ով ենք մենք, մահկանացուներս, որ կարողանանք ըստ արժանվույն գնահատել Աստծո խոսքը, ու հլը մի հատ էլ մրցանակ տանք......Rhayader-ի խոսքերից
ով ենք մենք, մահկանացուներս, որ կարողանանք ըստ արժանվույն գնահատել Աստծո խոսքը, ու հլը մի հատ էլ մրցանակ տանք......
The_only_one (18.02.2010), Շինարար (18.02.2010)
Աստվածաշնչի յուրաքանչյուր գլուխ միանգամից մի քանի Նոբելյան մրցանակ կարող է ստանալ և ստանում է աշխարհում ապրող բազմաթիվ հավատացյալների սրտերում:ով ենք մենք, մահկանացուներս, որ կարողանանք ըստ արժանվույն գնահատել Աստծո խոսքը, ու հլը մի հատ էլ մրցանակ տանք......
Խոսեցինք Պետրոնիոսի, Ներոնի և մնացածների մասին, բայց կարծես կարծիքներ չհնչեցին Քիլոն Քիլոնիդասի և նրա զարմանահրաշ դարձի մասին: Ի՞նչ եք կարծում նրա կերպարի մասին:
Մոդերատորական. Թեմայում քննարկվում է Հենրիկ Սենկևիչի «Յո երթաս» վեպը, այլ ոչ թե Աստվածաշունչը, Աստվածաշնչի նոբելյան մրցանակ ստացած լինել-չլինելը, արժանի լինել-չլինելը, չեն քննարկվում նաև քննարկման մասնակիցները, արգելվում է քննարկումների անձանականացումը: Մի շարք կոնֆլիկտային ու սադրիչ գրառումներ տուգանվել ու ջնջվել են, դրանց հեղինակները՝ նույն ոգով շարունակելու դեպքում, ակումբից ժամանակավոր կարգելափակվեն: Մնացե՛ք թեմայի շրջանակներում:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Եքա գրել էի, էն էլ ջնջվեց... Կարճ. իմ սիրած քրիստոնեական գրքերից է (երևի մենակ Դոստոևսկու «Ապուշին» է զիջում, ու թող ոչ ոք չասի, թե դրա մեջ քրիստոնեություն չկա): Դուրս գալիս է, որ Սենկևիչը քրիստոնյաների տարբեր տեսակներ է նկարագրում, ոչ թե ինչ-որ ստերեոտիպային կերպարներ ստեղծում: Ամենաշատը առյուծների մասն եմ սիրում:
Դիպլոմային-բան թողած՝ նորից «Յո՞ երթաս»-ն եմ կարդում։ Երևի մինչև առավոտ կվերջացնեմ։ 8-րդ դասարանում էի կարդացել, գրեթե ոչինչ չէի հիշում, համ էլ այն ժամանակ հավանել էի ավելի շատ այն պատճառով, որ ասել էին՝ գլուխգործոց է։ Իսկ հիմա ԻՐՈՔ կլանված, հիացած կարդում եմ... Չեմ էլ կարող ասել՝ ինչն է դուր գալիս, որովհետև չկա մի բան, որ չհավանեմ։ Բայց մի բան կառանձնացնեմ՝ Պետրոնիոսիկերպարը...
«Նա, ինչպես միշտ, անփույթ, ծույլ, սրամիտ և թերահավատ էր։ Շատ անգամ նա շրջապատողների վրա մի այնպիսի մարդու տպավորություն էր թողնում, որ ծաղրում է նրանց, իրեն, Կեսարին և ամբողջ աշխարհը...»։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Շինարար (25.02.2010)
«Թեև նրան պակասում էր չարն ու բարին զանազանելու զգացմունքը, բայց երբեք մատնիչ չէր եղել, և նրա հետ կարելի էր խոսել բոլորովին ապահով կերպով»։
Սենեկա-ի խոսքերից
«Պետրոնիոսը վաղուց կորցրել է այն ընդունակությունը, որ զանազանում է չարը բարուց։ Համոզիր նրան, որ նրա արարքը տգեղ է, այն ժամանակ նա կամաչի»։
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Շինարար (25.02.2010)
Ժող, փաստորեմ հերոսը պիտի հիստերիկ լինի ու կարիերայի ընթացքում գոնե մի անգամ առյուծների առաջ ընկնի, որ իրան բարի համարեք:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Ինձ մոտ մի էսպիսի հարց առաջացավ. իսկ հելլենիստական աշխարհում տարբերու՞մ էին բարին ու չարը: Ոնց որ թե դա էնքան կարևոր չէր, ինչքան քրիստոնեության ընդունումից հետո, իսկ մինչև էդ ավելի շուտ "անհատական տարբերություններն" էին հաշվի առնում:
Հ.Գ. Սա թեմայից դուրս չէի ասում, քանի որ էլի կօգնի հերոսների կերպարները ավելի լավ հասկանալուն
Ասեմ, որ քրիստոնեության մեջ չարի ու բարու գաղափարներն ի սկզբանե չէին կարող գոյություն ունենալ.
