա շատ խորը իմաստ է ներկայացնում, եթե մարդ հաստատվել է իր իրական Հոգևոր վիճակի մեջ, ապա նա անվտանգության մեջ է և դա կապ չունի ինչ կրոնի կամ ուսմունքի հետևորդ է... Դժբախտությունը դրանում է, որ մարդիկ այնքան պարզ և միամիտ են, գումարած նյութական տառապանքները, իրոք, որ թակարդ են ընկնում ցանկացած աղանդի, որոնք ««դրախտ»» են խոստանում կամ նման բաներ...Հոգևոր անվտանգություն
Հոգևոր գիտելիքն է Հոգևոր անվտանգությունը, որը կարող է պատասխանել մարդու բոլոր հարցերին...
Հոգևոր անվտանգությունը ընկալում եմ որպես սեփական գաղափարների, համոզմունքների անխոցելիությունըԻնչքան էլ շատերը վախենան այս բառից, բայց ամեն կրոն գաղափարախոսություն է, քաղաքականություն, ինչ-որ արժեքների համակարգ, որը տվյալ ազգի, հանրույթի հոգեկերտվածքի բաղկացուցիչն է: Հիմա, մեր կրոնը քրիստոնեությունն է, իսկ ավելի կոնկրետ՝ առաքելական ճյուղը: Սա է մեր քրիստոնեությունը, մյուս ճյուղերն ու նոր ձևակերպումները խորթ են մեզ, վտանգավոր: Ավելի լավ է տարածվի հեթանոսությունը, աթեիզմը, մահմեդականությունը, քան թե քրիստոնեության նոր դրսևորումներ, որովհետև ցանկացած նորի հայտնվելը կասկածի տակ է առնում հնի գոյության իրավունքը, նրա գաղափարախոսությունը: Ի վերջո հանգեցնում է նիհիլիզմի: Հիմա եթե այս հարցն էլ կապեմ պետության հետ, կասեք՝ թեման քաղաքականացնում է, սա կապ չունի աշխարհիկի հետ, բայց... պետության մասին բնորոշումներից մեկը ասում է, որ պետությունը բաղկացած է ընտանիքներից, հետևաբար, եթե ընտանիքը առողջ չէ, պետությունն էլ առողջ չի կարող լինել: Պետությունը պարտավոր է կրթել իր քաղաքացուն ծնված օրվանից, դաստիարակել պետության ապագա պաշտպաններ, հող պատրաստել գիտնականների ու մնացածների առաջ գալուն, ինչը հիմա չկա մեր իրականությունում: Անգրագիտության պայմաններում ի՞նչ հոգևոր անվտանգության մասին է խոսքը, եթե տվյալ անձը իր մեջ հոգևոր արժեքներ չի կրում... Երբ որ գիտակցությունը կհասնի այն մակարդակի, որ ինքը կսկսի վերլուծել իր կարդացածը, լսածը, տեսածը, այդժամ էլ կձևավորվի հոգևոր իմունային համակարգ, որը նրան կպաշտպանի ամեն տեսակ կեղծիքներից:
Հայերիս էլ խորհուրդ կտամ Ուկրաինայի հարցին նայել Հայաստանի պետականության տեսանկյունից, ոչ թե պրո- կամ հակառուսական տեսանկյունից… (c) Mephistopheles
Աստղ յան, քո գրածներին ուշադրություն եմ դարձնում, ու երբ տարօրինակ բան եմ տեսնում, արձագանքում եմ -մի նեղացիր:Հոգևոր անվտանգությունը ընկալում եմ որպես սեփական գաղափարների, համոզմունքների անխոցելիությունը
Ճիշտ ես տեսնում կրոնի և ազգային հոգեկերտվածքի կապը: Բայց հենց հաջորդ պահին էլ հայտնում ես, թե ավելի լավ է մահմեդական դառնալ, քան ընդունել քրիստոնեական ուղղության որևէ այլ հավատք:
Տարօրինակ է:
