Ճիշտ ես տեսնում կրոնի և ազգային հոգեկերտվածքի կապը: Բայց հենց հաջորդ պահին էլ հայտնում ես, թե ավելի լավ է մահմեդական դառնալ, քան ընդունել քրիստոնեական ուղղության որևէ այլ հավատք:
Տարօրինակ է:
Հավատքը հենց հավատալու վրա է հիմնված: Այն պատկերացումների մի ընդհանրություն է, որին կամ հավատում ես, կամ ոչ: Մենք, հայերս բախտ ենք ունեցել նախապես քրիստոնական ճամբարում գտնվելու, և դրանով մեզ ավելի սրտամոտ ենք զգում ժամանակակից քաղաքակիրթ աշխարհին: Քրիստոնեական հավատքը դա շատ ավելին է, քան եկեղեցին: Այն աշխարհայացք է, կյանքի փիլիսոփայություն է, որը հենց ստեղծել է ժամանակակից զարգացած արևմտյան աշխարհն իր արժեհամակարգով: Ու հայկական կամ ռուսական օրթոդոկսությունն էլ ոչ թե մասնակցել է այդ պրոցեսին, այլ միայն խանգարել է: Հենց մշտապես ռևֆորմացվող արևմտյան քրիստոնեությունը, նրա ամենաառաջ գնացած թևը- բողոքականությունը սկզբնավորեց ժամանակակից ժողովրդավարությունը:
Քո այլ գրառումներում դու հանդես ես գալիս որպես այդ արժեքների երկրպագու ու մեկ էլ այս քո գրառմամաբ դու ավելի ես կողմնակից մահմեդականությանը, , քան ռեֆորմացված քրիստոնեությանը:
Անձամբ ես աթեիստ եմ: Բայց չգիտեմ, թե ինչպիսին կլինի այն աշխարհը, ուր միայն աթիստական պարզությունը կիշխի: Դրա համար հաճախում եմ եկեղեցի, խոսում-շփվում բողոքական հավատացյալների հետ, ուրախանում, որ նրանք դեռ կան, իսկ ես էլ կամ նաև նրանց շնորհիվ:
Հայկական եկեղեցին այս ամենից հեռու է: Ես այն համարում եմ որպես մեր ազգային-պետական դժբախտությունների, իսկ ներկայումս էլ մեզանում տիրող կեղծիքների ակունքը: Բայց դա բավարար չէ, որպեսզի ես կողմնակից լինեմ շարժվել առաջ որպես ոչ-քրիսոնյա, այլ մահմեդական:
Ինչ վատ կլիներ, որ հայ հավատացյալները բողոքական լինեին, այլ ոչ թե ներկա կաթողիկոսի հոտի անդամները՞
Քննություններդ ոնց հանձնեցիր՞
Monk-ի խոսքերից
Ով ինչպե՞ս է հասկանում այս հասկացությունը: Ասեմ, որ հոդված եմ պատրաստում այս թեմայով, և կարծիքներ լսելը չէր խանգարի: Միայն թե խնդրում եմ անիմաստ վիճաբանության կամ օֆֆտոպանոցի չվերածել թեման: Եթե հստակ ասելիք չկա, ավելի նախընտրելի է չծանրաբեռնել թեման: Նախապես շնորհակալ եմ կարծիքների ու խորհուրդների համար:Ընդհանրապես որտեղի՞ց է վերցրած այն, ի՞նչ է նշանակում և այլն: Կարծում եմ եթե մի փոքր լուսավորես մեզ, քննարկումներն ավելի արդյունավետ կընթանան:
Մեջբերել
Ինչքան էլ շատերը վախենան այս բառից, բայց ամեն կրոն գաղափարախոսություն է, քաղաքականություն, ինչ-որ արժեքների համակարգ, որը տվյալ ազգի, հանրույթի հոգեկերտվածքի բաղկացուցիչն է: Հիմա, մեր կրոնը քրիստոնեությունն է, իսկ ավելի կոնկրետ՝ առաքելական ճյուղը: Սա է մեր քրիստոնեությունը, մյուս ճյուղերն ու նոր ձևակերպումները խորթ են մեզ, վտանգավոր: Ավելի լավ է տարածվի հեթանոսությունը, աթեիզմը, մահմեդականությունը, քան թե քրիստոնեության նոր դրսևորումներ, որովհետև ցանկացած նորի հայտնվելը կասկածի տակ է առնում հնի գոյության իրավունքը, նրա գաղափարախոսությունը: Ի վերջո հանգեցնում է նիհիլիզմի: Հիմա եթե այս հարցն էլ կապեմ պետության հետ, կասեք՝ թեման քաղաքականացնում է, սա կապ չունի աշխարհիկի հետ, բայց... պետության մասին բնորոշումներից մեկը ասում է, որ պետությունը բաղկացած է ընտանիքներից, հետևաբար, եթե ընտանիքը առողջ չէ, պետությունն էլ առողջ չի կարող լինել: Պետությունը պարտավոր է կրթել իր քաղաքացուն ծնված օրվանից, դաստիարակել պետության ապագա պաշտպաններ, հող պատրաստել գիտնականների ու մնացածների առաջ գալուն, ինչը հիմա չկա մեր իրականությունում: Անգրագիտության պայմաններում ի՞նչ հոգևոր անվտանգության մասին է խոսքը, եթե տվյալ անձը իր մեջ հոգևոր արժեքներ չի կրում... Երբ որ գիտակցությունը կհասնի այն մակարդակի, որ ինքը կսկսի վերլուծել իր կարդացածը, լսածը, տեսածը, այդժամ էլ կձևավորվի հոգևոր իմունային համակարգ, որը նրան կպաշտպանի ամեն տեսակ կեղծիքներից:
Էջանիշներ