Քրիստոնեությունն իր սահմանմամբ բացառում է ցանկացած դուալիզմ: Հուդայականության ժառանգը լինելով, այն չարի փոխարեն ունի անհնազանդության ու մեղքի գաղափարները: Եթե հիշում եք, Ադամն ու Եվան դրախտից վտարվում են ոչ թե չար կամ բարի գործելու, այլ անհնազանդության համար: Ճանաչման (գնոսիս) ծառը նրանց տվեց չարն ու բարին տարբերելու հնարավորություն (դուալիզմ, հուդայական Կաբալայում՝ Թաումիել, Երկվություն Աստծո):«Ես եմ կազմում լույսն ու ստեղծում խավարը: Ես եմ խաղաղություն անում ու չարիք ստեղծում: Ես, Տերն եմ անում այս ամենը:
– Եսայի 45.7
Չարի ու բարու, ինչպես նաև նրանց կոնֆլիկտի գաղափարները քրիստոնեությունը փոխառել է հունաեգիպտական գնոստիկ աղանդներից:
Իսկ հելլենիստական մշակույթում չարն ու բարին միանշանակորեն կային, թեև էպիկուրականներն ու մի քանի այլ փիլիսոփայական ուղղություններ դրանք ժխտում էին, մի քանիսը՝ փորձում սահմանում տալ (օրինակ՝ Արիստոտելը) և այլն:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Whyspher Whisper (28.02.2010)
Վերջը ես էլ կարդացի
Հիանալի գործ էր` կարդացվեց մեկ շնչով: Զգացվում էր, որ հեղինակը խորապես ուսումնասիրել է պատմությունն ու քրիստոնեությունը ու դրանով իսկ իսկական փայլ էր տվել հերոսների կերպարներին:
Պետրոս առաքյալի կերպարի նկարագրումը ուղղակի հիացմունքի է արժանի, կարծում եմ վեպում լավագույնս հենց նա էր նկարագրված:
Հաճելի էր, որ վեպում կարելի էր գտնել տարբեր բնույթի մարդկանց` սկսած հավատարիմ Ուրսուսից մինչև երկերեսանի Քիլոն, որի հետագա ճակատագիրը ես այդպես էլ ընթացքում չգուշակեցի` մտածելով, որ այդպես էլ երկերեսանի մնալով զոհվելու է Ներոնի չարանենգության պատճառով: Ամեն դեպքում, կամա թե ակամա , Քիլոնի կերպարը ողջ վեպի ընթացքում ինձ զզվանք էր պատճառում ու տրամաբանական չէր նրա այդպես դարձի գալը:
Պետրոնիոսը վեպի ամենասիրածս հերոսներից մեկն էր: Բացի նրանից, որ խելացի էր, նաև իր մեջ էր ամփոփում ոչ քրիստոնյա առաքինի մարդու կերպարը: Իսկ խելքի ու հարազատի նկատմամբ սիրո համար կարելի էր միայն զարմանալ:
Մի խոսքով, վեպ,որն իրոք արժանի է Նոբելյան մրցանակի
davidus (11.05.2010), Դատարկություն (11.05.2010), Ժունդիայի (11.05.2010), Շինարար (11.05.2010)
«Յո երթաս»-ը չեմ կարդացել,
բայց քանի որ հիմա ունակություններս ներում են լեհերեն բնօրինակը (QUO VADIS?) կարդալու, ապա մոտակա ժամանակներս ազատ ժամանակ գտնելու դեպքում առիթը բաց չեմ թողնի սկսելու։
Հենց կարդամ, կարծիքս կգրեմ։
Yellow Raven (25.05.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