Հավատքը հենց հավատալու վրա է հիմնված: Այն պատկերացումների մի ընդհանրություն է, որին կամ հավատում ես, կամ ոչ: Մենք, հայերս բախտ ենք ունեցել նախապես քրիստոնական ճամբարում գտնվելու, և դրանով մեզ ավելի սրտամոտ ենք զգում ժամանակակից քաղաքակիրթ աշխարհին: Քրիստոնեական հավատքը դա շատ ավելին է, քան եկեղեցին: Այն աշխարհայացք է, կյանքի փիլիսոփայություն է, որը հենց ստեղծել է ժամանակակից զարգացած արևմտյան աշխարհն իր արժեհամակարգով: Ու հայկական կամ ռուսական օրթոդոկսությունն էլ ոչ թե մասնակցել է այդ պրոցեսին, այլ միայն խանգարել է: Հենց մշտապես ռևֆորմացվող արևմտյան քրիստոնեությունը, նրա ամենաառաջ գնացած թևը- բողոքականությունը սկզբնավորեց ժամանակակից ժողովրդավարությունը:
Քո այլ գրառումներում դու հանդես ես գալիս որպես այդ արժեքների երկրպագու ու մեկ էլ այս քո գրառմամաբ դու ավելի ես կողմնակից մահմեդականությանը, , քան ռեֆորմացված քրիստոնեությանը:
Անձամբ ես աթեիստ եմ: Բայց չգիտեմ, թե ինչպիսին կլինի այն աշխարհը, ուր միայն աթիստական պարզությունը կիշխի: Դրա համար հաճախում եմ եկեղեցի, խոսում-շփվում բողոքական հավատացյալների հետ, ուրախանում, որ նրանք դեռ կան, իսկ ես էլ կամ նաև նրանց շնորհիվ:
Հայկական եկեղեցին այս ամենից հեռու է: Ես այն համարում եմ որպես մեր ազգային-պետական դժբախտությունների, իսկ ներկայումս էլ մեզանում տիրող կեղծիքների ակունքը: Բայց դա բավարար չէ, որպեսզի ես կողմնակից լինեմ շարժվել առաջ որպես ոչ-քրիսոնյա, այլ մահմեդական:
Ինչ վատ կլիներ, որ հայ հավատացյալները բողոքական լինեին, այլ ոչ թե ներկա կաթողիկոսի հոտի անդամները՞
Քննություններդ ոնց հանձնեցիր՞
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 15.02.2010, 21:35:
հոգևոր անվտանգությունն ըստ իս առավել քան երբևէ այսօր կախված է պետության վարած քաղաքականությունից.....
Նախ ասեմ,թե ինչն է իմ համար հոգևոր անվտանգությունը:իմ հոգևոր արժեքները իմ քրիստոնեական խիղճն է որը հրաշալի զուգորդվում է հայ առաքելական եկեղեցու վարդապետությանը: հետևաբար իմ հոգևոր անվտանգության էությունը կայանում է նարանում, որպեսզի բացառվի իմ հոգևոր արժեքներին վնասելուն ուղղված ցանկացած գործողություն: Դրա համար կան նորմեր` թե մարդկային /բարոյական/ և թե իրավական: ավելի պարզ խոսքերով ասած ոչ ոք իրավունք չունի իմ կենցաղն ու առօրյան խցկելու իր կրոնական դիրքորոշումները, վարդապետությունը և այլն: հոգևոր արժեքները մարդու համար իդեալում պետք է լինեն այնպես ինչպես սեքսը նորմալ ընտանիքներում, այսինքն լինեն ընտանիքի ներսում և չցուցադրվեն:
Եթե ավելի խորացնենք այս համեմատություն / որն ի դեպ ավելին է քան սոսկ համեմատությունը, քանզի նույն սեքսը ընտանիքում նույնպես մարդկային բարոյականության և հոգևոր արժեքի մաս է կազմում / ապա պարզ կդառնա, որ աղանդները նման դրության մեջ գալիս են մեր տները և մեզ սովորեցնում են ինչպես ՃԻՇՏ զբաղվել սեքսով: Այնինչ դրա համար գոյություն ունեն հատուկ մասնագիտական և այլ աղբյուրներ,որից ցանկության դեպքում կարող ենք օգտվել: Նույն պրինցիպը գործում է նաև կրոնում, կա շաստվածաշունչ, որը ցանկության դեպքում ես կարող եմ կարդալ: Աղանդներն ուստի պետք է գործեն իրենց շրջանակներում,ինքնաբավ կերպով և ազատ հնարավորություն լինի նրանց գտնել: Այնինչ հիմա կատարվում է հակառակը:
Այս ամենի վրա իր բացասական հետևանքն է թողնում նաև անձնական կյանքի, շատ հաճախ նաև ինտիմ, հասարակայնացումը: երբ տեսակետները շատ են, և բարձրաձայնվում են, ապա սկսվում է խառնաշփոթ, որը սկսում է խաթարել մարդու հոգևոր աշխարհը:
Tig (06.03.2010)
Ես ինքս ընդհանրապես կրոնի նկատմամբ ունեմ շատ խիստ վերաբերմունք: Կարծում եմ, որ միայն կարդալը, եկեղեցի գնալը բավարար չէ: Մարդ չգիտես ինչու անընդհատ որոնում է աստծուն, ձգտում աստծո օգնությանը, անընդհատ իրենից դուրս: Սա ես համարում եմ հոգևոր անվտանգության խոցելի մասերից մեկը:Հոգևոր անվտանգության տակ հասկանում եմ հոգու ազատության արգելքների բացակայություն: Իսկ երբ մարդուն անընդհատ թե ծնողները, թե էդ հոգևորականները գցում են պարտքի տակ դա հոգևոր անվտանգության խախտում է: Կարծում եմ աստված մարդու մեջ է և նա այդ հիանալի լույսը պետք է փնտրի իր մեջ:
Մի խոսքով հոգու ազատության պայմանների ստեղծումը համարում եմ հոգևոր անվտանգության առաջնային խնդիրներից մեկը:
Լրիվ համաձայն եմ, սակայն միայն դրանց ցրելով գործը գլուխ չի գա, հենց այստեղ մենք ինքներս պետք է մեր մեջ փնտրենք, եթե հույսդ դնես ռիփսիկ տատու նման աղանդավորի, ծախված հոգևորականների վրա, որոնք անընդհատ ուզում են զուբրիտով մարդկանց ստիպել հավատալ էդ սութ-մութ բաներին, ապա այստեղ մեղավորը, ոչ թե պետությունն է այլ հենց ինքներս:
Monk « Հոգևոր անվտանգություն » հասկացություն
գոյություն չունի , քանի որ հոգին ֆիզիկական
մարմին չէ :
Ուրիշ բան է « հոգու փրկությունը » :
ՀԱՅ ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ եկեղեցում կա մի արարողություն ,
որը տեղի է ունենում կիրակի առավոտյան պատարաքից
առաջ , որի ժամանակ պատարաքիչ քահանան ժողովրդի
հետ միասին թողություն է խնդռում :
Ինձ թվում է , որ մենք միայն այդքանը կարող ենք անել ,
այսինքն խնդրել թողություն իսկ մենք այն կստանանք թէ
չէ դա արդեն մենք չենք կարող որոշել , հետևաբար մենք
ինքներս ոչինչ էլ չենք կարող անել մեր հոգու անվտանգության
համար :
Հուսով եմ օգտակար եղա....
Մի փոքր ես հեռու եմ եկեղեցուց,/ թեեւ խորը հավատ ունեմ/, դրա համար գուցե սխալվեմ, բայց այստեղ ես կարեւորում եմ հենց եկեղեցու, հոգեւոր հայրերի գործունեությունը, գործունեությունը, որը պետք է ծառայի հենց հեգեւոր, կրոնական/մեր կրոնի/ արժեքների պահպանմանը, այլ ոչ թե դրանց աղավաղմանը: Այդ դեպքում հոգեւոր անվտանգության մասին, կարծում եմ, մտածելն ավելորդ է:
Մենք ենք ընտրում մեր հետագա ճանապարհը: Եթե ապաշխարհենք, անպայման կստանանք թողություն, Հիսուսին հավատալն էլ հենց դա է, ոչ թե բառերով:Ինձ թվում է , որ մենք միայն այդքանը կարող ենք անել ,
այսինքն խնդրել թողություն իսկ մենք այն կստանանք թէ
չէ դա արդեն մենք չենք կարող որոշել , հետևաբար մենք
ինքներս ոչինչ էլ չենք կարող անել մեր հոգու անվտանգության
համար :
Մենք այնքան բան կարող ենք անել մեր հոգևոր անվտանգության համար, որ մի օրը հերիք չի գրել: Մենք հնձելու ենք այն ինչ ցանում ենք: Բայց ամեն ինչ սկսվում է ապաշխարհությունից: Քանի, որ գրված է մեկի պատճառով բոլորը դառան մեղավոր, իսկ Հիսուսով սրբվեցին:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